25 มาทั้งที่ยังไม่สร่าง

มารดาใส่ไม่ยั้งเพราะเกลียดชังผู้หญิงค้าบริการที่เสนอตัวให้ลูกชายอย่างที่สุด รับไม่ได้ที่จะมีลูกสะใภ้เป็นคนมีอาชีพพิเศษ อับอายขายหน้าญาติพี่น้อง ตะวันเองก็รู้ว่าคุณวรรณพรเดือด ป่านนี้คงร้อนเป็นไฟไปแล้ว รีบปลอบใจทันที

“ไม่มีอะไรหรอกครับแม่ แค่ผมเมาหนักไปหน่อยก็เลยนอนค้างน่ะ”

“นอนกับผู้หญิงขายตัวงั้นหรือ”

“ก็มีบ้างครับหรือจะให้ผมขับรถกลับบ้านทั้งที่เมาหนักล่ะ อันตรายนะครับ”

“ในเมื่อรู้ว่าดื่ม ทำไมต้องขับรถเอง แท็กซี่ก็มี เฮ้อ พูดไปก็เหมือนเดิม ไม่เคยฟัง แม่วานเราไปเอาของให้หน่อย”

คำร้องขอจากมารดาสร้างความงุนงงแก่ตะวันยิ่งนัก แต่ไหนแต่ไรมา ไม่เคยที่จะเอ่ยปาก คงเป็นเรื่องสำคัญที่ไม่อาจปฏิเสธได้ แม้ว่าร่างกายไม่เต็มร้อยก็ตาม

“เอาของ อะไรครับ”

“เครื่องหอมของบริษัทวัฒนา จำให้ดีนะแม่จะบอกรายละเอียดให้รู้ว่าไปยังไง ห้ามบิดพลิ้วเด็ดขาด งานนี้พลาดไม่ได้”

“คร้าบ แม่ ผมจะไปเดี๋ยวนี้เลยครับ ขอเวลาใส่เสื้อผ้าก่อน”

“ว้าย ตายแล้วตะวัน บัดสีบัดเถลิง แกทำอะไรก็รู้อยู่แก่ใจ อย่าให้แม่ต้องรู้เห็นได้ไหม เก็บไว้ก็ได้ไม่ต้องบอกหมด น่าเกลียดที่สุด”

เพียงแค่ล้อเล่น กลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมาทันที มารดาเกิดอาการปรี๊ดแตก เอะอะโวยวาย คิดว่าชายหนุ่มนอนเปลือยกายอยู่กับผู้หญิงขายบริการ ทั้งที่ความจริงยังไม่ได้ถอดเสื้อผ้าด้วยซ้ำ ผู้หญิงที่อยู่ด้วยปิดปากหัวเราะคิกคัก

แม้ว่าไม่ใช่เรื่องจริง แต่สามารถทำให้มารดาของชายหนุ่มอารมณ์ขึ้นได้ สะใจยิ่งนัก พวกที่หวงลูกจะต้องเจอแบบนี้ ก่อกวนประสาทให้หนัก ขอแค่เพียงได้เข้าไปอยู่ในบ้านจะครอบครองทุกสิ่งทุกอย่างแล้วค่อยจัดการกับมารดา

“ท่าทางแม่พี่ไม่ชอบหนูเลย เสียงห้วนมาก”

“เธอไปรับสายทำไมเล่า แม่ผมไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัว”

“ขอโทษค่ะ พี่ไปเถอะแต่อย่าลืมแวะมาหาบ้างนะคะ”

หญิงสาวเขย่งปลายเท้าจูบที่แก้ม กอดเอวเอาไว้แน่น ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างเซ็ง ๆ เพราะยังไม่สร่างเมา อยากนอนต่อ แต่ก็ต้องทำตามที่คุณวรรณพรไหว้วาน ก่อนออกจากห้องหันไปมองสาวสวยอีกครั้งหนึ่งเห็นว่ากำลังนั่งกรีดนิ้วนับเงินที่เขาให้เอาไว้ แสดงความโลภออกมาให้เห็นอย่างน่าเกลียด

