ตอนที่ 3 ขอยาดมโหน่ย

นายแพทย์หนุ่มหล่อ ถูกส่งมาตรวจที่โรงแรม เขามาพร้อมทีมตรวจคนไข้ VVIP นอกสถานที่ มีทั้งพยาบาลและผู้ช่วย แน่นอนว่า ทั้งหมดนี้ แต่งตัวเป็นคนทั่วไปสุดๆ

“ร่างกายมันอ่อนเพลียมากจริงแหล่ะ จะรอดได้อีกนานแค่ไหน” หมอพูดกับเพื่อนที่นอนพะงาบๆ บนเตียง ตัวใหญ่บึกบึนแค่ไหน ก็ตายได้ ถ้าร่างกายไม่ได้พักผ่อน

“กูต้องตายแน่เลยเพื่อน” เขานั่งพิงหัวเตียง มือเอื้อมไปหยิบยาดมที่เพิ่งได้มาจากคนใจดีในลิฟท์ แล้วก็เปิดดม....เออ..กลิ่นหอมดี

“ถ้ามึงจะตาย กูขอนะ ร่างกายมึงอ่ะ” เพื่อนพูด

“ไอ้สัส ช่วยยื้อกูไว้หน่อย” ตฤณด่าเพื่อนด้วยเสียงเหนื่อยๆ

“เดี๋ยวกูให้น้ำเกลือไว้ โค้ดน่าจะจัดการเอาออกเองเป็น อุปกรณ์ทั้งหมด กูจะคิดเงินเป็นแบบซื้อนะ ไม่รับคืน”

“เออ! ไอ้หอกหัก”

“ของกูไม่หัก แต่ของมึงไม่แน่ แข็งอยู่มั้ย หรือเหี่ยวไปหมดแล้ว”

“อยากลองมั้ยล่ะ”

“ไอ้สัส ไว้ชีวิตกูด้วย”

พยาบาลสาวเขินที่ได้ยินเพื่อนสองคนคุยกัน เปิดเผยมากเกินไปแล้ว

“มึงไปได้แล้ว กูง่วง”

“ง่วงอะไร”

“ไม่รู้ กูง่วง”

“เออๆๆ ง่วงก็ดี”

ไม่มีใครเชื่อว่าเขาจะง่วง คิดว่าคงพูดเพราะอยากไล่ทุกคนออกไป แต่ตฤณ กำลังรู้สึกง่วง เขาหยิบยาดมมาดมอีกรอบ แล้วก็นอนกำไว้แบบนั้น จนหลับไป

- เช้าวันต่อมา –

เพราะตื่นมาในที่ที่ไม่คุ้นเคย แถมสภาพก็อึดอัดไม่สบายตัวเท่าไร เขาลุกขึ้น พลางมองดูแขน สายน้ำเกลือถูกเอาออกไปแล้ว และนี่....เขานอนหลับไปหรอ

“ตื่นแล้วหรอคุณตฤณ สุดยอดไปเลย ดีใจด้วยนะครับ คุณนอนไปตั้งแต่เมื่อวาน รวมตอนนี้ 18 ชั่วโมง” โค้ด โผล่มาในชุดนอนเรียบร้อย ส่วนคุณชายใส่ชุดทำงานเมื่อวานนอนยาวเลย เขาไม่อยากช่วยเปลี่ยนอะไรให้ทั้งนั้นกลัวเจ้านายตื่น

“พูดจริงดิ”

แล้วพวกเขาก็เช็คเอาท์ออกจากโรงแรมไป

-หลายวันต่อมา-

ตฤณเข้าสู่สภาวะเดิม คือ นอนไม่หลับ เขานึกถึงวันนั้น ที่รู้สึกจะเป็นลม ทำให้นึกไปถึงยาดม

“เออ ยาดมอยู่ไหนวะ”

“.......” โค้ดรีบช่วยหา แต่เขาก็ไม่เห็นยาดมอันไหนที่เจ้านายเคยใช้มาก่อน

“ยาดม อันที่คนในลิฟท์ให้มาไง” ตฤณเริ่มหงุดหงิด เขาพยายามทุบอกเสื้อเบาๆ เผื่อมันอยู่ในสูท

“ไว้ผมหาซื้อให้ใหม่ครับ”

“โทรบอกคุณโบให้ไปหาซื้อมาเลย ผมชอบอันนั้น”

“ครับ”

“โทรเลยสิ”

“อ่อ ครับๆ”

ผู้ช่วยรีบโทรทันที เจ้านายที่เริ่มอดนอนก็เริ่มจะกลับมาหงุดหงิดได้อีกเช่นกัน มันเป็นผลพวงที่เกิดขึ้น

พลังงานที่ชาร์จไว้ 18 ชั่วโมงนั้น น่าจะหมดลงแล้ว เพราะตั้งแต่วันที่กลับจากโรงแรม เขาก็นอนไม่หลับอีกเหมือนเดิม

“เออ....หรือกูต้องกลับไปนอนที่โรงแรมนั้นวะ เดี๋ยววันนี้เลิกงานแล้วไปโรงแรมนั้นนะ ไปนอนที่นั่น”

“ได้ครับ”

….

