29 ตะวันทำคะแนน

หญิงสาวบ่นเบา ๆ ด้วยอารมณ์ขุ่น ไม่น่าหลงกลเล่นเกมกับพวกโรคจิตเลย เสียท่าจริง ๆ

กำลังจะหันหลังกลับเข้าบริษัทอยู่แล้ว ถ้าไม่มีรถยุโรปรุ่นใหม่ราคาแพงแล่นเข้ามาจอดเสียก่อน หญิงสาวคิดว่าคงเป็นลูกค้าของบริษัท ไม่ได้ใส่ใจแต่อย่างใด

กระทั่ง เสียงเรียกชื่อดังขึ้น

“คุณฟ้าครับ”

“เอ๊ะ !ใครเรียกชื่อเรา หือ นายลูกจ้างของคุณวรรณพรนี่นา ทำไมวันนี้แต่งตัวดีมาก ขับรถแพง ๆ ด้วย เอ่อ สวัสดีค่ะ”

“เชิญครับ”

“เชิญ หมายความว่ายังไงคะ คุณ ตะ ตะวัน”

“ดีใจจัง คุณฟ้าจำชื่อผมได้ด้วย ครับ ผมชื่อตะวัน ยินดีเป็นอย่างยิ่ง ขึ้นมาบนรถเถอะครับ นี่ก็ได้เวลารับประทานอาหารกลางวันแล้ว ผมมีร้านอร่อยที่จะแนะนำ”

หญิงสาวยังคงลังเล สีหน้างุนงงต่อการมาเยือนแบบจู่โจมของชายคนนี้ ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงกล้าชวนไปรับประทานอาหารกลางวัน ทำไมแต่งตัวดี ทำไมขับรถราคาแพง คุณวรรณพรกล้าให้ยืมมาใช้หรือและอีกหลายคำถามที่ยังคงอวลอยู่ในศีรษะ

“ไม่ดีกว่าค่ะ”

หญิงสาวปฏิเสธทันควัน ไม่ไปกับผู้ชายคนนี้เด็ดขาด กลัวว่าจะเกิดอันตรายและเห็นว่าหน้าเขาเจื่อนสี ผิดหวังอย่างแรง ถามด้วยเสียงอ่อย ๆ

“ทำไมล่ะครับ หรือว่าคุณฟ้ามีนัดแล้ว อ๋อเข้าใจแล้วครับ ไว้ใจผมขึ้นมาบนรถเถอะครับ ผมเป็นพลเมืองดี ไม่ใช่ผู้ร้าย”

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร หญิงสาวไม่รอช้าที่จะขึ้นไปนั่งเคียงคู่กับตะวันภายในรถยนต์คันหรู รถตระกูลนี้บิดา พี่เขยทั้งสองก็ใช้เช่นกัน แต่เธอกลับไม่ใส่ใจขอขับคันละไม่กี่แสนบาท ขณะนี้เอาเข้าไปทำสีที่ศูนย์ อีกหนึ่งสัปดาห์ถึงจะได้รถ

เธอถามตัวเองต่อไปว่า โดนมนต์สะกดบทไหน ทำไมถึงมากับตะวันได้ง่าย ๆ เวลานี้ได้แต่หันไปมองบริษัทข้างหลัง อยู่ห่างออกไปทุกที

“คุณจะพาฟ้าไปไหนคะ”

“ผมพาไปทานข้าวไงครับ”

“ทำไมต้องพาไปทานด้วยคะ”

หญิงสาวยังคงสงสัยอยู่ดี ไม่เข้าใจถึงการกระทำของผู้ชายคนนี้ ทำให้งุนงงไม่หาย เขาเป็นใครกันแน่ จากการขับรถรู้ว่าคล่องแคล่วมาก อีกทั้งโทรศัพท์มือถือราคาแพง นาฬิกาเรือนละหลายแสนบาท แหวนเพชรที่นิ้วกลางนั่นอีกล่ะ รู้ว่าไม่ใช่ถูก ๆ

เสื้อ กางเกง ดูดีมีราคา เพลงสากลหวาน ๆ จากเครื่องเล่นภายในรถ เท่ากับว่าเป็นผู้ที่มีรสนิยมมากหรือว่าเขาไม่ใช่ลูกจ้างกินเงินเดือน

