7 ฟ้าวลัย

“เป็นอะไร สั่นยังกับไก่สลัดขน”

“แม่พาผู้หญิงที่ไหนมาให้ผม โอ๊ย ยิ่งกว่าน้ำล้างจาน ไม่ผ่านครับ”

“แต่แม่ชอบนี่นา เรียบร้อย น่ารัก พูดน้อย”

“เกินไปครับแม่ ผมไม่ชอบ อย่างผมจะต้องพูดจาทันกัน ฉลาด กล้าแสดงความคิดเห็น คล่องแคล่ว หน้าตาสวย เก่งงานบ้าน งานนอกบ้าน”

ตะวันบอกสเปกของภรรยาในอนาคตให้แก่มารดารับรู้ว่าครบเครื่องทุกอย่างซึ่งก็ทำให้นางทำเสียงชิในลำคอ ส่งค้อนน้อย ๆ ให้หนึ่งครั้ง

“คนแบบนั้นมีหรือในโลกนี้”

“มีครับ ผมคิดว่าหาได้ไม่ยากนักหรอก แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา”

“แม่ขอล่ะนะ ห้ามเอาผู้หญิงกลางคืนหรือสาวนักเที่ยวมาเป็นลูกสะใภ้เด็ดขาด อย่างน้อยก็ต้องอยู่ติดบ้านไม่ใช่ว่าค่ำมาออกไปตะลอน ๆ แล้วก็มีสกุลรุนชาติด้วยนะ ไอ้ที่สวยแต่รูปร่างหน้าตา เผ็ดร้อนในเรื่องอย่างว่า แต่ไร้ความรู้ เพิ่งหลุดออกมาจากแหล่งมั่วสุม อย่าได้พามาเหยียบที่นี่”

คราวนี้ถึงเวลาที่บอกคุณสมบัติของสตรีที่จะมาเป็นลูกสะใภ้ของตัวเองบ้าง หนุ่มหล่อยิ้มกริ่มหัวเราะชอบใจ ดึงมือมารดาให้ช่วยดึงเขาขึ้นไปแล้วก้มลงไปหอมแก้มหนึ่งครั้ง คุณวรรณพรรู้สึกดี ๆ ต่อการกระทำของบุตรชาย

แม้ว่าอายุเข้าในระดับหนุ่มใหญ่ แต่ก็ยังแสดงความรักต่อตนอย่างเสมอต้นเสมอปลาย อยากให้ลูกประพฤติเช่นนี้เป็นประจำ

“จัดไปแล้วจะได้ตามนั้น”

“ให้มันเป็นจริงเถอะ แม่จะคอยดูถ้าเจอนางในฝันแม่กับพ่อจะได้หมดห่วง ได้เวลาพักผ่อนเสียทีพากันไปอยู่เมืองนอกกับพี่ชายแก”

“ครับ คัมมิ่งซูน ด้วยสัญชาตญาณคิดว่าจะได้เจอนางในดวงใจเร็ว ๆ นี่แหละครับ ไปล่ะ ช่วยบอกลาแขกด้วยว่าผมมีนัดสำคัญกับลูกค้า”

เขาไม่เข้าไปบอกลากับแขกคนสำคัญของมารดา พรวดพราดออกไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเข้ามานั่งอยู่ในรถคันหรู กลับนึกถึงคำพูดของตัวเอง เกี่ยวกับภรรยาในอนาคต ใบหน้าหล่อส่ายไปมา หนักใจที่รู้ว่าไม่อาจค้นหาผู้หญิงในอุดมคติได้

ยากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรเสียอีก หากว่าหาไม่ได้ชาตินี้คงจะต้องอยู่เป็นโสด

“คนแบบนั้นจะหาได้จากที่ไหนวะ ในนวนิยายมั้ง”

