EP 01 มีอา ดาร์เลเน่ โคล [1-2]

“นายใส่ชุดฉันไปก่อนนะ”

ฉันเดินไปหยิบเสื้อยืดและกางเกงขาสั้นของตัวเองในตู้เสื้อผ้าให้เขา โชคดีนะที่เขายังเด็กใส่เสื้อผ้าของฉันได้สบาย

“...”

เขาพยักหน้าพลางยื่นมือมารับชุดจากฉัน ช่างเป็นเด็กที่ประหยัดคำพูดเสียเหลือเกินหรือว่าเขาจะเป็นเด็กขี้อาย

ต้องใช่แน่ๆ!

เด็กผู้ชายส่วนใหญ่เวลาอยู่ต่อหน้าผู้หญิงสวยๆ ก็ขี้อายไม่กล้าพูด แล้วฉันก็สวยเสียด้วยสิ เฮ้อ~ มันช่วยไม่ได้จริงๆ นะ

เมี๊ยว~

ฉันได้ยินเสียงทริกซี่ร้องก็เลยเดินไปดูหน้าห้องน้ำ เจอเจ้าทริกซี่กำลังนอนหงายให้เด็กผู้ชายคนนั้นเกาพุงย้วยๆ ของมันอยู่

อะไรกันเนี้ย!

ตอนฉันซื้อเจ้าทริกซี่มาเกือบอาทิตย์เลยนะกว่าจะยอมให้ฉันโดนตัวได้ แต่นี่มันเพิ่งเจอเขายังไม่ทันถึงหนึ่งนาทีก็นอนพลีกายให้เขาแล้วเหรอเนี้ย ช่างไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ

“เอาชุดของนายมาสิ ฉันจะเอาไปซักให้”

“...” เขายื่นชุดมาให้ฉัน

“ทำไมนายถึงใส่ชุดของผู้ใหญ่อยู่ล่ะหรือว่าคนร้ายมันจะจับนายใส่ชุดนี้”

ฉันถามเองตอบเองเสร็จสรรพ เดินเอาชุดของเขาไปพาดไว้ที่ตะกร้าก่อน ดูจากชุดแล้วเจ้าของน่าจะสูงร้อยเก้าสิบได้มั่ง กางเกงขายาวมาก

“มานั่งนี่สิ ฉันจะทำแผลที่ปากให้”

“...”

เขาเดินตามฉันมานั่งที่โซฟาห้องนั่งเล่นอย่างว่าง่ายแถมยังมีทริกซี่ที่เดินตามต้อยๆ ราวกับเขาเป็นเจ้าของใหม่จนฉันอดเบ้ปากให้ไม่ได้

“คนพวกนั้นนี่มันใจร้ายจริงๆ นะ ทำร้ายเด็กไม่มีทางสู้ แล้วนี่นายได้สู้กลับไปบ้างหรือเปล่า นายต้องหัดสู้คนไว้บ้างนะไม่งั้นนายก็จะโดนทำร้ายซ้ำๆ ฉัน...”

“ทำไมพูดมาก”

เอี๊ยด!

ประโยคของเขาเบรกฉันเสียหัวทิ่มเลย ทั้งปากทั้งมือที่ทำแผลให้เขาอยู่หยุดชะงักทันที นอกจากเขาจะขี้อายแล้วฉันว่าเขาน่าจะทำต่อมเป็นมิตรหล่นหายไปด้วย

“นี่ฉันช่วยนายไว้นะ พูดกับพี่สาวให้มันดีๆ หน่อยได้มั้ย”

แม้จะอยากแกล้งจิ้มแผลที่มุมปากเขาแรงๆ แต่ฉันก็ไม่อยากขึ้นชื่อว่าเป็นพวกชอบรังแกเด็กหรอกนะ

“ฉันไม่มีพี่สาว”

เอี๊ยด!

เอาอีกแล้ว!

