เด็กดื้อ

แกร่ก!

"ข้าวมาแล้วค่ะ" ประตูห้องถูกเปิดออกด้วยฝีมือพยาบาลพร้อมทั้งแม่บ้านโรงพยาบาลยกถาดข้าวเข้ามาวางไว้บนโต๊ะ

"จะทานเลยไหมคะเดี๋ยวยกไปให้" พยาบาลสาวเอ่ยถามพร้อมส่งยิ้มให้ร่างบางที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง

"ทานเลยก็ได้ค่ะ" ร่างบางตอบรับพร้อมส่งยิ้มกลับไปให้ พยาบาลจึงยกถาดข้าวและเข็นโต๊ะมาให้ ปรับระดับให้พอดีกับร่างบางเธอก็นั่งเหยียดขากินข้าวบนเตียงจนอิ่ม เธอจึงต้องลุกจากเตียงเก็บถ้วยชามเองเพราะพยาบาลสาวออกจาห้องไปแล้ว

ร่างบางค่อยหย่อนขาลงจากเตียงเลื่อนมือไปจับเสาร์น้ำเกลือผลักไปข้างหน้า มืออีกข้างก็เข็นโต๊ะกินข้าวออกจากเตียง

เพล้งง!! ด้วยความทุลักทุเลทำให้เข็นไม่เป็นจังหวะจานกับช้อนเลยล่วงลงพื้นเเตกกระจัดกระจาย เเล้วกระเด็นมาโดนขาตรงตาตุ่ม ทำให้เป็นแผลเหวอะเลือดไหลออกมาไม่หยุด

"อ๊ะ.. โอ๊ยย!!ร่างบางร้องเสียงหลงเพราะความจำเจ็บทรุดตัวนั่งกับพื้นเม้มปากเข้าหากันแน่น

แกร่ก!

แอดด~

"แก้มใส!ผู้เข้ามาใหม่ร้องเสียงหลงด้วยความตกใจเมื่อเห็นเศษจานกระจัดกระจายตามพื้นแถมมีคราบเลือดหยดตามพื้น รีบปรี่เข้าไปช้อนร่างบางขึ้นแล้วเข็นเสาร์น้ำเกลือไปส่งที่เตียง

"เกิดอะไรขึ้น? ร่างสูงถามออกไปสีหน้าเป็นห่วงจนลืมไปว่ามันมากเกินไปสำหรับสถานะเลขาอย่างแก้มใส

"เอ่อ!.กะ..ฉันไม่ทันระวังเลยทำจานล่วงค่ะ"

เดี๋ยวเรียกพยาบาลมาทำแผลให้"ร่างสูงพูดจบก็กดออดเรียกพยาบาล

"ขอฉันเก็บเศษจานก่อนนะคะบอส"

"ไม่เป็นไรให้เเม่บ้านมาเก็บให้"

"เเต่ฉันทำแตกนะคะ"

"นั่งนิ่งๆ"

"แต่วะ....?

"แก้มใส!อย่าดื้อ!!

"คนไข้เป็นอะไรหรือเปล่าคะ? พยาบาลวิ่งเเตกตื่นกันเข้ามาในห้อง

"อุบัติเหตุนิดหน่อยครับ ช่วยทำแผลหน่อย" ร่างสูงเอ่ยกับพยาบาลด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"เชิญคนไข้ขึ้นเตียงค่ะ" ไม่นานพยาบาลก็ทำแผลให้จนเสร็จ แล้วเก็บอุปกรณ์ออกไป

"เอ่อ! คุณพยาบาลคะ? ฉันจะออกจากโรงบาลได้เมื่อไหร่คะ? ร่างบางเอ่ยถามเพราะไม่อยากทนอึดอัดอยู่แบบนี้นานๆ

"เอ่อ! รอคุณหมอเจ้าของไข้เข้ามาพรุ่งนี้ค่ะ อาการน่าจะดีขึ้นเยอะเเล้ว พรุ่งนี้ก็คงกลับบ้านได้ค่ะ" พยาบาลสาวเอ่ยตอบคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง

"ขอบคุณนะคะ" ร่างบางตอบกลับพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้กับพยาบาลสาวก่อนที่เธอจะยิ้มตอบแล้วเดินออกไป

"อยากกลับ? ร่างสูงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"ค่ะ! แก้มจะได้รีบไปทำงานใช้หนี้คุณไงคะ?

"อยากไปจากฉันมากนักหรือไง? ห๊ะ! ร่างสูงที่มีอารมณ์โกรธก็เผลอไผลบีบเข้าไปที่ข้อมือเล็กอย่างแรงจนเกิดรอยเเดง

"โอ๊ยย!! จะ..เจ็บ"

"ดื้อ!!

