ตอนที่ 5 ยิ่งแก่ยิ่งเนื้อหอม 2

“นี่ก็เป็นไอเดียของยัยหนูนานั่นแหละ” กำนันเล็กไม่วายเอ่ยชมลูกสาวทางอ้อม

“หนูนานี่เก่งจริงๆ ทั้งสวย ทั้งเก่งแบบนี้ ใครได้แต่งงานไปเป็นภรรยารับรองสบายไปเลย” คุณชมพูเอ่ยชมเสียงนุ่มนวล

“ชมพู เธอก็ว่าไป ดีดกะโหลกกะลา หาความเรียบร้อยไม่ค่อยได้แบบนี้ ถ้าใครมาขอแต่งงาน ฉันจะแถมข้าวให้อีกสิบกระสอบไปเลยค่ะ” แม่หวานเอ่ยขึ้นบ้าง เรียกใบหน้างอง้ำจากนันท์นรีได้เป็นอย่างดี ที่ถูกเอามาขายระหว่างการสนทนา

โชคดีที่มื้ออาหารเย็นวันนี้ไม่มีคุณานนท์ร่วมโต๊ะด้วย เพราะว่าเขากับคนงานไปตามหาม้าที่เตลิดหายไปตอนบ่าย ไม่งั้นนันท์นรีคงเอาปิ๊บคลุมหัวไปอีกหลายวันที่โดนล้อแบบนี้

หลังได้ข้อสรุปที่ลงตัวแล้ว ทั้งสองฝ่ายเริ่มลงมือวางแผนงานกันอย่างจริงจัง ทุกคนต่างมีความหวังว่าความร่วมมือในครั้งนี้จะนำมาซึ่งผลดีต่อทั้งไร่ฟ้าอุ่นและไร่มั่นรักอย่างแน่นอน

งานวันเกิดของคุณานนท์มาถึง ไร่มั่นรักจัดงานโต๊ะจีนห้าสิบโต๊ะเชิญคนงานจากไร่ข้างเคียงมาด้วย ในฐานะเพื่อนบ้าน กำนันเล็กก็เป็นที่นับหน้าถือตาทั้งเป็นเพื่อนรักคนสนิทกับเสี่ยสินคำ คนนับร้อยภายในงานจึงฉลองให้เจ้าของวันเกิดกันอึกทึก มีเวทีกลางสำหรับให้นักร้องขึ้นแสดง แสงสีเสียงจัดเต็ม หากไม่บอกว่าเป็นงานวันเกิด คงเข้าใจผิดคิดว่าเป็นงานแต่งลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเสี่ยสินคำไปแล้ว

“พ่อเลี้ยงครามยังไม่แต่งงานจริงหรือเปล่า หล่อรวย ฐานะมั่นคง แถมยังหุ่นดีน่ากินขนาดนี้ แฟนเก่านี่ตาบอดแน่ ปล่อยรอดมาได้ยังไง” หญิงสาวคนหนึ่งที่มาร่วมงานกับบิดาเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย

“ก็อ้าว! ถ้านางไม่ตาบอดพวกเราก็อดมีความหวังลมๆ แล้งๆ สิ ดูลูกสาวนายอำเภอซะก่อน ปีนี้อายุขึ้นเลขสามแล้วก็ยังไม่มีผัว ตอนนี้มาตามติดพ่อเลี้ยงตั้งแต่เริ่มงาน เราไม่รีบจะได้โดนหล่อนตัดหน้าเอา” เพื่อนสาวที่นั่งร่วมโต๊ะด้วยกันอีกคนเอ่ยขึ้น พลางพะยักเพยิดหน้าไปทางโต๊ะวีไอพีทางอีกด้านหนึ่งของงาน

“รีบแล้วจะสู้ไหวเหรอ เสี่ยกับนายอำเภอคุยกันถูกคอขนาดนั้น ไม่แน่ว่าปีนี้พ่อเลี้ยงอาจจะแต่งเมียก็ได้” คนที่เริ่มต้นคำถามถอนหายใจด้วยรู้ว่าตนเองนั้นคงไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดลงสนามแข่ง

สาวน้อยสาวใหญ่ที่มาร่วมงานลอบมองชายหนุ่มที่หล่อเหลาโดดเด่นกันไม่วางตา แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปทักทายพูดคุยมาก เพราะลูกสาวคนโตของนายอำเภอถืออภิสิทธิ์กางอาณาเขต แทบจะแยกเขี้ยวใส่ใครก็ตามที่คิดจะทอดสะพานให้คุณานนท์ ด้วยความที่ผู้เป็นพ่อใหญ่คับอำเภอ วิกานดาจึงถือว่าตนเหนือกว่า ชิงความได้เปรียบตรงนี้เกาะหนึบพ่อเลี้ยงหนุ่มสุดหล่อไม่ยอมห่าง

“กำนันเล็กมาแล้ว แม่หวานยังสวยเหมือนเดิมเลย แล้วนั่นใครอีก?” มีคำถามที่ไร้ที่มาเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่มีใครให้คำตอบ