เขาเบรกฉันหัวทิ่มสองรอบแล้วนะ

“ชิ! ฉันจะถือว่านายยังเด็กนะ ฉันจะไม่ถือสาก็แล้วกัน เสร็จล่ะ”

ฉันพูดพลางเก็บอุปกรณ์ทำแผลใส่กล่องยาเหมือนเดิมแต่สายตายังคงจ้องอยู่ที่หน้าเขาเพื่อให้เขารู้ตัวว่าจะต้องพูดอะไรกับฉัน

“ขอบใจ”

“ฮ่าๆ นายก็เป็นเด็กน่ารักเหมือนกันนี่ติดแค่ขี้อายไปหน่อยเท่านั้นเอง”

“หึ”

อะไร! ทำเสียในลำคอแบบนั้นหมายความว่าไงยะ จะว่าไปหน้าตาเด็กคนนี้ก็มีเค้าโครงความหล่ออยู่เหมือนกันนะเนี้ย โตขึ้นเขาต้องหล่อมากแน่ๆ คิ้วเข้มๆ ตาคมๆ แถมจมูกเขายังโด่งสวยอีกด้วย

“ฉันชื่อมีอานะ”

“บรู๊ก”

เมื่อเห็นว่าฉันแนะนำตัวเอง เขาก็แนะนำตัวกลับมาด้วยคำสั้นๆ ได้ใจความ

“อยู่ที่นี่นายทำตัวตามสบายได้เลยนะ จะดูการ์ตูนก็ได้นี่รีโมตทีวี ถ้าจะโทรติดต่อหาที่บ้านก็เอาโทรศัพท์ของฉันได้เลย ในตู้เย็นมีขนมและชานมไข่มุกด้วยล่ะ ถ้าอยากเล่นเกมในคอมพิวเตอร์ก็อยู่ในห้องทำงานของฉันแต่ต้องรอฉันทำงานเสร็จก่อนนะ ขออย่างเดียวอย่างทำห้องฉันสกปรกก็พอ ฉันขี้เกียจเก็บ”

“อืม”

ประโยคยาวๆ ของฉันถูกตอบกลับมาแค่นี้ แค่นี้เลยจริงๆ

“งั้นฉันเข้าไปทำงานก่อนนะ อยากไปดูห้องทำงานของฉันมั้ย”

ปากถามความสมัครใจแต่มือฉันจับข้อมือของเขาเดินตามมาเป็นที่เรียบร้อย

“นี่เลย ห้องทำงานของฉัน”

ห้องทำงานของฉันตกแต่งด้วยโทนสีขาวชมพู บนโต๊ะทำงานวางจอมอนิเตอร์ขนาดยี่สิบเก้านิ้ว CPU คีย์บอร์ด เมาส์ หูฟังสีชมพูมีหูแมวเหมียว พูดง่ายๆ ก็คือส่วนประกอบของคอมพิวเตอร์ทั้งหมด

ส่วนเก้าอี้ทำงานของฉันก็เป็นเก้าอี้เกมเมอร์สีขาวชมพูที่มีหูกระต่ายน่ารักฟรุ้งฟริ้งอยู่ข้างบนด้วย

อีกมุมห้องจะเป็นกล่องพัสดุของสินค้าที่ทางบริษัทต่างๆ ส่งมาให้ฉันรีวิว มีทั้งแค่ถ่ายรูปคู่ ถ่ายคลิปวิดีโอไปจนถึงไลฟ์สดแล้วแต่แพ็คเกจที่เขาเลือก

“อึ้งไปเลยล่ะสิ ห้องทำงานฉันน่ารักใช่มั้ยล้า”

เพราะต้องทำงานอยู่ในนี้แทบจะทั้งวันฉันก็เลยจัดห้องนี้ไว้ให้น่าอยู่มากที่สุด จะได้ไม่เบื่อที่จะต้องหมกตัวอยู่แต่ในห้อง

“อืม”

เขาตอบแค่นั้นแล้วก็เดินกลับไปนั่งที่โซฟาโดยที่มีเจ้าทริกซี่กระโดดขึ้นไปนั่งบนตัก

มันจะมากเกินไปแล้วนะเจ้าแมวอ้วน!

