EP.8 จูบแรกของโซล

พรึบ ! เฟรนด์ชิปหลับตาลงทันที

เขาเงยหน้าขึ้นสูดอากาศเข้าปอดอีกครั้ง เพื่อข่มอารมณ์โกรธภายในใจ เพราะรู้ว่าที่เธอทำลงไปเนื่องจากเมาหนักจนขาดสติ

ใบหน้าของเฟรนด์ชิปอยู่ห่างจากใบหน้าของเธอแค่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ทั้งสองแลกเปลี่ยนลมหายใจที่ร้อนระอุแก่กันและกัน

"อะไรที่ผู้หญิงคนนั้นให้พี่เฟรนด์ได้..โซลก็ให้ได้เหมือนกัน" โซลเมทเขย่งปลายเท้าขึ้นพร้อมกับเงยหน้าขึ้นแนบริมฝีปากเรียวบางของเธอกับริมฝีปากเขา

ร่างบางกดริมฝีปากลงไปอย่างเต็มแรง

"…" เฟรนด์ชิปนิ่งและไม่ขยับตัวหลบเลยแม้แต่น้อย

ทางโซลเมทเธอก็ยังคงพยายามเขย่งปลายเท้าให้สูงมากขึ้นเพื่อที่จะบดขยี้จูบเขาให้แรงมากขึ้น

ความเมาทำให้เธอกล้าและบ้าบิ่นมากกว่าที่เคยเป็น

สองปลายเท้าเล็ก ๆ เขย่งอยู่นานจนเริ่มชา ๆ ทำให้เธอเซล้มตัวเข้าไปแนบชิดร่างสูง

และในวินาทีที่สองเต้าอวบอิ่มนาบเข้ากับแผ่นอกแกร่งของร่างสูงอย่างแนบแน่น

เขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เผยให้เห็นแววตาที่เย็นชา

ฝ่ามือหนาบีบจับที่ต้นแขนของเด็กสาวแน่นและดันออกไปจากตัวอย่างแรง

"ถึงเธอจะให้..พี่ก็ไม่เอา" เขาพูดใส่ใบหน้าของคนตัวเล็กไปเต็ม ๆ ด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ทำไม" โซลเมทเงยหน้าถามเขาด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ ที่เจือความรู้สึกหลากหลาย

"รีบใส่เสื้อผ้าแล้วไปนอนซะ" ร่างสูงก้มลงหยิบผ้าเช็ดตัวที่พื้น และคลุมกายให้โซลเมทอย่างรวดเร็ว

"ทำไม" คนตัวเล็กถามย้ำกลับไปอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอเพราะความสับสนในใจ

"พี่บอกให้เข้าห้องไปใส่เสื้อผ้าซะ !" เฟรนด์ชิปตวาดลั่นห้องด้วยความโมโหที่โซลเมทยังคงดื้อไม่หยุด ไม่ทำตามคำสั่งของเขา

"…." คนตัวเล็กกำผ้าเช็ดตัวไว้ในมือแน่น น้ำใส ๆ เอ่อล้นขอบตาของเธอไหลอาบเต็มสองข้างแก้มอย่างไม่อาจฝืนกลั้นเอาไว้ได้อีกต่อไป

หมับ ! เฟรนด์ชิปกระชากข้อมือของโซลเมทอย่างแรงให้เดินกลับเข้าไปในห้องนอนของเขา

"เลิกทำตัวไร้ค่าสักที !" เฟรนด์ชิปกระแทกเสียงใส่

มือหนาคว้าไปหยิบเสื้อยืดตัวใหญ่ที่เขาวางไว้บนเตียง มาสวมใส่ให้เธอทันที โดยที่สายตาเย็นชาของเขายังคงเสมองไปทางอื่นแทนที่จะมองเธอที่อยู่ตรงหน้านี้

"ก็พี่เฟรนด์ชอบผู้หญิงแบบนี้ไม่ใช่เหรอ" โซลเมทพึมพำถามเขากลับไปทั้งน้ำตา

"ไม่ชอบ" ร่างสูงกระแทกเสียงตอบกลับไปอย่างหัวเสีย

"อย่าทำแบบนี้อีก !" มือหนาดึงชายเสื้อยืดตัวใหญ่ให้คลุมยาวลงมาจนถึงหัวเข่าของเธอ

"เข้าใจไหม" แววตาดุดันมองที่เธออีกครั้งอย่างเอาจริง

เฟรนด์ชิปเดินออกไปจากห้องและปิดประตูห้องเสียงดังสนั่น เพื่อตอกย้ำถึงความไม่พอใจที่เขามีต่อเธอในตอนนี้

ทางด้านโซลเมทเธอก็ทำได้แค่นั่งมองดูร่างสูงเดินห่างออกไปทั้งน้ำตา เพราะความขาดสติและคิดน้อยเกินไปทำให้เธอทำอะไรลงไปโดยไม่ได้ไตร่ตรองให้ดีจริง ๆ

"ทำไม... อะไรที่โซลทำให้มันก็ไม่ดีสักอย่างเลย..."

