EP.8 ฝันร้ายที่เริ่มต้น

[ข้าวฟ่าง]

ความรู้สึกเย็นวูบของพื้นหินอ่อน ปลุกให้ฉันจำต้องลืมตาตื่นขึ้นมาในที่สุด

สายตาที่พร่ามัว ม่านตาของฉันเริ่มปรับต่อแสงสลัว ๆ ภายในห้องสีดำสนิทแห่งนี้

‘ที่นี่มันที่ไหนกัน’ นั่นคือคำถามแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวของฉัน

ฉันรู้สึกเจ็บช้ำระบมไปทั่วทั้งตัว จนไม่สามารถจะขยับเขยื้อนร่างกาย ยันตัวเองให้ลุกขึ้นจากพื้นแข็ง ๆ นี้ได้เลย

"ผู้ชายคนนั้น..." ภายใต้แสงสลัว ๆ ที่เล็ดลอดผ่านหน้าต่างบานใหญ่เข้ามา ทำให้ฉันเหลือบไปเห็นร่างสูงใหญ่ของชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ไม่ไกลมากนัก

ริมฝีปากเรียวบางของเขาขยับอ้าออกเล็กน้อย ก่อนจะพ่นควันสีเทาจาง ๆ ออกมา และเมื่อควันจางหายไปในอากาศ ใบหน้าของเขาก็ค่อย ๆ เด่นชัดขึ้นมามากขึ้น

และสิ่งที่ทำให้ฉันจดจำเขาได้ในทันทีเลยก็คือ... แววตาที่ดุดันคู่นั้นของเขา

"เฮือก..." ฉันหายใจติดขัดขึ้นมาในฉับพลัน

"ไม่นะ...ไม่" ฉันพึมพำภายในใจพร้อมกับสะบัดหัวตัวเองไปมา ๆ เพราะคิดว่ามันเป็นเพียงฝันร้าย

แต่ทว่า...เสียงฝีเท้าของเขาเดินตรงเข้ามาหาฉันทีละก้าว ๆ มันดังชัดมากขึ้นเรื่อย ๆ จนวินาทีที่ปลายเท้าของเขาเดินมาหยุดอยู่ตรงกับใบหน้าของฉัน

"ตลอดเจ็ดเดือนที่ผ่านมา...มีความสุขมากเลยใช่ไหม" น้ำเสียงของเขา แววตาของเขา มันน่ากลัวมาก ๆ จนทำให้ร่างของฉันมันสั่นเทาอย่างไม่สามารถควบคุมได้เลย

"ฉันถามว่าเธอมีความสุขมากใช่ไหม" เจ้าของแววตาดุร้ายคู่นั้นตะคอกใส่ใบหน้าของฉันเสียงดังสนั่น

"มะไม่... ฉันไม่ได้มีความสุขแบบที่คุณคิดเลยนะ" ฉันตอบคำถามของเขาไปทั้งน้ำตา

ฟุ่บ! มือสากกระชากคอเสื้อของฉันขึ้นมาประจันหน้ากับเขาในระยะประชิด

"เฮือก!" ฉันตัวสั่นและไม่กล้าจะสบสายตาของเขาเลยแม้แต่นิด

คอเสื้อรัดลำคอของฉันจนแทบจะหายใจไม่ออก

"ตอแหลเก่งดีนี่!" เขาตวาดใส่หน้าของฉันอีกครั้ง

ด้วยลมหายใจร้อนผ่าว กลิ่นเหล้าและบุหรี่แรงมาก ๆ จนฉันแทบต้องกลั้นหายใจ

"ปะปล่อยฉันเถอะนะ..." ฉันพยายามเปล่งเสียงออกไป แม้ว่าคอเสื้อมันจะรัดลำคอจนแทบหายใจไม่ออกแล้วก็ตามแต่

"ปะ...ปล่อยเถอะ" ฉันเอ่ยขอร้องไปด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า และในตอนที่ฉันรู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจนั้น...

ฟุ่บ! สุดท้ายเขาก็ยอมปล่อยมือออกจากคอเสื้อในท้ายที่สุด

"เฮือก แฮก ๆ ๆ " ฉันรีบตักตวงอากาศหายใจเข้าออก ๆ ในทันที และเงยหน้ามองเขาอีกครั้งด้วยความรู้สึกกลัวผู้ชายคนนี้จับใจ

"เธอคงคิดว่ายัดเงินให้ตำรวจแล้วเรื่องจะจบลงง่าย ๆ ใช่ไหม" ร่างสูงเดินวนเวียนรอบตัวของฉัน

พร้อมกับกระดกเหล้าดื่มไปเรื่อย ๆ ราวกับน้ำเปล่า

"คะ?" ฉันทำได้แค่ขมวดคิ้วถามกลับไปอย่างไม่เข้าใจ

ฟุ่บ!

