ตอนที่ 5 ยิ่งแก่ยิ่งเนื้อหอม 1

แผนจีบพี่ชายต่างวัยผุดขึ้นนับสิบนับร้อย แต่พอเอาเข้าจริงๆ ก็ใจฝ่อไม่กล้า ยิ่งวิธีสุดโต่งอย่างเช่นยั่วยวนเขายิ่งไม่เคยคิดจะทำ สับสนว้าวุ่นอยู่นาน สุดท้ายมือใหม่อ่อนหัดในเรื่องรักๆ ใคร่ๆ อย่างเธอก็ได้แต่ปรึกษาเพื่อน รวบรวมข้อมูลจากอินเตอร์เน็ตมาเพิ่มเติมความรู้

“ไปอยู่ในสายตาบ่อยๆ ให้เขาเห็นเรา แต่ต้องเหมือนบังเอิญด้วยถึงจะเรียกความสนใจได้ เดี๋ยวก่อนนะ บังเอิญเหรอ จะเป็นไปได้ยังไง พี่ครามเขาไม่ค่อยมาที่นี่อยู่แล้วถ้าไม่จำเป็น ส่วนเราจะเทียวไปหาผู้ชายที่นู้นก็ไม่มีธุระกงการอีก แบบไหนจะเรียกว่าบังเอิญ” นันท์นรีเอ่ยพึมพัมกับตนเองเบาๆ หญิงสาวกำลังนั่งอยู่ตรงห้องรับแขกที่บ้านในเวลาใกล้พลบค่ำ

ราวกับมีลูกไฟสว่างวาบกลางสมอง นันท์นรีหัวเราะร่าทันที “เรานี่มันฉลาดได้ใครกันนะ”

“หื้ม? ต้องฉลาดได้พ่ออยู่แล้ว” กำนันเล็กไม่รู้มาตั้งแต่ตอนไหน พอดีได้ยินประโยคนี้ของลูกสาวจึงตอบให้เสียเลย แม่หวานที่ตามกันมาเหล่ตามองเหมือนจะตั้งคำถามกับสามี กำนันเล็กจึงโอบไหล่เมียรัก รีบแก้คำพูด

“ฉลาดได้พ่อ แต่ความสวยได้แม่ ลูกใครกันหว่าสวยขนาดนี้”

“ปากหวานนะพ่อ” นันท์นรีโดนพ่อแม่โชว์สวีทเต็มเปา ทำท่าจะต้องไปตัดขาเพราะเป็นเบาหวานตายให้รู้แล้วรู้รอด

“ก็มันจริงนี่หว่า” กำนันเล็กปีนี่อายุย่างเข้าใกล้เลขห้าสิบแล้ว แต่ยังทะมัดทะแมงเหมือนคนพึ่งสี่สิบต้นๆ ริ้วรอยที่ควรมีก็มีบ้าง ทว่าจางมากเพราะดูแลตนเองเป็นประจำ แถมยังมีธรรมชาติโอบล้อมช่วยให้สุขกายสบายใจ ลูกสาวก็กลับมารับสืบทอดธุรกิจครอบครัวแล้ว ปล่อยวางได้หลายเรื่องจึงยิ่งมีสง่าราศี

แม่หวานเองก็ไม่ต่างกัน อายุน้อยกว่ากำนันเล็กสามปี แต่ผิวพรรณกลับยังผุดผ่อง กินปลากินผัก สมัยสาวๆ สวยยังไง ตอนนี้ก็ยังไม่สร่าง แก่แล้วแทนที่จะปล่อยปะละเลย กลับดูแลขัดสีฉวีวรรณตัวเองดีเสียจนสามีรักสามีหลงหัวปักหัวปำ นันท์นรีที่เกิดจากความรักจริงใจของทั้งคู่จึงพลอยมีความสุขสมบูรณ์พร้อมไปด้วย

เหมือนจะนึกอะไรได้ กำนันเล็กหันไปพูดกับลูกสาว “อาทิตย์หน้าลุงของลูกจะจัดงานวันเกิดให้เจ้าคราม เตรียมของขวัญไว้ด้วยล่ะ ลูกชายนายอำเภอก็จะมา อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน เผื่อถูกใจจะได้…”

“ไม่ถูกใจ ห้ามพ่อจับคู่ให้หนูนานะ หนูนามีคนที่ชอบแล้ว ตอนนี้กำลังวางแผนจีบอยู่”