"ทำไมทำอะไร ๆ ก็ไม่เคยถูกใจพี่เฟรนด์ชิปเลย ฮื้อ ๆ ๆ " คนตัวเล็กร้องไห้ออกมาด้วยความน้อยใจ

เธอทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของเขา

คนตัวเล็กคว้าหมอนที่ยังติดกลิ่นจาง ๆ ของน้ำหอมประจำตัวเฟรนด์ชิปเข้ามากอดเอาไว้แน่นและร้องไห้ใส่หมอนใบนั้นจนเปียกแฉะไปหมด ก่อนจะหลับไปทั้งน้ำตาและความรู้สึกปวดหัวตุบ ๆ จากพิษแอลกอฮอล์ที่เธอดื่มเข้าไปเกินขนาด

.....วันต่อมา.....

โซลเมทตื่นขึ้นมาด้วยอาการเมาค้างหน่อย ๆ เธอรู้สึกปวดหัวปวดตัวไปหมด สายตาที่พร่ามัวค่อย ๆ ปรับการมองเห็นช้า ๆ จนเริ่มชัดมากขึ้น

ภาพเหตุการณ์บางอย่างค่อย ๆ ย้อนกลับมาทีละฉาก ๆ ก่อนที่ภาพจะตัดไปในตอนที่เธอกระโดดประกบปากจูบพี่เฟรนด์ชิป

"นี่เราฝันเหมือนจริงได้ขนาดนี้เลยเหรอ" โซลเมทลูบริมฝีปากของตัวเองเบา ๆ

"อืม... จิ๊ ! ปวดหัวชะมัดเลย" ร่างบางนวดขมับทั้งสองข้างก่อนที่สายตาจะเริ่มมองไปรอบ ๆ เตียงที่ว่างเปล่า และที่สำคัญไปกว่านั้นคือเธอนอนอยู่บนเตียงของพี่เฟรนด์ชิป

และอยู่ในห้องนอนของ...

"พี่เฟรนด์ ?" โซลเมทยกมือขึ้นแตะริมฝีปากของตัวเองทันที เมื่อเธอเริ่มคิดขึ้นมาได้ว่าภาพต่าง ๆ ที่วิ่งวนเข้ามาในหัวเมื่อกี้มันอาจจะไม่ใช่ภาพในความฝันเสียแล้วล่ะ

ฟุ่บ ! โซลเมทรีบเปิดผ้าห่มออกดูทันที เธอพบว่าเธอสวมใส่เพียงเสื้อยืดสีเข้มของพี่เฟรนด์ชิปตัวเดียวเท่านั้น และด้านในก็ไม่ได้สวมใส่กางเกงในหรือเสื้อชั้นในเลยสักชิ้น

ร่างบางมองไปรอบห้องก็ไม่เจอใคร เธอรีบก้าวขาลงจากเตียงและเปิดประตูออกไปจากห้องนอนของเขา

"อ้าว สวัสดียามเช้าค่ะ คุณหนูโซลเมท" เสียงของป้าพร แม่บ้านประจำของบ้านพี่เฟรนด์ชิปเอ่ยทักทายโซลเมทด้วยความคุ้นเคย

"เอ่อ..สวัสดีค่ะป้าพร" โซลเมทยกมือไหว้ป้าแม่บ้านอย่างไม่ได้ถือตัวใด ๆ

"พอดีคุณเฟรนด์ชิปให้ป้าเข้ามาทำความสะอาดและซักเสื้อผ้าน่ะค่ะ"

"อันนี้เป็นเสื้อผ้าของคุณหนูโซลที่ป้าซักอบรีดให้เรียบร้อยแล้วนะคะ" ป้าพรรีบเดินไปหยิบเสื้อผ้ามาให้โซลเมททันที

"แล้วพี่เฟรนด์..เขาไปไหนเหรอคะป้า" โซลเมทมองไปรอบคอนโดหรูก็ไม่เจอใครเลยสักคน

"ป้าก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะคุณหนู ตอนที่ป้ามาถึงก็ไม่เจอคุณเฟรนด์ชิปแล้วค่ะ" ป้าพรเอ่ยตอบ

โซลเมทก่อนจะขอตัวไปทำความสะอาดห้องต่อ เพราะเฟรนด์ชิปเป็นคนที่รักความสะอาดมาก ๆ แม้ว่าห้องของเขาจะเป็นระเบียบเรียบร้อยดีอยู่แล้ว แต่แค่ผงฝุ่นเพียงนิดเดียวก็ทำให้เขาหัวเสียได้แล้ว

หลังจากที่โซลเมทอาบน้ำแต่งตัวเสร็จในตอนที่เธอลาป้าพรและกำลังจะเดินออกจากห้องไป สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นกล่องของขวัญวันเกิดที่เมื่อคืนเธอเตรียมมาให้เขา

