ตอนที่ 2 ฮี ไม่ไหว

อาณาจักร Beam Logistics นั้น มีพื้นที่คลังสินค้าทั่วประเทศ เพื่อใช้ดรอปและเตรียมจัดส่ง ช่วยลดระยะเวลาให้ลูกค้า นอกจากคลังสินค้าแล้ว ก็ยังมีรถขนส่งพร้อมคนขับ เด็กรถ และระบบการจัดการด้านการขนส่งที่ทันสมัย

รถผู้บริหารเข้าจอดที่คลังสินค้าแห่งหนึ่ง

ตฤณ ฉัตรดิเรก ประธานบริหาร หรือ CEO เขาเป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ เป็นกันเองกับคนใกล้ชิด แต่จะมาดนิ่งกับคนไม่รู้จัก เติบโตมากับพ่อแม่ที่ลุยทำธุรกิจอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง ความเอาจริงเอาจังนั้นส่งผ่านมาหาคนพี่ มากกว่าคนน้องที่เกิดมาในจังหวะที่ธุรกิจเริ่มพอไปได้ เขายกมือทักทายคนที่อยู่รอ

“มาถึงก่อนแล้วหรอ”

“ครับ นี่กาแฟครับคุณตฤณ” โค้ด ผู้ช่วยและบอดี้การ์ดของเขา ยื่นแก้วกาแฟร้อนแบบ Take-Away จากร้านกาแฟยี่ห้อดังมาให้

“คุณโบมายัง”

“มาแล้วครับ คุยกับลูกค้าอยู่ทางนั้น”

“อ่อ งั้นไปเลย เอ้อ โค้ด เดี๋ยววันนี้เรียกทีมกฎหมายมาคุยเรื่องอัคนีหน่อยนะ เขาจะเข้ามาทำงานกับเรา แต่ผมอยากร่างสัญญาจ้างให้รัดกุม แล้วระหว่างที่เราอยู่ที่คลัง ยูไปเดินดูแถวออฟฟิศใหญ่หน่อย ว่าพอจัดให้เขาลงห้องผู้บริหารห้องไหนได้บ้าง สักห้องน่ะ”

“จากประวัติการทำงานที่ผ่านมา คุณอัคนีไม่น่าจะมาเลเวลผู้บริหารได้นะเร็วนะครับ”

“อืม ธุรกิจครอบครัวก็แบบนี้ ปวดหัวฉิบหาย”

“ปวดจริงหรือปวดเล่น”

“ทั้งสองอย่าง”

“ไม่ได้นอนหรอครับเมื่อคืน”

“ไม่ได้นอนมาหลายเดือนแล้ว”

“เรื่องรถที่ถูกตัดสายเบรกคราวก่อน ผมตรวจสอบแล้ว เดี๋ยวรอคุณคุยกับลูกค้าเสร็จ เราไปที่อู่ด้วยกัน”

“ได้”

เขาปรึกษาแพทย์มาหลายเรื่อง ตรวจมาหลายขั้นตอน ปัญหาการนอนไม่หลับ ไม่ได้เกิดจากปัญหาร่างกาย แต่เป็นเพราะสภาพจิตใจที่มีความเครียด

ตฤณ ยิ้มธุรกิจเดินเข้าไปทักทายลูกค้าที่เดินทางมาไกลจากญี่ปุ่น ทั้งที่สามารถเลือกใช้บริการคลังสินค้าที่มีผู้บริหารเป็นคนญี่ปุ่นก็ได้ แต่ลูกค้าคนนี้ก็อุตส่าห์เลือกบริษัทเขา เพราะเชื่อมั่นว่าคนในพื้นที่และบริษัทที่ทำธุรกิจด้านนี้มายาวนานจะทำงานได้เป็นอย่างดี

การเจรจาธุรกิจกำลังจะแล้วเสร็จเรียบร้อยไปพร้อมๆ กับแสงอาทิตย์ที่พุ่งขึ้นสูงเหนือหัว อากาศในคลังสินค้าที่ร้อนระอุ แผดเผาคุณชายตัวใหญ่ให้ร้อนจนเม็ดเหงื่อผุดออกมา

บอดี้การ์ด 2 คนที่เดินตามหลัง เห็นเจ้านายมีท่าทางเดินๆ หยุดๆ จึงรีบเข้าประกบ

“ผมกำลังจะวูบ” ตฤณ พูดเบาๆ แล้วให้การ์ดรีบพาเขาออกไป ปล่อยเลขาคนเก่งทำงานแทนเจ้านายไปก่อน

“พี่โค้ด คุณตฤณเป็นลม” บอดี้การ์ดคนหนึ่งรีบโทรรายงานหัวหน้าตัวเอง

สองคนพาเจ้านายเข้ารถ แทนที่จะเข้าอาคารสำนักงาน เพราะเกรงว่าพนักงานจะตื่นเต้นและสุดท้ายอาจเป็นข่าวได้

[ไปโรงพยาบาล]

