ตอนที่ 4 ผมจะตายแล้ว

ชายหนุ่มรีบยกมือขึ้นเหนือหัว ทำท่ายอมแพ้และโชว์ว่าเขาไร้อาวุธหรือไม่ได้คิดทำร้ายเธอเลยสักนิด

“เกิดอะไรขึ้นครับ” ผู้จัดการหนุ่มรีบเข้ามาแทรกแซงทันที ธารน้ำเดินอ้อมไปอยู่ด้านหลังเพื่อนร่วมงาน

“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้ตกใจ แต่ผมไม่มีเจตนา อันนี้นามบัตรผม”

ผู้จัดการรับนามบัตรมา แล้วมองหน้าอีกฝ่ายอย่างพิจารณา ก่อนส่งนามบัตรนั้นให้คนที่ซ่อนอยู่ด้านหลัง เธอรีบหยิบมือมาเสิร์ชดูรูปเขา และพบว่าถูกต้อง

“ถ้าอย่างนั้น ไม่ทราบว่าคุณตฤณ มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ”

“ขอโทษครับ พอดีผมอยากคุยกับคุณคนข้างหลังนั่น”

ธารน้ำรีบดึงแขนเสื้อผู้จัดการให้ช่วยเธอด้วย

“ผมเป็นผู้จัดการที่นี่ครับ สั่งผมได้เลย”

“โอเคครับ คือ ผมได้รับของอย่างหนึ่งจากเธอมาครับ แล้วของอันนั้นมันหายไป ผมอยากได้อีก และพยายามไปหาซื้อตามที่ต่างๆก็แล้ว แต่ก็หาไม่ได้ ไม่รู้คุณจะเข้าใจมั้ย แต่ผมอยากใช้คำว่า ผมพลิกแผ่นดินหาแล้วครับ แต่มันไม่มี ผมเลยพยายามหาตัวคนที่ให้เพื่อจะติดต่อขอความช่วยเหลือครับ”

“แต่ฉันไม่เคยให้อะไรกับคุณนะคะ พี่กานต์ ฉันไม่เคยเจอคุณคนนี้มาก่อนเลยค่ะ”

“เอ่อ…” กานต์ ผู้จัดการร้านเริ่มลำบากใจ ไม่รู้จะแก้ไขสถานการณ์อย่างไรดี

“มันคืออะไรครับ ของที่ว่านั่น เผื่อผมมี”

“ยาดมครับ เป็นขวดประมาณขนาดนี้นะ กลิ่นหอมๆ แบบ…” เขาชี้นิ้วไปหาเธอ

“ผมได้รับมาจากเธอ วันนั้นเราเจอกันที่โรงแรมครับ”

“โรงแรม!?” กานต์ตกใจ

“อ๊ะ!!! อ้าา!! อ้อ! อ๋อ…คุณคือคนที่เป็นลมในลิฟท์หรอคะ ฉันให้ขวดน้ำมันหอมระเหยไป

อ๋ออออ เข้าใจแล้ว ผู้จัดการคะ วันที่ฉันไปโรงแรมเพื่อเสนอขายสินค้าเราค่ะ” ธารน้ำรีบอธิบายสิ่งที่เธอคิดและเข้าใจอย่างรวดเร็ว

“อ่อ แบบนั้น”

“ผมอยากได้อีก คุณหาซื้อมาจากไหนครับ”

“เอ่อ…ฉันทำเองค่ะ”

“เอาอย่างนี้ ดูเหมือนเป็นเรื่องส่วนตัว เชิญคุณไปห้องรับรองด้านนู้นได้มั้ยครับ ธารน้ำไปคุยทางนู้นมั้ย เดี๋ยวผมจัดการเรื่องงานขายตรงนี้ให้เอง”

มีลูกค้าสองสามคนเข้ามาในร้าน โดยพนักงานหน้าร้านรีบไปดูแลก่อนแล้ว

หญิงสาวเห็นว่าเป็นเวลางานอยู่ เธอเขยิบตัวออกมาจากการหลบด้านหลังผู้จัดการ

“ขอโทษนะคะคุณตฤณ ตอนนี้เป็นเวลางาน ไว้คุณกลับมาใหม่ได้มั้ยคะ อีก 3 ชั่วโมง พอดีฉันมีหน้าที่ขายสินค้าที่นี่น่ะค่ะ” เธออธิบายเหตุผลด้วยความสุภาพ แอบกังวลนิดหน่อยที่ดันไปตีมือCEO บริษัทใหญ่เข้า

“ถ้าผมเป็นลูกค้า คุณจะมีเวลาคุยกับผมมั้ยครับ”

ตฤณ ยกมือเรียกลูกน้องที่รออยู่นอกร้านให้

“ครับนาย”

“โทรหาคุณโบ ขอข้อมูลจำนวนพนักงานที่นอนเฝ้าคลังสินค้าเราทั่วประเทศ ว่าเท่าไร บอกว่า ผมจะซื้อหมอนให้”

“รับทราบครับ”

แล้วบอดี้การ์ดก็รีบออกไปจัดการติดต่อให้

“คุณผู้จัดการร้านครับ ผมเป็นลูกค้าแล้ว”

“อ่าครับ” เขาหันไปหาเซลล์ “ธารน้ำ ดูแลลูกค้าหน่อยละกันนะ”

“ค่ะๆ”

แล้วผู้จัดการก็ปลีกตัวออกไป

“โอเค ระหว่างรอจำนวนคน ผมขอถามได้มั้ยคุณซื้อยาดมนั่นที่ไหน”

“ฉันทำเองค่ะ”

“ทำเองคืออะไรครับ ผสมเองงี้หรอ”

