มื้อละสามแสนห้า

ร่างบางที่นอนหลับไหลตั้งแต่เมื่อหัวค่ำอาจเป็นเพราะเธอพึ่งหายป่วยเลยทำให้มีอาการอ่อนเพลียเลยทำให้หลับสนิท ร่างสูงที่งัวเงียตื่นมาตอนเช้าเห็นคนตัวเล็กยังหลับ เขาจึงกอดกระชับร่างบางให้แน่นขึ้นแล้วซุกลงที่ซอกคอหลับตาสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆจากกายสาว

"อื้อออ!! ร่างบางครางอู้อี้ในลำคอเมื่อรู้สึกว่าถูกรบกวน หน้าสวยใสกระพริบตาปริบๆเพื่อไล่ความง่วงออกไป แพรขนตางอนก็กระเพื้อมขึ้นลงตามจังหวะเมื่อดวงตาเปิดกว้างขึ้นก็พบว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียว

"คะ....คุณเพทาย!! ร่างบางร้องเสียงหลงออกมาทำให้คนที่นอนหลับตาอยู่ลืมตาขึ้นมาอย่างหงุดหงิด

"ไม่เคยเห็นหรือไง?

"คะ..คุณมานอนในนี้ได้ยังไงคะ // ทำไมไม่กลับไป?.

"บอกให้เรียกว่าอะไร?

"พะ..พี่เพทายกลับไปได้เเล้วคะ"

"ไล่?

"ค่ะ! ร่างบางไม่ได้ตอบอ้อมค้อมพูดจบก็ดันตัวเองลุกเดินไปห้องน้ำ

"สงสัยจะได้ใจ" คนตัวสูงพึมพรำออกมานับวันเธอจะกล้ามากขึ้น คนตัวเล็กทำธุระในห้องน้ำเสร็จก็เดินออกมาพร้อมกับชุดลำลองสบายๆอยู่บ้าน

"นี่คุณยังไม่กลับอีกเหรอคะ?

"ทำอะไรให้กินหน่อย ฉันหิว"

"บ้านคุณออกจะรวยก็ไปซื้อกินเองสิคะ?

"ห้าหมื่น!

"คะ?

"ลดหนี้ให้ห้าหมื่น"

"คุณไปอาบน้ำสิคะเดี๋ยวฉันทำรอออกมาจะได้ทานเลย" ร่างสูงก็ยอมลุกไปอาบน้ำอย่างว่าง่ายโดยที่ร่างบางก็เดินเข้าครัวไปทำอาหาร

"อ้าว! คุณมาพอดีเลยกับข้าวเสร็จแล้วค่ะ"

"ไข่เจียว!

"ค่ะ!ไข่เจียว"

"แล้วอย่างอื่นล่ะ"

"ห้าหมื่นก็ได้แค่นี้แหละค่ะ" พูดพร้อมกับทำหน้าตาเฉยไม่สนว่าอีกคนจะคิดยังไง

"หึๆ! ได้! " พูดจบก็หยิบมือถือขึ้นมากดเข้าแอปพลิเคชั่นทำอะไรบางอย่าง

ติ๊งง!

เสียงข้อความมือถือของร่างบางดังขึ้นเธอจึงลุกไปหยิบมาเปิดดู

"รายการ/เงินเข้า 350,000 "

"คะ ..คุณ!!

"ทีนี้มีอาหารอย่างอื่นไหม?

"รอแป๊บค่ะเดี๋ยวฉันทำให้" พูดจบก็เดินเข้าครัวไปทำแกงเขียวหวานไก่ ผัดผักรวมมิตร และก็อุ่นต้มจืดมะระที่เหลือขอองเมื่อคืนให้เจ้านายจอมบงการได้กิน

"มาแล้วคร่ากับข้าวมื้อล่ะ 350,000"

"อืม! ก็ยังดีกว่าไข่เจียว"

"เชิญท่านประธานรับประทานให้อร่อยเลยค่ะ"

"ของเธอล่ะ?

"ฉะ..ฉันยังไม่หิวค่ะ"

"กินด้วยกัน!

"เอ่อ!

"ฉันสั่ง!เพราะฉันเป็นเจ้านายเธอ"

"แต่วันนี้วันหยุดนี่คะไม่ใช่เวลางานสักหน่อย" ร่างบางพูดพร้อมกับเผลอทำตัวเหมือนเด็กงอนอย่างลืมตัว

"ฉันไม่ได้สั่งในฐานะเจ้านายแต่สั่งในฐานะผัว"

"คุณมะ...?

