ไฟรักจอมมาร

เสียงเพลงดังตึง ๆ ตามแบบฉบับจังหวะเร่าร้อนเล็ดลอดออกมาให้ได้ยินทางโทรศัพท์ คุณวรรณพรผงะแทบจะขว้างโทรศัพท์มือถือทิ้ง คิ้วขมวดมุ่นเข้าหากัน สีหน้าบึ้งตึง บ่งบอกถึงอารมณ์ขุ่นมัว ทำเอาชายวัยหกสิบปลาย ๆ แต่งตัวดีที่นั่งอยู่ข้าง ๆ อมยิ้ม ก่อนที่จะเหลือบมองดูนาฬิกาเรือนหรูราคาแพงแขวนติดผนังวอลเปเปอร์สีคลาสสิก

“ทุกทีเลย โทรไปทีไร มีแต่เสียงเพลง ไม่รู้ว่าไปมั่วอีหนูอยู่ที่ผับไหน คอยดูเถอะกลับบ้านมาเมื่อไหร่จะอบรมให้เข็ด”

“คนวัยหนุ่มก็อย่างนี้แหละ ปล่อย ๆ บ้างเถอะ”

“เพราะปล่อยไงถึงเป็นอย่างนี้ ตกเย็นมาไม่เคยอยู่บ้าน ออกตระเวนราตรี สถานที่เที่ยวรู้จักหมดทั้งในกรุงเทพฯ และปริมณฑล ช่างไม่เสียดายเงินบ้างเลย ว่ากว่าจะหามาได้ เหนื่อยแค่ไหน อ้าว รับสายแล้ว แหม พ่อคุณกว่าจะได้พูดกัน แม่รอฟังจนหูแทบแตกกับเสียงเพลงนะ ออกมาคุยด้านนอกได้ไหม”

หลังจากได้ยินเสียงบุตรชายขานรับ คุณวรรณพรใส่ไม่ยั้ง แต่เขาไม่พูดต่อ กลับส่งเสียงหัวเราะกับสาว ๆ ได้ยินอย่างชัดเจน คนเป็นมารดาเกิดอาการเลือดขึ้นหน้า แผดเสียงกลับไปอีกครั้งเป็นการกระตุ้นเตือนให้รู้ว่าสิ่งที่เขากำลังทำอยู่นั้นไม่ถูกต้อง

“ตะวัน ! ทำไมไม่พูดกับแม่ ให้ฟังเสียงนังผู้หญิงพวกนั้นอยู่ได้จะอ้วก”

“แม่ครับ ขอโทษที พอดีน้อง ๆ ขำติดพันเกี่ยวกับเรื่องที่ผมเล่าน่ะ มีอะไรครับ”

“แม่จะถามว่า คืนนี้กลับเข้าบ้านกี่โมง”

“มีธุระด่วนอะไรหรือเปล่า คือว่าผมนัดลูกค้าเอาไว้ เขาอยากซื้อที่แปลงใหม่ของผม กำลังตกลงราคากันอยู่ งานนี้ได้กำไรเห็น ๆ หลายล้าน”

ตะวันยกเอาลูกค้าขึ้นมาอ้าง หวังแต่เพียงว่าจะทำให้มารดาอารมณ์ดีขึ้น แต่ไม่วายที่จะถูกเหน็บเพราะไม่ชอบให้ตะวันออกมาสนุกในยามราตรี

กลัวอันตรายที่มีอยู่รอบด้านทั้งผู้หญิง อุบัติเหตุและอาชญากรรม

“ลูกค้าทั้งปี กว่าจะขายที่ได้ หมดเงินค่าเอนเตอร์เทนเกือบครึ่ง”

“แม่ก็พูดเกินไป ไม่ถึงขนาดนั้น ผมเอาแค่ส่วนเศษ ๆ มันมาเท่านั้นเองน่า นิด ๆ หน่อย ๆ แต่ผมบวกกำไรลงไปแล้ว ทำให้ลูกค้าประทับใจ คราวหน้าถ้าเขาต้องการที่อีกก็คิดถึงเราเป็นคนแรก”

“ตะวัน บอกแม่มาก่อน จะเข้าบ้านกี่โมง”

