EP.4 ซินเดอเรล่า

เมธัสตามหาแอปเปิลที่หายไปหลังจากที่เขาทำแบบนั้น พอสั่งให้คนอื่นช่วยหา ก็ไม่เจอ ความร้อนใจเลยตัดสินใจโทรหา ทั้งที่ปกติไม่เคยทำ

Rrrrr

Rrrr

“เธออยู่ไหน ยัยแอปเปิล”

[โทรมาทำไม!]

“เธออยู่ไหน!!”

[ฉันจะไปทำงานแล้ว เชิญพวกนายเล่นบ้าบอไปกันเองเถอะ วางนะ]

ชายหนุ่มหัวเสีย อยากจะเขวี้ยงมือถือทิ้งทันที แต่สายตาเหลือบไปเห็นกระเป๋าย่ามใบใหญ่ของหญิงสาว

“กูกลับก่อนนะ หมดอารมณ์แล้ว”

“อะไรวะ แล้วเอาไง แอปเปิลหายไปไหน” พัตต์ ลูกชายเจ้าของสนามกอล์ฟแห่งใหญ่ของจังหวัดหนึ่ง

“ไม่รู้” เมธัสตอบแบบปัด ๆ เพราะอยากจะไปแล้ว

“อย่าบอกนะจะออกไปตามหา นั่นกระเป๋ายัยนั่นไม่ใช่เหรอ” พัตต์ถามเพื่อน

“กูจะเอาไป ถ้ายัยนั่นกลับมา บอกว่าอยากได้ ก็ให้ตามไปเอาที่คอนโดนะ” เมธัสสั่งเพื่อนทุกคนที่นั่งที่โต๊ะนี้ พร้อมวางบัตรเครดิตตัวเองทิ้งไว้ด้วย

“เฮ้ย ๆ ๆ จะล่อยันแอปเปิลเลยเหรอ ของขาดหรือไงมึง” ช้วน ลูกชายเจ้าของตลาดสดหลายแห่งในกรุงเทพฯ ตะโกนถามเพื่อน

“เฮ้ย ถ้าอย่างเมธัสขาดแล้ว พวกแกจะเหลืออะไรให้กิน เมธัสอย่าเอาแต่แกล้งยัยนั่นนะ ถ้ามันไม่ยอมทำงานกลุ่มให้ พวกเราตายห่าหมดนะ อุตส่าห์ยัดเงินอาจารย์ไปขนาดนั้นให้ได้อยู่กลุ่มเดียวกัน” เซปันด่าทุกคน ห้ามใครทำเสียเรื่องทั้งนั้น

“รู้แล้วน่า อย่าลืมบอกล่ะ” เมธัสหันไปบอกคนที่กำชับเขา

“เออ ๆ ๆ” เซปันผลักให้เมธัสรีบ ๆ ออกไปให้พ้นสายตา แม้จะหล่ออย่างน่าเสียดาย แต่พวกเธอคิดว่า รู้สันดานกันมากเกินกว่าจะกินกันเองแล้วล่ะ

-----

วีรินทร์นั่งหลับตาให้ช่างแต่งหน้าแต่งตัวอยู่ภายในห้อง ๆ หนึ่งของร้าน โดยมีสมุทรนั่งรออยู่

พอเห็นหญิงสาวตัดเยื่อตัดใยกับลูกค้าที่มาด้วยคืนนี้ถึงกับเอ่ยปากชมเปาะในความกล้าหาญชาญชัย

“ตัดลูกค้าแล้วสินะ”

“ตัดไปก็ไม่ขาดหรอกค่ะ ยังต้องทำงานให้อีกเยอะ”

“ติดหนี้เขาเหรอ”

“เหมือนเจ้ากรรมนายเวรเลยล่ะ ตามตลอดตั้งแต่ปีหนึ่ง”

“เธออยู่ปีอะไร”

“ปีสองค่ะ”

