มันเป็นใคร

ร่างสูงที่ได้รับสายจากเพื่อนสนิทที่เป็นเจ้าของไข้ของเธอก็รีบบึ่งมาที่โรงพยาบาททันที

เอี๊ยยดดดดด!!

รถหรูเลี้ยวเข้ามาจอดโซนวีไอพีของโรงพยาบาลพร้อมกับร่างสูงที่เดินอาดหาญลงมาจากรถตรงไปยังห้องพักของหญิงสาวทันที

แอด~

"เป็นไงบะ...? (หายไปไหน) เมื่อตั้งคำถามในใจคำพูดของเพื่อนก็ผุดขึ้นมาในหัวอีกครั้ง

'หึๆ! มัวหลงระเริงกับเนื้อชิ้นเก่าระวังเนื้อชิ้นใหม่หมาจะคาบไปแดก'

เมื่อคิดได้ก็เดินตรงไปที่เค๊าน์เตอร์พยาบาลทันที

"คนไข้ห้อง 708 ไปไหน?

"เอ่อ!ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรกับคนไข้คะ?

"ผมถามว่าคนไข้ห้อง 708 ไปไหน?!! เสียงตะคอกใส่หน้าพยาบาลจนคนแถวนั้นหันมามองเป็นตาเดียว

"มีเรื่องอะไร?

"เอ่อ คุณหมอนนท์คุณผู้ชาย.....

"เดี๋ยวผมจัดการเองครับ"

"ค่ะคุณหมอ"

"คิดว่าพ่อแม่มึงรวยจะทำอะไรก็ได้เหรอว่ะ? ผู้เป็นเพื่อนเอ่ยถามอย่างหน้าตาเฉย

"เธออยู่ไหน?

"เธอ? ชานนท์

"ไอ้เหี้ยนนท์มึงรู้ดีว่ากูหมายถึงใคร?

"หึๆ!! แล้วมึงโมโหเพื่อ?

"มึงอย่ากวนบาทากูให้มันมาก//บอกมาแก้มใสอยู่ไหน?

"มึงห่วงเธอด้วยเหรอ?

อึกก!! คำพูดของเพื่อนทำเอาร่างสูงสะอึกไปชั่วครู่ก่อนจะกลับมาเป็นปกติ

"มีคนมารับไปแล้ว บอกว่าเป็นพี่ชาย"

"แล้วทำไมมึงไม่โทรบอกกูก่อน"

"ไม่ใช่เรื่องของหมอ"

"ไอ้ชานนท์!!

"ทำไมมึงต้องโมโหขนาดนี้ว่ะหรือว่าคิดกับเขามากกว่าคู่นอน กูว่าปล่อยน้องไปเจอคนดีๆเถอะ ส่วนตัวมึงก็เเทะไก่สดแถวๆตลาดไป"

"นี่มึงว่ากูเหมือนตัวเหี้ยเหรอว่ะ?

"ไม่ได้ว่าเหมือนมึงมันเหี้ยดีๆนี่เอง"

"ไอ้สัสส!!

"มึงกลับไปได้แล้วขืนยังโวยวายที่โรงพยาบาลกูอีกกูจะเรียก รปภ. มาลากมึงออกไป//

"นี่มะ......?

"กูไม่สนว่าพ่อแม่มึงรวย กูเอาจริง" พูดจบหมอหนุ่มก็เดินจากไปปล่อยให้ร่างสูงกำหมัดแน่นยืนดูเพื่อนจนเดินลับตาไป

@อีกด้าน

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จทั้งสองคนก็ชวนกันเดินเล่นที่ห้างต่อ

"น้องแก้มอยากได้อะไรไหมครับ?

"แก้มอยากได้ของสดไปไว้ที่ห้องค่ะวันหยุดจะได้ไม่ต้องไปไหน"

"น้องแก้มทำอาหารได้ด้วยเหรอครับ?

"ทำอร่อยด้วยนะคะ"

"งั้นพี่คงต้องขอชิมฝีมือแล้ว"

"วันนี้เลยไหมคะพรุ่งนี้วันเสาร์นิแก้มทำงานอีกทีก็วันจันทร์"

"งั้นตอนเย็นพี่ขอฝากท้องกับน้องแก้มแล้วกันนะครับ //พี่ว่าพี่ชวนไอ้กล้าด้วยดีกว่า"

"ดีเลยค่ะแก้มว่าจะโทรชวนเฮียอยู่เหมือนกัน"

"เดี๋ยวพี่ไปเอารถเข็นนะครับ" พูดจบก็สาวเท้าหนาเดินไปยังที่จอดรถเข็นพร้อมกับกดโทรศัพท์โทรหาเพื่อน

เหมันต์

ตู๊ด! ตู๊ด!

