EP.5 Dear Heart, why him?

หลังจากที่แวร์ซายด์ขับรถออกมาจากคอนโดได้สักพัก เขาก็กลับมากวน ประสาทเหมือนเดิม

"ไปไหนกันดีครับ คุณภรรยา"

"อย่ามากวนตีน ขับไปส่งฉันที่บ้านแล้วนายจะไปไหนก็ไป"

ฉันพูดอย่างไม่มองหน้า ฉันอยากกลับไปเยี่ยมพ่อกับแม่เหมือนกัน ไม่ได้ออก ไปไหนมาเกือบเดือนแล้ว พวกท่านอาจจะเป็นกังวลเอาได้

"ได้ขอรับ"

แวร์ซายด์ยังคงขับรถอย่างอารมณ์ดี และเปิดเพลงฟังไป มันจะไม่น่ารำคาญ ถ้าเขาไม่...ร้องมันออกมา

"ทำ...ได้แค่เพียง... แค่ทุก ๆ อย่างที่เธอขอ จะนาน เท่าไร ไม่ว่า เมื่อไร... ก็ พร้อมจะยอมทำให้เธอ" เขาก็ร้องดังขึ้นเรื่อย ๆ "เป็นทุกอย่างให้เธอ แล้ว...แม้ว่าเธอไม่เคยเป็นอะไรกับฉันเลย" ตอนนี้กลายเป็นว่าเขากำลัง แหกปากร้องเพลง แล้วหันมาทำหน้าตาเหมือนตัวเองเป็นพี่ทอม รูม 40 "ฉันก็แค่คนหนึ่ง ที่เธอต้องการในบางครั้งได้อยู่ตรงนี้ก็ดีแค่ไหน...(อุ๊บส์)"

ฉันทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว รีบเอามืออุดปากเขาทันที "หยุดร้องแล้วตั้งใจขับรถไป นายนี่มัน!!!" ฉันต้องเอามือปิดปากเขามาเกือบตลอดทาง แต่พอเผลอปล่อยมือปุ๊บ...

"ก็เรานั้นมันคนละชั้น... ทำเช่นไร โว้ววว โหวววว" เขาร้องเพลงต่อไป ไม่ ได้เกรงกลัวต่ออำนาจของฉันเลย

"แวร์ซายด์!!!! หุบปาก เพลงเขาร้องมาดี ๆ จะเสียเพราะนายเนี่ยแหละ" ฉัน บ่นพร้อมกับส่ายหัวทันที แม้จะแอบตลกกับความหน้าด้านของเขาก็เถอะ

"ไม่เพราะแล้วยิ้มทำไม แน่ะ ๆ ชอบอ่ะดิ ๆ" เขายื่นนิ้วมาจิ้มแก้มของฉัน

"ไม่ได้ชอบ รำคาญ" ฉันปัดมือเขาทิ้งทันที "ไอ้บ้า" แล้วก็หันไปด่า แต่เขาดู ไม่สะทกสะท้านอะไร

ถึงบ้านของฉันเอง...

"มากันแล้วหรอจ๊ะเด็ก ๆ เพลินตาลูก" คุณแม่ยืนรอหน้าบ้านพอดี พอเรา เดินเข้าไปท่านก็วิ่งมากอดฉันทันที

"สวัสดีครับ/ค่ะ คุณพ่อคุณแม่" ฉันกับแวร์ซายด์รีบยกมือไหว้

"เป็นไงเจ้าแวร์ซายด์ ทนฤทธิ์เอาแต่ใจยัยเพลินไหวมั้ย" คุณพ่อเดินเข้ามาก อดคอแวร์ซายด์ทันที

"คุณพ่อ!!" ฉันค้อนใส่คุณพ่อทันที

"โอ๋ ๆ ก็เรามันคุณหนูเอาแต่ใจนิ" แล้วพ่อก็กอดคอฉันอีกข้าง

"ผมน่ะ ทนเพลินได้อยู่แล้วครับ" เขายิ้มเจ้าเล่ห์

"ย่ะ!!!" ฉันแยกเขี้ยวใส่เขาทันที

"คุณแม่ครับ เพลินตาเขา..." แวร์ซายด์ฟ้องแม่ฉันทันที

"อะไร ๆ นาย มีอะไรคะ??"