“ค่ะ ฉันทำเอง แต่ถ้าคุณอยากได้ ไว้วันหยุดหน้าได้มั้ยคะ คือ มันต้องสั่งน้ำมันหอมก่อนน่ะค่ะ ค่อยเอามาผสม”

“คุณไม่มีสต๊อกไว้หรอ”

หญิงสาวเลิ่กคิ้ว “งานอดิเรกค่ะ ทำไว้ใช้เอง ไม่ได้ทำขาย”

“ผมจ่ายให้ทั้งหมดเลย คุณไปผลิตมาเยอะๆ”

ธารน้ำทำตามองบนนิดหนึ่ง ก่อนจะปรับอารมณ์

“คุณตฤณคะ งานอดิเรกค่ะ ไม่ใช่อาชีพ ฉันต้องทำมาหากิน ไว้รอวันหยุดหน้านะคะ จะทำให้ เอาสัก 10 ขวดเลยดีมั้ยคะ”

“ดีครับ เอา 100 ขวดเลย”

“ไม่ไหวหรอกค่ะ เดี๋ยวทำให้เยอะเท่าที่จะทำได้นะคะ”

“ผมจะจ่ายค่าส่วนผสมให้”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันรอตัวเลขที่คุณจะสั่งแล้วกัน หมอนที่อยากได้ เอาแบบไหนดีคะ” ธารน้ำที่มีวิญญาณเซลล์สาว มุ่งมั่นจะทำยอดขาย แม้ในใจจะแอบเบื่อหน่ายพวกคนรวยที่เที่ยวเอาเงินมาปูมาแจกมาจีบแบบไร้สาระ

“เอาแบบที่คุณถือไปที่โรงแรม”

“โอ้ว แบบนั้นอาจจะมากไปสำหรับแจกพนักงานนะคะ มันเป็นหมอนสำหรับห้องพักแขกในโรงแรมห้าดาวนะคะ”

“นั่นแหล่ะครับ ให้พนักงานผมได้หนุนหมอนจากโรงแรมห้าดาวหน่อยเถอะ พวกเขาคงไม่ได้เข้าไปพักแบบนั้นบ่อยๆ แต่อย่างน้อย ได้นอนหลับสนิทๆ บนฟูกดีๆ หมอนดีๆ ก็สุขที่สุดแล้ว” เขามีเงินเหยียบหมื่นล้าน แต่นอนไม่หลับ ชีวิตรันทดกว่าพนักงานเยอะ

“ผมช่วยคุณทำยอดนะ”

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ”

ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้อีกนิด แล้วมองเธออย่างพิจารณา ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาเบาๆ

“มีสักขวดมั้ยล่ะ ผมจะตายแล้ว”

หญิงสาวแปลกใจสุดๆ ว่าทำไมเขาถึงอยากได้อะไรขนาดนั้น มันก็แค่น้ำมันหอมระเหย ดูเหมือนพวกคนรวยโรคจิตจริงๆ นะเนี่ย

“ไม่มีจริงๆ ค่ะ เอ้อ หรือเอาอันนี้มั้ยคะ รอแป๊บนะคะ”

เธอกลับไปที่ออฟฟิศ เพื่อไปเอาถุงเครื่องหอมจากโต๊ะทำงานมาให้

“อันนี้มั้ยคะ เอาไปก่อน ไม่รู้ว่าคุณอยากได้ไปทำอะไร แต่เผื่อเป็นประโยชน์”

พอรับถุงผ้าเล็กๆไป ขอก็ยกขึ้นดม

“หอมดีนะครับ”

“ค่ะ เผื่อใช้ได้”

โค้ดเดินกลับเข้ามาอีกครั้ง พร้อมไอแพด เขาเปิดให้เจ้านายดูข้อมูล ตฤณชี้ๆ แล้วผู้ช่วยหนุ่มก็หันมาหาเซลล์ทันที

“จำนวน 1387 ชิ้นครับ”

“คะ!? ค่ะๆ สักครู่นะคะ จะให้จัดส่งไปที่ไหนดีคะ แต่ต้องขอเวลาหน่อยนะคะ เพราะจำนวนสั่งค่อนข้างเยอะ รอสินค้าหน่อย”

“ได้เลยครับ แล้วจัดส่งไปที่คลังเราตามที่อยู่นี้ครับ ทางผมจะกระจายสินค้าเอง”

เซลล์สาวไม่สามารถหุบยิ้มได้อีกต่อไป นี่มันยอดขายมากกว่าที่เธอพยายามทำมาตลอด 3 เดือนเสียอีก

“หวานหมูเซลล์เลยสินะครับ” CEO ใหญ่พูดด้วยสายตารู้ทัน

“ต้องขอบคุณจริงๆค่ะ จะดูแลออเดอร์ให้อย่างดีเลยค่ะ”

“ออเดอร์ไม่สำคัญเท่ายาดมของผมนะ ขอช่องทางติดต่อคุณไว้หน่อยสิครับ”

“สักครู่นะคะ อันนี้นามบัตรค่ะ โทรมาได้เลย และทางฉันจะรีบแจ้งเช่นกันค่ะถ้าออเดอร์เรียบร้อยแล้ว” ธารน้ำรีบแจ้ง

“ผมคงโทรมาด้วยเหตุผลส่วนตัวนะครับ”

“ได้เลยค่ะ เรื่องน้ำมันหอมระเหยก็ได้ค่ะ ตอนนี้ดิฉันเป็นข้าทาสแล้วค่ะ” เซลล์สาวพูดอย่างขำๆ ความสุขของยอดขายที่จะช่วยต่อชีวิตหลายคนที่นี่ ปกติเธอก็คุยกับลูกค้าเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวทั้งนั้นแหล่ะ ยอดขายมาจากความสนิทสนมล้วนๆ

-------