กล่องมันยังคงวางอยู่ที่เดิม มุมเดิม ไม่มีการเคลื่อนย้ายเลยแม้แต่นิด

"ตั้งใจทำแทบตาย สุดท้ายก็เป็นของชิ้นที่ถูกลืมอยู่ดี" โซลเมทยกกล่องของขวัญขึ้นมากำแน่นด้วยความน้อยใจ

"โซลฝากทิ้งด้วยนะคะป้า"

ฟุ่บ ! เธอโยนกล่องของขวัญตัวเองลงใส่ถุงขยะสีดำ ที่ป้าพรกำลังจะเตรียมนำไปทิ้ง

"กล่องของขวัญไม่ใช่เหรอคะ นั่น" ป้าพรเอ่ยถามด้วยความงุนงงเล็กน้อย

"ของโซลเองน่ะค่ะ แต่ว่ามันไม่ได้สำคัญอะไร" โซลเมทตอบไปอย่างยิ้ม ๆ และเดินออกจากคอนโดของเฟรนด์ชิปทันที

บ้านไทม์โซน

"สวัสดีค่ะคุณพ่อ คุณแม่" โซลเมทยกมือไหว้พ่อแม่ของไทม์โซนด้วยความคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี เพราะพ่อแม่ของเธอและพ่อแม่ของเพื่อน ๆ ก็อยู่ในแวดวงสังคมเดียวกันและรู้จักกันแทบทุกคน

"พอดีเมื่อคืนโซลขับรถมาจอดทิ้งไว้น่ะค่ะ" โซลเมทชี้ไปที่รถมินิคูเปอร์คันเล็กน่ารักของเธอที่จอดอยู่ลานจอดรถในบ้านของไทม์

"อ๋อ เข้าไปเอาได้เลยลูก ไอ้พวก 4 ตัวบาทยังไม่มีใครตื่นเลย ปาร์ตี้เพิ่งจะเลิกไปตอนตี 4 กว่า ๆ นี่เอง" แม่ของไทม์โซนรับไหว้และเดินเข้ามาบีบไหล่ของโซลเมทเบา ๆ

"ตาล วานไปส่งคุณโซลเมทที่บ้านคุณไทม์โซนหน่อย แล้วก็ไปปลุกตาไทม์ลงมาต้อนรับเพื่อนด้วยนะ" คุณแม่หันไปบอกกับเด็กรับใช้ข้างกายของเธอ ให้เดินไปเป็นเพื่อนโซลเมทด้วย

"อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่... โซลแค่แวะมาเอารถเฉย ๆ น่ะค่ะ ปล่อยพวกมันหลับไปเถอะค่ะ"

โซลเมทตอบกลับไปด้วยความเกรงใจ

"เอาอย่างนั้นก็ได้จ้ะ แต่วันหลังว่าง ๆ แวะมาทานข้าวที่บ้านแม่บ้างนะ ตาไทม์โซนเนี่ยทำอาหารอร่อยมากเลย"

"อะแฮ่ม..." พ่อของไทม์ถึงกับสะกิดภรรยาของเขาเบา ๆ

"ได้ค่ะคุณแม่ ไว้ว่าง ๆ โซลนัดกับไทม์มันอีกทีนะคะ" โซลเมทตอบรับกลับไปโดยไม่ได้คิดอะไร

บ้านของไทม์จะแบ่งเป็นสองหลังใหญ่ ๆ คือคฤหาสน์ของคุณพ่อคุณแม่และบ้านของสองพี่น้อง

รัน-ไทม์ ที่แยกออกไปจากตัวคฤหาสน์หลังใหญ่ไกลพอสมควร

บ้านของรัน-ไทม์ถือว่าเป็นบ้านที่จัดปาร์ตี้ต่าง ๆ บ่อยมากที่สุดบ้านหนึ่งเลย เพราะตัวพี่รันเวย์เองก็เป็นสายปาร์ตี้เช่นกัน ส่วนแก๊งเพื่อนไทม์ก็แสบกันเกือบทุกคน

"ไม่ต้องไปตามคุณไทม์นะ พอดีฉันอยากจะขับรถกลับเลยน่ะ" โซลเมทบอกกับตาลก่อนจะเดินอ้อมไปที่ประตูคนขับ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะกดรีโมตเปิดประตูรถได้ โคร่มมมมม!!! น้ำหนึ่งถังใหญ่ ๆ สาดลงมาจากชั้นสองของบ้าน ทำเอาโซลเมทยืนเปียกตั้งแต่หัวจรดถึงปลายเท้า...

"สุขสันต์วันสงกรานต์จ้า... อ้วน" เสียงกวน... ของไอ้ฟาเรนและไอ้คลินต์ดังขึ้นมาก่อนใคร

"ไอ้เพื่อนเชี่ย !" โซลเมทลูบใบหน้าที่เปียกน้ำของตัวเอง และเงยหน้าขึ้นไปมองชั้นสองของบ้านแบบชัด ๆ ทั้งฟาเรน คลินต์ ไทม์และวินด์เซอร์ยืนหัวเราะอย่างสะใจที่ได้แกล้งเธอ