บทที่ 3 เสือกับเนื้อหวาน

หลังจากที่ประมุขของบ้านทานข้าวเสร็จ พราวตะวันก็เก็บจานไปล้างให้เรียบร้อย ถึงมันไม่ใช่หน้าที่หลักเพราะคุณเอดิสันห้ามไม่ให้ทำ แต่พอโตขึ้นกลับรู้สึกว่าเธอก็ไม่ต่างอะไรจากคนรับใช้คนหนึ่งเลยด้วยซ้ำ

ยิ่งโต...อะไรหลายๆอย่างรอบตัวก็เริ่มเปลี่ยนไป

แต่หนึ่งสิ่งที่ชัดเจนมาตลอดนั่นก็คือความรู้สึกที่มีต่อใครคนหนึ่ง แม้ว่าเขาคนนั้นจะเห็นเธอเป็นแค่ที่ระบายความใคร่ก็ตาม

เธอหลงรักดานิเอลมานานแล้ว เขาเป็นถึงนายแพทย์ชื่อดังแถมยังเป็นนักธุรกิจแถวหน้าของเมืองไทยอีกด้วย เธอชื่นชมในความเก่งและความสามารถของเขา เป็นอัจฉริยะด้านการเรียนตั้งแต่เด็ก แถมยังสอบติดมหาวิทยาลัยชั้นนำด้านการแพทย์ที่น้อยคนนักจะสอบได้

เขาเก่ง....เธอยอมรับ

แต่เขาไม่ใช่ของเธอ

พรึ้บ!!

ปึก!

“อ้ะ!!” ในขณะที่หญิงสาวกำลังเดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ก็มีมือดีกระชากร่างของเธอเข้ามาในห้องเก็บของ แล้วกักขังเอาไว้ในอ้อมแขนทันที “คะ...คุณดานิเอล!”

“ทำไม! ตกใจขนาดนั้นเลยหรอที่เป็นฉัน”

“ปะ...เปล่าค่ะ พราวคิดว่าคุณ...เอ่อ...ไปทำงานแล้วซะอีก” หญิงสาวก้มหน้างุด หลบสายตาคมกริบที่เอาแต่จ้องเขม่งเหมือนกำลังไม่พอใจ  

“ฉันมีเคสผ่าตัดตอนสิบโมง ยังพอมีเวลาลงโทษอีตัวอย่างเธอละกัน”

“ลงโทษ? ลงโทษอะไรหรอคะ พราวก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่”

“ก็เธอเสนอหน้าเอาอาหารไปเสิร์ฟทั้งๆที่ฉันอยู่ตรงนั้น เธออยากให้พ่อฉันรู้มากขนาดนั้นเลยใช่ไหม ห้ะ!!”

“ปะ...เปล่านะคะ พอดีป้าหน่อยปวดท้อง พราวก็เลยเป็นคนอาสาเอาอาหารไปเสิร์ฟแทน”

“ฉันรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เป็นแค่เด็กกำพร้าแต่อยากตีตนเสมอท่าน ถ้าวันนั้นฉันไม่เมา คิดหรอว่าฉันจะเอาผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างเธอ!”

หมับ!

มือใหญ่คว้าหมับเข้าที่ปลายคางมน ออกแรงบีบจนคนตัวเล็กหลั่งน้ำตาด้วยความเจ็บปวด แต่ที่เจ็บไปมากกว่านั้นนั่นก็คือ...วาจาอันแสนเชือดเฉือนหัวใจดวงน้อย แม้จะได้ยินคำพูดพวกนี้มาตั้งแต่เล็กจนโต แต่ก็ไม่เคยชินเลยสักครั้ง ยังเจ็บปวด ยังเสียใจกับคำพูดด้อยค่าพวกนี้

“ฮึก…”

“บีบเข้าไป! น้ำตาของเธอมันไม่ได้ทำให้ฉันเห็นใจหรอก ตั้งแต่มีเธอเข้ามา ครอบครัวของฉันก็ไม่เคยมีความสุขอีกเลย รู้หรือเปล่าว่าคุณแม่ของฉันท่านทุกข์ใจแค่ไหน ไม่มีผู้หญิงคนไหนรู้สึกดีหรอกที่เห็นสามีของตัวเองเอ็นดูผู้หญิงอื่น โดยเฉพาะผู้หญิงรุ่นลูก!”

