EP2 ความบังเอิญ

"แม่จ้ะ กินข้าวกันเถอะ ไม่ต้องไปรอผู้ชายคนนั้นหรอกค่ะ ป่านนี้คงไปเที่ยวบ่อยไหนสักที่นั่นแหละ" เด็กสาวเอ่ยอย่างไม่ปิดบังความคิด

"ไม่พูดแบบนั้นสิลูก ถึงเค้าจะไม่ดี แต่ที่ผ่านมาเค้าก็เป็นพ่อที่ดีคนนึง ไม่พูดแบบนี้อีกนะลูก มันไม่ดี มันบาป" วรรณาเอ่ย ก่อนจะลงมือทานข้าวตรงหน้าอย่างขมขื่น แม่ว่าในใจจะแตกสลายซ้ำๆ ก็ตาม

"ก็แค่อดีตน่ะค่ะ ตอนนี้เค้าเป็นใครไม่รู้ ในสายตาของหนู เขาก็แค่คนแปลกหน้าที่ต้องทนทดแทนบุญคุณคนหนึ่ง" น้ำเสียงราบเรียบเย็นชาเอ่ยออกไป

วรรณาไม่พูดอะไรอีก เธอมองแววตาของลูกสาวนิ่งๆ คะน้าไม่ได้พูดประชดประชันเลยสักนิด แววตาของคะน้ามันคือสายตาของคนที่หมดศรัทธาต่อคนเป็นพ่อเท่านั้น เธอปาดน้ำตาออกมาด้วยความเสียใจ

.

ตกเย็น

17 : 35 PM

"ได้อะไรมาเยอะแยะเลยคะน้า" ภูวินท์ เพื่อนสมัยเรียนตั้งแ่ประถมยันมัธยมของเธอเอ่ย เขาปั่นจักรยานเข้ามาพอดี ภูวินท์เป็นลูกชายของป้ายุพิน (เจ๊ยุพิน) ลูกชายเจ้าของร้านทอง แต่แกก็มีร้านขายของชำที่ใหญ่ที่สุดในแถวนี้ด้วย เพิ่มเติมคู่เป็นเจ้าหนี้เธอกับแม่ เพราะเวลาไม่มีตังค์ทานข้าวก็ไปติดเอาไว้ ป้าแกนั่นแหละบอก ที่จริงก็เกรงใจเอามากๆ บางครั้งก็ให้ภูวินท์เอาขนม ข้าวมาฝากเป็นประจำ

โชคดีที่แกไม่ดูถูกและกีดกันไม่ให้เธอเป็นเพื่อนกับลูกชายแก เหมือนในหนังในนิยายที่เคยอ่าน แถมยังเห็นใจเธอกับแม่เอามากๆ ด้วย

"อ๋อ อาหารที่ร้านป้าแววน่ะ แกให้มา" ป้าแววเป็นแม่ค้าขายอาหารอยู่หน้าปากซอยน่ะ เวลาที่ขายของไม่หมด ป้าแกก็จะแบ่งให้เธอกลับมากินเป็นประจำ

"วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอ ปกติเห็นกลับมาสองทุ่มนิ"

"วันนี้หยุดน่ะ ยุ่งๆ กับเรื่องเดิมๆ แล้วภูวินท์หล่ะ ไม่อ่านหนังสือเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยรึไง" คิดแล้วก็อดเสียดายไม่ได้ เพื่อนๆ วัยเดียวกันเขาได้เรียนต่อกันหมดแล้ว มีแค่เธอนี่แหละที่ไม่ได้เรียนต่อ ความฝันในชุดนักศึกษาไม่มีเหมือนคนอื่น จะกู้เงินเรียนก็ผ่านยากหน่อยแหละ บ้านเธอ พ่อทำประวัติเสียไปหมดแล้วนี่ แถมติดแบล็คลิสต์อีก จะกู้จะผ่อนอะไรก็ไม่ได้เลย เงินในบัญชีก็ไม่มีสักบาท บ้านและที่ดิน ทรัพย์สินต่างๆ เจ้าหนี้และธนาคารก็ยึดได้หมดแล้ว สมบัติชิ้นสุดท้ายที่ย่าทิ้งเอาไว้ให้ คือที่ดินติดริมแม่น้ำ ถ้าขายก็ได้มากกว่าสิบล้าน สุดท้ายพ่อเธอก็ทำมันหลุดมือไป เสียเพราะพนัน..

เพราะความโลภมากไม่ดูอะไรดีๆ ถูกเขาโกง แต่ก็สมควรแวหล่ะที่ไม่เหลืออะไร ไปติดหนี้เขา ไม่มีเงินจ่าย เขาเอาคืนก็ถูกแล้วแหละ...

"คิดอะไรอยู่เหรอ เหม่อไปเลย" ภูวินท์เอ่ย หลังจากที่คะน้าถามเรื่องสอบเข้ามหาวิทยาลัยของเขา คะน้าก็เหม่อไปเลย เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

"ปะเปล่าสักหน่อย" เธอยิ้มบางๆ

"มา ขึ้นจักรยานกับเราดีกว่า เดี๋ยวไปส่ง เอาของใส่ตระแกรงรถเลย" ภูวินท์เอ่ย เขาจอดจักรยานแล้วเอื้อมมือไปหยิบถุงอาหารมาใส่ไว้ตระแกรงรถแล้วเรียกคะน้าขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายจักรยาน อีกตั้งไกลกว่าจะถึงบ้านคะน้า คงเหนื่อยแย่

"ขอบใจนะ"

"ค้าบบ ยินดีเสมอแหละ คะน้า"

"หื้ม?"