ปลายสายตอบกลับมาทันที เขารีบวิ่งออกจากออฟฟิศที่ยืนอยู่ กลับมาที่ลานจอดรถ

เจ้านายนอนอ้าปากหายใจ

ร่างกายทรุดโทรมหนักเพราะนอนหลับไม่สนิท เขาจะหลับไปตอนหัวค่ำ และมักตื่นมากลางดึก แล้วก็อยู่อย่างนั้นจนเช้า เป็นแบบนี้มาสามเดือน เรียกว่าคุณภาพการนอนเข้าระดับแย่มาก จนส่งผลต่อสุขภาพ หมอเตือนว่าอาจทำให้หัวใจทำงานผิดปกติได้ด้วยซ้ำ ต้องรีบแก้ไขปัญหานี้

ทันทีที่โค้ดมาถึงรถยนต์ เขาเปิดประตูแล้วรีบเข้าไปนั่ง กระจกรถหรูสีฟิล์มมืดจนคนข้างนอกมองแทบไม่เห็นภายในรถ เจ้านายไม่ได้หมดสติ เขายังรู้สึกตัวอยู่ บุญของคนที่แข็งแรง ร่างกายของเขาประคองชีวิตมาได้นาน หากเป็นคนอื่น น่าจะแย่ไปตั้งแต่สัปดาห์แรกๆ ที่เป็นแล้ว

“ไปโรงบาลนะคุณตฤณ”

“ไม่ ไปโรงแรม หาที่พัก แล้วไปพาหมอมา”

“งั้นไปเพนส์เฮ้าส์”

“อย่า เดี๋ยวพ่อแม่รู้ โรงแรม”

“ครับ โรงแรมครับ”

ผู้ชายสี่คนมุ่งหน้าไปโรงแรมที่ดีในย่านนี้ หากโกดังสาขานี้ อยู่ใกล้บ้านเขาก็คงสบาย

...

@ All Year Hotel

ระหว่างเดินทางมานั้น โค้ด ได้ติดต่อเปิดห้องพักไว้เพื่อความสะดวกรวดเร็ว ทันทีที่มาถึง ชายสองคนตั้งท่าจะหิ้วปีกเจ้านาย แต่ตฤณพยายามจะจัดการตัวเอง เขาไม่อยากพลาด หากตกเป็นข่าว พวกที่รอเสียบเข้าตำแหน่ง CEO อยู่จะสนุกไป

ติ๊ง!!!

ลิฟท์เปิด ทั้งสี่คนรีบพุ่งตัวเขาไป ประตูลิฟท์กำลังปิดลง ตฤณ ทิ้งตัวแหมะไปกับผนังลิฟท์ โดยมีบอดี้การ์ดช่วยพยุงเจ้านายไว้ทันที

“อย่าเพิ่งไปค่า!!!!!!!!”

เสียงหวานตะโกนมาพร้อมความเร็วการพุ่งมา คนตัวผอมแทรกตัวเข้าระหว่างช่องแคบที่เหลืออยู่ของประตูลิฟท์ ทำเอาผู้ชาย 4 คนตกใจ เพราะเขาไม่ต้องการให้มีคนอื่นในนี้

ตฤณ ส่ายหัวห้ามเบาๆ เพราะรู้ว่า คนของเขาอาจเชิญผู้หญิงคนนี้ออกไปนอกลิฟท์ได้ ถ้าจะทำ

หญิงสาวในชุดเสื้อเชิ้ตทำงาน กระโปรงเอวสูง ยาวคลุมเข่า ส้นสูง ผมยาวสบาย ในมือกอดหมอนใบขนาดย่อมๆ แทนเอกสารที่ควรถือเหมือนคนอื่น

“รบกวนกด ชั้น 7 ให้หน่อยค่ะ” เธอพูด เพราะมีคนยืนบังมิดหน้าปุ่มกด

แล้วเธอก็เลื่อนเท้าถอยหลังมา เห็นชายหนุ่มสองคนยืนพิงอิงแอบกันอยู่ แต่ดูหน้าไวๆ ก็พอรู้ คนคล่องตัวเห็นคนเดือดร้อนไม่ได้ เธอเปิดกระเป๋าสะพายใบเล็ก หยิบขวดน้ำมันหอมระเหย ขวดผอมๆยาวๆ ทรงแปลกๆ มาให้

“ยาดมค่ะ เผื่อช่วยให้รู้สึกดีขึ้น มันยังไม่ถูกใช้นะคะ ปลอดภัย” เธอบอกแล้วยื่นให้คนที่ดูสุขภาพดีกว่าอีกคน

ตฤณที่ยืนแทบจะหลับอยู่แล้ว มองเห็นหญิงสาวผ่านตาหรี่ๆ ของเขา ถอนหายใจเบาๆ เพื่อสูดเอาอากาศเข้าปอดอีกรอบ เขาอาจจะเหนื่อยที่จะหายใจแล้วก็ได้

ติ๊ง!!!

ประตูเปิด หญิงสาวก้าวออกลิฟท์ แล้วหายไปจากมุมสายตาของผู้ชายทั้งสี่คน เหลือเพียงกลิ่นหอมจางๆ จากกายเธอ

“โคตรเซ็กซี่” ตฤณ พูดน้ำเสียงเหมือนจะตายมากกว่ามีอารมณ์ยินดีที่เจอคนสวยๆ