อาหารไทยสามอย่าง กลิ่นหอม กำลังร้อนกรุ่นถูกนำมาวางลงบนโต๊ะรับประทานอาหารตัวใหญ่ ภายในห้องส่วนตัวของประธานบริษัทเครื่องหอมประทินผิวของสตรี คุณวัฒนาและคุณเฟื่องฟ้าในวัยห้าสิบปลาย ๆ แต่ใบหน้าอ่อนกว่าวัยเพราะรักษาสุขภาพเป็นอย่างดี

ทั้งสองมองร่างบางระหงของฟ้าวลัยบุตรสาวคนเล็ก ผู้มีความงามทั้งร่างกายและจิตใจ เก่งงานบ้านงานเรือนและเป็นตัวจักรสำคัญของบริษัทแห่งนี้ ด้วยวัยแค่เพียงยี่สิบห้าปี แต่มากความสามารถ ดูแลทุกอย่าง รวมทั้งเขาและภรรยา ต่างจากแพรวและพรพรรณบุตรสาวทั้งสอง ไม่ใส่ใจในทุกเรื่อง วัน ๆ พากันวุ่นอยู่กับตามล่าตามจิกสามีจอมเจ้าชู้

ลูกเขยทั้งสองมีนิสัยเหมือนกันคือเจ้าชู้มาก เห็นสาว ๆ แต่งตัวโป๊เป็นไม่ได้ทำตาเยิ้มฉ่ำ คนเป็นภรรยาพากันอยู่ไม่สุข

“ฟ้า ทานข้าวได้แล้ว เดี๋ยวจะเย็นเสียก่อน”

“ไม่เป็นไรค่ะแม่ ฟ้าขอดูรายการส่งของให้ลูกค้าก่อนค่ะ”

“พักเถอะลูก ทานข้าวเสร็จค่อยทำต่อ ความจริงแล้วงานพวกนี้ให้ลูกน้องจัดการก็ได้ ในเมื่อเราให้ออร์เดอร์ไปแล้วนี่นา”

“แต่เราก็ต้องตามผลค่ะ บางทีเด็ก ๆ อาจจะผิดพลาด เราจะเสียลูกค้าเลยนะคะ”

“ถ้าแพรวกับพรพรรณเป็นอย่างฟ้าก็ดีนะ แม่คงหมดห่วงที่ลูก ๆ ช่วยกันทำมาหากิน สองคนนั่นไม่ไหวเลยวัน ๆ ไม่เห็นทำอะไร นอกจากแบมือขอเงินส่วนแบ่งจากรายได้แล้ววิ่งไล่ล่าผัว กลัวมันจะมีเมียน้อย ในเมื่อไม่รักดีก็ปล่อย ๆ ไปซะ แม่รำคาญจริงเชียว”

คุณเฟื่องฟ้าบ่นอุบ ต่อพฤติกรรมของลูกเขย แม้ว่าทำงานเป็นเจ้าของบริษัททั้งสองคน แต่ไม่เลิกนิสัยชอบเที่ยว มีผู้หญิงซ่อนเอาไว้ จบจากคนนั้นต่อคนนี้ ด้วยรสนิยมที่เหมือนกันจึงเข้าขากันเป็นอย่างดี ตกเย็นมามีเหตุชวนกันออกไปเริงร่านอกบ้าน

ลูกสาวทั้งสองอยู่เฉยไม่ได้ตามติดเช่นกัน เรื่องทะเลาะเบาะแว้งจึงเกิดขึ้นบ่อยครั้งกลายเป็นความเคยชินที่ทุกคนเบื่อ ไม่อยากรับฟังเวลาที่แพรวกับพรพรรณมาฟูมฟายเมื่อสามีหนีเที่ยว

“แม่คะ อย่าพูดอย่างนี้เชียวนะ ถ้าพี่สองคนได้ยิน เดี๋ยวจะเสียใจ”

“ทำไมจะพูดไม่ได้ในเมื่อเป็นเรื่องจริงนี่นา ผัวของพวกมันก็เหลือเกิน เมื่อไหร่จะเลิกเจ้าชู้ ในเมื่อซ่านักก็เอามีดตัดทิ้งซะ”

“โอ๊ย ! คุณเฟื่องฟ้าไม่โหดไปหรือ”