-วันต่อมา-

@ บริษัท Good Night จำกัด

พนักงาน 4 คนยืนอยู่ในออฟฟิศเล็กๆ ที่เป็นส่วนหนึ่งของโชว์รูมสินค้าเก่าแก่ กิจการเปิดมากว่า 20ปี และดูเหมือนอาจจะไม่ได้ก้าวไปทศวรรษต่อไป

“ธารน้ำก็เสนอขายไปแล้วนะครับ”

“ค่ะ ฉันทุ่มตัวขนาดพกหมอนไปให้ลองหนุนเลย แถมเชิญพวกเขามาที่โชว์รูมเราด้วย”

“หนูว่าเรารีโนเวตโชว์รูมให้มันดูทันสมัยดีมั้ยคะ”

“หรือทำส่วนลดให้เพิ่มไปก่อน จนกว่าเขาจะโอเค ไว้ค่อยไปเริ่มทำกำไรช่วงรอบบิลถัดๆไป”

ข้อเสนอแนะอย่างกระตือรือร้นของพนักงานรุ่นใหม่ๆ ที่กำลังส่งพลังแรงใจให้เจ้าของไม่ย่อท้อ

“เอาเป็นว่าฉันขอบใจทุกคนมากนะ แต่เราคงจ่ายเงินเดือนให้พวกเธอได้อีกสัก 3 เดือน ระหว่างนี้ก็เริ่มหางานทำใหม่ได้เลย ถ้าจะลางานไปสัมภาษณ์ที่ไหน ก็บอกฉันได้” คุณเจ้าของพูดกับพนักงาน เธอคิดว่าถึงเวลาที่ต้องยอมปล่อยบริษัทไปได้แล้ว ดีกว่าจะเข้าเนื้อไปมากกว่านี้

“รอลูกค้าตัดสินใจหน่อยนะคะ”

“โอ๊ะ! นั่น มีคนมาร้านเราค่ะ หนูขอออกไปต้อนรับก่อน”

สายตาของพนักงานที่มีหน้าที่ต้อนรับลูกค้านั้นไวเหลือเกิน เธอวิ่งไปดูแลคู่ชายหญิงที่เข้ามา

“ฉันไปด้วยดีกว่า” ธารน้ำ ในฐานะเซลล์คนเดียวของที่นี่ ขอไปมีส่วนร่วม เธออยากทำยอดขายให้ได้มากขึ้นจริงๆ

ผู้จัดการอยู่คุยกับเจ้าของร้านต่อ เพื่อหาดูช่องทางที่จะไม่ทำให้บริษัทต้องปิดตัวลง

เมื่อพนักงานหน้าร้านมองเห็นเซลล์สาวเดินตามเธอมา ทั้งคู่จึงแยกกันไปดูแลลูกค้าที่เข้ามากันคนละกลุ่ม

ร่างบางของธารน้ำ หรือ ชโลธร ธัญบุตร หญิงสาววัย 27 ปี ที่ทุ่มเทให้กับบริษัทเล็กๆ แห่งนี้กำลังโค้งคำนับเพื่อต้อนรับชายหนุ่มสวมสูทเต็มยศ แต่กลับดูทันสมัยและเข้ากันดีกับตัวเขา

แววตาระคนดีใจ เหมือนพบสิ่งสำคัญเผยออกมาแวบหนึ่ง ไม่ทันทีคู่สนทนาจะรับรู้

“สวัสดีครับ”

“สวัสดีค่า ลูกค้าสนใจเตียง หรือฟูก หรือชุดเครื่องนอนคะ”

“ผมสนใจคุณคนขายครับ”

“เอ่อ ขอโทษนะคะ เห็นทางนั้นมั้ยคะ” นิ้วเรียวชี้ไปทิศทางที่มีกระจกบานใหญ่

“ครับ?”

“ทางออกค่ะ เชิญออกจากร้านได้เลยค่ะ”

“อ่อ ขอโทษครับ ไม่ได้หมายถึงจะคุกคามอะไรแบบนั้น”

“แต่คำพูดมันใช่นะคะ” แววตาเป็นมิตรหายไป เหลือไว้เพียงสายตาจริงจังเหมือนอยากทำให้รู้ว่า เธอไม่ใช่ประเภทจะมากลัวกับพวกรุกเข้ามาแบบนี้หรอกนะ

“ถ้าอย่างนั้นผมขอพูดใหม่ ผมอยากได้ยาดมที่คุณให้มา”

“ยาดม!?!?”

“ครับ”

“ยาดมอะไรคะ ฉันไปให้คุณลูกค้าเมื่อไร ถ้าไม่ซื้อ รบกวนออกไปจากร้านเราเถอะค่ะ” ธารน้ำตัดสินใจเดินออกไปจากตรงนี้อย่างเสียมารยาท เพราะเธอน่าจะเจอลูกค้าโรคจิตแล้วล่ะ

หมับ!

เพี๊ยะ!!!

มือเล็กฟาดลงมือลูกค้าที่ถือวิสาสะมาจับเนื้อต้องตัวเธอ

-----