"หรือจะให้ฉันทวนความจำให้ว่าเราเคยเอากันแล้ว" ร่างบางก็นั่งนิ่งเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรงไม่กล้าพูดอะไรต่อ ชายหนุ่มจึงลุกจากเก้าอี้ไปตักข้าวใส่จานมาให้เธอ

ปึก!!

"กินซะ! ก่อนที่ฉันจะกินเธอ" สิ้นสุดเสียงอำมหิตร่างบางก็ได้แต่นั่งทานข้าวอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก นั่งทานข้าวไปสักพักเสียงโทรศัพท์ร่างบางก็ดังขึ้น

ครืด~ ครืด~

PAER.W.

"ฮัลโหลว่าไงแก?

(วันนี้วันหยุดสายๆออกมาเจอกันหน่อย ฉันอยากเจอเเก)

"อืมได้! ที่ไหนเหรอ?

(ห้าง M ไหม ?)

"ได้!

(แล้วแกเป็นไงบ้างโอเคขึ้นยัง)

"ฉัน...สบายดี"

(อย่างนี้ฉันค่อยโล่งใจ แล้วเจอกันะ)

"เค เดี๋ยวเจอกัน" หลังนัดแนะกันเสร็จร่างบางก็ตัดสายไป

"ใครโทรมา? เสียงอันทรงพลังเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์

"ยัยแพรค่ะอยากเจอแก้ม"

"ที่ไหน?

"ห้างM"

"เดี๋ยวไปส่ง"

"แก้มไปเองดีกว่าค่ะ"

"ฉันจะพูดแค่ครั้งเดียว"

Rrrrr~

เคธี่

"ฮัลโหลเคทว่าไง?

(ทายเคทอยากไปเที่ยวบ้างอ่ะ ทายพาเคทไปเที่ยวหน่อยนะอยู่แต่คอนโดมันน่าเบื่อ)

"นัดวันได้เลย"

(วันนี้ได้ไหมเคทเเต่งตัวเสร็จแล้ว)

"เอ่อ.... อืม! เดี๋ยวไปรับ"

(เย้ๆทายใจดีที่สุดเลยค่ะ เเล้วเจอกันนะคะ จุ๊พ)

"ฉันมีธุระคงต้องขอตัว" พูดจบก็ลุกจากเก้าอี้หยิบเสื้อคลุมและสัมภาระออกไปจากห้องทันที

ปังง!! เสียงประตูหน้าห้องปิดลง ร่างบางก็ทรุดนั่งบนเก้าอี้น้ำตาที่อัดอั้นไว้ก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้

"แกจะร้องไห้ทำไมเเก้มใส เขาไม่ใช่ของแกเขามีคนรักอยู่แล้ว แกมันแค่นางบำเรอ ฮึกก~ " ร่างบางพึมพรำออกมาทั้งน้ำเมื่อคิดขึ้นได้ก็ยกมือเรียวขึ้นปาดน้ำตาเก็บจานชามไปล้างแล้วอาบน้ำใหม่เพื่อไปตามนัดเพื่อนตามที่หมาย

@ห้างM

"ยัยแก้มทางนี้" เพื่อนสาวเอ่ยขึ้นพร้อมโบกไม้โบกมือให้เพื่อนสาว ร่างบางก็เดินนวยนาดไปหาเพื่อน

"แกโอเคหรือเปล่ายัยแก้ม? เเพรวาเอ่ยถามเพื่อนเมื่อเห็นว่าหน้าตาไม่ค่อยสู้ดี

"ฉะ..ฉันโอเค!

"เฮียฉันดุแกหรือเปล่า ถ้ามีบอกฉันมาเลยนะ ฉันจะจัดการให้"

"มะ..ไม่มีหรอกเฮียแกใจดีจะตาย"

"แบบนี้ฉันค่อยสบายใจหน่อย"

"แล้วนี่ยัยปรายเมื่อไหร่จะมา? แก้มใสพึมพรำเบาๆก่อนที่เจ้าของชื่อที่โดนเอ่ยถึงจะเดินควงอีกคนเดินมาที่ที่นัดหมายกัน

"Hi!!มายเฟรนด์" ปรายฟ้า

"แกมาช้าน่ะ! แก้มใส

"สวัสดีครับเจ้แพร เจ้แก้ม"

"สวัสดีจ๊ะ! / สวัสดี!

"เป็นไงย่ะผัวเด็กแกแซ่บไหม? แก้มใสเอ่ยถามเพื่อนสาวคนสนิท

"แน่นอนอยู่เเล้วสิ ใช่ไหมคะเบบี๋!

