EP.7 ของขวัญสำหรับเธอ 

ทันทีที่รถจอดสนิทภายในอาคารจอดรถที่คอนโดสุดหรูของเฟรนด์ชิป เด็กสาวที่นั่งนิ่งเงียบมาตลอดทาง เธอก็รีบกระชากเข็มขัดนิรภัยที่รัดอยู่ออก พร้อมกับผลักประตูรถออกไปอย่างรวดเร็ว

ในทันทีที่เธอโผล่ใบหน้าออกไปพ้นขอบประตูรถของเขาได้ ร่างบางก็อาเจียนพรวดออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ด้วยพิษของเหล้าเพียว ๆ ที่ดื่มเข้าไปแบบไม่มียั้ง

"แอวะ... อะ... แอวะ..." คนตัวเล็กอาเจียนจนหน้ามืด ด้วยความที่เธอดื่มเข้าไปเกินลิมิต 

จริงอยู่ที่ในตอนที่ยกกระดกดื่ม ดูเหมือนไม่น่าจะเมา แต่พอผ่านไปไม่ถึง 20 นาที กลับรู้สึกราวกับว่าโลกทั้งใบมันหมุนเร็วขึ้น ทุกอย่างมันพร่ามัวไปหมด

ขณะที่เธออาเจียนออกมาจนไม่เหลืออะไรในกระเพาะให้ขย้อนออกมาได้อีกแล้วนั้น

จู่ ๆ ก็มีขวดน้ำเปล่ายื่นมาด้านหน้าของเธอ

"ห้ามมองนะคะ !" โซลเมทก้มหน้างุดลงและรับขวดน้ำมาอย่างรู้สึกอายเป็นบ้าเลย

"ถอยออกไปก่อน !!!" มือเล็ก ๆ ดันร่างสูงให้ถอยห่างออกไป

"เฮ้อ !" เสียงถอนหายใจของอีกฝ่ายดังขึ้นอย่างชัดเจนราวกับรำคาญ

"รีบ ๆ อ้วกให้เสร็จ จะได้ขึ้นห้อง !" เขาพูดด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย ก่อนจะขยับเข้ามาลูบแผ่นหลังของเธอเบา ๆ

"อึก..อึก..แอวะ." โซลเมทพะอืดพะอมขึ้นมาอีกครั้งแต่ก็ไม่มีอะไรจะอาเจียนออกมาอีก มันออกไปหมดไส้หมดพุงแล้ว

"พี่เฟรนด์อะ..ออกไป !" โซลเมทยังคงเอ่ยปากไล่เขาซ้ำ ๆ เพราะเธอยังคงรู้สึกอายมากจนแทบอยากจะร้องไห้เลยจริง ๆ ที่ต้องมาอ้วกต่อหน้า ‘คนที่เธอแอบรัก’ แบบนี้

"บอกให้ออกไปก่อนไง" ร่างบางเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายอย่างงอแง

"อืม" ร่างสูงกลอกตาขึ้นมองบนเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังและเดินห่างออกไปตามที่เธอต้องการ

เมื่อเฟรนด์ชิปเดินห่างออกไปพอสมควร เธอก็รีบเทน้ำล้างใบหน้าและบ้วนปากทันที ยังดีที่เมื่อตอนเย็นเธอไม่ได้กินอะไรเข้าไปจึงสำรอกออกมาเพียงเหล้าที่ดื่มเข้าไปเท่านั้น

อึก อึก อึก...โซลเมทดื่มน้ำเปล่าจนหมดขวด เพื่อหวังจะทำให้ตัวเองสร่างเมามากขึ้น

"ถ้ารู้ว่าดื่มแล้วสภาพจะทุเรศแบบนี้ ครั้งหน้าจะไม่ดื่มอีกแล้ว" โซลเมทส่องกระจกมองดูสภาพตัวเองและส่ายหน้าเบา ๆ

แม้ว่าคนตัวเล็กจะอาเจียนออกไปเยอะแล้ว แต่อาการเมา ๆ มึน ๆ มันก็ไม่ได้หายไปแต่อย่างใด หลังจากที่ก้าวขาลงจากรถได้ โลกมันก็หมุนซ้ำ ๆ อีกครั้ง แต่ที่หนักกว่าเดิมเลยก็คือพื้นที่ยืนมันสั่น ๆ คล้ายกับมีแผ่นดินไหวอยู่ตลอดเวลา