"ถ้าเราโตกว่านี้ เรียนจบมีงานดีๆ ทำ เราอยากดูแลคะน้าไปตลอดเลย คนสวยๆ แบบคะน้าไม่ควรมีชีวิตแบบนี้" ภูวินท์เอ่ย เขาปั่นจักรยานไปด้วย คุยไปด้วย อันที่จริง เขาอยากดูแลคะน้ามากกว่านี้ มากกว่าคำว่าเพื่อนสนิทด้วยซ้ำ

"บ้า ภูวินท์จะมาดูแลเราได้ยังไง เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย" เสียงหวานเอ่ย อยู่ๆ ก็รู้สึกเขินแฮะ คำว่าดูแล ดูแลแบบไหนกัน แบบเพื่อน หรือแบบ..

ช่างมันเถอะ อย่าคิดเพ้อฝันไปหน่อยเลยคะน้า เรากับเขาต่างกันตั้งเยอะแยะ คะน้าคิดในใจก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ ไล่ความคิดไร้สาระนี้ออกไป ชาตินี้เธอคงไม่คิดมีใครหรอก ไม่อยากเจอเรื่องแบบนี้อีกแล้ว..

"งั้นก็เป็นซะสิ เราอยากดูแลคะน้าให้ดีที่สุด เรา.."

"หื้มม?"

"ปะเปล่า.." อุตส่าห์จะสารภาพรัก แต่ก็ไม่กล้าจนได้

.

"ฝันดีนะคะน้า" หลังจากที่ขับรถจักรยานมาส่งถึงบ้าน ภูวินท์ก็เตรียมตัวกลับ โดยไม่ลืมบอกฝันดีคะน่า

"ไม่เข้าไปกินน้ำหน่อยเหรอ ปั่นมาตั้งนาน" เธอเอ่ยชวน เห็นเขาอดทนปั่นจักรยานมาส่งบ้านก็อดที่จะเกรงใจไม่ได้

"ไม่เป็นไร เราไม่หิว"

"อื้มม กลับดีๆ นะ ฝันดี..:)" เธอโบกมือลาพร้อมกับบอกฝันดีกลับไป เท่านั้นแหละ เขายิ้มแป้นเลย

สองหนุ่มสาวยืนลากันกลับบ้านโดยไม่สังเกตเลยว่ามีรถคันหรูจอดอยู่อีกมุมของซอยเพื่อดูความเคลื่อนไหวภายในบ้านเธออยู่

"หึ โครตจะบังเอิญ" เสือแค่นเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ เขาให้ลูกน้องตามหาผู้หญิงคนนั้นและรู้มาว่าเธออยู่ที่นี่ บวกกับจะมาปิดหนี้ไอ้ลูกหนี้นั่นสักหน่อยเพราะอยู่แถวนี้เหมือนกัน สืบไปสืบมาแล้วรู้มาว่ามันมีลูกสาว กะว่าจะมาเอาไปขัดดอกให้เสี่ยคู่ค้าของเขาสักหน่อย ไม่คิดเลยว่าจะเป็นผู้หญิงคนนั้น คนที่เขากำลังตามหาตัวอยู่

แม้ภาพเมื่อกี้ของเธอกับไอ้เด็กนั่นมันจะดูขัดหูขัดตาแปลกๆ ก็เถอะ ดูๆ ไปก็สวยใช้ได้ สมกับเคยเป็นลูกคุณหนู ผิวพรรณก็ขาวสะอาด เก็บไว้ไปประดับบารมีก็คงจะดีไม่น้อย...หึ

"ไปสืบประวัติไอ้เด็กคนที่มาส่งลูกสาวมันมาให้กูด้วย กูอยากรู้ว่ามันเป็นใคร มาคลุกคลีกับเด็กนี่ได้ยังไง เอาให้เร็วที่สุด" เสือออกคำสั่งแก่มือขวาคนสนิท

"เอ่อ ครับนาย"

"..."

"แล้วนายจะอยากรู้ประวัติเด็กนั่นไปทำไมครับ มันไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับเราสักหน่อย"

"เรื่องของกู คำสั่งองกูมีไว้ให้มึงตาม" น้ำเสียงราบเรียบพร้อมสายตาที่ตำหนิลูกน้องถูกจ้องมองและเอ่ยออกไปจนมือขวาหนุ่มถึงกับรีบสงบปากสงบคำในทันที

ใครๆ ก็รู้ว่าถ้าเวลาที่คุณเสือโกรธขึ้นมาจริงๆ ผลลัพธ์มันจะเป็นยังไง...

"กลับบ้าน วันนี้พอแค่นี้ก่อน" เขาเอ่ยเสียงนิ่งๆ สั่งให้ลูกน้องที่ทำหน้าที่ขับรถอยู่ ขับกลับบ้าน

"ครับคุณเสือ"

มาเฟียหนุ่มหลับตาลงช้าๆ เพื่อพักสายตา แต่ทว่าความทรงจำก็ผุดขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ภาพที่ผู้หญิงคนนั้นช่วยชีวิตเขายังติดอยู่ในห้องความทรงจำไม่หาย กลิ่นหอมๆ บนตัวเธอในวันนั้นมันยังตราตรึง..