EP.2 ของขวัญที่เขาชอบ

มือเล็ก ๆ ยกเค้กวันเกิดวางลงบนฝ่ามือหนา ๆ ของเฟรนด์ชิป และเงยหน้าขึ้นสบสายตาที่แสนเย็นชาของเขาอีกครั้ง

"อธิษฐานแล้วเป่าเทียน... หน่อยสิคะ" เธอพูดขึ้นและมองไปที่เปลวเทียนวันเกิดที่กำลังริบหรี่ใกล้จะดับลง

พู่ว ! เฟรนด์ชิปเป่าเทียนตรงหน้าและรับเค้กไปถือด้วยใบหน้านิ่ง ๆ

เมื่อเห็นว่าเฟรนด์ชิปไม่ได้อธิษฐานใด ๆ โซลเมทจึงเป็นฝ่ายขอพรให้เขาแทนด้วยความหวังดี

"ขอให้พี่เฟรนด์มีความสุขมาก ๆ คิดสิ่งใดก็ขอให้สมปรารถนา สุขภาพร่างกายแข็งแรง และก็..." โซลเมทเอ่ยอวยพรให้เขาแต่สิ่งดี ๆ ในขณะที่เฟรนด์ชิปก็ยืนรับฟังด้วยใบหน้าที่เฉยชาและแววตาที่เบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด

"พูดจบรึยัง" เขาเอ่ยถามเมื่อเห็นเด็กสาวยืนเงียบและนึกคำอวยพรอยู่นานมากเกินไป

"เอ่อ... จบแล้วก็ได้ค่ะ" โซลเมทเห็นท่าทีรำคาญของเขาก็เลยไม่กล้าจะรบกวนต่ออีกแล้ว

"อย่างนั้น... โซลกลับเลยนะ จะได้ไม่รบกวนเวลาของพี่เฟรนด์กับ..." ร่างบางมองไปยังห้องนอนของเขา ที่มีผู้หญิงอีกคนรออยู่ในนั้น

"อืม ขอบใจสำหรับเค้กนะ" เฟรนด์ชิปตอบกลับไปเพียงแค่นั้น เขาเดินหันหลังให้โซลเมทที่ยังคงยืนอยู่นอกประตูห้องในทันที

"เออ... พี่เฟรนด์คืนนี้อย่าลืมกินเค้กด้วยนะคะ"

"โซลตั้งใจทำสุดฝีมือเลย" โซลเมทตะโกนไล่ตามหลังไป แต่เธอก็ไม่กล้าจะเดินเข้าไปในห้องของ

เฟรนด์ชิปอีก

"โซลคิดว่าสูตรเค้กที่ไปเรียนมาปีนี้อร่อยกว่าของปีที่แล้วอีก..หวังว่าพี่เฟรนด์จะชอบนะคะ" โซลเมทพูดต่ออย่างแผ่วเบา ก่อนที่ประตูห้องของเขาจะค่อย ๆ ปิดลงอย่างช้า ๆ

"สุขสันต์วันเกิดนะคะ... พี่ชาย..." เด็กสาววัย 18 ปีเปล่งเสียงออกไปด้วยความรู้สึกผิดหวังไม่น้อยเลย เพราะเธอคิดว่าคืนนี้เธอจะเป็นคนแรกที่ได้อวยพรสุขสันต์วันเกิดเขา และเป็นคนแรกที่ได้ฉลองวันเกิดพร้อม ๆ กับเขา แต่ที่ไหนได้... ปีนี้เขามีคนอื่นอยู่ฉลองวันเกิดด้วยเสียแล้ว

โซลเมทเดินกลับมาถึงรถ ก่อนที่เธอจะพบว่า ตัวเองดันลืมกล่องของขวัญที่เตรียมจะให้เฟรนด์ชิปเอาไว้ในรถ

"แย่จัง ลืมหยิบของขวัญไปให้เขาด้วย" โซลทุบศีรษะตัวเองเบา ๆ

โซลเมทยกกล่องของขวัญขึ้นมาอย่างชั่งใจว่าเธอควรจะนำไปให้เขาดีหรือเปล่า

ของขวัญชิ้นนี้มันก็คือผ้าพันคอที่เธอตั้งใจถักขึ้นมาด้วยตัวเอง แม้ว่างานฝีมือของโซลเมทจะไม่ได้สวยเลิศเลอ แต่เธอก็ตั้งใจทำมันด้วยใจจริง ๆ

