บทที่ 4

ขวัญจิราหันซ้ายหันขวารู้สึกหวาดกลัวเหมือนกัน จึงรีบก้าวเท้าที่หนักอึ้งเดินตามกันต์กวีไป เมื่อต้องเข้ามาอยู่ภายในลิฟต์แคบๆ กับชายหนุ่ม หญิงสาวก็ไปยืนอยู่ชิดมุมลิฟต์แล้วกอดอกตัวเองไว้แน่น

“ฮึ! ไม่ต้องถอยไปอยู่ไกลขนาดนั้นก็ได้ ผมไม่ได้พิศวาสคุณเท่าไรหรอกน้ำผึ้ง”

กันต์กวีเค้นเสียงเยาะ กวาดสายตามองขวัญจิราด้วยแววตารังเกียจ หากไม่เป็นเพราะกลัวเสียหน้า กลัวเสียศักดิ์ศรี เขาไม่มีทางแตะต้องขวัญจิราให้เสียอารมณ์

“ถ้ายังงั้นน้ำผึ้งขอกลับหอพักได้ไหมคะ น้ำผึ้งไม่อยู่รบกวนคุณกวีแล้วค่ะ”

‘กลับก็ได้ แต่หลังจากผมถ่ายรูปคุณส่งไปให้เพื่อนๆ แล้ว’

กันต์กวีตอบอยู่ในใจ แต่พอเปล่งถ้อยวาจาออกกลับเป็นไปในทางตรงกันข้าม “ไม่ได้ คุณจะต้องอยู่กินข้าวกับผมก่อน ผมไม่ชอบผิดคำพูดกับใคร”

เมื่อลิฟต์วิ่งมาถึงชั้นบนสุดของคอนโด ขวัญจิราก็จำต้องเดินตามกันต์กวีไปยังห้องชุดราคาแพงของเขา พอเข้ามาข้างในห้องได้แล้ว ก็ต้องตะลึงงันกับคำสั่งของกันต์กวี

“ถอดเสื้อผ้าออก”

“อะ...อะไรนะคุณกวี”

“ผมบอกให้คุณถอดเสื้อผ้าออกเดี๋ยวนี้”

“ไม่! น้ำผึ้งไม่ทำเด็ดขาด”

“คุณจะถอดดีๆ หรือจะให้ผมจับเสื้อผ้าเชยๆ ของคุณฉีกออกให้หมด”

กันต์กวีเค้นเสียงสั่ง โดยไม่ลืมถอดเสื้อของตนเองออก และขณะจ้องมองขวัญจิราในชุดกระโปรงแซกสีส้มอ่อนๆ แสนเชยก็เอ่ยบอกตัวเองอยู่ในใจว่า

‘หลับหูหลับตาจิ้มๆ ไปเถอะวะ เอาให้ยายนี่หมดแรง แล้วค่อยถ่ายรูปส่งไปให้ไอ้เมท’

ดวงตาคมกล้าจ้องมองใบหน้างามที่อยู่ภายใต้แว่นตาหนาเตอะ จ้องมองร่างบางภายใต้เสื้อผ้าตัวหลวมโคร่ง แล้วครางในใจด้วยความโมโห

‘โอ้พระเจ้า! กูจะกล้าจิ้มยายเฉิ่มไหมเนี่ย’

“เมื่อไรจะถอดเสื้อผ้า คุณต้องการให้ผมฉีกเสื้อผ้าของคุณออกใช่ไหม”

มือใหญ่เอื้อมมาจับตรงบ่าเล็ก แต่ขวัญจิราก็ถอยกรูดด้วยความหวาดกลัว

“คุณกวี คุณไม่ได้ต้องการพาน้ำผึ้งมากินข้าวด้วยใช่ไหมคะ คุณแค่ต้องการหลอกน้ำผึ้งมาทำเอ่อ...เอ่อ...มานอนกับคุณ”

“แล้วคุณจะยอมผมไหม จะยอมนอนกับผมหรือเปล่า” กันต์กวีถามเสียงเข้มสืบเท้าเข้าหาขวัญจิรา ซึ่งถอยหนีด้วยความหวาดกลัว

“ไม่! น้ำผึ้งไม่ยอม น้ำผึ้งไม่ได้ต้องการแบบนี้” ขวัญจิราจับเสื้อผ้าตนเองไว้แน่น ก้าวถอยหลังจนไปชิดกับผนังห้อง