“ทำงานแบบนี้มานานขนาดไหน”

“คุณสมุทร อย่าเพิ่งมาสัมภาษณ์เด็กตอนนี้ได้มั้ยคะ ทาปากไม่ได้เลย”

“เอาไงกับแว่นดี” สมุทรถามช่างแต่งหน้า

“ไม่ใส่ไม่ได้นะคะ มองไม่เห็น” วีรินทร์รีบพูดก่อนเลย

“มีคนชอบสาวแว่นเยอะแยะ” ช่างแต่งหน้าบอก

“แถมน้องก็...ใส่แว่นแล้วน่ารักนะ พอแต่งหน้าทำผมแล้ว ดูเข้ากันดี ได้ลุคแบบนักวิชาการในคราบเสือสาว”

พอช่างแต่งหน้าพูดแบบนั้น ร่างบางก็หัวเราะคิก ๆ ไม่เคยมีใครพูดว่าเธอเป็นเสือสาวมาก่อน ส่วนนักวิชาการนั้นฟังบ่อยจนชิน

“ขอดูหน่อย” สมุทรพูดในขณะที่นั่งรอ อยากให้ช่างหันหน้าเด็กมาให้ดูบ้าง

“อย่าเพิ่งยุ่งสิคะบอส เชิญออกไปสักครู่ เดี๋ยวจะเปลี่ยนเสื้อผ้า”

“หึ แค่เปลี่ยนเสื้อผ้า” เขาไม่เคยต้องลุกออกไปจากห้องนี้นะ ที่นี่มีแต่คนของเขา ของของเขา

“คุณนายจ้างคะ คือหนูเหมือนจะลืมกระเป๋าไว้ค่ะ ที่โต๊ะ” วีรินทร์ใช้เวลาว่างในการรอชุดที่จะเปลี่ยน ขอร้องเจ้าของร้านหน่อย

“ฉันจะให้คนไปเอาให้”

“หนูอยากได้ตอนนี้ รบกวนหน่อยได้มั้ยคะ พอดีในนั้นมีเอกสารสำคัญที่ต้องส่ง”

“อ่อ ส่งให้ลูกค้าเก่าเหรอ ก็ได้นะ เห็นแก่ที่เธอยอมเทงานนั้นเพื่อช่วยฉัน” สมุทรหันไปสั่งบอดีการ์ดที่ยืนอยู่ ตอนนี้เขาอารมณ์ดีแล้ว เงิน 50 ล้านที่เกือบสูญไป กำลังจะกลับมาใหม่แล้ว โดยนกน้อยตัวนี้

“จะให้น้องเปลี่ยนตรงนี้เลยเหรอคะ” ช่างแต่งหน้าถามอีกที

แต่ไม่มีเสียงตอบ

เธอสะกิดเด็กที่ไม่ได้สวมแว่นที่มองอะไรทุกอย่างลางเลือนไปหมด

“พี่คะ พอเห็นแว่นหนูมั้ย”

“อ้อ โทดที”

เธอกำลังจะหยิบแว่นให้ แต่เจ้าของร้านส่งซิกว่าไม่ต้อง ให้บอกว่าทุกคนออกไปแล้ว เปลี่ยนชุดได้เลย

เขาเองก็อยากเช็กดูว่า เธอเป็นเหยื่อล่อชั้นดีแค่ไหน จะได้จัดเลเวลงานให้ถูก

“แป๊บนะ ๆ ไม่มีใครแล้ว น้องเปลี่ยนชุดก่อนเลยเดี๋ยวไม่ทัน พี่ไปล้างแว่นให้ พอดีมันเลอะฝุ่นแป้ง”

ช่างแต่งหน้าเอื้อมหยิบชุดจากราวแขวน เดรสสำหรับออกงานสีดำผ้าระยิบระยับเหมือนดวงดาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืน เธอรูดซิปหลังลงให้ก่อนยื่นส่งให้เด็กสาว แล้วเดินออกไปทางห้องน้ำเพื่อทำทีไปล้างแว่นตา