“ผมยังตอบไม่ได้ครับ แต่ที่แน่ ๆ ก็คือกลับ ไม่ต้องรอ นอนได้เลย คืนนี้ไม่เมา ฟิตเต็มที่ พร้อมจะติ๊ดแล้วล่ะ”

“อะไรของแก ติ๊ด อย่าเอาศัพท์แสลงมาใช้กับแม่นะ บอกตรง ๆ ทำให้ภาษาไทยวิบัติ”

ไม่ว่าตะวันจะพูดอะไรออกมา มารดามักจะขวางไปหมดทุกเรื่อง อาจเป็นเพราะอายุห่างกัน ความคิดความอ่านตามกันไม่ทัน นางไม่ยอมรับต่อความล้ำสมัยของยุคที่เปลี่ยนไป รู้แต่เพียงว่าไม่ชอบผู้หญิงที่เข้ามาเกาะแกะบุตรชาย พยายามหว่านเสน่ห์ทุกวิถีทาง ยอมทอดกายให้เชยชม ปรนนิบัติเต็มที่เพื่อแลกกับเงินที่เขาจ่ายให้อย่างจุใจ

กลัวว่าถ้าตะวันถูกใจ ตามติดตลอด กลายเป็นว่าถูกจับ เขาคงได้ภรรยาที่ไร้คุณสมบัติกุลสตรี นางคงอกแตกตาย

“แม่ครับ แม่ไม่ใช่ครูภาษาไทยสักหน่อย อย่าได้แคร์เลยครับ”

“พูดแบบนี้อีกแล้ว เข้าใจย๊าก ยาก บอกแม่มาก่อนติ๊ดคืออะไร หรือว่าไปนอนกับผู้หญิงพรรค์อย่างว่ายะพ่อคุณ”

“ว้าว ! พูดเสียเอ็กซ์เลยครับ ไม่ใช่อย่างนั้น ติ๊ดหมายถึงแดนซ์ ๆ น่ะ ถ้าจะเก่าหน่อยก็เต้น เก่ากว่านั้นอีกก็คือดิ้น หวังว่าแม่คงเข้าใจ”

“เออ ติ๊ดเสร็จก็ไปตำใช่ไหม”

“โอ แม่เจ้า แม่ไม่ต้องแนะหรอกครับ ผมทำอยู่แล้ว”

“ไอ้ลูกบ้า ระวังตัวให้ดีเถอะ ถ้าถูกใครจับเป็นผัว ได้ผู้หญิงร่าน ๆ เป็นเมียล่ะก็ แม่ไม่รับหรอกนะ จำเอาไว้ ลูกสะใภ้บ้านนี้ แม่จะต้องคัดกรองเอง”

“คัดกรองเองเลยเหรอ เอาครับ แล้วค่อยดูกันไปว่าผมจะได้เมียแบบไหน บายครับ”

คุณวรรณพรยังไม่ทันจะพูดต่อ ตะวันรีบตัดสายทิ้งไปเสียดื้อ ๆ ทำให้คุณวรรณพรโมโหจนเดือด ทำท่าจะต่อโทรศัพท์กลับไปอีกครั้ง แต่คุณเติมศักดิ์โบกมือห้ามเอาไว้ รู้ดีว่าไม่มีประโยชน์ ใบหน้าอูมค้อนควักแล้วทรุดร่างอวบนั่งลงบนโซฟาสีดำนุ่ม ทำท่าฮึดฮัดเมื่อถูกขัดใจ คุณเติมศักดิ์หัวเราะเบา ๆ รั้งแขนให้เอนกายเข้าหา ใบหน้าสวยพริ้งสมวัยซบลงมาบนบ่า

“โทรไปก็เหมือนเดิม รู้นิสัยเจ้านี่ดีถ้าได้ออกจากบ้านแล้ว ไม่กลับง่าย ๆ หรอก อย่างที่คนโบราณเขาว่า หมาไม่เหยียบรอยนอนไม่หลับ”

“นั่นสิ มั่วกับพวกผู้หญิงไร้ยางอาย ฉันรับไม่ได้หรอกนะ ถ้าตะวันคว้าแม่พวกนั้นเป็นเมีย คิด ๆ แล้วขยะแขยง แต่ละคนโดนมือ โดนฟัดไม่รู้ว่าเท่าไหร่”