“ตะ...แต่พราวกับคุณท่านไม่ได้ทำอะไรลับหลังคุณจารุภานะคะ และพราวก็เชื่อว่าคุณเอดิสันเองก็ไม่ได้คิดแบบนั้น พราวรักท่านเหมือนพ่อแท้ๆคนหนึ่ง”

“ฉันก็อยากจะเชื่อหรอกนะ แต่พวกลูกเสือลูกตะเข้มันไว้ใจไม่ได้ไง เธอเป็นใคร มาจากไหนฉันยังไม่รู้เลย เป็นลูกฆาตกรหรือเปล่าก็ไม่รู้”

พราวตะวันกำหมัดแน่นกับวาจาดูถูกดูแคลน ถึงเธอจะเป็นพวกไม่มีหัวนอนปลายเท้า เป็นแค่เด็กกำพร้าที่คุณเอดินสันเก็บมาเลี้ยง แต่เธอก็รู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร และเธอไม่มีวันทำร้ายคนในบ้านแน่นอน

เธอหวังดี...โดยเฉพาะกับดานิเอล แต่เขากลับมองไม่เห็นความหวังดีของเธอ

“คุณดานิเอลวางใจได้เลยนะคะ ถึงพราวจะเป็นเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้า แต่พราวจะไม่มีวันทำร้ายผู้มีพระคุณแน่นอน”

“ไม่มีวันทำร้ายผู้มีพระคุณงั้นหรอ”

“ค่ะ คะ...คุณดานิเอลจะทำอะไรคะ!” พราวตะวันเงยหน้าถามอย่างตื่นตระหนก เพราะมือที่บีบคางเคลื่อนลงมาวางที่หน้าอกแล้วฉีกกระชากเสื้อตัวบนออก “อย่านะคะคุณดานิเอล เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า!”

“ตอนนี้ไม่มีใครอยู่บ้านแล้ว เพราะฉะนั้นฉันมีเวลาเอาเธอหนึ่งชั่วโมง”

“ไม่ค่ะ ยะ...อย่าทำแบบนี้ พราวยังเจ็บอยู่นะคะ”

“ข้ออ้าง! ฉันก็เห็นเธอพูดตลอดว่าเจ็บ แต่สุดท้ายก็ให้ฉันเอาอยู่ดี”

“แต่พราวเจ็บจริงๆ ขอร้องล่ะค่ะ พราวมีงานต้องทำต่อนะคะ”

“ก็นี่ไงงานของเธอ” ใบหน้าหล่อสะลักเคลื่อนเข้ามาใกล้พร้อมกับลมหายใจอุ่นๆรดต้นคอ ทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามไม่หยุด “...งานขายตัว”

แคว่กก!!

มือใหญ่ฉีกกระชากเสื้อผ้าออกจากคนตัวเล็กจนมันขาดหวิ่น ก่อนที่เขาจะจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองต่อ อารมณ์เริ่มฉุนเฉียวตั้งแต่เห็นหน้าพราวตะวันที่ห้องทานอาหารแล้ว ถ้าไม่ได้ระบายอารมณ์ก่อนออกไปทำงาน วันนี้ต้องไม่เป็นอันทำการทำงานแน่ๆ