"หึๆ!!

"แซ่บไม่แซ่บเจ้ปรายก็ครางทั้งคืนล่ะครับ" ชายหนุ่มที่มาพร้อมกับแฟนสาวเอ่ยขึ้นอย่างสนิทใจ เพราะทุกคนสนิทกันตั้งแต่เรียนมหาลัยแล้ว

เพี๊ยะ!!

"โอ้ย!! พี่ตีผมทำไมครับ"

"จะพูดทำไมเล่า!

"ว่าแกเถอะยัยแก้มโอเคแล้วใช่ไหม? ปรายฟ้าเอ่ยถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง

"อืม! ฉันโอเค" แก้มใส

ขณะที่ทั้งสี่คนนั่งคุยกันอยู่ในร้านกาแฟก็มีลูกค้าเดินเข้ามาใหม่

"เอาอเมริกาโน่ร้อนครับ!

"เคทเอาอะไรดีครับ?

"เคทเอาชาเขียวค่ะดาลิ่ง"

"นั่นมันเฮียนิมากับใครน่ะ? " แพรวา

เพื่อนสาวเอ่ยขึ้นโดยที่ไม่ได้คิดอะไร เพราะแค่มองเห็นพี่ชายเดินมากับผู้หญิงที่มีรูปร่างสระสวยมากนึกว่าดาราก็ว่าได้

"เอ่อ!.. ฉันว่าฉันกลับก่อนดีกว่านัดเฮียกล้าไปทานข้าวน่ะ" แก้มใสเอ่ยขึ้น

"อ่อ! วันนี้พี่กล้าจะไปทานข้าวที่บ้านฉันแกไปกับฉันก็ได้" แพรวา

"แต่ฉันขอตัวกลับคอนโดก่อนนะรู้สึกปวดหัวนิดหน่อย" แก้มใส

"ก็ได้แกกลับไปพักก่อนก็ได้" แพรวา

"งั้นฉันไปช๊อปปิ้งต่อล่ะกัน ไปกันค่ะเบบี๋" ปรายฟ้า

"ผมไปนะครับเจ้เเพรเจ้แก้ม สวัสดีครับ"

ชายหนุ่มไม่ลืมที่จะเอ่ยลารุ่นพี่คนสนิทก่อนจะเดินตามแฟนตัวเล็กออกไป

"ฉันไปนะยัยแพร" เเก้มใส

"ขับรถดีๆนะแกถ้าเป็นอะไรก็โทรมานะ" เเพรวา

เมื่อพูดจบเพื่อนสาวคนสนิทก็เดินออกจากร้านไป โดยที่ร่างบางเองก็เดินตรงมาหาพี่ชายที่นั่งอยู่อีกมุมของร้านกาแฟ

@ทางฝั่งของชายหนุ่ม

"เฮีย!!

"อ้าว! ตัวแสบมาทำอะไร? เพทายเอ่ยถามน้องสาวของตัวเอง

"พอดีนัดกับยัยแก้มไว้เลยกำลังจะกลับค่ะ"

"เอ่อ! เคธี่ครับนี่เเพรวาน้องสาวผมเอง เเพรนี่เคธี่เพื่อนพี่เอง"

"สวัสดีค่ะพี่เคธี่"

"เรียกเคทเฉยๆก็ได้ค่ะน้องแพร" เคธี่

"ค่ะพี่เคท" แพรวา

"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ" เคธี่

"งั้นแพรขอตัวนะคะ เชิญตามสบายค่ะ"

"แล้วเพื่อนเราล่ะยังไม่มาเหรอ? เพทายเอ่ยถามเมื่อไม่เห็นเพื่อนที่น้องสาวบอกว่านัดกัน

"อ๋อ!! ยัยแก้มเพิ่งกลับไปเมื่อกี้ค่ะ" แพรวา

"แล้วทำไมรีบกลับล่ะ? เพทาย

"ยัยแก้มบอกว่าไม่ค่อยสบายค่ะหน้าตาก็ซีดเซียวเหมือนคนไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลยค่ะ" แพรวา

"อืม!! เพทายตอบรับน้องสาวเบาๆในลำคอ

"แพรไปนะคะ" พูดจบร่างบางก็สาวเท้าออกมา เดินตรงไปยังรถของตัวเอง ซึ่งก็แอบคิดไม่ได้เมื่อเห็นพี่ชายแสดงสีหน้าเหมือนต้องการจะสื่ออะไรบางอย่างเมื่อเขาบอกว่าแก้มใสไม่สบาย