EP.9 เพราะฉันเองใช่มั้ย ทำให้เธอเจอเรื่องแย่ ๆ

เมธัส ที่ทำได้เพียงยืนมองหญิงสาวเข้าไปในห้องพักแล้วเพียงไม่นาน เธอก็กลับออกมาพร้อมสะพายกระเป๋าเป้สองใบ ใบหนึ่งคงเป็นโน้ตบุ๊กทำงานของเธอ

“แอปเปิล เธอจะไปไหน”

“นายไม่ต้องมายุ่ง ต่อไปนี้อย่ามาคุยกับฉันอีก ฉันไม่มีเพื่อนอย่างนาย”

วีรินทร์หันมาพูดด้วยใบหน้าที่เกลียดและกลัวคน ๆนี้ เธอจับมือบอดีการ์ดคนนั้นแน่น แล้วรีบเดินตามคนตัวโตไป

สมุทรมองชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนจะก้าวไปหาเขาอย่างช้า ๆ

“ไม่ว่ามึงคิดจะทำอะไร กูจะรู้และถ้ามึงทำอันตรายเด็กนั่นอีก กูจะฆ่ามึง” สมุทรพูด

“ถ้ามึงแตะต้องแอปเปิลแม้แต่ปลายเล็บ กูก็จะฆ่ามึงเหมือนกัน” เมธัส ที่กัดกรามแน่น เค้นเสียงออกมาอย่างโกรธแค้น

-----

ภายในรถยนต์สีดำคันใหญ่ หญิงสาวนั่งหน้าเครียดกอดกระเป๋าแน่น ไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน ถึงจะถูกเพื่อนบูลลี่ขนาดไหน แต่การทำถึงขนาดจะข่มขืนมันเกินไปมากจริง ๆ

ถึงเมธัสจะชอบแกล้ง แต่ก็ไม่เคยเห็นเขาทำเรื่องเลวร้ายขนาดนี้

“หนูควรลาออกจากมหาลัยมั้ยคะ” เธอพูดเหมือนละเมอ ๆ ออกมา

สมุทร ที่นั่งไขว่ห้างพิงเบาะสบายใจที่มาช่วยเธอทัน ไม่อย่างนั้นคงรู้สึกผิดต่อเด็กนี่แน่ ๆ

“เธอว่าอะไรนะ”

“เปล่าค่ะ”

“เธอรู้มั้ย พวกโรคจิตกลัวอะไร” เสียงพูดนั้นไม่ได้ใจดีหรือใจเย็น แต่มันเรียบเย็น เหมือนอาจารย์ผู้สอนที่ชอบให้ความรู้ แต่ไร้ความรู้สึก

“.....” หญิงสาวหันมามองหน้าคนพูด เธอกำลังตั้งใจฟัง

“คนสบตา คนเผชิญหน้า คนเสียงดัง คนสู้ไม่ถอย

ดังนั้น อย่าทำอะไรให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าเธอตามเกมเขาอยู่ สู้มันซะ”

“.....” วีรินทร์ก้มหน้า กอดกระเป๋าไว้ เธอพยายามคิดว่าต้องสู้อย่างไร

“ยิ่งหนี ยิ่งแพ้ ไปเรียนซะ ถ้าใครมาทำอันตรายเธอ ฉันจะส่งคนไปช่วยเอง”

“ทำไมถึงช่วยหนูล่ะ”

“เพราะฉันลากเธอไปเจอปัญหานี้ไง ถึงเพื่อนเธอจะเลวอยู่แล้ว แต่ถ้าวันนั้น ฉันไม่ส่งเธอไป ก็คงไม่เจอหนักขนาดนี้”

“ขอบคุณนะคะ”

“เดี๋ยวคืนนี้ไปนอนไปที่บ้านฉันก่อน พรุ่งนี้ค่อยไปหาที่พักใหม่”

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ”

“เธอไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ต้องก้มหน้า”

เขาพูด พลางตบหัวหญิงสาวด้วยมือหนัก ๆ

“เจ็บนะคะ” เธอหันมามองหน้าเขา

“อ่อ โทดที นึกว่าเธอไม่มีสติน่ะ”

เขาหัวเราะ ที่เห็นแววตาขึงขังขึ้นมา

----

ร่างสูงที่ยืนมองดูหญิงสาวขึ้นรถเก๋งคันที่จอดอยู่แถวหอพัก เพื่อนของเขาไม่กลัวคนพวกนั้น เขาเห็นว่าเธอจับมือชายตัวใหญ่เดินไปด้วยกัน ราวกับสนิทคุ้นเคย

