ตอนที่ 5 แววตามันบอกหรอ

แต่ละวันที่ยุ่งวุ่นวายของเซลล์สาว ก็มีเรื่องวุ่นเพิ่มขึ้น เมื่อคนที่ไม่เคยต้องรออะไรมาก่อนในชีวิต กลับต้องมารออะไรบางอย่างที่ไม่รู้กำหนด

“มาอีกแล้วหรอคะ โทรมาก็ได้ค่ะ ยังไม่มีเวลาจริงๆ” ธารน้ำยืนคุยกับกลุ่มชายใส่ชุดสูทที่มาหาเธอที่ร้านในวันกลางสัปดาห์ และนี่ไม่ใช่ครั้งแรก บางวันเขามาเอง บางครั้งส่งลูกน้องมา บางทีในหนึ่งวันก็มาถึงสองรอบ

ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ แล้วโน้มใบหน้าพูดให้ใกล้คนที่ตัวเล็กสุดในวงสนทนา

“เผื่อคุณไม่รู้ว่ากำลังมันสำคัญกับผมแค่ไหน ผมจำเป็นต้องมาที่นี่ ถ้าพรุ่งนี้ผมยังไม่ได้อีก ผมขออนุญาตมารับคุณไปที่...ที่ทำให้คุณสามารถผลิตมันได้ไวๆ นะครับ”

“หมายความว่าอะไร นี่คุณมาขอให้ทำหรือมาข่มขู่คะ”

“เอ่อ เจ้านายของเราหมายถึง จะสนับสนุนการดำเนินการผลิตของคุณอย่างเต็มที่ หากคุณติดขัดตรงไหน ให้แจ้งได้เลย”

“ฉันติดขัดตรงที่พวกคุณมารบกวนการทำงานของพวกเรานะคะ เรื่องสินค้าที่สั่งหากมาแล้วจะรีบแจ้งเลยค่ะ ส่วนเรื่องน้ำมันหอมระเหย คืนนี้ค่ะ ฉันจะเริ่มทำให้คืนนี้เลย โอเคมั้ยคะ”

“นี่คุณกำลังโกรธผมหรอครับ” ตฤณ ถามด้วยน้ำเสียงเหมือนคนที่ไม่เคยแคร์โลก แต่หวังให้อีกฝ่ายรู้ว่านี่คือการดีลธุรกิจกัน ควรใส่ใจการปฏิบัติต่อเขามากกว่านี้

“เอ่อ ขอโทษนะคะ ขอคุยกับเจ้านายคุณตามลำพังสักแป๊บได้มั้ยคะ”

“ครับ”

ธารน้ำที่กำลังพยายามระงับอารมณ์ไม่ให้โมโห และระลึกถึงยอดขายที่เขาอุตส่าห์สั่ง เธอเดินนำไปด้านหลังอาคารโชว์รูมสินค้า

ผู้บริหารหนุ่มเดินตามเธอมาอย่างสนใจว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ จะทำอะไร หรือ มีอะไรอยากต่อรองกับเขาที่อุตส่าห์มาตามของด้วยตัวเอง

ลังกระดาษมากมายวางเรียงกัน และมีห้องเล็กๆ หลายห้องที่เปิดประตูทิ้งไว้บ้าง ปิดบ้าง ดูแล้วน่าจะเป็นโกดังเก็บของ ธารน้ำหยุดเดิน แล้วหันหน้ามาหา เมื่อเห็นว่า ไม่มีคนอื่นแล้ว

“ขอโทษนะคะ ฉันมีเรื่องอยากถามคุณนิดหน่อย แต่ไม่กล้าถามต่อหน้าคนอื่น เกรงว่าจะเป็นการเสียมารยาท”

“เชิญครับ” ร่างสูงมองเธอด้วยสีหน้าเหนือกว่า....