“ว่าไง หื้ม ชื่ออะไร”

นะ...นี่เขาพูดกับแมวยาวกว่าพูดกับฉันอีกนะ

“ชื่อทริกซี่แปลว่า ความสุข”

ฉันตอบกลับไปเองแหละค่ะและสิ่งที่ได้รับกลับมาก็คือบรู๊กยังคงก้มหน้าก้มตาคุยกับทริกซี่เหมือนเดิม ไม่แม้แต่จะชายตามองมาทางฉันสักนิด

“ชิ”

ฉันเดินเข้ามาจัดไฟเตรียมถ่ายคลิปรีวิวในห้องทำงานของตัวเอง อย่างที่บอกไปค่ะฉันทำงานเป็นอินฟลูเอนเซอร์ด้านบิวตี้ สินค้าที่แนะนำก็จะเป็นผลิตภัณฑ์ดูแลความสวยความงามตั้งแต่เส้นผมยันเล็บเท้า

มีทั้งสินค้าที่ฉันใช้เองจริงๆ และบริษัทส่งมาให้ แต่สำหรับที่บริษัทส่งมาให้ฉันจะมีเงื่อนไขให้เขาส่งสินค้ามาให้ฉันทดลองใช้ก่อน ถ้ามันไม่ดี ไม่เวิร์ค ฉันก็จะไม่รับงานเพราะมันเสี่ยงต่อชื่อเสียงของฉันที่พยายามสะสมมา

ไฟพร้อม กล้องพร้อม หน้าสวยๆ ของฉันก็พร้อมเสมอค่า

3 2 1 เริ่ม!

“ว่าจะไม่อวดแล้วก็อดใจไม่ไหว ดูผิวหน้ามีอาวันนี้สิคะ เล่นแสงสุดอะไรสุด ทั้งที่แสงหน้าหนาวนี่โหดร้ายต่อการถ่ายคลิปมากแค่ไหนใครก็รู้ แล้วนี่มีอาไม่ได้เพิ่งแต่งหน้าเสร็จนะคะ”

ฉันยื่นหน้าเข้าไปใกล้กล้องมากกว่าเดิมเพื่อซูมให้เห็นความเรียบเนียนของคุชชั่นตัวนี้มากขึ้น

“ออกไปผจญภัยมาร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำหน้าก็คือยังสวยเหมือนเดิมเลย ต้องยกความดีความชอบให้เจ้าตัวนี้เลยค่ะ”

ยกกล่องสีขาวชมพูขึ้นมาโชว์หน้ากล่องก่อนจะหยิบตลับคุชชั่นที่เพิ่งใช้เมื่อเช้าออกมาเปิดแนะนำให้เห็นสินค้าข้างในและทาทับไปอีกหนึ่งครั้งบ่งบอกให้ลูกค้ารู้ว่ามันสามารถเติมระหว่างวันได้โดยที่ไม่เป็นคราบ

“ตัวนี้คุ้มมากเลยนะคะเพราะว่านอกจากจะได้ตลับจริงแล้ว เค้ายังแถมตัวรีฟิลให้ด้วยอีกหนึ่งตลับเลยจ้า ต้องตำแล้วมั้ยล่ะ พิกัดจิ้มลิงก์ใต้คลิปไปเลยจ้า”

ฉันยื่นมือไปกดปิดคลิปแล้วเอาโทรศัพท์ออกมาเช็กความเรียบร้อยหลังจากนั้นก็ต้องถ่ายวิดีโอตัวสินค้าแยกอีกครั้งแล้วค่อยตัดต่อคลิปลงทางโซเชียล

••××××ו•

ไม่รู้จะสงสารใครก่อนเลยค่าาาาา

อิพี่ก็กลายเป็นเด็กสิบขวบ

มีอาดันคิดว่าเป็นเด็กขี้อายซะงั้น

5555555555555555