28 รักเธอเข้าแล้ว

“พี่ก็พูดไปเรื่อย คนดี ๆ กว่าฟ้าก็มีตั้งเยอะ”

หญิงสาวรีบออกตัวทันที กลัวถูกจับตามองเวลามีผู้ชายเข้ามาหา ประชาสัมพันธ์สาวใหญ่หัวเราะชอบใจ ใช้สายตาคมวาวสำรวจไปทั่วเรือนร่างเจ้านายคนสวย รู้ว่ามีรูปร่างได้สัดส่วน ไม่ว่าสวมใส่เสื้อผ้าแบบไหน ดูดีไปไปหมด ไม่แปลกใจเลยเวลาที่เธอเดินผ่าน ผู้ชายต่างพากันชะเง้อมอง

“คนดีมีไม่เยอะหรอกค่ะ คุณฟ้าคือหนึ่งในนั้น ใครแต่งงานด้วยคงโชคดีมาก”

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ อย่าชมกันเองเลย เอาอย่างนี้นะ ครั้งต่อไปถ้ามีคนส่งของมาให้โดยไม่รู้ที่มาที่ไป อย่ารับเด็ดขาด”

“ค่ะ เอ ถ้าเป็นช่อดอกไม้แล้วมีสร้อยเพชรห้อยเอาไว้ล่ะคะ”

“พี่เก็บเอาไว้เองก็แล้วกัน”

หญิงสาวพูดจบหมุนร่างงามเดินเข้าไปในห้องทำงานซึ่งอยู่ทางด้านในทันที ประชาสัมพันธ์สาวใหญ่อมยิ้ม ส่ายศีรษะเล็กน้อยแล้วลงมือทำงานตามหน้าที่ ครู่หนึ่งเงยหน้าที่มีริ้วรอยตีนกาขึ้นมา แปลกใจว่าใครเป็นเจ้าของช่อดอกไม้นิรนาม แต่ที่แน่ ๆ จะต้องเงินหนาถึงกล้าจ่ายขนาดนั้น

หลังจากเฝ้าแอบซุ่มสังเกตการณ์เป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ ตะวันจึงรู้ว่าไม่มีใครมารับ-ส่งฟ้าวลัย เท่ากับว่ายังไม่มีแฟน คิ้วเข้มขมวดมุ่นเข้าหากัน ครุ่นคิดกับสิ่งที่เห็น นึกถึงใบหน้าสวยหวาน กิริยามารยาทเรียบร้อยน่ารักซึ่งยังตราตรึงในความรู้สึกไม่หาย

‘ไม่น่าเชื่อ สวย น่ารัก นิสัยดีอย่างนั้น แต่ไม่มีแฟน หรือว่าผู้ชายมองไม่เห็น เธอพักที่ไหนนะ บางทีแฟนอาจรออยู่ที่บ้านก็ได้’

ความสงสัยยังไม่สิ้นสุด ชายหนุ่มไม่รั้งรออีกต่อไป กลัวว่าจะเสียเวลาหากจีบแล้ว เธอมีคนรักหรือสามีอยู่ที่บ้าน ในเมื่อสนใจก็ต้องตามให้ถึงที่ เย็นวันนั้นหลังจากฟ้าวลัยนั่งรถเก๋งคันหรูเคียงคู่กับคนขับ โดยมีหญิงชายสูงวัยท่าทางภูมิฐานร่วมเดินทางมาในรถคันเดียวกัน ตะวันขับตามไปห่าง ๆ ด้วยความอยากรู้ว่าคนทั้งหมดจะไปที่ไหนกัน

‘อยู่แถบหมู่บ้านคนรวยด้วย แต่ละหลังใหญ่มหึมา พื้นที่กว้าง อย่างนี้เรียกมหาเศรษฐีแล้ว นั่น รถจอดบ้านหลังนั้น ประตูรีโมทเปิดเอง เราจอดตรงนี้แหละ’

