EP 02 แท่งสีชมพูใส [1-1]

ฉันหมกตัวถ่ายคลิปและตัดต่ออยู่ในห้องเกือบครึ่งวัน จนแสงข้างนอกเริ่มมืด เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียวในห้อง

ป่านนี้ไม่รู้ว่าเขาจะหิวหรือยังนะ เหมือนฉันซ้อมมีลูกยังไงก็ไม่รู้ฉันเปิดประตูห้องทำงานออกมาเห็นบรู๊กกำลังนั่งดูทีวีอยู่ซึ่งหนังที่เขาดูคือหนังสยองขวัญแต่กลับนั่งดูด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ไม่มีความรู้สึกกลัวปรากฏให้เห็นเลย

“หิวหรือยัง”

“นิดหน่อย”

“งั้นเดี๋ยวฉันทำข้าวผัดสามสหายให้แล้วกันนะ”

ฉันเดินเข้าครัวมาเปิดตู้เย็นเพื่อเตรียมวัตถุดิบสำหรับทำข้าวผัดสามสหาย ซึ่งสามสหายที่ว่าก็คือถั่วลันเตา แครอท ข้าวโพดส่วนเนื้อสัตว์ก็แล้วแต่ว่าวันนั้นๆ มีอะไรอยู่ในตู้เย็น ซึ่งวันนี้ในตู้เย็นของฉันมีเนื้อหมูอยู่ก็จะกลายเป็นเมนูข้าวผัดหมูสามสหาย

ใช้เวลาทำไม่นานก็เสร็จเพราะว่าเมนูนี้ทำง่ายที่สุดแล้วก็เป็นเมนูที่อร่อยที่สุดของฉันด้วย

“เสร็จล่ะ! ขยับไปหน่อยสิฉันจะนั่งกินตรงนี้ด้วย อ่อ! แล้วช่วยเปลี่ยนหนังของนายหน่อยได้มั้ย ไม่รู้สึกกลัวบ้างหรือไง”

ฉันเดินถือจานข้าวผัดมาสองจานแล้วนั่งลงที่โซฟาข้างๆ บรู๊กเมื่อเขาขยับตัวให้

“รับรองว่าอร่อยจนนายต้องร้องขอชีวิต”

บรู๊กหันมามองหน้าฉันเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปมองอะไรบางอย่างบนโซฟาที่เขากำลังนั่งทับอยู่ จนเขาต้องขยับตัวออกแล้วเปิดหมอนขึ้นหยิบของที่เขานั่งทับออกมา

แท่งดิลโด้สีชมพูใสขนาดห้าสิบสองมิลกำลังอยู่ในมือของบรู๊ก เราต่างคนต่างมองหน้ากันด้วยความอึ้ง

ชิบหาย!

“ดะ...เดี๋ยวฉันมา”

ฉันรีบคว้าแท่งดิลโด้ในมือเขาวิ่งหนีเข้าห้องนอนตัวเองทันที

กรี๊ดดดด!

นี่ฉันทำบ้าอะไรลงไปเนี้ย ฮือๆ ปกติฉันอยู่ห้องคนเดียวแต่ก็เก็บเรียบร้อยทุกครั้งนะ ทำไมคราวนี้ฉันถึงลืมเก็บไปได้ล่ะ

ถึงฉันจะไม่เคยมีผัวแต่ฉันก็ไม่ใช่แม่ชีไร้ความรู้สึกนะ เรื่องอารมณ์อย่างว่าคนเรามันก็ต้องระบายกันบ้างสิอีกอย่างคือมันเป็นของสะสมของฉันเอง ฉันชอบสะสมเซ็กทอยสีชมพูง่ะ แต่ทำไม ทำไม

ทำมายยยยยย ToT

คนที่มาเห็นแท่งสวาทน้อยของฉันจะต้องเป็นเด็กอายุสิบขวบด้วย เขาจะมองฉันเป็นผู้ใหญ่โรคจิตไหมนะ แบบนี้ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนล่ะเนี้ย

“เอาวะ”

ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หลังจากที่เก็บเจ้าแท่งสีชมพูตัวปัญหาเสร็จเรียบร้อยก็เปิดประตูห้องนอนเดินออกไปอีกครั้ง

เด็กคนนั้นยังคงนั่งกินข้าวด้วยหน้าตาปกติราวกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ในเมื่อเขาเงียบฉันก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้บ้างก็แล้วกัน

“อะ...อร่อยมั้ย”

“...”

เขาค่อยๆ หันมามองหน้าฉันอย่างสโลว์โมชั่น จนเราสองคนสบตากันแล้วเขาก็สะดุ้งจนฉันสะดุ้งตามไปด้วย

เพิ่งรู้ตัวหรือไงยะว่าฉันกลับมานั่งด้วยแล้ว- -’

“อะ...อร่อยดี”

“ข้าวผัดหมูสามสหายสูตรนี้ฉันคิดเองเลยนะ ใครๆ กินก็บอกว่าอร่อยทั้งนั้นแหละ”

ใครๆ ที่ฉันพูดถึงก็มีแค่ฉัน แม่ของฉันและเขาเพิ่มมาอีกหนึ่งคนเท่านั้นเอง แหะๆ

“...” เขาพยักหน้า

บทสนทนาของเราจบลงแค่นั้น หลังจากนั้นต่างคนก็ต่างนั่งกินข้าวและดูหนังในทีวีเงียบๆ

“ขอยืมโทรศัพท์หน่อย”

เขาพูดขึ้นหลังจากที่เรากินข้าวเสร็จ คงจะติดต่อครอบครัวให้มารับสินะ ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาปลดล็อกหน้าจอก่อนจะยื่นให้เขา