กันต์กวีเริ่มรู้สึกตัวว่ากำลังแหวกหญ้าให้งูตื่น จึงแสร้งเล่นละครตบตาเพื่อให้ขวัญจิราตายใจ

“ฮ่าๆๆๆ ผมชอบคุณจริงๆ เลยนะน้ำผึ้ง”

“คุณกวี? หมายความว่ายังไงคะ น้ำผึ้งงงไปหมดแล้วค่ะ”

กันต์กวีทรุดกายลงนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ พร้อมกับกวักมือเรียก น้ำเสียงที่เปล่งออกมาก็แสนทุ้มนุ่มนวล

“มานี่สิน้ำผึ้ง ไม่ต้องกลัว ผมไม่ทำร้ายคุณหรอกครับ”

“ไม่ค่ะ น้ำผึ้งไม่ไปหาคุณ...คุณจะทำร้ายน้ำผึ้ง”

“ไม่ต้องกลัวฮันนี่ เมื่อสักครู่ผมแค่ต้องการลองใจคุณเท่านั้นเองครับ”

“ลองใจ?” ขวัญจิราทวนคำ ยอมขยับเท้าเข้ามาใกล้กันต์กวีอีกนิดหนึ่ง

กันต์กวีพยักหน้ารับ พร้อมกับแย้มยิ้มกว้างแล้วเอ่ยพูดต่อ “ใช่แล้วครับ ผมแค่ต้องการลองใจน้ำผึ้งเท่านั้น คุณก็รู้นี่ครับว่าผมเสน่ห์แรงแค่ไหน สาวๆ ทุกคนล้วนต้องการอยู่ใกล้ชิดและต้องการเป็นของผมด้วยกันทั้งนั้น และหากผมพาพวกเธอเข้ามาในห้องนี้ พวกเธอคงแก้ผ้ารอผมก่อนประตูห้องจะถูกปิดลงด้วยซ้ำไป”

“ที่คุณกวีบอกให้น้ำผึ้งเอ่อ...ถอดเสื้อผ้าเมื่อสักครู่ คุณกวีจะบอกว่าคุณกวีต้องการลองใจน้ำผึ้งหรือคะ”

“ถูกต้องครับฮันนี่ ผมแค่อยากลองใจคุณเท่านั้น ผมอยากรู้ว่าคุณจะเป็นเหมือนสาวๆ พวกนั้นหรือเปล่า”

หากขวัญจิรารู้เท่าทันเล่ห์เหลี่ยมผู้ชายสักนิด และหากเธอไม่มองโลกในแง่ดีเกินไป เธอจะรู้ว่าถ้อยคำที่กันต์กวีเปล่งออกมานั้นแฝงไปด้วยน้ำเสียงที่เยาะหยันเธอตลอดเวลา

“คุณกวีทำให้น้ำผึ้งตกใจมากเลยนะคะ”

“โอ๋ๆๆ ฮันนี่ ผมขอโทษ ถ้าผมรู้ว่ามันทำให้คุณตกใจมาก ผมจะไม่แกล้งคุณเหมือนเมื่อสักครู่เลย” มือใหญ่กวักเรียกเจ้าของใบหน้างามอีกครั้ง

“มานี่สิครับ มานั่งใกล้ๆ ผม เดี๋ยวผมจะปลอบขวัญคุณเอง ผมสัญญาว่าถ้าคุณไม่เต็มใจ ผมจะไม่ล่วงเกินคุณเป็นอันขาด”

ท่าทีและน้ำคำอันแสนสุภาพของกันต์กวีเริ่มทำให้ขวัญจิราตายใจ และยอมเดินมาหาชายหนุ่มในที่สุด

“เมื่อสักครู่ตกใจมากเลยหรือครับ”

กันต์กวีโอบแขนไปรอบบ่าเล็กแล้วขยับลูบไล้เบาๆ สลับกับการนวดคลึง เพื่อไม่ให้ขวัญจิรารู้สึกว่ากำลังถูกลวนลามอยู่

“ตกใจนิดหน่อยค่ะคุณกวี”

ขวัญจิราสะท้านเยือก ไอความร้อนจากปลายนิ้วของกันต์กวีไหล่พล่านจากบ่าเล็กสู่หัวสมองที่เริ่มมึนงงเคว้งคว้างไปกับการถูกลูบไล้หนักหน่วง

“ถ้าตกใจมากเดี๋ยวผมจะปลอบขวัญคุณเองนะครับ”