EP.5 วีรินทร์ x ส.ส.จรูญ

ภายในรถลีมูซีนคันหรู ชายหญิงนั่งคนละฝั่ง สมุทรจ้องมองอีกฝ่ายอย่างพินิจพิจารณา ส่วนสาวแว่นก็จ้องกลับเหมือนกัน

“มีอะไรจะถามมั้ย” เขาเอ่ยขึ้น

“เงินมัดจำค่ะ ถึงชุดอาจจะแพงกว่าค่าจ้าง แต่สำหรับหนู เงินมัดจำง่ายกว่าขายชุด”

“ได้ บอกเลขบัญชีมา”

“1522345678 Sbank วีรินทร์ ค่ะ”

“ชื่อเธอเหรอ วีรินทร์”

“ค่ะ”

“หาชื่อสมมุติซะ ถ้ามีใครถามชื่อ อย่าบอกชื่อจริง ต่อให้เจอใครมาเค้น เธอต้องไม่ใช่วีรินทร์ และไม่เคยมาที่ไฮด์ไนต์ โอเคมั้ย”

หญิงสาวรู้สึกเป็นคำกำชับที่แปลก ๆ แต่ก็ไม่อยากถามซอกแซก แค่ทำตามผู้ใหญ่ว่าก็พอ อาจเป็นงานลับ ๆ ก็เป็นไปได้ นี่ก็งานแรกนะที่จัดกลางคืน เคยเจอแต่งานจัดกลางวัน

สมุทรมองดูเรียวขาที่โชว์ผ่านชุดนั้น เธอพยายามนั่งอย่างเรียบร้อย บุคลิกดูเป็นคนเรียบร้อยจริง ๆ ด้วยสิ แต่เขาเจอนางนกต่อมาเยอะ

พวกนี้ทั้งการแสดงแนบเนียน มารยาหญิงก็ร้อยเล่มเกวียน ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเป็นคนจ้างเอง คงไม่มีทางรู้ จะตกหลุมพรางสาว ๆ พวกนี้ก็คงไม่แปลก

เขาส่งแช็ตสั่งลูกน้องให้โอนเงินมาให้เธอ

เสียงมือถือดัง แสดงสัญญาณเตือนว่ามีข้อความเข้า เธอรีบกดดูยอดเงินมัดจำ

“ห้าหมื่นเลยเหรอคะ”

“ไม่อยากโอนบ่อย ทำงานให้ดี ทุกอย่างที่ได้ยิน จาก ส.ส.จรูญ รายงานฉันทั้งหมด”

“ส.ส.จรูญ!?”

“ทำไม รู้จักเหรอ”

“ไม่รู้จักเป็นการส่วนตัวค่ะ แต่ก็พอได้ยินชื่อเสียงเขาอยู่บ้าง” วีรินทร์คิดในใจว่าเธอจะไม่รู้จักได้ไง เละเทะเบอร์นั้น...

-----

@Antique Hotel

มีรถหรูมากมายที่เรียงจอดเข้าที่หน้าประตูล็อบบี้ขนาดใหญ่ บรรดานักการเมือง นักธุรกิจมากมาย รวมถึงเหล่าผู้ติดตามมาในงานกันอย่างคราคร่ำ

“เธอกับฉัน เราจะแยกกันทำงาน อย่าตุกติกนะ ฉันมีคนคอยตามส่องเธอตลอด และแน่นอนว่า ถ้ารู้สึกไม่ปลอดภัยหรือถูกสงสัย ให้รีบส่งสัญญาณ”

“ถูกสงสัยเหรอคะ ว่าหนูไม่ใช่มืออาชีพหรือเป็นนักศึกษาอยู่แบบนั้นเหรอ ต้องส่งสัญญาณยังไงคะ” เธอนั่งหลังตรง ตั้งใจฟังทันที

“แค่หยิบกระเป๋าขึ้นมา ทำท่าสะพายข้างขวา เปิดออกแล้วหยิบกระจกแต่งหน้าขึ้นมาส่องนิดหน่อย เราก็จะรู้ทันที”

“ได้ค่ะ เอ่อ หนู...ชื่อโจละกันค่ะ”

“หึ โจเหรอ แปลกดีนะ”

“ชื่อหมาน่ะค่ะ”

“อ่อ โอเค เดี๋ยวเราจะจอดส่งเธอก่อน เราจะบังเอิญเจอกันในงานนะโจ ฉัน สมุทร”

“เราเป็นอะไรกันคะ”

“คนรู้จัก”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

เธอถอดเสื้อโค้ตคืนเขาก่อนจะลงรถ ปลายนิ้วมือเล็กสัมผัสมือหนานั้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ กลิ่นหอมจากกายสาวยังทิ้งไว้ที่ชุดโค้ตสำคัญของเขาด้วย

“สวยขนาดนี้ ให้ได้งานนะครับ”

เขากำชับอีกครั้ง วีรินทร์หันมายิ้มให้อย่างพยายามไม่ตื่นเต้นกับการออกไปทำงานในชุดสุดอลังการแบบนี้

ร่างบางในชุดสีดำระยิบระยับด้านข้างผ่าสูงด้านหลังคว้านลึก แต่คนที่ใจจดจ่อกับงาน พยายามมองชุดเป็นแค่เครื่องแบบที่เหมาะสมกับกาลเทศะ

บอดีการ์ดของงานช่วยส่งแขนแข็งแรงมารับมือเล็กขณะก้าวลงจากรถ กระเป๋าถูกเก็บสายเข้าไว้ กลายเป็นทรงถือ คนใส่ส้นสูงที่เดินไม่เก่ง ทำให้เธอค่อนข้างพึ่งพิงบอดีการ์ดอยู่เนือง ๆ

“......” สายตาเขาที่หันมาเหมือนถามว่าจะให้ไปส่งที่ไหน

“เอ่อ...ส.ส.จรูญค่ะ”

“ท่านอยู่โซนด้านในสุด ร่วมกับเลขาสภาฯ”

เพียงไม่ถึงสิบนาที เธอก็เจอเป้าหมาย หรือต้องเรียกว่าเป้าหมายเจอเธอมากกว่า เขายกนิ้วเรียกบอดีการ์ดให้ส่งเด็กสาวมาหาเขาทันที

“โจสินะ” ชายอายุเหยียบย่าง 55 ปี อีกไม่นานนี้ เขาชี้ที่นั่งใกล้ ๆ ให้เธอ พร้อมเรียกบริกรที่ดูแลโซนนี้ให้มาเสิร์ฟเครื่องดื่ม

วีรินทร์อึ้ง เธอเพิ่งคิดชื่อได้เมื่อกี้ และตอนนี้คนใหญ่คนโต รู้แล้วว่าเธอชื่ออะไร

พวกเขาทำงานกันมืออาชีพจริง ๆ

ส.ส. จรูญ กฤษณ์เกียรติ เป็นนักการเมืองที่กำลังเป็นที่เพ่งเล็งถึงโอกาสในสมัยหน้าที่เขาน่าจะได้ขึ้นมาเป็นใหญ่เป็นโต

ปัจจุบันนี้เขากำลังช่วยผลักดันกฎหมายหลายฉบับที่เหล่านักธุรกิจต่างพากันจับจ้องว่า สินค้าตัวไหนจะถูกผลักดันด้วยนโยบายรัฐ

หลังจากนั้น ก็ไม่มีใครสนใจเธออีก บทสนทนามากมายถูกส่งรันเข้าในหัว จนวีรินทร์อยากหยิบกระดาษปากกามาเล็กเชอร์เก็บไว้ มีทั้งเรื่องที่เข้าใจ ไม่เข้าใจ แต่เธอพยายามฟังแล้วจำให้ได้มากที่สุด

เวลาผ่านไปเกือบ 30 นาที หญิงสาวที่คอยนั่งเงียบ มีบางครั้งที่พวกวงสนทนาจะหันมามองเธอบ้าง แต่ก็ไม่ได้มีใครสนใจเป็นพิเศษ

งานง่ายจังแฮะ ไม่เห็นมีอะไรให้แปลหรือให้ช่วยดูแลอะไรเลย

พอเห็นบางคนขยับออกไปจากวง ส.ส.ก็หันมาหา พลางวางมือแตะที่หน้าขาหญิงสาวนิดหน่อย ลูบเบา ๆ ทำเอาร่างบางสะดุ้ง แต่ก็ยิ้มเจื่อน ๆ ออกไปอย่างไม่รู้ตัว

“มีอะไรให้ดิฉันช่วยมั้ยคะท่าน”

“หึ...เดี๋ยวให้ช่วยแน่ ๆ ตอนนี้ออกไปเรียกลูกชายตัวดีของฉันมาหน่อย”

“คะ!?”

“โน่น ๆ มันยืนยึกยัก จะเข้ามาไม่เข้ามาอยู่ ถ้ามันดื้อดึงก็ให้การ์ดลากเข้ามาได้เลย”

-----

-อีกด้านหนึ่ง-

ร่างสูงโปร่ง ย่างเท้าเข้ามาโซนที่รวมนักการเมืองรุ่นใหญ่ เห็นผู้คนรายล้อมพ่อตัวเองอยู่ แค่คิดว่าต้องเข้าไปเจอคำทักทายกับสายตาของคนเหล่านั้นก็เบื่อแล้ว

ชีวิตลูกนักการเมือง ไม่สนุกสำหรับเขาเท่าไร

เมธัสกวาดสายตาเพื่อวางแผนว่าจะต้องเข้าไปทักทาย แล้วเดินไปหลบตรงไหนต่อดี ที่จะไม่มีคนมาวุ่นวายกับเขา แต่ยังไม่ทันจะมองไปไหนได้ไกล สายตาก็ไปสะดุดกับหญิงสาวคุ้นหน้าคุ้นตา

“แอปเปิล!?!?!?”

เธอใส่ชุดราตรี นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตำแหน่งนั้น...เด็กพ่อเหรอ!?!?!?

เขาหันหลัง ตั้งท่าจะเดินออกทันที ไม่อยากเข้าไป เพราะตกใจกับเรื่องไม่คาดฝัน

.

.

“คุณคะ...ใช่ลูกชายท่านจรูญหรือเปล่าคะ”

ชายหนุ่มที่ยืนลับ ๆล่อ ๆ อยู่ที่ทางเข้า ได้ยินเสียงเรียกนั้น ไม่ต้องสงสัยเลย....เพื่อนเขาจริง ๆ ด้วย นี่มันเสียงยัยนั่นชัด ๆ...

หมับ!

กุกกัก....

กึกกัก....

ปัง!!!

คลิก!

หนุ่มสาวสองคนที่พากันฉุดกระชากลากถูกันออกมาที่ใกล้ ๆ ห้องจัดเลี้ยง เมธัสจับหญิงสาวเข้ามาในห้องเล็ก ๆ เหมือนห้องแต่งตัวหรือห้องรับรองที่อยู่ติด ๆ กัน

เขาปิดประตู ล็อกห้อง

ทำเอาคนที่โดนลากมาตกใจ

“เธอมาทำอะไรที่นี่”

เสียงพูดนั่น ทำเอาวีรินทร์คุ้นหู

เขาหันหน้าเข้าหาประตู เพื่อจับลูกบิดเช็กว่าแน่นหนาดี ก่อนจะหมุนตัวหันมา

“เมธัสเหรอ”

“ใช่ เธอมาทำบ้าอะไรที่นี่”

“มาทำงาน”

“งาน!!!!!”

“ใช่ นายมาทำไร อ๊ะ! นายคือลูก ส.ส. อ้าว พ่อนาย คือ ส.ส. คนนี้เหรอ ท่านจรูญนี่เหรอ” เธอรู้ว่าเขาเป็นลูกนักการเมือง แต่ไม่ทันคิดว่าจะเป็นคนที่มาทำงานให้

ร่างสูงเดินเข้ามาหาอีกฝ่ายอย่างกดดัน สายตาเขาสำรวจมองทุกอย่างตรงหน้า เสื้อผ้าหน้าผม เครื่องประดับ ร่องรอยการแต่งหน้า

ปัง ๆ ๆ ๆ

เสียงเคาะประตูดังจน บานไม้สั่น

วีรินทร์รีบเดินออกไป เพื่อจะเปิดประตู

หมับ!

เขาดึงข้อมือเธอไว้

ระยะใบหน้าที่ใกล้ชิดกันนั้น...

หญิงสาวเห็นรอยแผลที่เธอกัดเขาที่ร้าน

ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้า สีหน้าเหมือนคนหัวเสียหนักกว่าปกติ

“อย่าเปิด เธอมาทำไม ทำงานอะไร”

“ดูแลพ่อนายไง”

“ดูแลพ่อฉัน!?!? จะบ้าเหรอ รีบกลับไปเลยนะ”

“เรื่องอะไร! ปล่อยมือด้วย ไม่งั้นนายจะโดนกัดอีก”

ได้ยินคำนั้นแล้ว ทำเขานึกถึงริมฝีปากอวบอิ่มนี้ สายตาชายหนุ่มเผลอมองอีกครั้ง

วีรินทร์สะบัดข้อมือ แล้วรีบวิ่งไปเปิดประตู

“ทำอะไรกัน” บอดีการ์ดร่างสูงใหญ่รออยู่หน้าประตู เขามองเข้ามาในห้อง วีรินทร์รีบเดินออกไป ส่วนเมธัสสบตากับคนที่มาขัดจังหวะ แล้วเดินตามหญิงสาวไปทันที

---

“พ่อ”

“อ้าว มาแล้วเหรอ” ส.ส.จรูญหันหลังไปที่ต้นเสียง ทำราวกับเป็นคุณพ่อใจดี ที่ดีใจยามเห็นลูกชาย

วีรินทร์นั่งลงที่เก้าอี้ตัวเก่า ถอนหายใจเบา ๆ จน ส.ส.หันมามองเธอ และเหลือบดูลูกชาย

“โจ เดี๋ยวหนูตามเจ้านั่นไปรอฉันที่ห้อง” ส.ส.บอก และพยักหน้าเรียกผู้ช่วยส่วนตัวมา

“พ่อ เรียก โจไหน”

“อย่ายุ่งเมธัส ไม่ใช่หน้าที่ของเรา”

แล้วผู้ช่วยก็มาพาวีรินทร์ออกไป โดยที่หญิงสาวไม่รู้เลยว่าจะถูกพาไปไหน