“แล้วคุณจะรู้ครับ ดีใจจริง ๆ ที่คุณฟ้าขึ้นรถมาด้วย แสดงว่าหน้าตาอย่างผมไว้ใจได้ใช่ไหมครับ”

“หน้าตาคุณไว้ใจได้ แต่คำพูดสิคะ ทำให้ฟ้ากลัว”

“กลัว ทำไมครับ”

“คล่องเกินไป เอาเถอะค่ะฟ้าจะพยายามเชื่อว่าคุณเป็นคนดี”

หลังจากพูดจบ เสียงหัวเราะเบา ๆ จากตะวันดังขึ้น หันมาทำตาหวานใส่ หญิงสาวใจหายวาบ แต่ยังคงนั่งนิ่ง ไม่แสดงออกมาให้รู้ว่ากลัว เขายังคงขับรถไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ ราวกับประวิงเวลาเอาไว้ ฟ้าวลัยมองด้วยสายตามากด้วยคำถาม กระทั่งถึงร้านอาหารชื่อดัง เขาเบนหัวรถเข้าไปจอดในซองที่เตรียมเอาไว้

“เชิญครับ ผมจองโต๊ะเอาไว้แล้ว”

“ไม่กลัวเสียเที่ยวหรือคะ ถ้าฟ้าไม่มาด้วย”

“ไม่กลัวหรอกครับ ผมพาคนอื่นมาทานก็ได้ ล้อเล่นน่ะ ถ้าคุณไม่มา ผมยกเลิก ใครจะบ้ามาทานคนเดียวล่ะครับ ร้านที่มีบรรยากาศดี ๆ อย่างนี้น่ะ เชิญครับ”

คำพูดแบบทีเล่นทีจริง สร้างความคุ้นเคยแก่หญิงสาวยิ่งนัก ฟ้าวลัยได้แต่อมยิ้ม จากนั้นเดินตามร่างใหญ่ไหล่ผึ่งผายเข้าไปภายในซึ่งจัดแบบบาหลี ผู้ที่มาใช้บริการล้วนแต่เป็นคู่หนุ่มสาวที่แสดงความรักต่อกัน ฟ้าวลัยเริ่มเขิน

กลัวว่าจะถูกมองว่าเป็นแฟนกับตะวัน แม้ว่าเขาหล่อ เท่ ท่าทางภูมิฐาน แต่ไม่ใช่เรื่องจริงกลัวว่าจะเสียหายตามมา

หากมีคนรู้จักแล้วเอาไปพูดว่าเจอเธอออกมารับประทานอาหารกับผู้ชายสองต่อสอง

“นั่งตรงนี้เลยครับ มุมดีที่สุด”

“ขอบคุณค่ะ”

“สั่งอาหารได้เลยครับ ผมได้สั่งส่วนของผมไว้แล้ว มีอย่างนี้ครับ เครื่องดื่มขอเบียร์ขวดนึง คุณฟ้าจะเพิ่มเติมอะไรไหม”

“ไม่ดีกว่าที่คุณสั่งมานี่ก็มากพออยู่แล้วค่ะ ฟ้าทานน้อย ขอน้ำเปล่านะคะ”

ฟ้าวลัยหันไปสั่งเด็กเสิร์ฟหน้าตาจิ้มลิ้มว่าขอน้ำเปล่า ตะวันยิ้มอย่างเอ็นดู รู้ว่าฟ้าวลัยระวังตัวทุกฝีก้าว กลัวว่าเขาจะมอมด้วยเครื่องดื่มมึนเมา

ในเวลานี้ฟ้าวลัยกำลังเก็บรายละเอียดของเขาว่ารูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร บุคลิกภาพ การวางตัวและถามกับตัวเองว่า เขาคือใคร

ระหว่างนั้นไม่ทันสังเกตว่าโต๊ะเยื้อง ๆ ห่างออกไปเล็กน้อย กิตติพี่เขยตัวดีกำลังนั่งบังนักศึกษาสาวหน้าตาดีที่แอบพามารับประทานอาหาร เขากลัวว่าเธอเห็นแล้วเอาไปรายงานพี่สาว แต่ก็แปลกใจไม่น้อยที่เห็นฟ้าวลัยมากับผู้ชาย