EP.8 ขาดเรียนหลายวัน

พอออกมาจากห้อง ถึงได้รู้ว่าเธออยู่ในบ้านของเขา ข้างนอกมีบอดีการ์ดหลายคน เมื่อเห็นว่าเธอออกมา ก็มีชายคนหนึ่งรีบเดินมานำทางให้ทันที

เพียงไม่นาน เธอก็กลับมาถึงหอพักของตัวเอง

หญิงสาวอึ้ง...กุญแจเข้าห้องก็ไม่มี ทำไงดี

“มีอะไรครับ”

“กุญแจหอค่ะ อยู่ในกระเป๋า แต่เพื่อนเอาไป”

“ไม่เป็นไร ผมเปิดประตูให้ได้”

“หา!”

“หมายถึง เราไปติดต่อที่หอพักขอกุญแจสำรองมั้ยครับ เขาน่าจะมี แต่ถ้าไม่มีจริง ๆ ผมจะงัดห้องให้”

“เป็นโจรเหรอคะ”

“ครับ”

แล้วเธอก็หัวเราะ ที่ชายตัวใหญ่โต เล่นมุกหน้านิ่งใส่ บอดีการ์ดพาหญิงสาวไปที่ห้องผู้ดูแลหอพัก ในฐานะผู้ใหญ่ แต่ท่าทางที่ดูน่ากลัวนั้น ทำให้เรื่องถูกจัดการได้อย่างรวดเร็ว จนวีรินทร์ดีใจที่มีเขามาอยู่ด้วยเวลานี้

“เรียบร้อยแล้วนะครับ ผมขอตัวก่อน”

“ขอบคุณนะคะคุณลุง”

“......” บอดีการ์ดที่ถูกเรียกว่าคุณลุง ขยับกล้ามเนื้อหน้านิดหน่อย แล้วก็รีบเดินออกไปจากหน้าห้องของเธอ

วีรินทร์เข้าห้องแล้ว ล็อกประตูแน่น หยิบยามากินตามที่พี่สมุทร เจ้าของร้านแนะนำ

วันนี้เธอโดดเรียนแล้วกัน

หลังจากนั้นไม่นาน หญิงสาวก็หลับไปอีก

TIME 20.00

หญิงสาวที่ตื่นนอนมาอีกครั้งก็เป็นเวลากลางคืน เธอเดินไปเปิดไฟในหอ มองหามือถือของตัวเอง แล้วก็หยิบไปชาร์จแบต

กระเป๋าสตางค์ก็ไม่มี เอกสาร การบ้าน หนังสือ ทุกอย่างอยู่ในย่ามใบนั้น

แต่มันอยู่กับเพื่อนสักคนที่ไปด้วยกัน

90 เปอร์เซ็นต์ เธอคิดว่าคนที่เก็บไว้ มีโอกาสเป็นเมธัสสูงมาก เพราะเขาชอบแกล้ง และเอาของของเธอไปเป็นตัวประกัน

พอเห็นแบตเตอรี่มือถือขึ้นมาระดับหนึ่งที่พอจะใช้นั่นนี่ได้นิดหน่อย เธอก็ดึงออก

ตึ๊ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

เสียงข้อความเด้งเข้าเต็มไปหมด

พอเปิดดู เห็นเป็นชื่อคนที่เธอไม่อยากเจอ ก็เลยไม่เปิดอ่าน ปล่อยไปแบบนั้น

“ต้องตั้งหลักก่อน นายน่ากลัวเกินไป ฉันจะไม่ประมาทอีกแล้ว”

วีรินทร์พูดกับตัวเอง แล้วก็เดินออกจากหอพักไปหาซื้ออาหารมื้อเย็นทาน

---

-หลายวันต่อมา-

TIME 19.00

ร่างบางวนเวียนใช้ชีวิตอยู่ในหอ โดยไม่สนใจใยดีกระเป๋าใบนั้น และทุกสายที่โทรหา หรือข้อความที่ติดต่อมา เธอไม่เปิดอ่านดู ไม่ติดต่อกลับ

การหยุดเรียน จากวันที่หนึ่ง ไปสู่วันที่สอง

จนตอนนี้เข้าสู่วันที่ 3 แล้ว

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอขาดเรียนยาวนานแบบนี้

วีรินทร์หยิบมือถือ เดินออกไปนอกหอพัก เพื่อหาซื้ออาหารอีกมื้อ และเธออยากตุนขนมไว้ในห้องเยอะ ๆ จะได้ไม่ต้องลงมาอีก

“แอปเปิล!” เสียงคุ้นหูดังขึ้น ขณะที่เธอกำลัง เดินข้ามถนนเล็ก ๆ เพื่อเข้าไปร้านสะดวกซื้อใต้หอพักก่อนขึ้นห้อง