เมธัสหยิบมือถือโทรหาพ่อตัวเองทันที

“พ่อ พ่อเจอโจจากที่ไหน”

[ยังไม่เลิกยุ่งกับเด็กนั่นอีกเหรอ]

“บอกมาเหอะ”

[ห้ามยุ่ง อย่าหาว่าไม่เตือน กลับบ้านซะ]

“ถ้าพ่อไม่บอก ผมก็จะสืบเอง”

[ไอ้เมธัส พ่อสั่งให้กลับบ้าน]

“ถ้าผมเชื่อพ่อ ผมจะเป็นลูกพ่อได้ไง”

[ถ้าแกยังตามหาเด็กนั่นอยู่ พ่อจะจัดการเด็กนั่นด้วยมือพ่อเอง]

“พ่ออย่าทำอะไรเธอนะ”

[คิดว่าพ่อจะทำตามที่แกต้องการ หรือที่พ่อต้องการ]

เมธัสตัดสินใจจะขับรถตามพวกนั้นไป แต่กว่าเขาจะลงลิฟต์ไปถึงชั้นหนึ่งและไปลานจอดรถ ก็ไม่รู้แล้วว่าต้องไปทางไหน

-----

@ บ้านสมุทร

เขาเปิดห้องนอนใหญ่ ใกล้ ๆ กับห้องเขาให้เธอดู ภายในมีเครื่องเรือนพร้อมใช้ทุกอย่างแล้ว

“เธอนอนห้องนี้ได้เลย”

“ขอบคุณนะคะ”

“แล้วพรุ่งนี้จะไปหาหอ หรือไปเรียน” เขายืนอยู่หน้าประตู ปล่อยเจ้าของชั่วคราวเข้าไปในห้องคนเดียว

วีรินทร์วางของที่หอบมาบนเตียง แล้วหันไปคุย

“พรุ่งนี้จะไปหาหอก่อนค่ะ มีเรียนช่วงเย็น ๆ”

“เรียนอะไร ตอนเย็น” เขาเลิกคิ้วถามอย่างงง ๆ ตารางเรียนอะไรแบบนั้น

“หนูเรียนภาคพิเศษค่ะ ส่วนใหญ่จะเป็นสี่ห้าโมงเย็นเลิกทุ่มนึง”

“มิน่า วันนั้นถึงใส่ชุดนักศึกษามา ปกติไม่ให้เข้านะ”

“แต่สวมเสื้อทับแล้วนะคะ”

เธอนึกว่าเขาไม่เห็นเสียอีก

“เข้าไปได้ เพราะรวยต่างหาก”

“อ่อ เข้าใจค่ะ” วีรินทร์ไม่กล้าเถียง เพราะกลุ่มที่เธอไปด้วย พวกลูกเศรษฐีทั้งนั้น

เขาปล่อยให้หญิงสาวใช้ห้องนั้นอย่างส่วนตัว ไม่อยากเข้าไปรบกวน

-----

@ Hyde Nightclub

TIME 23.00

“นายครับ ลูก ส.ส. จรูญ มาที่ร้านครับ”

[ปล่อยมันไป แต่ถ้ามันมายุ่มย่าม ก็ลากออกไปทิ้งนอกร้าน แล้วอย่าให้เข้ามาอีก]

“มันบอกว่า เอากระเป๋ามาให้คนชื่อแอปเปิลครับ”

[รับของไว้]

“ผมบอกแล้ว แต่มันไม่ให้ครับนาย มันบอกจะให้กับตัว”

[งั้นปล่อยไว้แบบนั้น ให้มันรอไปอย่างนั้นแหละ]

ร่างสูงที่นั่งดื่มเหล้า คอยมองหาว่าหญิงสาวอยู่ที่นี่หรือเปล่า

ระหว่างนั้นลูกน้องหรือผู้ช่วยที่คอยติดตามเมธัสก็เข้ามารายงานเรื่องที่เขาให้ไปช่วยสืบ

“นายครับ ผมไปสอบถามพวกผู้ติดตามท่าน ส.ส. มาให้แล้ว ปกติเด็กของท่านจะถูกส่งมาจากเอเจนซี่ประจำ เจ้าของชื่อ คุณผกา แต่ทางนั้นแจ้งว่าไม่มีเด็กชื่อโจครับ”

“เหรอ แล้วไงอีก” เขารู้สึกปวดใจ...ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องที่พ่อจะทำกับแอปเปิล

“ส่วนคนที่อยู่กับเพื่อนนาย ผมไปขอดูกล้องวงจรปิดจากทางร้าน แต่เขาไม่ให้ครับ”

“ทำไม!”