“เพราะอะไรถึงอยากได้ของขนาดนั้นคะ คุณจะเอาไปใช้ทำอะไร” คำถามเรียบง่าย แต่ยากที่จะตอบ

“ผมไว้ใจคุณได้หรอ ถ้าผมตอบเหตุผลไป”

“แล้วฉันไว้ใจคุณได้มั้ย ไม่ใช่ว่าฉันกำลังส่งเสริมการกระทำที่ผิดกฎหมายหรือผิดศีลธรรมอยู่นะคะ”

“เช่นอะไรครับ”

“คุณจะเอาน้ำมันหอมระเหยไปทำอย่างอื่นหรือเปล่า หรือไม่ก็ ไปผสมเพิ่มเติม”

“ผสมเพิ่มเติมหรอ”

“แววตาคุณ....เหมือนคุณอยากเพิ่มสเกลมัน ถ้าฉันเข้าใจไม่ผิด คุณทำธุรกิจด้านขนส่งและคลังสินค้าใช่มั้ยคะ แต่...”

“แววตามันบอกขนาดนั้นเลยหรอ แล้วมันบอกอะไรอีกมั้ย”

ชายหนุ่มมองเธอ คำถามนั้นชวนให้สมองและประสบการณ์การทำงานทั้งหมดของหญิงสาวถูกหยิบมาประมวลและทำงานอย่างหนัก

“ฉันบอกแล้วว่า ถ้าคุณคิดจะมาจีบหรือมาคุกคามอะไรแบบนี้ ให้ไสหัวไปซะ”

“ไสหัวเลยหรอ สายตาผมเนี่ยนะ ที่บอกว่าอยากมาจีบหรือมาคุกคาม”

ฟุ่บ

ซื้ดดดดดดดด

เขาก้มตัวไปใกล้หญิงสาวแล้วสูดกลิ่นกายเธอเข้าเต็มปอด

“แบบนี้เรียกคุกคามใช่มั้ย”

“คุณทำบ้าอะไร ฉันตบหน้าหันได้เลยนะ”

“ผมจะบอก ถ้าคุณยอมเซ็นเอกสารนี่”

“เอกสารอะไร”

ชายหนุ่มหยิบมือถือออกมาจากในกระเป๋าเสื้อสูท เขากดเข้าแฟ้มเอกสาร และฟอร์มที่มีติดตัวตลอดเวลา ถูกเปิดออก พร้อมหันไปให้หญิงสาว

ธารน้ำอ่านไวๆ

“เอกสารรักษาความลับทางธุรกิจ”

“ใช่ครับ เพราะถ้าผมพูดไป แล้วคุณเอาไปโพทนา บริษัทผมจะเสียหาย”

“ฉันไม่เอาไปพูดหรอกค่ะ”

เธอเซ็นเอกสารด้วยนิ้วลงไปบนหน้าจอให้

“เรียบร้อยนะ พูดมาค่ะ ว่าเอาไปทำอะไร”

“ผมนอนไม่ค่อยหลับ เลยอยากได้อะไรบางอย่างที่ช่วยให้ผมหลับสนิท หลับยาวๆ พอดีวันนั้น เหมือนผมจะหลับเพราะเจ้าขวดนั้น”

“หื้อ!?!?!?” แววเสียงแปลกใจของคนทำ คิ้วสวยขมวดอย่างสงสัย

“แทนที่จะหาอะไรแบบนี้ ไปหาหมอดีมั้ยคะ” เธอบอกด้วยความเป็นห่วงจากใจจริง

“คิดว่าผมไม่หาหรอ ผมก็พยายามมาทุกทางแล้ว”

“อ่อ เป็นแบบนั้นนี่เอง”

“ใช่สิ คิดว่ามาจีบจริงๆ หรอ”

“ก็คิดว่าจีบไม่จริงสิ ถึงต้องถามแบบนี้ แล้วคุณก็ดูเหมือนคนโรคจิตที่ย้ำคิดย้ำทำ เออ...เรื่องย้ำคิดย้ำทำก็ต้องไปหาหมอนะ มันเป็นโรคเหมือนกัน” เธอบอกเขา

“ฟังคุณพูดฉอดๆ ไม่เหมือนเวลาเป็นเซลล์ในร้าน ทำผมอยาก.....”