วีรินทร์หันไป เห็นนักศึกษาหนุ่ม กำลังข้ามถนนตามมา เธอจึงรีบวิ่งหนีขึ้นหอพักทันที

แทนที่จะขึ้นลิฟต์ วีรินทร์เลือกวิ่งขึ้นบันได

ห้องเธออยู่ชั้น 6 ตอนนี้ความเหนื่อยกลายเป็นเรื่องเล็กน้อยเลย

ตึก ๆ ๆ ๆ ๆ

เสียงวิ่งขึ้นบันไดดัง หัวใจของหญิงสาวเต้นแรงเพราะความกลัว

ห้องของเธออยู่ไม่ไกลแล้ว

ต้องทัน ๆ ๆ ๆ

หมับ!!

อัก!!

ข้อมือเล็กถูกกระชากแรงจนเธอสะดุด ถูกดึงกลับมากระแทกตัวคนวิ่งไล่ตาม

“เธอจะไปไหน”

“ปล่อยยย!!!”

วีรินทร์ร้องเสียงดังลั่น เขาน่ากลัวสำหรับเธอมากเกินจะลืมตามาดู

หมับ!!!

ร่างบางถูกกระชากออกมาจากอีกฝ่าย ด้วยแรงมหาศาล ทำเอาคนที่หลับตาร้องกรี๊ดนั้นปลิวติดมือมาถึงอีกฝั่ง

“บอกแล้วใช่มั้ย ถ้าผู้หญิงกรี๊ดดังขนาดนั้นอย่าบังคับเขา”

“มึงเป็นใคร ปล่อยมือจากยัยนั่นเดี๋ยวนี้”

“กูเป็นใครไม่สำคัญ แต่มึงไม่ใช่คนที่ควรออกคำสั่ง คิดว่าเป็นลูกคนใหญ่คนโตแล้วจะทำเหี้ย ๆ แบบนี้ก็ได้เหรอ”

“มึงด่าใคร แอปเปิล เธอเป็นอะไร ทำไมไม่ไปเรียน”

“อย่ามายุ่งกับฉัน” วีรินทร์ตะเบ็งเสียงดังลั่น เธอสั่นไปทั้งตัว ทั้งกลัวทั้งโกรธ

มือหนาของร่างสูงที่เข้ามาช่วย จับข้อมือเล็ก ๆ นั้นไว้ ก่อนจะค่อย ๆ คลายมือ ส่งให้บอดีการ์ดที่ยืนอยู่ด้านหลัง

“เธอเข้าห้องไป เก็บของ แล้วออกมาซะ เดี๋ยวไปกับฉัน”

“ค่ะ”

เธอตอบอย่างง่ายดาย ที่นี่ไม่ปลอดภัยแล้ว

วีรินทร์รีบไขกุญแจห้องแล้วเข้าไปหยิบของสำคัญไม่กี่อย่าง

หนังสือเรียน โน้ตบุ๊ก สายชาร์จมือถือ เสื้อผ้านิดหน่อย กับชุดนักศึกษา เธอต้องไปเรียน หรืออย่างน้อยก็ต้องไปหาอาจารย์

หญิงสาวคิด เธอมีเงินที่พี่สมุทรให้มา ทั้งที่ทำงานตอนนั้นห้าหมื่น แล้วเขาก็โอนมาให้เพิ่มอีกห้าหมื่นด้วย เธอคงหาห้องพักใหม่ให้ได้เร็ว ๆ นี้

“แอปเปิล ๆ ๆ จะไปไหน”

บอดีการ์ดอีกคนเข้ามาพาหญิงสาวไป

เมธัสพยายามจะตามเพื่อนไป แต่ถูกสมุทรขวางไว้

“กลับไปหาพ่อ แล้วอย่ามายุ่งกับเด็กคนนี้อีก”

“มึงเป็นใคร”

“กูเป็นใคร มึงยังไม่รู้ ถ้าไม่อยากตาย อย่าเข้ามายุ่งอีก”

“มึงแหละที่จะตาย”

“เมธัส นี่คือคำเตือนจากกู ถ้ามึงเข้ามายุ่งวุ่นวายกับวีรินทร์อีก กูจะทำให้มึงเสียใจ”

-----

-เรื่องราวก่อนหน้าที่ทุกคนจะมาเจอวีรินทร์-

ฝั่งเมธัส

@ มหาวิทยาลัย TS

TIME 18.30

เมธัสที่กำลังหงุดหงิด เพราะนี่เป็นวันที่ 3 แล้วที่เพื่อนขาดเรียน เธอไม่ใช่ประเภทจะยอมหยุดนาน ๆ เรื่องนี้ที่ว่าแย่ ยังไม่เท่ากับที่เธอไม่โผล่มาเอากระเป๋า ที่มีรายงานต้องส่งอาจารย์ หญิงสาวยอมหยุดเรียน ยอมไม่ส่งงาน

