EP.9 โทษทัณฑ์

ทันทีที่เขาปล่อยมือออกจากลำคอ ร่างบางก็ล้มลงไปกับพื้นแข็ง ๆ นั่น

ตุ้บ!

"อะ...อึก..." หญิงสาวส่งเสียงออกมาด้วยความจุกและเจ็บระบมไปทั้งตัว

ในตอนนี้เธอไม่สามารถจะขยับตัวได้ ร่างบางนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นที่เย็นเฉียบ เธอรู้สึกว่าหัวตัวเองมันหนักมากเกินกว่าจะลุกขึ้นยืนได้

"ลูกกับเมียเจ็บปวดมากเท่าไร...ฉันจะทำให้เธอเจ็บปวดมากยิ่งกว่า" เขาก้มลงมองดูหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาที่ไร้ความเมตตาปรานีใด ๆ

มือหนากระชากจับที่ข้อเท้าของเธอ และกระชากเข้ามาหาตัวเองอย่างแรง

"....." ริมฝีปากสวยของเธออ้าปากออกเล็กน้อย และพ่นลมหายใจออกมา เพื่อระบายความร้อนภายในตัวให้บรรเทาลง

พิษเหล้าขมมันแผดเผาร่างกายของเธอจนแทบร้อนเป็นไฟ เปลือกตาของเธอค่อย ๆ หนักอึ้งและปิดลงทีละนิด ๆ

"แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจนะคะ ไม่ได้ตั้งใจเลย" เธอพยายามรวบรวมสติที่มี เอ่ยบอกไปแม้รู้ว่าอย่างไรเขาก็ไม่รับฟังอยู่ดี

"คำว่าไม่ได้ตั้งใจของเธอ มันทำให้ฉันหายเจ็บปวดไหม!" ร่างสูงเลิกคิ้วตะคอกถามกลับเสียงดังลั่น

"ฉันเองก็เจ็บปวดเหมือนกันนะคะ" หญิงสาวเงยหน้าตอบกลับทั้งน้ำตา

"เธอไม่ได้เจ็บปวด เธอไม่ได้สูญเสียอะไรเลยด้วยซ้ำ" เขาส่ายหน้าตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ฉันต่างหากที่สูญเสีย ฉันต่างหาก!" เขากำหมัดทุบลงที่อกด้านซ้ายของตัวเองซ้ำ ๆ อย่างรุนแรง

"จริง ๆ แล้วถ้าจะให้ถูกต้อง ชีวิตมันต้องแลกด้วยชีวิตสิ" เขากระชากเท้าของเธอขึ้นมาและใช้โซ่คล้องที่เท้าอย่างจงใจ

"นี่...นี่คุณจะทำอะไรอะ" ข้าวฟ่างมองการกระทำของเขาอย่างไม่เข้าใจ

แก๊ก... ร่างสูงกดล็อกโซ่ตรวนพลางแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อย

"เธอทำให้ฉันอยู่เหมือนตกนรกทั้งเป็น" น้ำเสียงของเขาสั่น มือหนาบีบที่ข้อเท้าของเธออย่างแรงจนเป็นรอยแดงช้ำเป็นจ้ำ ๆ

"อะ...โอ๊ย..." หญิงสาวแม้จะเมาจนแทบไม่มีสติ แต่ก็ยังรับรู้ถึงความเจ็บปวดได้อยู่ดี

"เธอก็ต้องตกนรกขุมเดียวกับฉัน!" เขากระชากโซ่เหล็กลากยาวไปล็อกไว้กับขาเตียงของเขา กันไม่ให้เธอหนีไปไหนได้

"นี่...แต่คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ คุณไม่มีสิทธิ์นะ!" ข้าวฟ่างเริ่มโต้กลับและพยายามจะขัดขืน แต่ร่างของเธอก็ถูกลากไปตามแรงดึงของโซ่เหล็กที่ข้อเท้า

กระโปรงของเธอมันก็เลื่อนขึ้นไปตามแรงกระชากลากถู ทำให้เปิดขึ้นมาจนเห็นไปถึงด้านในอย่างไม่ทันได้ระวัง

"....." ร่างสูงมองเห็นทุกอย่าง และเขาก็ยิ่งจับข้อเท้าของเธอยกสูงขึ้น ทำให้เสื้อผ้าของเธอมันเลิกเปิดจนเห็นไปถึงไหนต่อไหน

"ปล่อยนะ ปล่อยฉัน!" เธอดิ้นไปมาขณะที่ถูกลากจากห้องโถงใหญ่เข้าไปในห้องเล็ก ๆ ห้องหนึ่ง