ปัก ! คนตัวเล็กเดินเข้าไปชนกับอะไรแข็ง ๆ ซึ่งสูงเกือบ 190 เซนติเมตรเห็นจะได้

"โตแต่ตัว !" ใบหน้าที่สุดแสนจะเย็นชาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนรำคาญเธอเต็มทน ก่อนจะอุ้มน้องสาวบุญธรรมขึ้นพาดบ่าพาเดินกลับไปยังห้องของตัวเองทันที

"…" ร่างบางทำได้แค่สงบเสงี่ยมและไม่กล้าจะเถียงกลับเลยสักคำ

คอนโดเฟรนด์ชิป 

"..ขออาบน้ำก่อนได้ไหม" ร่างบางยกมือป้องปากและพูดขึ้นเบา ๆ

ฟุ่บ ! เขาค่อย ๆ ปล่อยเธอลงเดินเอง พร้อมกับชี้เข้าไปที่ห้องน้ำภายในห้องนอนของตัวเอง

"อาบไหวแน่นะ" เฟรนด์ชิปเอ่ยถามเพราะดูจากสภาพของโซลเมทแล้วแค่ยืนเองยังจะล้มเลย

"ไหว" โซลเมทรีบพยักหน้ารับทันที

(ตัวเหม็นอ้วกขนาดนี้ จะนอนข้างพี่เฟรนด์ชิปได้ยังไงกันเล่า) คนตัวเล็กคิดภายในใจก่อนจะฝืนเดินตรงไปยังห้องอาบน้ำ

แม้ว่าจะเซไปทางซ้ายบ้าง ขวาบ้าง แต่สุดท้ายก็เข้าไปในห้องน้ำได้ในที่สุด

เฟรนด์ชิปเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ พร้อมกับเปิดลิ้นชักหยิบแปรงสีฟันอันใหม่ และของใช้

ต่าง ๆ เดินมายื่นให้เธอถึงหน้าห้องน้ำ

"อาบเสร็จแล้วก็ยืนรอก่อน... จะไปหาชุดนอนมาให้" เขาพูดทิ้งท้ายเพียงเท่านั้นก่อนจะดึงประตูห้องน้ำปิดลง

ร่างบางยืนอาบน้ำใต้ฝักบัวไปสักพัก สมองที่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยของเธอ จู่ ๆ มันก็วกกลับไปนึกถึงคำพูดของผู้หญิงที่ชื่อแซนดี้ขึ้นมาอีกครั้ง

(พี่เฟรนด์เขาน่าจะชอบของขวัญของพี่มากกว่าของน้องนะคะ)

ปึก ! โซลเมทกดปิดน้ำฝักบัวทันที

"สร่างเมาเดี๋ยวนี้ ๆ ๆ เลยนะ" โซลเมทสะบัดหัวตัวเองเล็กน้อยเพื่อให้ลืมใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นที่ยิ้มเยาะเย้ยเธอ

แต่ในระหว่างที่เธอกำลังยืนแปรงฟันและล้างหน้าของตัวเองเพื่อให้มีสติมากขึ้น

จู่ ๆ สายตามันก็เหลือบไปเห็นกล่องถุงยางอนามัยที่วางอยู่ตรงอ่างล้างหน้าพอดิบพอดี

ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของเธอ โซลเมทจึงแอบหยิบขึ้นมาดู...

________________

DULOVE

ถุงยางอนามัย ดูเลิฟ

ขนาดใหญ่ 60 มม.

Size 60 mm.

