EP.11 ร้อนรุ่มด้วยแรง (รัก)

แม้ว่าด้านในงาน เพลงจะดังสนั่นและสนุกมากแค่ไหน เจ้าของร่างสูง 190 เซนติเมตรก็ยังคงยืนกอดอกนิ่งไม่ไหวติง ไม่มีอารมณ์ร่วมกับงานในค่ำคืนนี้แต่อย่างใด

ตามจริงแล้วเฟรนด์ชิปเป็นคนที่ไม่ชอบเสียงดัง ไม่ชอบงานสังสรรค์ และสถานที่ที่แออัดเต็มไปด้วยฝูงชนแบบนี้ แต่ที่เขาจำต้องมาคุมงานนี้เอง ก็เป็นเพราะงานนี้จัดขึ้นในสถานที่ของบริษัท HOMELAND หรือบริษัทของครอบครัวเขานั่นเอง

ดังนั้นทั้งเรื่องสถานที่ การจัดเตรียมงาน และเวทีต่าง ๆ บริษัทของเขาจึงเป็นผู้ดูแลจัดการทั้งหมด

เฟรนด์ชิปจึงถือว่าเป็นตัวแทนของทางบริษัทมาคุมงานอีกที และเขาก็เป็นอีกหนึ่งในสปอนเซอร์ใหญ่ของงาน SSO นี้อีกด้วย ซึ่งงานนี้ถือเป็นงานใหญ่ระดับประเทศที่มีสปอนเซอร์เข้ามาร่วมสนับสนุนไม่ต่ำกว่า

50 ล้านบาท

ไม่ว่าจะเป็นพลุที่จุดตลอดทั้งคืน แสงสีเสียง สถานที่ เวที เครื่องดื่ม และบูทเหล้าเบียร์แบรนด์ต่าง ๆ ที่จัดเตรียมมารองรับนักท่องเที่ยวจากทั่วโลก เพื่อฉลองเทศกาลสงกรานต์ของไทยที่จัดขึ้นเพียงแค่ปีละ 1 ครั้งเท่านั้น

"เบียร์ไหม" แบร์บราวน์เดินเข้ามาหาเฟรนด์ชิปพร้อมกับเบียร์เย็น ๆ สองกระป๋อง

"มึงไม่น่าให้บัตรพวกมันมานะ" เฟรนด์ชิปมองไปทางกลุ่มน้องชายของเขาที่กำลังกระโดดโลดเต้นกันอย่างสนุกสนาน ตามประสาวัยรุ่นหัดคึกคะนอง

"มันอายุยังไม่ถึง 20 เลยสักคน" เขาหันไปตำหนิเพื่อนสนิทตัวเองอย่างไม่ค่อยเห็นด้วยสักเท่าไร

"ก็พวกมันมาอ้อนขออะ จะทำไงได้วะ" บราวน์มองไปที่พวกรุ่นน้องแล้วหัวเราะออกมาเล็กน้อย

"ถ้ามึงกังวลเรื่องตำรวจ... เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงน่า... กูเคลียร์ให้เอง" แบร์บราวน์ตอบกลับเฟรนด์ชิปไปอย่างมั่นใจ เพราะเขาเป็นถึงลูกชายของนักการเมืองชื่อดัง แน่นอนไม่มีตำรวจคนไหนอยากจะยุ่งกับเขาสักเท่าไร

"อีกอย่างนะต่อให้เราไม่ให้บัตรไป คิดเหรอว่าพวกมันจะหาทางเข้างานไม่ได้" บราวน์กระดกเบียร์พร้อมกับกวาดสายตามองไปที่กลุ่มรุ่นน้องแสบ ๆ ที่ยืนอยู่ไม่ไกลกันมากนัก

"หวังว่าคืนนี้ น้องรักทั้งหลายมันจะไม่ก่อเรื่องให้พวกเราต้องปวดหัวอีกก็เป็นพอ" แบร์บราวน์หันไปชวนเฟรนด์ชิปคุยเล่น เพราะเขาเองก็รู้วีรกรรมแสบซ่าของพวกมันดี ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีน้องชายแท้ ๆ แต่เขาก็คือหนึ่งในคนที่ช่วยประกันตัวพวกแสบมาไม่รู้กี่ครั้งแล้วเช่นกัน

"จะว่าไปเจ้าโซลเมทนี้ยิ่งโตก็ยิ่งน่ารักนะ" แบร์บราวน์มองไปทางโซลเมทที่เล่นกับพวกเพื่อนผู้ชายของเธออยู่ และบราวน์เองก็เอ่ยชมโซลเมทไปโดยที่ไม่ได้คิดอะไร