ฉันผละออกจากพ่อ และเดินไปควงแขนเขาก่อนจะแอบหยิกแขนเบา ๆ เสีย จนหน้าเขียวขึ้นมาทันที

"ทำไมจ๊ะ ลูก มีอะไรรึเปล่า หรือยัยเพลินแกล้ง" แค่พูดก็รู้ว่าแม่อยู่Aงใคร ฉันเลยออกแรงบิดหนักกว่าเดิม "เปล่าครับ ๆ เพลินตาเขา ...เขาน่ารักดีครับ น่ารักมากกก" พอเขาไม่ฟ้องแม่ฉัน ฉันจึงยอมปล่อยเขา

"ทะเลาะกันบ่อย ๆ ลูกหัวปีท้ายปีนะ พ่อบอกเลย" คุณพ่อที่เห็นเหตุการณ์ เดินมากระซิบข้างหูฉัน

"คุณพ่ออ่ะ" ฉันค้อน ๆ ใส่คุณพ่อ

"ป้าลำดวนครับ ผมล้างท้องมาเพื่อรอชิมÅมือของคุณป้าเลยนะครับ" แวร์ ซายด์ยังคงออดอ้อนทุกคนที่พบเจอ ไม่เว้นแม่แต่ป้าลำดวน หัวหน้าแม่บ้าน

"ปากหวานแบบนี้ ใครก็รักก็บ้าแล้ว รอแป๊บนึงนะคะ เดี๋ยวป้ารีบจัดโต๊ะ อาหารให้เลย" ป้าลำดวนยิ้มหน้าบานทันทีที่เขาเดินไปบอกว่าÅมือแกอร่อย

"ขี้ประจบ" ฉันกระซิบข้างหูเขาทันที ดูสิไม่มีใครสนใจฉันเลย กลายเป็น หมาหัวเน่า

"ไง ยัยเพลิน น้องสาวสุดที่รัก"

และเสียงที่คุ้นเคยก็เดินเข้าบ้านนี้มาอีกคน พี่สามภพคงเป็นคนเดียวที่สนใจ

ฉะ...อ้าว...

"ฮัลโหล น้องเขย" เขาเดินเข้ามากอดแวร์ซายด์ ก่อนจะกอดฉันซะอีก "อ้าวเฮีย หวัดดีครับ" แวร์ซายด์กอดทักทายพี่สามภพทันที "พี่สามภพ น้องสาวแท้ ๆ อยู่ตรงนี้นะ" ฉันแว๊ดใส่พี่ชายตัวเองทันที

"อะไรกันเนี่ย ทุกคนสนใจแต่แวร์ซายด์อะ"

วิญญาณคุณหนูเพลินคนเดิมกลับเข้าร่างแล้วค่ะ หลังจากนั้นทุกคนก็หัวเราะ กับท่าทีของฉัน

"ก็แค่ทักทายน้องเขยดีเด่นเท่านั้นเอง นี่ไม่น่าเชื่อว่ามันจะพาเพลินตาของพี่ ออกจากห้องได้ แถมยังแต่งตัวซะสวย หน้าตาก็อิ่มเอมขึ้นตั้งเยอะ" พี่สาม ภพเดินเข้ามากอดฉัน "โอ๋ ๆ ๆ ใครจะรักคนอื่นมากกว่าน้องตัวเองกันล่ะ"

"ชิชิ" ฉันแกล้งงอน แต่ก็กอดพี่สามภพอย่างคิดถึง

หลังจากที่เราได้รับประทานอาหารกันพร้อมหน้าพร้อมตาเสร็จ พี่สามภพก็ ขอตัวไปเดินทางไปรับพี่โยกับลูก ๆ ของเขาที่ไปเยี่ยมคุณตาคุณยายที่ เชียงใหม่ ก็เลยไม่ได้เจอกันในวันนี้