(ไอ้เหี้ยมึงหายไปไหนทั้งวันว่ะ?)

"กูมีธุระลาเลยล่ะกัน"

(คนอย่างมึงมีธุระด้วยเหรอว่ะแฟนก็ไม่มี)

"ก็นี่แหละกำลังจะมี"

(ไอ้สัส! มึงลางานไปหลีสาวเหรอว่ะ?)

ติ๊ด!

ไม่มีคำตอบใดๆรีบกดวางสายทันทีก่อนจะโทรหาเพื่อนอีกคน

เหี้ยกล้า

ตู๊ด! ตู๊ด!

(มีไร!)

"น้องแก้มบอกให้กูโทรชวนมึงมาทานข้าวที่คอนโดน้องมึง"

(มึงไปทำไมคอนโดน้องกูว่ะ?)

"ตกลงจะไม่มา?

(ไอ้เชี่ย! เปลี่ยนเรื่องเก่งสัส เดี๋ยวกูไป อย่าให้รู้ว่ามึงทำอะไรน้องกู)

"บอกน้องมึงเหอะอย่าทำอะไรกู"

(เหี้ยไรดลใจให้มึงคิดแบบนั้น?)

"กูหล่อจบไหม? พูดจบก็กดตัดสายโดยไม่รอให้ปลายสายได้พูดต่อ

"มาแล้วครับ น้องแก้มอยากได้อะไรเลือกเลยเดี๋ยวพี่จ่ายเอง"

"ไม่เป็นไรค่ะให้แก้มจ่ายเองดีกว่าถือซะว่าตอบแทนน้ำใจพี่เมฆที่ช่วยจ่ายค่ารักษาให้แก้ม"

"งั้นก็ได้ครับ"เมื่อตกลงกันได้ทั้งสองคนก็เดินซื้อของสดทั้งเนื้อและผักผลไม้อย่างครบครันก่อนที่จะไปจ่ายเงินแล้วหอบของพรุงพรังไปที่รถเพื่อกลับคอนโด

@คอนโดGAM.S

"น้องแก้มพักที่นี่เหรอครับ ใหญ่ใช้ได้เลย"

"พ่อซื้อให้ตั้งแต่แก้มเรียนมหาลัยแล้วค่ะ"

"มาครับพี่ช่วยถือของ"

"ค่ะ"เมื่อรถจอดสนิททั้งสองคนก็ช่วยกันถือของที่ซื้อมาขึ้นคอนโดร่างบางไป

พรึ่บบบ!!

"เฮ้อ!! เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย" ร่างบางพึมพรึมเสียงดังจนคนที่เดินตามมาได้ยินเสียงถอนหายใจ

"ไหวไหมครับน้องแก้ม?

"ไหวค่ะพี่เมฆ"

"คิดได้หรือยังครับว่าจะทำเมนูอะไร?

"ต้มจืดมะระไหมคะพี่เมฆทานได้ไหมมันจะขมๆหน่อย"

"สบายมากครับ" ได้ยินคำตอบจากชายหนุ่มร่างบางก็ยกข้าวของเข้าครัวแล้วจัดการทำอาหารอย่างขมักเขม้น

"ให้พี่ช่วยไหม?

"เอ่อ .. พี่เมฆช่วยหุงข้าวก็ได้ค่ะ ข้าวอยู่ในถังใต้เค๊าน์เตอร์ค่ะ"

"ครับ" ร่างสูงตอบกลับพร้อมเดินไปตักข้าวใส่หม้อหุงข้าวที่ถูกเตรียมเอาไว้แล้วหุงข้าวเสร็จก็เดินไปล้างผักช่วยคนตัวเล็ก

"พี่ช่วยล้างนะครับ"

"โอ๊ะ!!..ตกใจหมด!

"ใจลอยคิดอะไรครับ?

"ปะ...เปล่าค่ะไม่ได้คิดอะไร?

"อยู่นิ่งๆก่อนครับ!

"คะ?

"มีอะไรติดผมน้องแก้มครับ พี่ขออนุญาตินะ" พูดจบมือหนาก็จับเเขนร่างบางให้หันหน้ามาสบตากับตัวเอง คนตัวเล็กสูงแค่ต้นคอของเขาเองเลยได้แต่เงยหน้าขึ้นมองคนตัวโต มืออีกข้างก็เอื้อมไปจับสิ่งแปลกปลอมออกจากเส้นผมของหญิงสาวซึ่งมันก็คือเศษผักใบเขียวที่กระเด็นขึ้นไปติดตอนไหนไม่รู้

ทั้งคู่ประสานสายตากันคู่นึงแล้วจึงผละออกจากกันเมื่อได้สติขึ้นมาจากการทำเสียงดังของผู้ที่เดินเข้ามาใหม่

"อะ..แฮ่มม!!

