EP.4 Begin again?【1】

หลังจากที่ฉันปิดประตูห้องแล้วมานั่งเงียบ ๆ อยู่สักพัก ฉันก็ได้กลิ่นไหม้? เดี๋ยวนะ หรือว่าแวร์ซายด์ลืมปิดอะไรก่อนออกไปรึเปล่าเนี่ย ถ้าไฟไหม้ละก็ ฉันต้องกลายเป็นหมูย่างแน่นอน ม่ายน้าาาาาาาา...ฉันรีบเปิดประตูเดินไป ตามกลิ่นไหม้นั้น และก็พบกับเจ้าตัวปัญหา

"ทำอะไรเนี่ย นายจะเผาห้องนายเพื่อรมควันฉันหรอ แวร์ซายด์" คนกำลัง ดราม่า เจอกลิ่นไหม้เข้าไปก็กลัวตายเหมือนกันนะโว้ย

"โอ๊ย อบเค้กรสคาราเมล แต่ดันได้ช็อกโกแลต" แวร์ซายด์ที่เปลี่ยนเป็นชุด พ่อครัวยืนเกาหัวแก้เก้อ แล้วยิ้มแห้ง ๆ ให้ฉัน

"เค้าไม่ได้เรียกช็อกโกแลต เค้าเรียกไหม้ ไอ้... โอ้ ไม่รู้จะสรรหาอะไรมาด่า ละนะ"

ฉันเริ่มด่าแวร์ซายด์ทันทีที่พบว่าเขาทำอะไรไร้สาระ จากนั้นฉันก็เดินเข้าไป คว้าขนมเค้กก้อนนั้นโยนทิ้งขยะทันที

"แล้วทำไมไม่ไปทำงานฮะ คิดว่าเป็นลูกเจ้าของแล้วจะทำไรก็ได้รึไง"

"ก็ไม่อยากทิ้งเธอไว้คนเดียวนี่นา" เขาทำท่าเหมือนเด็กน้อย คิดว่าน่ารักมา กมั้ง

"ฉันชอบอยู่คนเดียว" ฉันตอบไปเรียบ ๆ

"แต่ฉันไม่ชอบนี่นา ตั้งแต่มีเธอมาอยู่ด้วยนะ ไม่เหงาเลย" เขาสบตาฉันทันที

"นายนี่ประสาทเนาะ โดนฉันด่า ฉันทุบฉันตีทุกวันดันชอบ ว่าง ๆ ไปเช็ค ประสาทบ้างนะ"

ฉันรู้สึกหมั่นไส้จนเผลอเอามือไปบีบนวดขมับเขาอย่างลืมตัว ดูเขาตกใจนิด ๆ เพราะปกติเราไม่ค่อยโดนตัวกันเท่าไร ก่อนที่ฉันจะผละออกจากเขา

"วันนี้ไปเที่ยวกันนะ ไหน ๆ ฉันก็โดดงานแล้วอ่ะ พลีสสส พลีสส" เขาทำท่า อ้อนวอน (ตีน) ไม่ยอมหยุด

"ไม่ไป!!! ไปชวนคนอื่น" ฉันพูดก่อนจะเดินหันหลังเข้าห้อง แต่ยังไม่ทันจะปิด ประตู เขาก็ดันประตูไว้ก่อน

"ถ้าเธอไม่ยอมออกห้องไปกับฉัน ฉันจะไปฟ้องคุณแม่ว่าเธอชอบแกล้งฉัน"

แล้วแวร์ซายด์ก็ใช้ไม้ตายขู่ฉันจนได้ ก็หมอนี่กลายเป็นลูกเขยสุดโปรดของ แม่ฉันไปแล้วนะสิ ไม่ว่าจะพูด จะทำอะไร แม่ก็ชอบเขาไปหมด ยิ่งถ้ารู้ว่าฉัน ทั้งด่า ทั้งทารุณกรรมลูกเขยสุดโปรดของเขาขนาดนี้ มีหวังหูชาแน่ ๆ

"เออ ที่ฉันยอมไปเพราะฉันแค่เบื่อ ๆ ห้องหรอกนะ ไม่ได้กลัว" ฉันเดินไป

อาบน้ำแต่งตัวทันที

ไหน ๆ นี่ก็เป็นการออกจากห้องครั้งแรกในรอบเกือบ 1 เดือนขอแต่งเต็ม หน่อยเถอะ รู้สึกเสียดายเครื่องสำอางที่ซื้อมาจริง ๆ

"เฮ้ยยย เพลินตาหายไปไหน เธอไม่ใช่เพลินตา เธอเป็นใคร หา ๆ ๆ"

แวร์ซายด์เริ่มล้อฉันทันทีที่ฉันกลับมาแต่งหน้าแต่งตัว ไม่แปลกที่เขาจะตกใจ เพราะปกติฉันหน้าสดอย่างกับผีให้เขาได้เห็นอยู่ทุกวัน

"อีแวร์ซายด์ นายจะไปเที่ยวดี ๆ หรือไปทั้งน้ำตา" ฉันหันไปเหวี่ยงใส่เขา ทันที

แล้วเขาก็เดินเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อ สักพักก็ได้ยินเสียงคนกดกริ่งหน้าห้องดัง ติ๊งต๊องงงงง ฉันเป็นคนเดินไปเปิดประตูเอง เมื่อประตูเปิดออก ฉันก็พบว่า มีผู้หญิงสวย ๆ หุ่นนางแบบคนหนึ่งยืนรอด้วยสีหน้าท่าทางไม่เป็นมิตรเลย เธอมองฉันแล้วพูดขึ้นว่า

"เธอเป็นใคร?"