ชายหนุ่มพยายามเก็บรายละเอียดเกี่ยวกับฟ้าวลัยเอาไว้ รู้ว่าเธออยู่ในบ้านหลังใหญ่ หญิงชายสูงวัยคู่นั้นคงเป็นเจ้าของบริษัท

‘ฟ้าคงเป็นคนสนิทของเจ้าของบ้าน เขาเอ็นดูให้มาอยู่ด้วย หรือว่าเป็นลูกสาวแต่ไม่น่าใช่เพราะตอนที่เอาของมาให้เรานั้น เธอนับของทั้งหมดแล้วบรรจุลงลังด้วยตัวเอง ถ้าเป็นลูกสาวเจ้าของคงไม่ทำถึงขนาดนี้หรอก ส่วนใหญ่จะเป็นพวกคุณหนู ไม่ยอมแตะต้องงานอะไรทั้งนั้น’

หลังจากตะวันสรุปแก่ตัวเองว่าฟ้าวลัยคือผู้อาศัยอยู่ภายในบ้านหลังใหญ่ เธอไม่มีแฟนยังเป็นโสด ตะวันเดินหน้าที่จะจีบเพื่อได้ครอบครองหัวใจ

ส่งดอกไม้ไปให้จนครบหนึ่งเดือน คิดว่าสมควรแก่เวลาที่จะเปิดเผยตัวเสียทีว่าเป็นผู้ส่งดอกไม้ อยากรู้เหมือนกันว่าฟ้าวลัยจะรู้สึกอย่างไร

หากทราบว่าเขาคือผู้ชายนิรนามคนนั้น

“คุณต้องการอะไรคะ”

ฟ้าวลัยถามเสียงสั่น ๆ หลังจากได้รับโทรศัพท์ มีเสียงหล่อของผู้ชายคนหนึ่ง พูดเกี่ยวกับอะไรบางอย่างคร่าว ๆ เข้าใจว่าเป็นพวกโรคจิตด้วยซ้ำ

“คุณอยากเจอผมไหม”

“คุณเป็นใคร ทำไมฉันต้องอยากเจอคุณด้วยล่ะ”

หญิงสาวถามเสียงสั่น สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล เข้าใจว่าผู้ชายที่กำลังคุยด้วย เข้าขั้นโรคจิตเต็มร้อย ร่ำ ๆ จะวางสายด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ยังคงถือเอาไว้เช่นเดิม กระทั่งเสียงหัวเราะจากต้นสายดังขึ้นและบีบเสียงให้หล่อดังตามมา

เธอไม่น่าหลวมตัวรับโทรศัพท์เลย เสียอารมณ์เปล่า ๆ

“ผมผู้ชายที่ส่งดอกไม้สีขาวให้คุณทุก ๆ วันไงครับ”

“คุณส่งดอกไม้ให้ฉันหรือ ส่งทำไม”

“อยากคุยด้วยไงครับ เอาเป็นว่าเที่ยงตรง คุณฟ้าออกมายืนหน้าบริษัท ผมจะขับรถไปหา เจอหน้ากันแล้วจะร้องอ๋อ หวังว่าคงไม่รังเกียจนะครับ”

“เดี๋ยวก่อน ฉันยังไม่รับปากเลย ว้า วางสายไปแล้ว ทำยังไงดีล่ะถ้าเป็นพวกโรคจิตเราไม่แย่หรือ คิด ๆ สิฟ้า เอาเถอะ ในเมื่อกล้าส่งดอกไม้แพง ๆ มาให้ทุกวันอย่างนี้ คงไม่ธรรมดาหรอกนะ เราคงเคยเจอเขาแล้ว อยากรู้นักว่าเป็นใคร”

ด้วยความสงสัย อยากเจอหน้าว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ฟ้าวลัยไม่รอช้าที่จะไปยืนรอหน้าบริษัท มองไปที่ถนนไม่เห็นรถใครสักคัน

“สงสัยโดนพวกโรคจิตหลอกแล้วมั้ง”