"อย่าลืมสิสัญญาเธอตั้ง 10 ปี แค่สามวันก็นอนโรงพยาบาลแล้ว จะเอาแรงที่ไหนมาทำงานใช้หนี้ฉัน"

"ถ้าแก้มมีเงิน 20 ล้านมาคืนคุณแก้มก็เป็นอิสระไม่ใช่เหรอคะ? ยังไงแก้มก็ยังมีความหวังที่จะหาเงิน 20ล้านมาคืนคุณก่อน 10 ปีแน่นอน"ร่างบางตอบออกไปตามความคิดของตัวเองที่ตั้งใจที่จะทำ เพราะไม่อยากถลำลึกไปมากกว่านี้ ยิ่งอยู่ใกล้เขาหัวใจเจ้ากรรมก็ยิ่งหวั่นไหว

"หึๆ!! หวังว่าเธอจะมีปัญญาหาเงินมาคืนฉันนะ" ร่างสูงพูดออกไปอย่างเหยียดหยัน คนตัวเล็กได้ยินแบบนั้นก็นอนราบลงกับเตียงแล้วตะเเคงข้างนอนหันหลังให้เขา ร่างบางแกล้งทำเป็นหลับตาแต่แล้วมือถือของร่างสูงก็แผดเสียงดังขึ้นมา

Rrrrrr~

"ครับเคท"

(ทาย! เคทคิดถึงทายจังค่ะ มาหาเคทหน่อยได้ไหม)

"ดูก่อน"

(ทายไม่คิดถึงเคทบ้างเหรอคะ เคทอุตส่าบินกลับไทยทั้งที นะคะทาย เคทคิดถึงคุณ)

"อืม! ที่ไหน?

(คอนโดทายดีไหมคะเดี๋ยวเคทไปหา)

"ไม่!!

(อะ ..เอ่อ .คือ..งั้นมาหาเคทที่คอนโดนะคะ ทายเคทคิดถึงทาย)

"อืม! เดี๋ยวไป" พูดจบก็กดตัดสายไปแล้วเดินวนไปดูร่างบางที่นอนหลับตาอยู่ มือหนาดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างบางเอาไว้แล้วเดินออกจากห้องไป

"แกหวังอะไรอยู่แก้มใส ที่เขามาดูแลก็เพราะอยากได้เงินคืนแค่นั้นแหละ กลัวว่าแกจะทำงานใช้หนี้เขาไม่หมด"

ร่างบางพึมพรำออกมาคนเดียวเมื่อเสียงประตูห้องปิดลง แล้วลุกขึ้นมานั่งปรับเตียงให้พิงหลังได้ ยื่นมือไปจับโทรศัพท์ของตัวเอง ที่คนตัวสูงเอามาให้วางไว้ลิ้นชักข้างเตียง เมื่อเปิดมือถือขึ้นก็พบว่ามีสายโทรเข้าและข้อความมากมายที่ส่งเข้ามา รวมทั้งเพื่อนสาวคนสนิทอย่างแพรวากับฟ้าใส

ติ๊งค์!!!!

เมฆา Adds you from a phone number

เมฆา : สวัสดีครับน้องแก้มใส จำพี่ได้ไหมครับ พี่เมฆไงเพื่อนไอ้กล้า

เมฆา : น้องแก้มใสสบายดีไหมครับ ช่วงนี้ไม่ค่อยมาที่ผับเลย

เมฆา : เงียบเลยนะครับ! พี่ขอโทษนะครับที่รบกวนน้องแก้มใส

เมฆา : ต่อไปพี่คงไม่กล้ารบกวนน้องแก้มอีก

"อาทิตย์นึงแล้วเหรอเนี่ย" ร่างบางเอ่ยเบาๆกับตัวเองเมื่อเปิดดูข้อความเเชทที่เมฆาส่งมาหา

GAM.S : อ่ะ..เอ่อ! แก้มขอโทษนะคะพี่เมฆ พอดีว่าแก้มอยู่ที่โรงพยาบาลพึ่งได้จับโทรศัพท์ค่ะ

ร่างบางพิมพ์ตอบไปไม่นานนักก็มีข้อความตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว

เมฆา : น้องแก้มอยู่ที่โรงพยาบาล ใครเป็นอะไรครับ?

GAM.S : แก้มไม่สบายนิดหน่อยเองค่ะ

เมฆา : นิดหน่อยของน้องแก้มคือนอนโรงพยาบาล ถ้าเป็นมากกว่าพี่ไม่อยากจะคิดเลยว่าน้องแก้มจะได้นอนที่ไหน

GAM.S : อารมณ์ขันเหมือนไก่เลยนะคะ

เมฆา : พี่Callหาได้ไหมครับ?

GAM.S : ค่ะ!

Vidio call .........

"สวัสดีค่ะพี่เมฆ"

(สวัสดีครับน้องแก้มใส)

"เรียกแก้มเฉยก็ได้ค่ะ"

(ครับ! น้องแก้มเฉยๆ)

"ฮ่า~ ฮ่า~"

(ขำได้แบบนี้เเสดงว่าหายป่วยแล้ว?)

"ค่ะ! แก้มดีขึ้นมากแล้ว "

(ไอ้กล้าไม่เห็นบอกพี่เลยว่าน้องแก้มไม่สบาย)

"เอ่อ!..คือ!.. พี่เมฆอย่าบอกพี่กล้านะคะ แก้มขอร้อง"

(หึๆ!! แล้วพี่จะได้อะไรตอบแทนครับ?)

"แล้วพี่เมฆอยากได้อะไรล่ะคะ?

(บอกโรงพยาบาลมาครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไปเยี่ยม ไม่อย่างนั้นไอ้กล้าอาจจะรู้)

"กะ..ก็ได้ค่ะ โรงพยาบาล....xxxx "

(เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไปเยี่ยม ฝันดีนะครับขอให้หายไวๆ)

"ฝันดีค่" ร่างบางตอบรับเสร็จก็กดตัดสายแล้ว ทิ้งตัวลงนอนราบไปกับเตียงของโรงพยาบาลแค่คิดว่าต้องนอนคนเดียวร่างบางก็ใจหวิวๆอย่างบอกไม่ถูก

"แกรออะไร? เขาคงไม่กลับมาหรอก " ร่างบางพึมพรำออกไปคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนผล็อยหลับไป