ตอนที่ 6 ผมชอบกลิ่นคุณ

ทันทีที่เลิกงาน ธารน้ำรีบกลับบ้านเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ แต่เหมือนคนยิ่งรีบก็ยิ่งช้า ทั้งฝนตก รถติด และการยืนรอมอเตอร์ไซค์วินหน้าปากซอย พร้อมคนที่เลิกงานเวลาเดียวกัน

กว่าจะถึงอะพาร์ตเมนต์ ก็ทำเอาเหนื่อยจนแทบไม่อยากทำอะไรแล้ว

ตึ๊ง!!!

CHAT

TRINT : จะทำคืนนี้ใช่มั้ยครับ

TANNAM : ค่ะ

TRINT : ไว้เจอกันครับ

TANNAM : พรุ่งนี้มารับที่คาเฟ่ที่เคยส่ง location ให้ได้เลยค่ะ

...

-วันถัดมา-

@ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง

ภายในร้านไม่มีลูกค้าเจ้าอื่นเลย ผู้บริหารหนุ่มนั่งจิบกาแฟเพื่อความบันเทิง เพราะเขาเองนอนไม่หลับอยู่แล้ว จะกินกาแฟอีกแล้วสองแก้วจะเป็นไรไป

สายตาคมกริบมองทะลุผนังกระจกของร้าน เห็นหญิงสาวหุ่นดีลงมาจากรถแท็กซี่ พร้อมกระเป๋าของเธอ รอยยิ้มนั่น…ทำให้ริมถนนที่แสนน่าเบื่อหน่ายกลายเป็นทุ่งดอกไม้เลยแฮะ

“เอสเพรสโซ่เย็น หวานน้อยยยยยค่ะ”

“เชิญนั่งเลยค่ะ เดี๋ยวเราไปเสิร์ฟให้”

ธารน้ำมองในร้าน ไม่มีลูกค้าเลย มีเขาและเธอเท่านั้น ส่วนคนอื่นๆ ที่ยืนเฝ้าหน้าร้าน…โถ่…ไล่ลูกค้าคนอื่นหมด ทำอะไรกันเนี่ย

“สวัสดีค่ะคุณตฤณ”

“สวัสดีครับ”

หญิงสาวไม่รอช้า รีบเอาของที่ผู้บริหารหนุ่มต้องการมาวางให้

“ขวดเดียวหรอครับ”

“ไม่ค่ะ อันนี้ลองดมก่อน ถ้าชอบ ก็เอาให้อีกค่ะ”

ชายหนุ่มหยิบขวดขึ้นมา เปิดฝาหมุนออก แล้วกลิ้งหัวน้ำมันหอมระเหยลงบนหลังมือค่อยๆ สูดกลิ่น

“อา..หอมดีครับ”

“ดีใจนะคะที่ชอบ แล้วอันนี้ล่ะคะ”

เธอยื่นอีกขวดให้

“อันนี้กลิ่นมันแรงไปครับ”

ขวดที่ถูกปฏิเสธ ถูกกวาดไปวางไว้มุมหนึ่ง หญิงสาวเอาสมุดมาจดรหัสที่เธอเขียนแปะไว้ที่ขวดด้วย

“อันนี้ล่ะคะ”

“อืม อันนี้ก็หอมครับ”

“คุณชอบกลิ่นเบาๆ สบายๆ สินะ”

“ชอบอันไหนที่สุดคะ”

“ผมตอบตามความจริงได้ใช่มั้ย”

“ค่ะ เอาความจริงเลย”

“ผมชอบกลิ่นหอมที่ออกมาจากตัวคุณน่ะ”

แคร้ง!

แก้วทรงสูงล้มลง พร้อมน้ำกาแฟสีน้ำตาลออกดำๆ ไหลไปทั่วโต๊ะอย่างรวดเร็ว

“โอ๊ะ!!”ธารน้ำอุทานออกมา

“ขอโทษค่า”

“ไม่เป็นไรๆ” หัวอกคนทำอาชีพบริการลูกค้าเหมือนกันรีบยกมือบอกปัด

สองสาวช่วยกันเอาทิชชูซับน้ำ กาแฟเปรอะเปื้อนชุดอีกฝ่าย

พนักงานร้านกาแฟใจสั่นไปหมดแล้ว คุณผู้ชายที่ดูยิ่งใหญ่มาสั่งปิดเหมาร้านวันนี้ และเธอทำกาแฟหกรดผู้หญิงที่เขานัดหมาย เพราะได้ยินบทสนทนาเซ็กซี่นั่น คิดดีไม่ได้เลย

“คุณธารน้ำ ลุกเถอะครับ”

ชายหนุ่มทนสถานการณ์ไม่ไหว เขาลุกขึ้นจากโซฟาผ้าตัวใหญ่ หันไปช่วยหญิงสาวเก็บข้าวของลงกระเป๋า แล้วเดินนำเธอไปอย่างรีบร้อน

“ขอโทษนะคะ” พนักงานสาวรีบตะโกนขอโทษขอโพยต่อ โดยมีเซลล์สาวที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามร่างสูง

“ขึ้นรถครับ เดี๋ยวจะพาไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”

“ไม่เป็นไรค่ะ นิดหน่อยเอง”

“ไม่ได้ครับ นี่มันต่อหน้าต่อตาผมเลย ผมต้องดูแลคุณ”