สมุทรนั่งมองหญิงสาวที่กำลังจะถอดเสื้อผ้าตัวเอง กับท่าทางการรู้จักเก็บสายชุดชั้นในให้อยู่ในเดรสได้ แสดงว่าเคยทำงานแบบนี้ ทั้งที่อายุยังน้อย แต่กลับดูไม่เคอะเขิน

วีรินทร์นั้นเลือกจัดชุดชั้นในให้เรียบร้อยตั้งแต่ยังไม่ถอดเสื้อออก มือเล็กพยายามล้วงเข้าภายในเสื้อ ดึง ๆ รั้ง ๆ จัดเก็บจนเรียบร้อยดี เพราะการมาเปลี่ยนเสื้อผ้าในที่ที่ไม่คุ้น ทำให้รู้สึกไม่ปลอดภัย

เธอถอดแจ็กเก็ตนอก แล้วปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออก แล้วถอดวางพาดไว้ รีบหยิบเดรสที่ช่างแต่งหน้าวางไว้ให้มาสวมจากด้านล่าง ค่อย ๆ ดึงขึ้นข้างบน จนเต็มตัว กระโปรงผ่ายาวโชว์เรียวขาดูสูงเกินจำเป็น แต่คนไม่ใส่แว่นก็ไม่รู้ว่าโป๊แค่ไหน เธอใช้มือสัมผัสไว ๆ ก่อนจะสอดมือเข้าใต้ชุดแล้วลากกระโปรงพลีทที่ตัวเองใส่อยู่ออก

เดรสเข้ารูปไปตามสรีระ โชว์เรียวขาเล็ก

เจ้าของร้านนั่งดูแล้วแสยะยิ้ม เขาคงจับกินรีได้แน่ ๆ

หุ่นซ่อนรูป สวยงามน่ามอง ดูราวกับดอกไม้แรกแย้มที่ไม่เคยผ่านมือใครมาก่อน ทำไมให้ความรู้สึกแบบนั้นนะ มิน่าเธอถึงมีลูกค้า ทั้งที่ไม่มีสังกัดด้วยซ้ำ เสียดายจริง ๆ ที่เจอช้าไปหน่อย เขาพอใจแล้ว จึงลุกเดินออกไปอย่างเงียบเชียบ ยามที่หญิงสาวหันหลังมัวแต่พยายามรูดซิปชุดตัวเองขึ้นอยู่

เสียงประตูปิดลง

“พี่กลับมาแล้วเหรอคะ”

ทุกอย่างเงียบไม่มีใคร เธอเลยพยายามทำต่อไปด้วยตัวเอง

และบานประตูเปิดออกอีกครั้ง

“มาแล้วจ้าใหม่กริ๊บ ว้าวววว ใช้ได้เลยนี่ เธอสวยนะจ้ะ เหมือนวันนี้ฉันได้เป็นนางฟ้าที่เสกนางซินเลย”

“จริงเหรอคะ แต่ชุดทำงานแบบนี้เดินลำบากนะคะ ครั้งหน้าหนูเอากางเกงขาสั้นมาด้วยดีมั้ย ซับในอีกชั้นไรงี้”

“ไม่ได้ มันจะเป็นรอย จีสตริงเท่านั้นที่เราต้องการ”

“โห...จะไม่เป็นอันรับรองใครนะคะ แค่รับรองตัวเองให้เดินได้ปกติก็ลำบากแล้ว”

“เธอนี่ตลกจัง นั่งรอเจ้านายอยู่นี่นะ ขอให้คืนนี้ทำงานสำเร็จ บอสทิปดี เธออาจจะรวยในพริบตา”

“ดีใจจัง”