พราวตะวันจงใจเดินเข้ามายั่วเขา แม้เธอจะอยู่ในชุดเสื้อผ้าของหลานสาวแม่บ้านซึ่งมีสภาพค่อนข้างเก่า แต่ใครจะไปรู้ว่าภายในนั้นสวยสดงดงามแค่ไหน ขนาดอยู่ในชุดธรรมดาๆเธอยังดูเซ็กซี่ดึงดูดสายตาเลย แล้วใครจะไปอดใจไหวกับเนื้อสาวหอมหวานที่ลิ้มลองมาตลอดหนึ่งปีเต็ม

ใช่! เขาเล็งพราวตะวันไว้นานแล้ว แต่ต้องรอให้เธอบรรลุนิติภาวะเสียก่อนเพราะไม่อยากพรากผู้เยาว์ ในเมื่อเธอมาอาศัยอยู่บ้านของเขาฟรีๆ ก็ต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนกันหน่อย ถือซะว่าทดแทนบุญคุณที่ครอบครัวของเขาดึงเธอออกมาจากขุมนรก

“อื้อ! คุณดานิเอลคะ...”

“อย่าดิ้นสิ! เธอเองก็ชอบไม่ใช่หรอ ถ้าไม่ชอบ คงไม่ให้ฉันเอามาตลอดหนึ่งปีเต็มหรอก” เขาดึงปราการชิ้นสุดท้ายที่ปกปิดหน้าอกอวบใหญ่ออก “ ใหญ่...”

ดานิเอลเอ่ยออกมาด้วยความพึงพอใจกับหน้าอกขาวเนียนขนาดใหญ่เต็มกำมือ พราวตะวันเป็นผู้หญิงตัวเล็กมากเมื่อเทียบกับเขา แต่บางสิ่งบางอย่างนั้นใหญ่ล่อตาล่อใจจริงๆ

“อึก..คะ...คุณดานิเอลคะ”

“เครื่องติดแล้วหรอสาวน้อย อะ...อ้าาา....” ชายหนุ่มบนพึมพรำคล้ายละเมอ กดลงหน้าไปที่หน้าอกอวบใหญ่ สูดดมกลิ่นหอมของเนื้อสาวจนชุ่มปอด แล้วใช้นิ้วเขี่ยยอดประทุมถันเล่น หญิงสาวบิดเร้าร่างไปมาด้วยท่าทางเซ็กซี่เพราะร่างกายกำลังต้องการสัมผัสจากเขา

ดานิเอลไม่รอช้าที่จะจับร่างบางเข้ามาบดจูบอย่างรุนแรงตามระดับอารมณ์ที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ส่วนสองมือก็เคลื่อนลงไปนวดคลึงหน้าอกอวบ บีบฟ้อนเฟ้นก่อนจะใช้ปากสัมผัสกับประทุมถันที่กำลังแข็งชันเป็นตุ่มไต

“อื้อ...คะ....คุณคุณดานิเอลคะ อ้าาา...”

“อื้ม...”

ร่างสูงลากลิ้นลงมาตามหน้าอกจนกระทั่งผ่านลงมาถึงหน้าท้อง สองมือแยกเรียวขาออกจากกันจนเผยให้เห็นกลีบกุหลาบสีแดงสดที่เขาสอดใส่มาทั้งคืนแต่ก็ไม่เคยรู้สึกอิ่มสักที

ดานิเอลใช้ความชำนาญสอดลิ้นเข้าไปยังจุดอ่อนไหวของหญิงสาว ส่วนมือนั้นก็เคลื่อนไปยังบั้นท้ายงอนงาม บีบเค้นสะโพกกลมกลึงเรียกเสียงร้องครางจากคนตัวเล็ก

“พะ...พราว..ไม่ไหว อื้อ....”

“หึ…” ดานิเอลกระตุกยิ้มมุมปาก

พราวตะวันง่ายกว่าที่คิด ปากก็บอกว่าอย่าทำ แต่พอเอาเข้าจริงๆกลับเรียกร้องสัมผัสจากเขาซะงั้น

น่าสมเพทจริงๆ!

“ร่านได้ใจฉันเหลือเกินแม่สาวน้อย..."

__________