“เขาบอกว่า เป็นความจำนงของเพื่อนนายครับ”

เขารู้สึกอยากบีบแก้วเหล้าให้แตกคามือ ความหงุดหงิดที่เหมือนคนที่ซ่อนหญิงสาวไว้จากเขา ไม่ใช่ใคร แต่เป็นเจ้าตัวเอง

“ทำไมแอปเปิลถึงเกี่ยวข้องกับร้านนี้ ไปสืบให้หน่อย เอาแบบละเอียดยิบ อย่าให้หลุดแม้แต่ประเด็นเดียว”

“ครับนาย”

เมธัส นั่งดูเล็กเชอร์ของหญิงสาวที่อยู่ในกระเป๋าของเธอ เปิดโดยไม่สนใจอ่านอะไร เขาชอบลายมือของวีรินทร์ ถึงเหมือนจะไม่สนใจอะไรใคร แต่เธอก็ตั้งใจจดทุกอย่าง ราวกับให้คนที่มาอ่านทีหลัง เข้าใจทุกเรื่องได้ง่าย ๆ ตัวหนังสืออ่านสบายตา มีตัวการ์ตูนอะไรยุกยิกน่ารัก...เหมือนเจ้าของ

เขาเป็นคนเอางานที่อยู่ในกระเป๋าใบนี้ไปไล่ส่งอาจารย์ให้เธอเอง

เพราะเขาใช่มั้ย ที่ลากเธอมาที่นี่ ทำให้เธอต้องเข้าไปเจอพวกแปลก ๆ

แอปเปิล....ฉันคิดถึงเธอ

อย่าไปกับพวกนั้นสิ มันอันตราย ไม่รู้สึกเหรอ

เธอกลัวฉันได้ยังไง ฉันเพื่อนเธอนะ

---

TIME 02.00

ชายหนุ่มไม่ยอมไปไหน เอาแต่นั่งดื่มไปเรื่อย ๆ จนร้านจะปิด เพราะเขาเป็นแขก VIP ทางร้านจึงต้องระมัดระวังไม่ให้กระทบกระทั่งกัน ทีมพนักงานต้อนรับก็พยายามมาเจรจาเพื่อให้ลูกค้าออกจากร้านตามเวลา

“กูจะไป ก็ต่อเมื่อ แอปเปิลมา”

เขาไม่ยอมไปไหนจริง ๆ

ด้านสมุทรเขานั่งทำงานอยู่ที่บ้าน ระหว่างนั้นลูกน้องก็เข้ามารายงานเรื่องที่เมธัสมาก่อกวนที่ร้าน

“หึ! ไอ้เด็กนี่ ทำตัวเป็นพระเอกมิวสิกนักเหรอมึง โทรไปบอกพ่อมันให้มาเอาตัวลูกไป ไม่งั้นกูจะหั่นเป็นชิ้นส่งกลับไปแทน”

เพียงไม่เกิน 30 นาที กลุ่มบอดีการ์ดของนักการเมืองใหญ่ก็กรูเข้ามาในร้าน แล้วตั้งท่าจะหิ้วลูกชายท่าน ส.ส. ออกไป

“ปล่อยกู!!!”

“กลับบ้านครับนาย คุณพ่อให้มารับ”

“กูไม่กลับ ไปบอกพ่อเลยนะ”

“กลับครับนาย คุณพ่อฝากมาบอกว่า ถ้าอยากเจอโจให้กลับบ้านตอนนี้เลย”

“เอาจริงดิ พ่อตุกติกแน่ ๆ กูไม่กลับ!!!!”

อัก!!!

“ขอโทษครับนาย พอดีคุณพ่อสั่งว่า ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเอากลับให้ได้ครับ”

เมธัส โดนอัดเข้าที่ซี่โครงแรงมากพอที่จะหยุดผู้ชายตัวใหญ่อย่างเขาให้จุกในหมัดเดียว

เด็กหนุ่มถูกหิ้วปีกออกไป โดยมีพนักงานในร้านพากันมอง ต่างก็ไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน