EP.7 กลัว vs ปลอบใจ

TIME 01.00

แคว่กกก

“อย่า ๆ ๆ อย่าทำหนู อย่าค่ะ อย่า ๆ ๆ”

มือเล็กปัดป้องเป็นพัลวัน ร่างใหญ่สีดำทะมึนกำลังรุกล้ำเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของเธอ

ความขยะแขยง ความกลัวทำเอาเธอกรี๊ด ๆ ๆ

“อย่า ๆ ๆ หนูกลัวแล้ว”

“ฮืออออ อย่าทำหนู ไม่ใช่แบบนั้น หนูกลัวแล้ว”

“ปล่อยนะ...ปล่อยยย!!!!!”

ร่างบางสะดุ้งตื่นขึ้นมา เธอลุกขึ้นนั่ง

ทุกอย่างแค่ฝันเหรอ

เหงื่อกาฬแตก ตัวสั่นไปหมด

เธอมองไม่เห็นอะไร และไม่รู้ว่าแว่นอยู่ไหน

แล้วเธออยู่ที่ไหน

จุ๊...จุ๊...ชู่ว์ ๆ ๆ.....

เสียงคนใกล้ ๆ ส่งเสียงเหมือนบอกให้เธอเบา ๆ

“ไม่เป็นไรแล้ว นอนเถอะ เช้าฉันจะไปส่งเธอเอง”

แล้วคนกึ่งหลับกึ่งตื่นก็หลับลงไปอีกครั้ง เหมือนโดนสะกดจิต เพราะคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ช่วยตบหลังเธอเบา ๆ เหมือนกล่อม น้ำเสียงทุ้มต่ำนั้นช่วยทำให้เธอจิตใจสงบลง

แต่คนหลับที่ยังสะอึกสะอื้นเป็นระยะ ๆ

สุดท้าย ชายหนุ่มก็ค่อย ๆ พยุงร่างเล็กให้เขยิบเข้าไปนอนกลางเตียง ส่วนเขาก็ค่อย ๆ เอนกายลงนอนข้าง ๆ โดยพยายามไม่สัมผัสตัวอีกคน

---

เรียวขาเล็กที่ถูกสัมผัสอย่างไม่ตั้งใจ ทำเอาเจ้าของห้องตื่นขึ้นมาดู

เธอมานอนเบียดเขา ซุกตัวเข้ามาหาแล้วก็สั่นด้วย

“หนาวเหรอ” เขาถาม แต่อีกคนไม่มีสติ เอาแต่เบียดเข้ามาเรื่อย ๆ

สมุทรกระชับผ้านวมผืนใหญ่คลุมร่างเล็กให้มิดชิด ก่อนจะใช้แขนใหญ่วางทับลงบนผืนผ้านั้นอีกที เพราะเขาร้อน แอบสงสัยนิดหน่อยว่าเขาขี้ร้อนหรือเด็กคนนี้ไม่สบายหรือเปล่า

แต่ก็ดูไม่เป็น เลยปล่อยไว้แบบนั้น

ร่างบางที่นอนหลับนั้น เหมือนคนหลับไม่สนิท อาจจะตกอยู่ในความฝันที่น่ากลัว เพราะเธอกระตุกบ้าง บางทีก็เผลอร้องออกมาด้วย ทำเอาชายหนุ่มนอนไม่เป็นสุขไปด้วย

จนแล้วจนรอด เวลาผ่านไป เขาก็หยุดความคิดทั้งหลาย แล้วหลับเพราะความง่วงนอน

---

TIME 10.30

ชายหนุ่มนอนกอดหญิงสาวอยู่แนบชิด อกกว้างของเขาทำให้คนที่นอนฝันร้ายทั้งคืนนั้นเหมือนได้รับผ้าห่มวิเศษ วีรินทร์ตะแคงร่างกาย หันมาซุกหาความอบอุ่นที่ช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้น หัวเล็ก ๆ ของเธอพิงเข้ากับตัวเขา สองมือกำแน่นซุกชิดติดตัวคั่นกลางระหว่างเธอและเขา

ลมหายใจอุ่น ๆ ของเธอรดลงบนผิวอีกฝ่าย

มือหนาที่ลูบไล้หลังคนตัวเล็ก ค่อย ๆ ถูขึ้นลงช้า ๆ ก่อนจะเปิดชายเสื้อ สอดมือเข้าไปข้างใต้เพื่อสัมผัสผิวเธอ....

สมุทรลืมตาขึ้น....อย่างตกใจ

พร้อมร่างบางที่รู้สึกตัวที่ถูกสัมผัสผิวกาย....

วีรินทร์ ลืมตาขึ้น และภาพตรงหน้าที่มองเห็นคือหน้าอกผู้ชาย

สองคนผละออกจากกันทันที

“.......”

“.......”