สิ่งที่อยู่ในหัวเขาคือ เธอไม่มาเอง หรือมาไม่ได้ เป็นไปได้มั้ยว่าพวกที่มาช่วยไปนั้น ไม่ได้ช่วย แต่มาจับตัวเพื่อนเขาไป

“ยัยโง่เอ๊ย ไปทำอะไรอีท่าไหนถึงโผล่มาในที่แบบนั้นได้นะ” เขาโมโหจนไม่เป็นอันเรียน

พอไล่ถามเพื่อน บังคับให้ทุกคนช่วยกันติดต่อหา แต่ยัยแอปเปิลของเขาก็ไม่ยอมรับสายหรือติดต่อกับใครเลย

“มึงจะไปไหน” ช้วนถาม เพราะเห็นเมธัสลุกไปทั้งที่อาจารย์ยังอยู่หน้าห้องอยู่

“ก็จะไปดูว่ายัยนั่น หยุดหลายวันแบบนี้ ตายห่าแล้วมั้ง” เขาพูด แล้วก็ออกไปจากห้องเลย

ความรู้สึกผิดที่วันนั้นทำเธอกลัวจนสลบไป

เขาเองก็คิดมาเป็นล้านอย่างว่าถ้าเจอหน้ากันจะต้องทำยังไง...

แต่ตั้งแต่วันนั้น...ก็ติดต่อเธอไม่ได้อีกเลย

-----

-เรื่องราวก่อนหน้าที่ทุกคนจะมาเจอวีรินทร์-

ฝั่งสมุทร

@บ้านสมุทร

TIME 18.00

วันนี้เขาไม่ได้เข้าไปที่ร้าน เพราะมีงานที่ต้องทำ ลูกน้องที่เคยให้ไปส่งวีรินทร์เข้ามาหา เพื่อรายงานอัปเดต

“โอนเงินไปให้เด็กนั่นแล้วครับ แล้วก็แวะไปดูมาให้ สรุปแล้ว เห็นเจ้าของหอพักบอกว่า เธอไม่ไปเรียนหลายวันแล้วครับ แต่ยังอยู่ปกติดี”

“ปกติเหรอ”

“ครับ เขาว่าแบบนั้น”

“ไอ้เด็กที่เอากระเป๋าไป คือใคร มันติดต่อมามั้ย”

“ลูก ส.ส. คนนั้นครับ”

“ไอ้สัตว์เอ๊ย แล้วหอนั่นดีมั้ย”

“ก็ดูงัดได้ง่ายนะครับ ถ้าเป็นผม ก็ทำได้” เขาตอบตามจริง

“พากูไปที” เขาลุกขึ้น แล้วรีบเดินออกจากบ้านไป

สมุทรคิดว่า ดูจากที่เธอทั้งใส่แว่น สั่งงานไปก็ตั้งอกตั้งใจ ขนาดมีเรื่องน่ากลัว ก็ยังพยายามเรียบเรียงจะรายงานสิ่งที่ได้ยินมาให้เขาได้ฟัง คิดแล้วเด็กคนนี้น่าจะเป็นพวกเอาจริงเอาจัง คนแบบนี้ ขาดเรียนหลายวัน ถ้าไม่สบายหนักจริง ๆ ก็ต้องมีอะไรไม่ปกติ แต่บอดีการ์ดของเขาดันบอกว่า ดูปกติดี

เขายังรู้สึกผิดต่อเรื่องที่เกิดขึ้น เพื่อความสบายใจ ขอไปดูให้เห็นด้วยตาตัวเองดีกว่า

เพียงขับรถไม่นาน ก็มาถึงหอพัก เขามองขึ้นไปบนตึกสูงทางยาว แต่ละชั้นมีห้องจำนวนมาก มีบันไดขึ้นสองฝั่ง ลิฟต์แก้วอยู่ตรงกลาง

เพราะไม่รู้ว่าเธออยู่ไหน เบอร์ก็ไม่มี มีแต่เลขบัญชี เขาเลยให้บอดีการ์ดพาขึ้นไปที่ห้องเลย เผื่อจะอยู่

และภาพที่เขาเห็นเมื่อออกมาจากลิฟต์ คือ เด็กผู้หญิงกำลังกรี๊ด ๆ และถูกฉุดกระชากจากผู้ชายคนที่เธอกลัวนักหนา