-----

เมธัสกลับไปยังไม่ทันจะถึงคอนโดก็ต้องหัวเสียหนักกว่าเดิมเมื่อเพื่อนโทรมาบอกว่า แอปเปิลให้พนักงานที่ร้านมาเอากระเป๋าไป พอรู้ว่ากระเป๋าไม่อยู่แล้ว ทางร้านก็แจ้งให้คนที่เอาไปนั้นติดต่อกลับด้วย

“อะไรของยัยนั่นนะ น่าโมโหชะมัด”

Rrrrrr

Rrrrrr

สายเรียกเข้าจากเบอร์ที่ไม่ระบุชื่อ เพราะไม่จำเป็น

“ครับ”

[ทำไมยังไม่มาอีก]

“ไม่อยากไป”

[อย่าให้พ่อพูดซ้ำ รีบมา]

“ไม่ไป หงุดหงิดอยู่”

[รับผิดชอบหน่อย ไม่งั้นจะตัดออกจากมรดกทันที]

“โอ๊ย พ่อ ตัดผมออกแล้วใครจะรับฮะ”

[ทิ้งให้หมาไง สะใจ มาไว ๆ อย่าให้ต้องส่งคนไปลากคอ]

“ครับ ๆ”

-----

รถลีมูซีนสีดำมันวับจอดรออยู่หน้าร้าน

วีรินทร์ที่กลับออกมาจากห้องอีกครั้งในเวอร์ชันสาวสวย เธอเชิดหน้าเดินไม่หันไปมองโต๊ะเพื่อนสักนิด เพราะโมโหเรื่องที่แกล้งกันอยู่ แถมยึดกระเป๋าเธอไปอีก กะว่าพรุ่งนี้จะตามเฉ่งให้หมด

คนในร้านต่างพากันมองหญิงสาวที่โดดเด่นกว่าใคร แน่นอนว่าโต๊ะแก๊งเพื่อนมหาวิทยาลัยที่อยู่โซน VIP ก็หันมามองด้วย แต่คิดไม่ถึงและจำไม่ได้ว่าคนนั้นคือใคร

ร่างสูงของสมุทรที่เดินตามหลังมานั้นก็เด่นไม่แพ้กัน ดูสมกันราวกับคู่เซเลปที่กำลังจะออกไปปาร์ตี้สุดExclusive

แผ่นหลังขาวที่โชว์ผ่านเสื้อคว้านลึกเมื่อซิปสุดแค่สะโพก เหตุที่ออกมาช้ากว่าเดิมนิดหน่อย เพราะเธอถูกช่างแต่งหน้าดึงเสื้อในออก เพราะการเก็บสายไว้ไม่เป็นผล เมื่อชุดเป็นแบบนี้ หญิงสาวจึงเหลือเพียงแผ่นปิดหน้าอกกับกางเกงชั้นในตัวใหม่ที่ร้านเตรียมไว้ให้ด้วย

ฟึ่บ!

“อ๊ะ ขอบคุณค่ะ”

เขาก้าวขายาวจนตามไปทันหญิงสาว ก่อนจะสวมโค้ตทับไว้ให้ เพื่อให้นางนกต่อของเขาดูน่าค้นหาและจะยิ่งเซอร์ไพรส์ถ้าถอดโค้ตลงมา ความไม่อยากให้ลูกค้าตกใจหรืออาจจะตื่นตะลึง...เหมือนที่เขารู้สึก

“ดูแพงไปทั้งชุดเลยนะคะ ฉันเกร็งเพราะราคาชุดทำงานจัง” เธอหันมาพูดกับเขา ยามสวมส้นสูงก็เดินลำบาก แต่ก็พอปรับตัวได้นะ...ถ้าไม่สูงมากขนาดนี้

“คล้องแขนฉันไว้ ทุกอย่างแพง ดังนั้นหลังจบงาน มารายงานตัวกับฉัน แล้วถอดคืนให้ครบ”

“รับทราบค่ะ”