โดนขัดเสียงกร้าว กำนันเล็กกับแม่หวานตกตะลึง แล้วมันใครกันล่ะที่ยุ่งยากขนาดนั้น ถึงขั้นให้ยัยหนูของพวกเขาไปตามจีบ ลูกสาวสวยหยาดหยด ครอบครัวก็ไม่ใช่ไก่กา ไอ้หนุ่มนั่นยังจะไม่ชายตาแลจนต้องลำบากลำบนไปจีบด้วยเรอะ

นันท์นรีกำลังครุ่นคิดถึงแผนงานใหม่ที่จะช่วยสร้างความร่วมมือระหว่างไร่ฟ้าอุ่นของเธอและไร่มั่นรักที่ตั้งอยู่ข้างเคียง เธอรวบรวมความคิดทั้งหมดและตัดสินใจเอ่ยถามกำนันเล็กกับแม่หวานเมื่อเห็นบิดาตนเองนั่งลงตรงโซฟาแล้วภรรยาสุดที่รักกำลังบริการน้ำดื่มเย็นๆ ให้สามีอยู่

"พ่อค่ะ แม่ค่ะ หนูนาอยากเสนอแนวคิดใหม่ให้ฟังค่ะ"

"ลูกมีไอเดียอะไรดีๆ หรือจ๊ะ ไหนลองบอกแม่มาหน่อยสิ" มารดาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น

นันท์นรีอธิบายถึงแผนงานที่เธอตั้งใจไว้ "ไร่ฟ้าอุ่นของเรามีจุดเด่นอยู่แล้ว ทั้งที่พัก วิวภูเขา สวนส้ม และฟาร์มวัวชั้นดี แต่เรายังขาดกิจกรรมที่จะดึงดูดลูกค้าให้มาพักนานขึ้นค่ะ หนูเลยคิดว่าเราน่าจะร่วมมือกับไร่มั่นรัก จัดทริปขี่ม้าชมไร่องุ่นเพิ่มเติมจากบริการของเรา รายได้ที่เพิ่มขึ้นก็จะเป็นผลดีกับทั้งสองฝ่ายไปด้วย" นันท์นรีอธิบายให้บิดามารดาฟังด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

"ก็น่าสนใจดีนะหนูนา" บิดาเห็นด้วยกับข้อเสนอ "เท่าที่พ่อทราบ ม้าที่เขาเลี้ยงไว้ที่ไร่มั่นรักส่วนใหญ่ก็จะส่งขายต่างประเทศ และมีอีกส่วนหนึ่งที่ไม่ได้ใช้งานมากนัก น่าจะเหมาะกับแผนที่ลูกว่ามา"

"งั้นเรารีบไปคุยรายละเอียดกับเสี่ยสินคำและคุณชมพูกันดีกว่าค่ะ" นันท์นรียิ้มกว้าง เธอดีใจที่ผู้เป็นพ่อแม่เห็นด้วยกับไอเดียนี้

“เดี๋ยวลูกนี่ก็ใกล้เย็นแล้ว เดี๋ยวพ่อขอโทรไปบอกทางนั้นก่อนว่าบ้านเราจะไปกินข้าวเย็นด้วย จะได้ถือโอกาสปรึกษาเรื่องนี้ไปด้วยเลย แม่หวานทำแกงโฮ๊ะของโปรดเสี่ยคำไปด้วยนะ เวลาคุยกันจะได้ง่ายหน่อย” กำนันเล็กหยุดลูกสาวไว้ก่อนจะเอ่ยแจ้งความคิดที่ดีกว่าขึ้น และยังไม่วายเตือนภรรยาให้ทำอาหารไปร่วมด้วย

ที่ไร่มั่นรัก เสี่ยสินคำและคุณชมพูต่างยินดีที่ครอบครัวของนันท์นรีจะมาร่วมกินมื้อเย็นที่บ้านด้วยกัน จึงให้คนงานทำอาหารไว้เสียเต็มโต๊ะ

"ไร่เรามีม้าที่พร้อมให้บริการได้พอสมควร ถ้ามีลูกค้าของไร่ฟ้าอุ่นสนใจมาขี่ม้าชมสวนองุ่น เราก็ยินดี" เสี่ยสินคำเอ่ยยิ้มๆ

คุณชมพูเสริมขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสดใส "อีกอย่างนะคะ ถึงรายได้ที่เพิ่มขึ้นจากส่วนนี้อาจไม่มากนัก เพราะเรายังต้องเน้นที่การผลิตองุ่นชั้นดีอยู่เหมือนเดิม แต่ก็ถือเป็นช่องทางที่ดีเหมือนกันค่ะ"