มาช้าไปสามสิบนาทีหลังเริ่มงาน ทั้งที่บ้านอยู่ห่างกันแค่นี้กลับไม่มีใครริอาจตำหนิ ผู้ใหญ่คือผู้ใหญ่ มาช้ามาเร็วก็ดีกว่าไม่มา นันท์นรีเดินตามหลังพ่อกับแม่แต่ก็หลบสายตาทั่วสารทิศที่จ้องมองไม่พ้น เธอสวมชุดมินิเดรสสีขาวขับเน้นทรวดทรง ช่วงบนเปิดไหล่ ช่วงล่างเป็นกระโปรงแมกซี่จีบทับใหญ่สุภาพ ผูกโบว์สีชมพูขนาดพอดีที่บั้นเอว สวมรองเท้าคัดชูน่ารัก ผมยาวดัดลอนถูกรวบไว้หลวมๆ ไล่ไปทางด้านหลัง เผยให้เห็นใบหน้าสะสวยที่ชวนลุ่มหลง

“สวัสดีค่ะลุงสินคำ ป้าชมพู มาช้าเพราะว่าพ่อหาเสื้อไม่เจอค่ะ” หญิงสาวรุ่นลูกประนมมือไหว้อ่อนช้อย พอแซวบิดาก็เกิดเสียงหัวเราะครืนรอบด้านตามมา

“แก่แล้วก็อย่างนี้แหละ หลงๆ ลืมๆ” เสี่ยสินคำก็อดไม่ได้ที่สมทบแซวเพื่อน พลางใช้สายตาจับจ้องอยู่บนตัวนันท์นรีอย่างพินิจพิจารณา “เรียนจบก็กลับมาช่วยพ่อแม่ เป็นเด็กดีจริงๆ วันก่อนที่มากินข้าวเย็นที่บ้านก็ลืมถามสวยขนาดนี้มีแฟนแล้วหรือยัง”

“ยังไม่มีค่ะลุงสิน ก็กำลังจีบใครบางคนอยู่ ไม่รู้ว่าเขาจะสนหนูบ้างหรือเปล่า” พูดพลางมองอย่างเหนียมอายไปทางคนตัวสูงที่อยู่ไม่ไกล แม่ชมพู มารดาของคุณานนท์ตาไวสังเกตเห็น ด้วยสัญชาตญาณผู้หญิงด้วยกันจึงเดาได้ทันที เธอตกตะลึงจนอยากถามให้รู้แล้วรู้รอด อย่าบอกว่าคนที่หนูนาชอบคือเจ้าคราม ลูกชายของพวกเขา

“อะแฮ่ม! คราม มาสวัสดีอากำนันกับน้าหวานเร็ว”

คุณานนท์ตั้งท่าจะทักทายกำนันเล็กกับเมียนานแล้ว แต่เพราะว่าประโยคเมื่อครู่ของนันท์นรีทำให้เขาสะดุด จึงช้าไปเล็กน้อย ชายหนุ่มบุคลิกภูมิฐานแต่งกายด้วยเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนเข้าคู่กับกางเกงยีนส์สีดำพอดีขาเดินเข้ามาในวง ด้วยรูปลักษณ์ดิบเถื่อนผิวแทนกร้าวใจ ผู้ชายที่ชอบความหนักแน่นองอาจอย่างบิดาของนันท์นรีจึงอดไม่ได้ที่จะตบไหล่ชื่นชม

“ครามเอ๊ย ป่านนี้แล้วยังไม่มีหลานให้พ่อเอ็ง จะรอไปถึงเมื่อไหร่ คนงานสาวๆ ในไร่ของข้าพูดถึงเอ็งทุกวี่ทุกวัน ลูกสาวข้าก็…”

“อะแฮ่ม! แค่กๆ พ่ออย่าพูดมั่วนะ”

“เอ้า! ก็เราไม่ใช่เรอะที่เทียวถามเรื่องของพี่เค้ากับแม่ทุกวัน จะอายอะไร ไม่ใช่เด็กน้อยแล้วสักหน่อย” กำนันเล็กโต้กลับลูกสาวอย่างไม่ยอมแพ้

บิดามารดาไม่อายแต่เธออาย นันท์นรีแก้มแดงปลั่ง ขวยเขินน่ารักน่าเอ็นดู แต่ในสายตาของคุณานนท์ กิริยาท่าทางแบบนี้มันทำให้เขาขัดตา รู้สึกหงุดหงิดแปลกๆ

“สวัสดีจ้ะพ่อกำนัน แม่หวาน พี่ครามนี่ใครเหรอจ๊ะ คนงานไร่พี่เหรอ?”

วิกานดาลูกสาวนายอำเภอแทรกเข้ามา เห็นหน้าสวยๆ ของนันท์นรีก็เกาะแขนคุณานนท์อัตโนมัติ พวกเขาไม่รู้จักมักคุ้นสนิทสนมกัน แต่ก็แสดงออกได้เป็นธรรมชาติเสียจนคนอื่นจินตนาการไปไกล นันท์นรีมองหญิงสาว รอยยิ้มเขินอายเปลี่ยนเป็นราบเรียบฉับพลัน เชอะ! ยิ่งแก่ยิ่งเนื้อหอมซะจริงนะ