ร่างสูงยกกระดกเบียร์จนหมดกระป๋องก่อนจะขยำกระป๋องเบียร์จนมันแทบแหลกคามือ และยัดใส่มือคืนให้บราวน์และเดินออกจากโซน VIP ไปโดยไม่บอกไม่กล่าวอะไรเพื่อนสักคำ

"อะไรของมันวะ" แบร์บราวน์ย่นคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย

เฟรนด์ชิปเดินกลับไปนั่งพักเงียบ ๆ ในรถของเขาพักใหญ่ ด้วยความที่รำคาญเสียงดนตรีและฝูงชนที่พลุกพล่านในงาน บวกกับการที่เขาต้องตื่นมาคุมงานแต่เช้า ทำให้ร่างหนารู้สึกเพลียขึ้นมาเล็กน้อย

อันที่จริงเขาตั้งใจว่าเสร็จงานแล้วคงกลับได้เลย แต่พอเห็นกลุ่มฟาเรนยกกันมาทั้งแก๊งแบบนี้ มันเหมือนมีลางสังหรณ์ในใจเลยว่าต้องมีเรื่องแน่ ๆ ทำให้เฟรนด์ชิปจำต้องทนอยู่ต่อไปก่อน เพราะฟาเรนอยู่ที่ไหน ก็หายนะมันทุกที่

หลังจากที่เขานั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เฟรนด์ชิปก้มมองนาฬิกาข้อมือพร้อมกับถอนหายใจออกมาอีกครั้ง

ไม่รู้ว่าภายในใจของเขากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่ แต่จู่ ๆ เฟรนด์ชิปก็รู้สึกหงุดหงิดใจขึ้นมา พร้อมกับกระชากเปิดประตูก้าวขาลงจากรถและเดินกลับเข้าไปในงาน เพื่อไปดูพวกเด็กแสบทั้งหลาย ไม่รู้ว่าสภาพแต่ละคนจะเป็นอย่างไรบ้าง

เฟรนด์ชิปมองไปที่โต๊ะก็ไม่เจอใครเลยนอกจากโซลเมทที่ยืนอยู่ตามลำพัง แต่ยังไม่ทันที่เฟรนด์ชิปจะเดินตรงเข้าไปหาเธอ จู่ ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทายเขาเสียก่อน

หญิงสาวคว้าต้นแขนของเขาเอาไว้แน่น เธอพิงเฟรนด์ชิปราวกับยืนเองไม่ไหว

"เรารู้จักกันเหรอ" เฟรนด์ชิปถามกลับไปด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

"เฮ่อ ๆ " หญิงสาวพ่นลมหายใจที่ร้อนผ่าวออกมาพร้อมกับถือวิสาสะโน้มลำคอของเฟรนด์ชิปเข้ามาพูดใกล้ ๆ

"ไม่พอ..ฉันยังไม่พออะ" ร่างบางพยายามใช้ใบหน้าของตัวเองถูไถกับใบหน้าของเฟรนด์ชิป

"เราสองคนไปหาที่เงียบ ๆ คุยกันได้ไหม" หญิงสาวเอ่ยถามพร้อมกับลูบแผ่นอกแกร่งของเขา

ก่อนจะคว้าจับแขนของเขามาวางลงบนเนินอกของตัวเอง ตัวของเธอร้อนระอุต้นคอมีรอยดูดที่ชัดเจน ตามเนินอกมีรอยโดนบีบขยำจนโชว์รอยนิ้วมือทั้งห้า

" อื้อ.." หญิงสาวครางออกมาโดยไม่ทราบสาเหตุ เฟรนด์ชิปมองสำรวจร่างกายของเธอ ก่อนจะพบคราบน้ำขาว ๆ ที่ไหลลงมาจากเรียวขา

"เชี่ย !" เฟรนด์ชิปมองไปที่แก้วเหล้าของผู้หญิงคนนั้นก่อนจะพบผงสีขาว ๆ ที่นอนก้นอยู่ภายใน

ฟุ่บ ! จู่ ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็กระตุกบิกินีตัวเองออก และโถมตัวเข้ามากอดเฟรนด์ชิปโดยที่เขาเองก็ไม่ทันได้ตั้งตัว

"..จิ๊ " เฟรนด์ชิปจิปากอย่างไม่ค่อยพอใจสักเท่าไร เขาลากตัวผู้หญิงคนนี้ไปส่งจุดปฐมพยาบาลทันที ขณะที่มืออีกข้างก็กดโทรตามฟาเรนแบบรัว ๆ ด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียว

สายตาของเฟรนด์ชิปมองกลับไปที่โต๊ะของโซลเมท ในใจเขายังนึกแปลกใจที่พวกฟาเรนไม่กลับมาที่โต๊ะสักที เพราะปกติแล้วถึงพวกมันจะกเฬวรากอย่างไรมันก็ไม่น่าจะทิ้งให้โซลเมทอยู่ตามลำพังแบบนี้