ทั้งคู่ต่างมองหน้ากัน แต่อันที่จริงแล้ว เป็นเขาคนเดียวที่มองหน้าเธอ

หญิงสาวที่มองไม่เห็นว่าคนตรงหน้าคือใคร ตอนนี้ได้แต่ช็อก และสั่นไปทั้งตัว

กลัวที่อยู่กับคนแปลกหน้า

เธอเริ่มหายใจแรงขึ้นเพราะความตื่นตระหนก

“ใจเย็น ๆ ๆ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น นี่ฉันเอง”

เขาลุกพรวดขึ้นจากเตียง รู้สึกว่าหญิงสาวเหมือนระเบิด

“แว่น แว่นหนู”

“อะนี่ ๆ” เขารีบคว้าแว่นที่หัวเตียงส่งให้

ร่างบางในชุดเสื้อยืดตัวเดียวของเขาคลุมตัวเธออยู่ เพราะเขาไม่มีกางเกงตัวเล็กพอที่จะให้เธอใส่ได้ เลยไม่ได้ใส่ให้

“เมื่อวานเธอเป็นลม สลบที่โรงแรม”

“เมื่อวาน!!!! เมธัส!!!” หญิงสาวนึกถึงเรื่องเมื่อคืน

“เธอรู้จักเด็กนั่นใช่มั้ย”

“เมธัส!!!”

“ใจเย็น ๆ ไม่เป็นไร ทุกอย่างผ่านไปแล้ว ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น เธอปลอดภัยดี”

สมุทรคิดว่าเขาน่าจะเข้าใจแล้วล่ะ

เด็กนี่ คือเด็กนักศึกษาธรรมดาคนหนึ่ง ดูจากบุคลิกท่าทางแล้ว น่าจะไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนั้นเลยช็อกจนสลบไป

วีรินทร์พยายามปะติดปะต่อเรื่อง จนตอนนี้ทุกอย่างเข้าที่

เธอจำได้....

“มาช่วยทันเหรอคะ พี่มาช่วยหนูทันเหรอคะ

เมธัสมัน...น่ากลัวมากเลย”

“ช่วยทัน ฉันขอโทษ คิดว่าเราอาจมีอะไรเข้าใจผิดกัน”

“เข้าใจผิดเหรอคะ คือหนูทำงานแล้ว

หนู...มัน...ไม่มีอะไรให้จด แต่หนูจำเรื่องที่คุยได้นะ

เดี๋ยวก่อนนะคะ หนูคิดแป๊บนึง

หนูจำได้ หนูตั้งใจจำ”

เธอลนลาน กลัวถูกดุที่ทำงานไม่สำเร็จ ทุกอย่างกำลังจะจบ แล้วเมธัสก็เข้ามา หรือเพราะเมธัสเข้ามาเรื่องเลยจบ

“ถ้า ส.ส. เข้ามา หนูจะเป็นยังไง เขาจะทำแบบที่เมธัสทำมั้ย”

“ทำ”

“.......”

“ฉันขอโทษ ฉันน่าจะเข้าใจเธอผิดไป เธอไม่ได้ทำงานอย่างว่าใช่มั้ย”

“งานอย่างว่าเหรอคะ ขายบริการเหรอ”

“อืม”

“ไม่ค่ะ หนูไม่ใช่”

“ฉันคิดว่า......”

“ม่ายยย!!! ไม่ใช่นะคะ”

“โอเค เรื่องมันผ่านไปแล้ว เงินนั่น ถือว่าฉันให้เพื่อเป็นการขอโทษแล้วกันที่เข้าใจผิด แต่งตัวซะ เสื้อผ้าเธออยู่ที่ตรงห้องแต่งตัว เดี๋ยวจะให้คนไปส่ง”

“ค่ะ ๆ”

วีรินทร์รีบลุกขึ้น แล้วก็ตกใจที่ตัวเองแต่งตัวแบบนี้ เธอรีบวิ่งไปที่ห้องแต่งตัวตรงที่เขาชี้ไป

สมุทรกุมหัว

“มันอะไรกันวะเนี่ยกู”

เพียงไม่นาน เธอก็กลับออกมาในชุดเมื่อวานที่ใส่มาคลับแต่แรก

“เธอมาเที่ยวกับเพื่อน ๆ เหรอ”

“ก็ทำนองนั้นค่ะ พวกนั้นบังคับให้มาด้วยกัน”

“เด็กนั่น คือ เพื่อนในกลุ่มใช่มั้ย”

“เมธัส? ใช่ค่ะ ไอ้บ้านั่น มันเกินเรื่องไปแล้วนะ ทำไมทำแบบนั้น”

วีรินทร์กุมขมับสองข้าง พยายามคิดให้ดี ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

“เอาล่ะค่ะ หนูพอนึกเรื่องที่เขาคุยกันเมื่อวานออกแล้ว ให้พูดเลยมั้ยคะ ก่อนกลับ”

“เธอจำได้เหรอ”

“ค่ะ หนูจำได้ค่ะ”

“เอาสิ มานั่งตรงนี้”

เขาชี้โซฟาเดี่ยวให้เธอนั่ง ส่วนตัวเองก็นั่งอีกฝั่งหนึ่ง มองดูเด็กผู้หญิงตรงหน้า กับภาพเมื่อคืน ทำเขาเบลอเหมือนกันเนี่ย ทำไมเข้าใจผิดไปได้ใหญ่โตขนาดนั้น

“ส.ส. เขาว่าจะมีการยื่นปรับร่างกฎหมายเกี่ยวกับการผลิตเหล้าค่ะ ทำนองว่า...”