ภายในห้องที่มืดสนิทมีเพียงแสงไฟริบหรี่จากทางด้านนอกห้อง อุณหภูมิภายในห้อง

เย็นยะเยือก

"คุณไม่มีสิทธิ์มากักขัง หรือลงโทษอะไรฉันแบบนี้นะคะ" ร่างบางละล่ำละลักบอก และรีบดึงเสื้อผ้าของเธอลงตามเดิมด้วยความกลัว

"แล้วทำไมฉันต้องทนเจ็บปวดคนเดียวด้วยล่ะ" ร่างสูงถามกลับแต่สายตาของเขาไม่ได้มองใบหน้าของเธอเลยแม้แต่นิด

"ฉันว่า...เราควรคุยกันตอนที่คุณมีสติกว่านี้นะคะ" ข้าวฟ่างพยายามดึงกระโปรงของเธอปิดลงตามเดิม เพราะทางฝั่งของเจคอปเองเขาก็ดื่มหนักมาก กลิ่นเหล้าจากลมหายใจของเขาแทบจะเรียกว่าอาบมาเลยก็ว่าได้

"ฉันน่ะ มีสติดี" เขามองเธอด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาได้

"ขอร้อง...ปล่อยฉันไปนะ ฉันยอมติดคุกก็ได้ คุณไปแจ้งความได้เลย ฉันยอมติดคุก

จริง ๆ" ข้าวฟ่างพูดพร้อมกับมองไปที่โซ่ตรวนที่รั้งข้อเท้าของเธออยู่

"คุณตั้งสติหน่อยได้ไหม คุณจับฉันมาขังแบบนี้มันผิดกฎหมายนะ"

"แล้วเธอคิดว่าฉันจะโง่ปล่อยเธอไปงั้นเหรอ" เขาเลิกคิ้วถามกลับพร้อมกับบีบที่ข้อเท้าของเธอและค่อย ๆ ลูบไล้จากน่องขึ้นมาถึงโคนขาอย่างช้า ๆ

"ไม่! อย่ามาแตะต้องฉันนะ!" ข้าวฟ่างสะดุ้งสุดตัว แม้ว่าเธอจะเมาจนแทบลุกไม่ขึ้น แต่เธอก็รวบรวมสติและรีบคลานหนีเขาตรงไปที่ประตูทางออกด้วยความกลัวลนลาน

แควก... ฝ่ามือหนาคว้าจับที่ปลายชุดกระโปรงยาวของเธอ และตั้งใจกระชากจนมันฉีกขาดสะบั้น กระดุมหน้าหลุดกระจัดกระจายไปหมด บนเรือนร่างของเธอเหมือนเป็นเพียงแค่เศษผ้าบาง ๆ ติดกายอยู่เพียงเท่านั้น

ตุ้บ! ข้าวฟ่างสะดุดโซ่ที่ขาล้มลงกระแทกพื้นอีกครั้ง

"อะ...อึก" ร่างบางร้องออกมาด้วยความเจ็บ เพราะเธอล้มลงกระแทกพื้นแบบเต็มแรง

มือของเขาเลื่อนมาที่ขอบแพนตี้ตัวบางของเธอ พร้อมกับดึงลงมาจากเรียวขาอย่างง่ายดาย ในตอนนี้หญิงสาวนอนนิ่งไปด้วยความจุกที่กลางลำตัว จนไม่สามารถจะขยับกายหรือคลานหนีเขาได้อีกเลย

"อย่าทำอะไรฉันนะ" คนตัวเล็กฝืนพูดต่ออย่างแผ่วเบา เมื่อรู้ว่าตอนนี้ตัวเองจนมุมแล้ว

"กลัวงั้นเหรอ" คนใจร้ายจ้องมองไปที่เรือนร่างของหญิงสาวนิ่ง ๆ

"อย่างเธอไม่น่าจะกลัวนะ เพราะว่าน่าจะผ่านมาหลายคนแล้ว" เขาเลียริมฝีปากตัวเองเล็กน้อยและวางมือลงบนต้นขาของเธอ

"ถ้าคุณทำอะไรฉัน ก็หมายความว่าคุณกำลังทรยศคนรักของคุณอยู่นะ" ข้าวฟ่างพลิกตัวนอนหงายและพูดออกไปทั้งน้ำตาอาบสองแก้ม เธอกลัวมาก ๆ แต่ก็พยายามแข็งใจสู้

"ก็ถ้าเธอไม่พรากชีวิตเมียฉันไป ฉันก็คงไม่ต้องมาระบายกับผู้หญิงชั้นต่ำอย่างเธอหรอก"