“โค้ด ไปร้านชุดผู้หญิง”

ประตูรถถูกเปิด หญิงสาวถูกจับยัดลงไป ประตูรถปิดอีกครั้ง แล้วตฤณก็เดินไปขึ้นอีกฝั่ง

“จัดการค่าใช้จ่ายในร้านนั่นยัง” CEO ถามพลางมองดูคนข้างๆ ที่มีท่าทีตกใจกับการถูกลากพามามากกว่าตกใจเรื่องเสื้อผ้าที่เลอะไปหมด

“เรียบร้อยแล้วครับ” ผู้ช่วยและบอดี้การ์ดคู่กายตอบเขา

“ขอพิกัดร้านจากคุณโบมา” เจ้านายสั่ง

“ครับ”

ชายหนุ่มถอดเสื้อสูท แล้วนำมาคลุมที่หน้าขาให้หญิงสาว กางเกงสีขาวที่เธอสวมมามันเลอะกาแฟ และแนบเนื้อเกินไป

“ขอบคุณค่ะ”

“ผมพูดต่อนะครับ” นักธุรกิจ เกาะติดประเด็นของตัวเองตลอด

“อ่อ ค่ะๆ”

“ผมจะบอกว่า ผมชอบกลิ่นที่ออกมาจากตัวคุณ ขนาดเรานัดเจอกันในร้านกาแฟ แค่คุณเข้ามาใกล้ๆ ผมก็ได้กลิ่นเลย”

“หา! กลิ่นมันฉุนขนาดนั้นเลยหรอคะ หรือคุณจะเริ่มทำตัวแบบนั้นอีกแล้ว ฉันอุตส่าห์ไม่พูดถึงแล้วนะ”

เธอก้มดมตัวเอง

“ไม่ฉุนครับ หอมดี แล้วผมก็ไม่ได้จะหมายถึงแบบนั้น ถึงผมหมายถึงจริงๆ คุณก็ไม่รู้หรอก”

“ไม่เคยมีใครพูดแบบนี้มาก่อนนะ แต่อย่างว่าแหล่ะ คุณอยากลากฉันขึ้นเตียงจะแย่ พูดอะไรก็พูดได้ทั้งนั้นแหล่ะ” เซลล์สาวยังไม่เลิกดมตัวเอง

ชายหนุ่มเลยก้มหน้าลงมาที่ใกล้ๆ แล้วพูดเบา

“หอมมากครับ จนผม…”

ครืดดดดดดด

คนขับรถกดให้ฉากกั้นขึ้นมาทำงาน ได้เวลาสร้างพื้นที่ส่วนตัวแล้ว

สายตาธารน้ำตอนนี้ แทบถลนออกมาแล้ว

พอเห็นอีกฝ่ายมีท่าทีไม่โอเคกับการถูกกั้นพื้นที่ส่วนตัว คงกลัวเขา ตฤณจึงกลับไปนั่งในท่าปกติ....แต่ต้องไขว้ห้าง เพื่อป้องกันอันตรายของอะไรบางอย่าง มันอาจจะหมิ่นเหม่ถ้ายังได้กลิ่นหอมๆ นี้ออกมาจากตัวเธอ

“ผมอยากได้กลิ่นแบบที่คุณใช้”

“อืม คือต่อให้ใช้ของแบบเดียวกัน แต่คนเรามีกลิ่นเฉพาะของแต่ละคนค่ะ ขอโทษนะคะ ลองดมดูนี่” ธารน้ำเลือกพูดแต่ประเด็นที่เกี่ยวกับงานเท่านั้น

เธอหงายข้อมือเล็กๆ ให้ไปใกล้เขา แต่ไม่ได้เอาไปจนชิดหน้า กลัวจะเสียมารยาทและเขาทำบ้าทำบออีก แล้วรีบดึงมือกลับ

“เป็นไงคะ”

“ขออีกทีได้มั้ย” ผู้บริหารหนุ่มพูดพลางยกยิ้มมุมปาก

เซลล์สาวเขินก็จริงกับใบหน้าหล่อฟ้าประทานนั่น และสัญชาตญาณมันบอกชัดว่าคนนี้อันตราย แต่ในฐานะการเป็นนักขายมันอยากทำภารกิจให้สำเร็จลุล่วงมากกว่าการมากระบิดกระบวนขวยเขินอยู่

“ค่ะ” เธอยื่นมือให้เขาอีกครั้ง

ตฤณขออนุญาตจับข้อมือเธอแล้วยกขึ้นมาดมใกล้ๆ จนปลายจมูกเกือบสัมผัสผิวนั้น

“หอม”

ธารน้ำที่แทบจะหยุดหายใจ ตื่นเต้นและรู้สึกหวิวๆ

“เอ่อค่ะ อันที่จริงคือขวดนี้ ฉันใช้กลิ่นแบบนี้เหมือนกันค่ะ เวลารู้สึกเครียดๆ เหนื่อยๆ ฉันไม่ได้ใช้น้ำหอมน่ะค่ะ”

“อ่อ ขวดนี้หรอ ต่างกันจริงด้วยแฮะ ผมพูดจริงๆนะ ผมอยากได้กลิ่นของคุณใส่ไปในขวดด้วยเลย”

“ปล่อยมือก่อนนะคะคุณตฤณ เลือดจะไม่เดินแล้วค่ะ”