“ให้ผู้ผลิตรายย่อยสามารถผลิตเองได้” เขาช่วยพูดต่อประโยคให้

“ค่ะ แต่มีเงื่อนไขเรื่อง เอ่อ ศัพท์มันคือ...”

“กำลังการผลิตขั้นต่ำ” เขาพูดช่วย เพราะเด็กอย่างนี้ คงไม่ได้เข้าใจศัพท์แสงอะไรมากมาย

“ใช่ค่ะ เขากับผู้ใหญ่อีกคนพูดว่า ร่างกฎหมายหลอก ๆ ไปก่อน ให้SME ตายใจแล้วค่อยสั่งควบรวมเข้ามาให้บริษัทแม่”

“อ่อ คิดจะทำแบบนั้นนี่เอง”

“แล้วบริษัทแม่คือ...” เธอพยายามจะนึกชื่อบริษัทแม่

“เรื่องนั้นฉันรู้ แล้วมีอะไรอีก”

“ก็เรื่องเพิ่มภาษีวัตถุดิบค่ะ”

“หึ ย้อนแย้งไปหมดเลยสินะ”

“เขาบอกว่า ไปใส่ในข้อเล็ก ๆ คนก็ไม่เห็น พอเฮไปทำแล้ว ก็ตกที่นั่งลำบาก หลังจากนั้นคนจะต่อต้านกฎหมาย แล้วเขาจะพากลับมาที่ฉบับแรก”

“โอ้...เธอฟังเข้าใจเยอะเลยนี่ เขาคุยกับใครเรื่องนี้”

“เป็นคนจีนค่ะ เหมือนเป็นพวกคนคุมโครงการอะไรสักอย่างที่จีน”

“เธอฟังภาษาจีนออกด้วยเหรอ”

“ได้ระดับนึงค่ะ เลยฟังได้คร่าว ๆ แล้วเขาคุยบางอย่างที่มันเหมือนภาษากฎหมาย หนูก็ไม่รู้แล้ว”

“ช่วยได้เยอะแฮะ เก่งจริง ๆ”

“.......” วีรินทร์ยิ้มดีใจที่ได้รับคำชม

“ฉันเข้าใจว่าเธอทำงานรับแขกน่ะ เลยส่งให้ไปทำงานนี้”

“รับแขก...แบบที่ขึ้นไปห้องในโรงแรมเหรอคะ”

“อือ”

“ตอนนั้นหนูก็คิดแล้วล่ะ พอเขาให้รอที่นั่น หนูกลัวมากเลย กลัวจะเป็นอย่างที่คิดน่ะค่ะ ว่าเขาจะมาทำ....”

“แล้วทำไมไม่หนีออกมา”

“ก็ หนูกลัวทำเสียเรื่อง กลัวเข้าใจผิด ถ้าทำงานนายจ้างเสียหาย หนูกลัว...” ร่างบางพรั่งพรูสิ่งที่เธอคิด

“ถ้าฉันไปไม่ทัน...เอาเป็นว่า เราอาจจะเข้าใจกันผิดไปทั้งคู่ ฉันขอโทษนะ ฉันจะจ่ายเงินชดเชยเรื่องที่เกิดขึ้นให้ วันนี้เธอกลับไปก่อน มีรถมารอรับแล้วข้างล่าง ฉันจะให้คนไปส่ง”

“หนูไม่ทำงานพี่เสียหายใช่มั้ยคะ”

“ไม่ เธอช่วยได้เยอะเลย”

“เอ่อ...แล้วเมื่อคืน...” เธอชี้ไปที่เตียง

“ไม่มีอะไร เธอแค่ผวากับเรื่องที่เกิดขึ้น แล้วก็หนาว เธออาจไม่สบายนะ ลองหายากินดูละกัน

แต่ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอหรอก

กลับไปตั้งใจเรียนเถอะ แล้วครั้งหน้า....อย่าให้ใครบังคับพามาที่แบบนี้อีก”

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ หนูไปก่อนนะคะ”

“วีรินทร์”

ร่างบางตกใจที่เขาเรียกชื่อเธอ

“คะ?”

“เธอจะทำไง ถ้าเจอเมธัสอีก”

“หนู...” สายตาเธอลอกแลกเลิ่กลั่กไปมา เหมือนคนวิตกกังวล

“เตะมัน เจอมันอีก เตะมันก่อนที่มันจะเข้าถึงตัวเธอ อย่ายอมมันเข้าใจมั้ย”

“อื้อ ค่ะ”

หญิงสาวพยายามจะฮึดสู้ แต่แค่คิดถึงตอนที่เขาขึ้นมาคร่อมเธอ แค่ภาพนั้นเธอก็สั่นแล้ว น่ากลัวมาก เหมือนเป็นคนละคนกับที่เจอในห้องเรียน