“อยากอะไรคะ เริ่มมีอาการโรคจิตขึ้นมาอีกแล้วใช่มั้ย” หญิงสาวเตรียมจะเดินออกไปจากมุมลับตาคนนี้ ทุกอย่างสำหรับเธอมันกระจ่างแล้ว ถ้าเพื่อช่วยให้นอนหลับ ก็พอเข้าใจ น้ำมันหอมระเหยเป็นอโรมาเธอราพี

“อย่าเพิ่งไปสิครับ คุณธารน้ำ” ตฤณ เอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างจากการคุยเมื่อสักครู่นี้

“คะ!?” เธอหยุดเดิน เพราะถูกอีกฝ่ายจับแขนรั้งไว้

“พอดีเห็นว่าคุณก็ไม่ใช่เด็กที่ไม่ประสีประสาแล้ว ผมเลยอยากถามตรงๆ ไม่เกี่ยวกับออเดอร์หมอน 1387 ใบที่สั่ง ไม่เกี่ยวกับน้ำมันหอมระเหย แต่เกี่ยวกับ.....” สายตาเขาเริ่มมองเธอเหมือนผู้ชายที่มองผู้หญิงสวย และมันเป็นสายตาแบบที่เธอเจอประจำอยู่แล้ว

แววตาอีกฝ่ายตอบกลับมาแบบยั่วยวนและมีชั้นเชิงในการกีดกัน

“ถ้าออเดอร์ได้ครบตามที่สั่งแล้ว ถ้าได้น้ำมันหอมระเหยแล้ว ค่อยมาว่าเรื่องนี้กันนะคะ”

มือเล็กๆ ข้างที่ว่างอยู่ ค่อยๆ แกะเอาอวัยวะคนอื่นที่มาเกาะเธอนั้นออกไปจากตัว พลางหันไปมองอีกครั้งแบบตำหนิด้วย

“ไปซื้อกินเถอะค่ะถ้าอยาก”

“ผมก็อยากซื้อคุณนะ กลัวโดนตบ”

เพี๊ยะ!!

“โอ๊ะ! โทดทีค่ะ ฟังไม่จบประโยค มือมันไวจริงๆ เจ้ามือนี่

แต่คุณคงไม่ถือสานะคะ เพราะเรื่องที่คุยกันไม่เกี่ยวกับออเดอร์หรือน้ำมันหอมนี่เนอะ”

“หึ...คุณกล้าตบผมเลยหรอ”

เพี๊ยะ!!

“โอ๊ะ! ขอโทษทีค่ะ ไม่ใช่ฉันนะ ผีผลักแน่เลย แถวนี้ผีเยอะ”

หมับ!!

เธอกำลังง้างจะตบอีกรอบ แต่ถ้าโดนครั้งที่สาม เขาคงโง่เต็มที ร่างสูงจับข้อมือเธอไว้ ก่อนจะเอาไปวางที่หน้าเขาเบาๆ

“มันคงเป็นรอยนิ้วนะ หน้า CEO Beam Logistics มีรอย คุณคิดว่า สามสี่คนที่ผมพามา เขามาเพื่อถ่ายรูปรวมการมาดูงานหรอ”

ผู้บริหารหนุ่มลากมือเธอหมุนวนเหมือนนวดแก้มตัวเอง ที่โดนตบไปสองทีในข้างเดียวกัน

แล้วก็ลากมือมาที่ริมฝีปาก

ฝ่ามือเล็ก ถูกับกลีบปากนุ่มของคนรวยระดับหมื่นล้าน สายตาเขาเหมือนอยากให้อีกฝ่ายรู้ว่า การชวนของเขานั้น มันอาจน่าสนุกและเร้าใจสำหรับเธอได้นะ หากเธอต้องการ

“คุณคงไม่เคยเจอใครด่าแบบนี้สินะคะ ไม่เกี่ยวกับออเดอร์ และน้ำมันหอมระเหยนะ เราคุยกันแบบชายหญิงที่เจอกันหลังออฟฟิศ

คุณแม่งโคตรสกปรกเลย น้ำลายอี๋”

เธอสะบัดมือแล้วรีบเดินหนี ปล่อยชายหนุ่มทิ้งไว้แบบนั้น

เขามองบั้นท้ายงอนของหญิงสาว พลางเลียริมฝีปาก กลิ่นหอมจากมือเธอ และตัวเธอมันชวนให้อยากจับไปนอนที่บ้านด้วยจริงๆ

....