เธอคัดสรรเลือกไหมเกรดดีที่สุด เลือกสีไหมเป็นสีที่เฟรนด์ชิปชอบมากที่สุด และยังใช้มือเล็ก ๆ ของเธอถักมันเป็นเวลานานแรมเดือน กว่าจะได้พันคอผืนใหญ่และหนานุ่มผืนนี้ขึ้นมาอย่างสมบูรณ์แบบ เพราะเธอเองก็ไม่ได้สันทัดในงานฝีมือเลย ถักทิ้งไปก็หลายผืน กว่าจะสำเร็จออกมาได้เป็นผ้าพันคอผืนนี้มันไม่ง่ายเลยจริง ๆ

เธอหวังจะมอบให้เป็นของขวัญวันเกิดก่อนที่พี่เฟรนด์ จะไปดูงานที่ต่างประเทศหลายเดือน เพราะตอนนี้พี่เฟรนด์เรียนจบแล้ว เขากำลังจะเข้ารับตำแหน่งในบริษัทของครอบครัว และยังต้องเดินทางไปต่างประเทศเพื่อแนะนำตัวกับดูงานด้วย คงไม่ได้เจอเขาอีกนานมากแน่ ๆ

"แล้วถ้าพี่เฟรนด์ยุ่งจนไม่มีเวลา เราจะให้เขาได้ตอนไหนกันนะ" โซลเมทนั่งเถียงกับตัวเองอยู่ในรถสักพักใหญ่ ๆ

เด็กสาวในวัย 18 ปี เธอก็ไม่ได้อ่อนต่อโลกมากขนาดที่จะไม่รู้ว่าเมื่อสักครู่ เธอขึ้นไปขัดจังหวะอะไรของพี่ชายบุญธรรมกับผู้หญิงคนนั้น ยอมรับว่าตกใจอยู่ไม่น้อยเลย แต่โซลเมทเองก็ไม่ได้ใสซื่อขนาดนั้น เพราะเพื่อน ๆ รุ่นเดียวกับเธอเกือบทั้งหมด ก็ต่างเป็นเสือผู้หญิงกันทั้งนั้น ชัดเจนที่สุดก็ฟาเรนกับคลินต์นี่แหละที่ไม่รู้เลยว่าใครจะพลาดทำผู้หญิงท้องก่อนกัน เพราะพวกมัน ‘แรดเกิน’ (เสียงสูง)

โซลเมทนั่งดูเวลาอยู่สักพัก จนสุดท้ายเธอก็เลือกที่จะเดินเอาของขวัญที่เตรียมมา กลับขึ้นไปให้

เฟรนด์ชิปอยู่ดี

แอ๊ด... ยังไม่ทันที่เธอจะยกมือเคาะประตู ประตูมันก็ดันเปิดออกเสียก่อน

ผู้หญิงคนเดิมยืนสวมใส่รองเท้าส้นสูง แต่ใบหน้ายังคงแนบหูโทรศัพท์อยู่

"โอเค ๆ พี่แอน..แซนดี้ก็กำลังจะกลับไปเข้ากองประกวดแล้วไม่เบี้ยวซ้อมเดินหรอกน่า" หญิงสาวพูดด้วยใบหน้าที่ดูเครียด ๆ

"โทรมาตามอยู่ได้ น่ารำคาญ !" เธอพูดใส่ปลายสายไปอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเจอ

โซลเมทพอดี

"อ้าว....นี่คุณน้องสาวยังไม่กลับอีกเหรอคะ" เธอแสร้งแอ๊บเสียงถามโซลเมทและแสยะยิ้ม

"…" โซลเมทกลอกตามองหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าอย่างจงใจเหยียดเธอ

"นี่หนูจ๊ะ... คืนนี้พี่ชายหนูเขาไม่ว่างรับของขวัญของหนูหรอกนะ"

"เพราะพี่ว่า... เฟรนด์ชิปเขาน่าจะชอบของขวัญของพี่มากกว่าของน้องนะคะ" เธอพูดพร้อมกับรวบผมตัวเองเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยคิสมาสก์แดงเป็นจ้ำ ๆ ตามลำคอและเนินอกอวบอิ่มของเธอเต็มไปหมด