"ไอ้รัน ฝากจัดการที"

ฟุ่บ ! เฟรนด์ชิปผลักร่างบางสุดเซ็กซี่คนนั้น ส่งต่อให้เพื่อนของเขาอีกคนทันที

"ไอ้เหี้ย..อะไรของมึงวะ" รันเวย์ที่ถือแก้วเหล้าอยู่ก็จำต้องอ้าแขนรับสาวคนนั้นเอาไว้

"มีคนโดนยาในงานของเรา" เฟรนด์ชิปกวาดสายตามองหาแบร์บราวน์ทันที

"อื้อ...ร้อนอะ...ร้อน...ซี้ด..." หญิงสาวไซ้ซอกคอรันเวย์และดูดต้นคอของเขาทันที ราวกับจุดไฟติดได้ง่ายมาก ๆ

"เฮ้ย ๆ แล้วให้กูจัดการยังไงไอ้เหี้ยกูไม่มีถุง"

"กูให้มึงพาเขาไปส่งจุดปฐมพยาบาล" เฟรนด์ชิปหันไปอธิบายต่อด้วยใบหน้าเอือมระอากับเพื่อนจอมหื่น

"ก็มึงไม่พูดให้เคลียร์แต่แรก" รันเวย์บ่นใส่บราวน์เบา ๆ

"ว่าแต่ใครแม่งกล้าทำวะ การ์ดที่ตรวจก่อนเข้างานโคตรเข้มเลยนะเว้ย" รันเวย์หน้าเสียไปทันที เขาเห็นคราบน้ำกามบนกระโปรงของเธอแล้วก็ชะงักไปเหมือนกัน เพราะไม่รู้เลยว่าก่อนหน้านี้ ผู้หญิงคนนี้เต็มใจหรือไม่เต็มใจกันแน่

"ยาเป็นผง ยังไงก็ตรวจไม่เจอหรอก" เฟรนด์ชิปถอนหายใจออกมาเบา ๆ

เขามั่นใจว่า ผู้หญิงคนนั้นไม่รู้ตัวแน่ ๆ และไม่รู้เลยว่ามันวางยาไปกี่คนแล้ว ที่สำคัญไปกว่านั้นคือ ถ้าเรื่องนี้หลุดออกไปมีหวังเสียหายกันย่อยยับแน่

"นี่เธออยู่เฉย ๆ ก่อน" รันเวย์พยายามรวบรวมสติ และผูกเชือกบิกินีด้านหลังให้หญิงสาว

"อื้อ...ร้อน...ร้อนมาก ๆ ." หญิงสาวดูดซอกคอ และพยายามใช้ลำตัวเสียดสีเข้าหารันเวย์ไม่หยุด

"ยาแรงเหมือนกันนะเว้ย" รันเวย์สบถขึ้นก่อนจะเทเหล้าเย็น ๆ ผสมน้ำแข็งในแก้วของเขาใส่ตัวของผู้หญิงโชคร้ายตรงหน้า เพื่อดับความร้อนให้เธอแบบชั่วคราว

"มึงจัดการต่อที เดี๋ยวกูมา" เฟรนด์ชิปมองไปที่โซน VIP พร้อมรีบเดินกลับไปทันที

เมื่อเขาเดินกลับมาถึงก็เห็นโซลเมทกำลังยืนอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนอื่นไปแล้ว แต่ที่ทนมองต่อไม่ได้เลยคือมือของไอ้สารเลวนั่น มันกำลังล้วงเข้าไปใต้เสื้อของเธอ และปลดตะขอเสื้อออกจนถึงตะขอสุดท้าย

"ถ้าเธอไม่ใช่ลูกของพ่อบุญธรรม ฉันคงหันหลังเดินหนีไปแล้ว" เฟรนด์ชิปกำหมัดแน่น ก่อนจะย่างเท้าเดินตรงเข้าไปพร้อมกับกระชากตัวผู้ชายคนนั้นออกจากน้องสาวบุญธรรมของเขาทันที

เสื้อท่อนบนของโซลเมทค่อย ๆ หลุดออกเพราะตะขอด้านหลังไม่ได้เกี่ยวเลยสักข้อเดียว คนตัวเล็กยังคงทำหน้ามึนใส่เฟรนด์ชิปราวกับไม่รู้ตัว

หมับ ! เขากระชากต้นแขนของเธอและดึงคนตัวเล็กเข้ามากระแทกเข้ากับแผ่นอกอย่างแรง

"ทำไมไม่ไปเปิดโรงแรมกับมันเลยล่ะ"