"ฮะ ..เฮีย!

"อืมเฮียเองว่าแต่ทำอะไรกันอยู่เหรอ?

"เอ่อ...คือ.

"กูช่วยน้องล้างผักไงมึงตาบอดเหรอว่ะ? เมฆาทำทีขึ้นเสียงเพื่อกลบเกลื่อนความอายเอาไว้

"เออ! กูก็คงเห็นมึงล้างผักล่ะมั้ง" พูดจบร่างสูงที่เข้ามาใหม่กฺ็หย่อนก้นนั่งที่โซฟากลางห้องแล้วถอดเสื้อสูทพาดไว้ที่พนักโซฟา คลายเนคไทด์ที่คอให้มันหลวมขึ้นเพื่อให้สบายตัว ไม่นานมากนักกับข้าวก็เสร็จแล้วทั้งสามคนก็นั่งทานกันอย่างเอร็ดอร่อย

ติ๊ง! ติ๊ง!

Boss :: อยู่ไหน?

Boss : ทำไมไม่รอฉัน?

Boss : ตอบ!

Boss : อยากตายหรือไงวะ?

ร่างบางเปิดอ่านข้อความพร้อมกับเม็ดเหงื่อผุดออกจากหน้าผากเมื่อคิดถึงภาพเหตุการณ์คืนที่เธอถูกเจ้านายในพันธะสัญญารังแก

"เป็นอะไรหรือเปล่ายัยตัวแสบ?

"ปะ..เปล่าหรอกเฮียแก้มรู้สึกร้อนๆเหมือนจะเป็นลม"

"แล้วใครส่งอะไรมา? เก่งกล้า

"เอ่อ!..อ่อ!! เจ้านายแก้มค่ะส่งมาทวงงานที่แก้มทำค้างไว้ งั้นแก้มขอตัวนะคะ"

"ไปทำงานเถอะเฮียจะกลับแล้ว"

"พี่ก็ขอตัวนะครับน้องแก้มขอบคุณสำหรับอาหารมื้อค่ำนะครับ"

"ขับรถดีๆนะคะ"

"ครับ! เมฆา

"ล็อกห้องดีๆ" เก่งกล้า

"รับทราบคร่าา!!แล้วชายหนุ่มทั้งสองก็ออกจากห้องไปร่างบางก็เดินเข้าห้องนอนแต่ก็ไม่ลืมที่จะล็อกห้องตามพี่ชายบอก

ก๊อก! ก๊อก!

"อื้ออออ!!. ร่างบางครางอู้อี้ในลำคอลุกจากที่นอนด้วยท่าทีขี้เกียจแล้วเดินออกไปเปิดประตู

แอด~

"เฮียลืมอะไร?

"บะ...บอส!

ไม่ทันให้ร่างบางได้ตกใจร่างสูงก็แทรกตัวเข้ามาในห้องอย่างง่ายดาย

"คะ...คุณรู้จักห้องฉันได้ยังไง?

"มันเป็นใคร? เสียงเรียบนิ่งแต่ฟังแล้วต้องขนหัวลุกเอ่ยขึ้นข้างหู

"คะ?

"ฉันจะไม่พูดซ้ำ!

"ไอ้ผู้ชายที่ไปรับเธอมันเป็นใคร? พูดพร้อมกับยื่นมือหนาไปบีบที่ปลายคางจนร่างบางทำหน้าเบ้เพราะความเจ็บ

"จะ...เจ็บค่ะ"

"ใคร?

"พะ...พี่ค่ะพี่ชายฉันเอง"

"แล้วทำไมไม่ตอบไลน์ฉัน? ร่างสูงเริ่มอารมณ์เย็นลงเมื่อได้ยินว่าพี่ชายถึงแม้เขาจะรู้อยู่แล้วว่าเธอโกหก

"เอ่อ! แก้มเหนื่อยเลยเผลอหลับ"

"ไปนอนต่อสิ"

"แล้วบอส.....?

"ฉันจะนอนนี่"

"ห๊ะ!!

"ไปนอนได้แล้วไม่สนใจฉัน"

"ค่ะ" เมื่อตอบรับแล้วก็เดินสาวเท้าเข้าห้องนอนไป

ปัง~

"ไม่ต้องล็อกห้อง! เสียงอันทรงอำนาจเอ่ยขึ้นจนคนตัวเล็กไม่กล้าที่กดล็อกลูกบิดประตูเธอรู้ดีว่าขัดเขาไม่ได้แน่นอน

#เนื้อเรื่องกำลังเริ่มต้น อย่าพึ่งเบื่อกันนะคะ รอเทอาหารหมาช่วยไรท์ก่อน