“อะ โทรได้ตามสบายเลยนะ ถ้าโทรศัพท์ล็อกก็กดรหัส 43743ได้เลย อ๋อ นายสามารถใช้รหัสนี้ได้กับทุกอย่างในห้องนี้เลยนะ แม้กระทั่งประตู"

ฉันพูดพลางชี้ไปทางประตูเข้าห้อง ฉันเป็นพวกขี้ลืมไม่ชอบมีรหัสเยอะๆ ก็เลยใช้รหัสเดียวกับทุกอย่างไปเสียเลย

••××××ו•

มีอาเก็บจานของทั้งสองคนลุกขึ้นเดินกลับไปในครัวเพื่อล้างจาน ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่แปลกมากในสายตาของเขา เธอกล้าบอกรหัสที่ใช้สำหรับทุกอย่างให้เขารู้ ถึงตอนนี้เขาจะอยู่ในร่างเด็กก็เถอะแต่ยังไงมันก็อันตรายเกินไป

แล้วไหนจะแท่งดิลโด้สีชมพูใสนั่นอีก เขาจำได้ว่าเธอคร่ำครวญว่ายังไม่อยากตายเพราะไม่เคยมีผัวแต่กลับมีเซ็กทอยวางเอาไว้กลางห้อง ถึงมันจะไม่ได้ตั้งเด่นหราอยู่บนโต๊ะก็เถอะ

บรู๊กหยิบโทรศัพท์ของมีอาขึ้นมาติดตั้งแอปพลิเคชันป้องกันความปลอดภัยที่สร้างขึ้นโดยกลุ่มแอรีสลงไปเพื่อให้โทรศัพท์เครื่องนี้ไม่ถูกดักฟังหรือจับสัญญาณเจอจากกลุ่มศัตรูของเขา

กลุ่มแอรีสเป็นกลุ่มของผู้มีอิทธิพลที่ปกครองเมืองเปโดร เมืองหลวงของประเทศเบคาเทีย หรือที่คนชอบเรียกกลุ่มของพวกเขาว่า 'มาเฟีย' นั่นแหละ

ประเทศเบคาเทียมีกลุ่มอิทธิพลอยู่ทั้งหมดห้ากลุ่มตามเขตพื้นที่การปกครองห้าเขตหรือเรียกว่ากลุ่มอิทธิพลภาคี ถ้าย้อนกลับไปประมาณห้าสิบปีก่อนแน่นอนว่ากลุ่มมาเฟียแต่ละเขตไม่ได้ปรองดองกันขนาดนี้แต่เพราะพ่อของเขาเป็นผู้ร่างสนธิสัญญาภาคีเพื่อการอยู่กันอย่างสันติภาพและเท่าเทียม ทำให้กลุ่มผู้มีอิทธิพลสงบศึกกันมาจนถึงทุกวันนี้

“บอสเป็นยังไงบ้างครับ”

แอชตันรับสายและถามกลับมาทันที ที่แอชตันรู้ว่าเป็นเขาก็เพราะการลงแอปพลิเคชันความปลอดภัยจะต้องใส่รหัสของผู้ลงทะเบียนและบรู๊กใส่รหัสของตัวเองยืนยันผ่านโทรศัพท์เครื่องนี้เข้าไป

“โอเคดี ได้เรื่องยังไงบ้าง”

“ยาผสมสารทดลองทรงพลังตัวล่าสุดที่ช่วยชะลอกระบวนการชรา พวกมันฉีดตัวยาผ่านจุกก๊อกไวน์เข้าไปครับ ปริมาณยาที่มากกว่าปกติทำให้บอสย้อนวัยไปไกลหน่อยครับ ตอนนี้ยังไม่มีการผลิตยาต้านออกมาแต่จะสามารถกลับมาเป็นปกติได้ในเจ็ดวันครับ”

“ฝีมือใคร”

“ชนกลุ่มน้อยจากเมืองมัวร์ครับ เสียผลประโยชน์จากสนธิสัญญาภาคีไม่ได้จู่โจมแค่เราแต่เป็นกลุ่มอิทธิพลทั้งหมดในภาคีครับ ตอนนี้ผมจับตัวพวกมันได้หมดแล้วรอรับคำสั่งครับ”

บรู๊กเบนหน้ากลับไปมองภายในห้องบังเอิญสบตาเข้ากับเจ้าของห้องที่เพิ่งร้านจานเสร็จ เธอมายืนโบกไม้โบกมือและทำท่าทางให้เขารู้ว่าเธอกำลังจะไปอาบน้ำเขาจึงพยักหน้าตอบแล้วหันกลับมาคุยโทรศัพท์ต่อ

“ครบเจ็ดวันแล้วฉันจะกลับไปจัดการเอง”

ถึงจะแปลกใจในคำสั่งของเจ้านายแต่แอชตันก็ไม่กล้าปริปากถาม นายว่าไงเขาก็ว่าตามนั้น เพราะถ้าจะว่ากันจริงๆ แล้วตัวเขาเองก็มีความผิดที่บกพร่องต่อหน้าที่จนทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแต่เจ้านายกับไม่พูดถึงเรื่องนี้คงเมตตาเขาไม่น้อย ไม่งั้นแอชตันคงเหลือแต่ชื่อเท่านั้น

“ครับ”

“ถึงเวลาแล้วฉันจะติดต่อให้มารับ”

“ครับบอส”

“อย่าให้ใครรู้”

••××××ו•

ไอต้าวมาเฟียจิ๋วเจอแท่งดิลโด้เข้าไป

ถึงกับอึ้งไปเลยค่าา

555555555555555555555

นางเอกฉันมันแซ่บเนาะ

ของสะสมคือเซ็กทอยสีชมพู