"เดินทางปลอดภัยนะลูก" คุณแม่พูดกับพี่สามภพ

"ครับ สวัสดีครับ พี่ไปก่อนนะ เพลิน แวร์ซายด์" พี่สามภพก็ขึ้นรถขับออกไป

"งั้นผมกับเพลินก็ขอตัวกลับเลยนะครับ" แวร์ซายด์ยกมือไหว้พ่อกับแม่ของ ฉัน

"แล้วจะมาหาใหม่นะคะ คิดถึง ๆ" ฉันเดินไปกอดร่ำลาท่านทั้งคู่

บนรถ

ฮื้ออออ ฮื้ออออออ ฮื้ออออ เสียงโทรศัพท์แวร์ซายด์สั่นขึ้น แต่เขาเชื่อมเข้า กับบลูทูธในรถ เวลารับสาย จึงได้ยินทุกคำพูดออกมาผ่านลำโพงบนรถ

"ฮัลโหล ว่าไงครับ??" แวร์ซายด์รับสายอย่างร่าเริง

"คุณแวร์ซายด์ ช่วยมาที่ผับด่วน ๆ เลยได้มั้ย" เสียงของผู้ชายคนหนึ่งพูด เสียงเครียด

"มีไรเปล่า ดูเครียด ๆ นะ บ๊อบบี้" แวร์ซายด์เริ่มจริงจังมากขึ้นเมื่อปลายสาย ดูซีเรียส

"เพื่อนคุณวายุนะสิครับ ดื่มคนเดียวไปหลายกลมแล้วครับ แต่เขายืนยันจะ ขับรถกลับบ้านเองท่าเดียว"

บ้าหรอ ใครเขากินเหล้าได้ขนาดนั้น นั่นคอคนหรือคอห่านชักโครก

"ใครวะ พี่ราเชนทร์หรอ หรือพี่..." แวร์ซายด์เลี่ยงที่จะพูดเมื่อเขานึกได้

"กูม่ายม้าวววววว เอาเหล้ามาอี้กกกกกกดิวะ มึงงกหรออออ ปล่อยกูเลย กู

จะขับรถ จะตายไม่ตาย ก็ไม่ต้องมายุ่ง"

เสียงผู้ชายที่พูดจาแทบไม่รู้เรื่องดังแทรกขึ้นมา ฉันจำเสียงของเขาได้ดี พี่ที สอง...ฉันเด้งตัวขึ้นตั้งใจฟังที่พนักงานคนนั้นพูดทันที

แวร์ซายด์เบรกรถ...เอี๊ยดดดด

"คุณแวร์ซายด์จะมาได้มั้ยครับ คือผมติดต่อคุณวายุไม่ได้เลย" "โอ๊ยยย ปล่อยกู กูบอกว่าไม่ได้เมา" เสียงพี่ทีสองยังคงโวยวายไปทั่ว "ห๊ะ?? เออ ๆ" แวร์ซายด์พูดพลางเหลือบมองที่ฉัน

"อว๊ะะะะ ฮว๊ะะะะ" เสียงเหมือนคนกำลังอ้วก

"ฟังนะ นายบ๊อบบี้!!! นายดูแลเขาให้ดีเลยนะ ห้ามให้เขาไปไหน ไม่ต้องห่วง นะ ฉันจ่ายทิปไม่อั้น แค่ดูแลเขาให้ที" เป็นฉันเองที่ตะโกนตอบพนักงานคน นั้นไปเร่งรีบ พูดไปอย่างไม่คิด

"ครับ?" น้ำเสียงของนายบ๊อบบี้เหมือนจะสงสัยอะไรบางอย่าง

"อ่อ ๆ เออ ทำตามที่บอกแหละ ฉันกำลังไป" แวร์ซายด์พูดก่อนจะกดวาง สาย