ร่างสูงย่อตัวนั่งลงตรงหน้าของฉันพร้อมกับจับปลายคางของฉันให้เงยหน้าขึ้นสบสายตาของเขาแบบชัด ๆ

"ใครเป็นคนจ้างเธอมา...ฆ่าเมียฉัน" เขาเอ่ยถามในสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจเลยแม้แต่นิด

"เรื่องในคืนนั้น...ทุกอย่างมันเป็นอุบัติเหตุนะคะคุณ" ฉันพยายามอธิบายออกไปทั้งน้ำตา และไม่เข้าใจในคำพูดของเขาเลยจริง ๆ

"อุบัติเหตุงั้นเหรอ" เสียงขบกรามดังขึ้น พร้อมกับสายตาพิฆาตที่จ้องมองมาทางฉันแทบจะกินเลือดกินเนื้อให้ได้

"แล้วเมมโมรีการ์ดกล้องหน้ารถทั้งสองคันมันถูกลบหายไปได้ยังไง" น้ำเสียงที่เอ่ยถามไล่จากแผ่วเบาไปจนถึงตะคอกดังขึ้น พร้อมกับแรงบีบที่ปลายคางของฉัน จนรู้สึกปวดร้าวแทบจะไม่สามารถขยับปากพูดได้เลย

"ถ้าเธอยอมบอกว่าใครจ้างเธอมาฆ่าเมียฉัน...ฉันจะไว้ชีวิตเธอ" เขาพูดพร้อมกับค่อย ๆ เลื่อนฝ่ามือจากปลายคางมาหยุดที่ลำคออีกครั้ง

"ไม่มีใครจ้างมาจริง ๆ ค่ะ และฉันไม่รู้จริง ๆ " ฉันทำได้แค่ส่ายหน้าตอบกลับไปตามความจริง

"ยังไงก็จะไม่พูดใช่ไหม!" เขาตะคอกใส่หน้าและพยายามคาดคั้นถาม ในสิ่งที่ฉันไม่สามารถให้คำตอบเขาได้จริง ๆ

"ฉันไม่รู้จริง ๆ นะคุณ มันเป็นอุบัติเหตุจริง ๆ และฉันก็เสียใจมากกับสิ่งที่... (อื้อ) " คนใจร้ายตรงหน้าบีบริมฝีปากของฉัน ก่อนจะจับขวดเหล้าเทกรอกเข้าไปในโพรงปากของฉันจนหมดขวด

"อึก...แค่ก ๆ ๆ อึก..." ฉันเผลอกลืนลงไปหลายอึก ก่อนจะสำลักออกมาบ้าง

แต่ก็ดื่มไปเยอะมาก ๆ จนรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วทั้งตัว ด้วยความที่ฉันไม่เคยดื่มเหล้ามาก่อนเลยในชีวิต มันร้อนมาก ๆ ร้อนเหมือนมีคนจุดไฟอยู่ภายในตัวของฉัน

"ฉันขอโทษจริง ๆ " คำขอโทษของฉันมันไม่เป็นผลใด ๆ นอกจากที่เขาจะไม่เมตตาแล้ว เขายังกระชากตัวของฉันเหวี่ยงกระแทกเข้ากับผนังห้องอย่างเต็มแรง

"อั้ก..." ฉันรู้สึกร้าวระบมไปทั้งแผ่นหลัง แต่ก็ไม่สามารถจะเปล่งเสียงออกมาได้เลย เพราะแค่จะหายใจยังแทบไม่สามารถจะทำได้เลยด้วยซ้ำไป มันร้อนระอุไปหมดและแทบไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่ากำลังทำอะไรอยู่ เหล้าเข้ม ๆ ที่เขากรอกใส่ปากของฉันมันทำให้ในตอนนี้ฉันไม่สามารถควบคุมสติตัวเองได้เลย

"ขอโทษเหรอ...ขอโทษแล้วฉันหายเจ็บไหม" เขาเอ่ยถามทั้งน้ำตาคลอเบา

"ขอโทษแล้วทุกอย่างในชีวิตฉัน...มันจะกลับมาเหมือนเดิมได้ไหม" น้ำเสียงของเขาสั่นเครือ ใบหน้าของเขาแสดงความเกลียดชังและแค้นฉันมากอย่างสามารถสัมผัสได้

(ฉันขอโทษ...ฮะ...ฮือ...) ฉันพะงาบปากบอกไป ภายในร่างกายมันปั่นป่วนไปหมด ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้ฉันอยากจะอ้วกออกมาแต่ก็อ้วกไม่ออก

"เธอพรากคนรักของฉัน พรากลูกของฉันไป เธอจะชดใช้คืนฉันได้ยังไง" เขาพูดออกมาทั้งน้ำตาไม่ต่างกัน แววตาที่เจ็บแค้นแฝงไปด้วยความเจ็บปวด และทุกข์ทรมานอย่างไม่สามารถบรรยายได้

"ชดใช้ยังไง!" เขาตะคอกใส่หน้าและออกแรงบีบมากกว่าเดิม

มือของเขาที่ขย้ำลงที่ลำคอของฉัน มันไม่ใช่แค่การข่มขู่อีกต่อไป แต่เขากำลังจะฆ่าฉันจริง ๆ เขากำลังจะฆ่าฉันให้ตายตามคนรักของเขาไป

"…อื้อ" ฉันน้ำตาไหลพรากอาบสองข้างแก้ม ตอนนี้ทุกอย่างมันหมุนเร็วมาก ๆ สายตาของฉันมันพร่ามัวและเบลอไปหมด ร่างกายร้อนเหมือนเปลวเพลิง

"คุณต้องการให้ฉันตายตามเมียคุณไป...ใช่ไหม" ฉันถามไปทั้งน้ำตา ก่อนจะปล่อยมือทั้งสองข้างลงขนาบลำตัวของตัวเองอย่างไม่ฝืนไม่ต่อสู้อะไรอีกแล้ว

"หึ...สำหรับเธอน่ะ..."

"แค่ตาย...มันง่ายไป"

[เจคอป : END]

——————