บรรจุ 3 ชิ้น

___________________

ภายในกล่องมีเหลือซองถุงยางแค่เพียง 1 อันสุดท้ายเท่านั้น

"ของขวัญของผู้หญิงคนนั้นคือ..สิ่งที่พี่เฟรนด์ชอบอย่างนั้นเหรอ" เธอพูดขึ้นด้วยความรู้สึกแอบน้อยใจบวกกับอาการเมาที่มีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ทำให้ภายในใจของเธอมันอ่อนไหวมากกว่าปกติ

ภายในหัวของเธอตอนนี้มันมีเสียงดังขึ้นวิ้ง ๆ ๆ ผสมผสานกับเสียงพูดของผู้หญิงคนนั้น ที่เธอยังจดจำได้ทุก ๆ ถ้อยคำ

ด้วยความรู้สึกสับสนในทุกสิ่งทุกอย่างทำให้เด็กสาวคนหนึ่งเริ่มทำอะไรที่สิ้นคิดไปโดยที่เธอไม่รู้ตัว

-ทางด้านเฟรนด์ชิป-

เขาวางชุดนอนของเขาบนเตียงเตรียมไว้ให้เธอ แม้ว่ามันจะใหญ่และยาวมากไปเมื่อเทียบกับขนาดตัวของเธอก็ตาม

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จสรรพ เขาก็รีบส่งข้อความไปบอกกับพ่อบุญธรรมทันที

เพราะมันอาจจะดูไม่ค่อยเหมาะสมสักเท่าไรที่ให้โซลเมทมาค้างที่คอนโดของเขา แต่มันก็ไม่มีทางอื่นแล้วจริง ๆ ซึ่งเฟรนด์ชิปก็หวังเพียงว่าพ่อบุญธรรมของเขาจะเข้าใจ

ในตอนที่เฟรนด์ชิปวางโทรศัพท์ลงและกำลังจะทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาด้านหน้าห้องรับรอง

"พี่เฟรนด์คะ" จู่ ๆ เสียงของโซลเมทก็ดังขึ้นจากทางด้านหลังของเขา

"มีอะไร แล้วทำไมยังไม่.. (นอน) " เฟรนด์ชิปชักสีหน้าพร้อมกับหันกลับไปเพื่อจะต่อว่าเด็กดื้อ

แต่แล้วเขาก็ตะลึงนิ่งไปในทันที เด็กสาวที่เขาเห็นมาตั้งแต่ยังเล็ก กำลังยืนนุ่งแค่เพียงผ้าเช็ดตัวผืนบางที่พันรอบอกไว้แบบหลวม ๆ เพียงเท่านั้น

"ทำไมไม่แต่งตัว" เขาถามกลับไปและเสมองไปทางอื่นแทน

"พี่เฟรนด์..ตอนนี้โซลโตพอที่จะ.."โซลเมทกำปมผ้าเช็ดตัวของตัวเองเอาไว้ ภายในมือเล็ก ๆ ของเธอกำซองถุงยางอนามัยสีน้ำเงินไว้แน่น

เฟรนด์ชิปรับรู้ได้ทันทีว่าโซลเมทกำลังจะสื่อถึงอะไร

"ทำบ้าอะไรอยู่รู้ตัวไหม" เฟรนด์ชิปตวาดใส่โซลเมทพร้อมกับจับข้อมือของเธอล็อกเอาไว้แน่น

"อย่าทำตัวแบบนี้ !" ฝ่ามือหนาจับใบหน้าของเธอให้จ้องมองแววตาที่ดุดันของเขาแบบชัด ๆ

"โซลก็แค่อยากเป็นของขวัญที่พี่ชอบที่สุดเท่านั้นเอง" ร่างบางเอ่ยตอบกลับอย่างแผ่วเบา

ผ้าเช็ดตัวสีขาวที่พันรอบเนินอกขาวเนียนค่อย ๆ คลายออกอย่างง่ายดาย เมื่อร่างบางขยับตัวดิ้นไปมามากจนเกินไป

"รู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา" ร่างสูงจับใบหน้าของเธอให้สบสายตาของเขาชัด ๆ และเอ่ยถามออกไปด้วยใบหน้าที่ดุดัน

"รู้สิ" ใบหน้าขาวใสแดงก่ำไปด้วยพิษสุราตอบกลับร่างสูงไปด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น และในวินาทีที่เธอพูดจบลง

ผ้าเช็ดตัวที่ปกปิดเรือนร่างก็หลุดหล่นตกลงไปสัมผัสกับปลายเท้าของเขาโดยที่เขาเองก็ไม่ทันได้ตั้งตัว