EP.4 Begin again?【2】

"คะ? คุณนั่นแหละเป็นใคร?" ฉันยืนกอดอกถามกลับ "เสียเวลา หลบไป" เธอผลักไหล่ฉันอย่างแรงจนฉันเซ "เธอนี่นิสัยแย่มาก เข้าห้องคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต"

ฉันตวาดใส่ทันที แต่ดูเหมือนเธอไม่ได้สะทกสะท้านอะไร เพราะเธอเดิน เข้าไปตะโกนเรียกแวร์ซายด์ดังลั่นห้อง และยังเดินเข้าไปในห้องที่แวร์ซายด์ กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า

"นี่หยุดนะ ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้" ฉันไปจับแขนของผู้หญิงคนนั้น แต่เธอรีบสะบัดมือฉันออกทันที "ไม่ออก แกเป็นใคร ก็แค่เด็กของแวร์ซายด์ อย่ามายุ่งกับฉัน"

"เด็กงั้นหรอ?? ฉันเนี่ย เป็นภรรยาของแวร์ซายด์ แล้วหล่อนนั่นแหละเป็น ใคร"

ฉันตะโกนลั่นด้วยความโกรธ จนยัยนั่นถึงกับนิ่งไป และหลังจากที่ฉันตวาด

ลั่น แวร์ซายด์ก็เดินพรวดพราดออกมา

"เฌอรีน!!!" เขาอุทานด้วยท่าทางงง ๆ

"แวร์ซายด์ บอกเด็กของนายด้วยนะ จะเข้าออกห้องฉันไม่เคยว่า แต่ช่วยมี มารยาทซะบ้าง" ฉันพูดพลางมองยัยคนที่ชื่อเฌอรีนตั้งแต่หัวจรดเท้า

"ดีเลย์อยู่ไหน??" เฌอรีนหันไปถามแวร์ซายด์ทันที เธอไม่แคร์ที่ฉันด่า กระทบเธอเลยสักนิด

"ฉันไม่รู้ เฌอรีน"

เขาตอบกลับเสียงเรียบ ทั้งที่ปกติเขาขี้เล่นจะตาย ฉันได้แต่ยืนมองเงียบ ๆ อย่างงุนงง

"นายรู้ แต่นายไม่ยอมบอก" เฌอรีนยังจ้องมองแวร์ซายด์ เมื่อเขาไม่ตอบ ก็ ตะโกนเรียกชื่อเขาลั่น "แวร์ซายด์ !!!"

"โอ๊ยย เฌอ!!!!! ในฐานะที่ฉันก็เป็นเพื่อนเธอนะ ฉันบอกตามตรง...ถ้าเธอ ทนมันไม่ได้ ก็ปล่อยมันไปเถอะ วิ่งตามมันมาตลอด ไม่เหนื่อยบ้างรึยังไง" เขาพูดเหมือนรำคาญผู้หญิงตรงหน้าเต็มทน

"เหนื่อยสิ เหนื่อยมากด้วย แล้วทำไมเพื่อนนายไม่หยุดเพื่อฉันบ้างละ" เฌอรี นเริ่มพูดทั้งน้ำตา

"ฉันไม่ใช่ไอ้ดีเลย์ และฉันช่วยอะไรเธอไม่ได้จริง ๆ" เขาพูดจบก็เดินมาคว้า ข้อมือฉัน และพาเดินไปที่ประตู ก่อนจะก้าวออกไป เขาหันกลับมาสั่งเฌอรีน ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"ถ้าจะออกไปก็ปิดประตูให้ด้วยนะ เฌอ"

แล้วเราก็ออกจากห้องไปโดยไม่ปิดประตู ทิ้งให้เฌอรีนยืนนิ่ง ๆ อยู่ในห้อง ต่อไป...พอเราเดินมาถึงลิฟต์ แวร์ซายด์ก็มีท่าทีนิ่งเงียบผิดกับทุก ๆ ที

"เมื่อก่อน ฉันคงเป็นแบบผู้หญิงคนนั้นเลยใช่มั้ย"

ฉันพูดยิ้ม ๆ แต่น้ำตาก็เริ่มคลอ เมื่อนึกถึงแววตาที่หม่นหมอง ใบหน้าที่ เหนื่อยล้าการวิ่งตามใครสักคน ที่เขาไม่เคยจะหยุดเพื่อรอ ยิ่งมองภาพของ เฌอรีน ก็สะท้อนเข้าตัวฉันเองเมื่อก่อนนี้

แวร์ซายด์ได้แต่นิ่งเงียบไป แต่สักพัก เขาก็เอื้อมมือมาจับมือของฉัน แล้วพูด ว่า

"เธอไม่ต้องวิ่งตามใครแล้ว เพราะเราจะเดินไปด้วยกัน" "เลิกอ่อยเถอะ สำหรับคนอื่นอาจะได้ผลนะ แต่กับฉัน...ไม่"

ฉันสะบัดมือของเขาออกทันที ก่อนจะเดินนำหน้าไปที่ลานจอดรถ ปล่อยให้ เขาเดินตามหลังมา

" อย่าหวั่นไหวนะ เพลิน จำไม่ได้หรอเคยเจ็บมากขนาดไหน" ฉันพูดย้ำ ๆ กับตัวเองภายในใจ

"แวร์ซายด์ ก็แค่ผู้ชายคารมดี ที่เฟรนลี่กับผู้หญิงไปทั่ว" "อย่าใจอ่อนเด็ดขาด "