ครั้งสุดท้ายแล้วที่จะเข้ามาที่ห้องนี้ จบกันที เธอรักเงินมากกว่าเขา

ระหว่างการเดินทางตะวันหลับ ๆ ตื่น ๆ จากอาการเมาค้าง เขาใช้บริการแท็กซี่เพราะขับรถไม่ไหว จอดเอาไว้ที่หน้าอพาร์ตเม้นต์ของเธอคนนั้น ดวงตาที่ปรือเวลามองข้างทางแล้วปิดหลับลงไปเป็นอย่างนี้บ่อยครั้งโมโหตัวเองไม่น้อย สนุกจนเกินไป ทำให้ลำบากในการตื่น คนขับแท็กซี่เองก็รู้ ได้แต่ยิ้ม ๆ รู้ว่าเป็นเรื่องปกติของผู้ชาย

“ถึงแล้วครับบริษัทวัฒนา”

“ขอบคุณครับ ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป อยู่รอรับได้ไหมครับ ผมจะเอาของขึ้นรถ ผมให้ค่าเสียเวลาระหว่างรอ”

“ครับ ผมรอได้ขอจอดอยู่ตรงด้านหน้าก็แล้วกัน เชิญครับ”

“ขอบคุณมาก นี่ค่ารถขามาเอาไปก่อน ผมเข้าไปล่ะ คงไม่นานหรอก”

ชายหนุ่มยื่นเงินจำนวนหนึ่งส่งให้คนขับรถแท็กซี่แล้วเดินเซ ๆ เข้าไป รับรู้ว่าภายในท้องโหวง แต่หนักศีรษะ เกิดจากดื่มหนักแต่ไม่ได้รับประทานอาหาร เวลานี้ท้องเริ่มอุทธรณ์ แต่ก็ต้องทน รอให้ถึงบ้านก่อนจะรับประทานให้เต็มที่

เพียงยืนหน้าประตูทางเข้าบริษัท ยามรักษาความปลอดภัยปรี่เข้ามาหา มองด้วยสายตาแปลกใจ รู้ว่าเป็นผู้ชายรูปร่างหน้าตาดี ทำไมผม เสื้อผ้าถึงยับยู่ยี่ อีกทั้งได้กลิ่นเหล้าระเหยออกมาจากลมหายใจด้วย กลัวว่าจะเป็นผู้ร้าย เข้ามาก่อการอะไรบางอย่างที่เป็นภัยต่อผู้คน

เริ่มไม่ไว้ใจเพราะคนที่ติดต่องานกับบริษัทวัฒนาจะต้องแต่งกายสุภาพเรียบร้อย ไม่มีใครที่อยู่ในสภาพดูไม่ได้ ก่อนที่ตะวันจะเข้าไปเขารีบถามทันที

“คุณมาหาใครครับ”

“ผมมาจากคุณวรรณพร ท่านให้มาเอาลูกประคบกับเครื่องหอม”

“ผมจะแจ้งให้ประชาสัมพันธ์ทราบ ผมว่าคุณนั่งรอที่โซฟาตรงนั้นก่อนนะครับ”

“ขอบคุณครับ เรียบร้อยแล้วช่วยปลุกก็แล้วกัน ของีบก่อน เมื่อคืนหนักไปหน่อย”

เขาไม่ฟังคำอนุญาตแต่อย่างใด ตะวันนั่งลงที่โซฟาแล้วเอียงศีรษะพิงลงที่พนักแล้วหลับตาทันที ไม่สนใจว่าใครจะมองด้วยความสงสัย ว่าทำไมถึงมานอนหลับอยู่ตรงนี้ แม้แต่ประชาสัมพันธ์สาวใหญ่วัยหมดประจำเดือนเข้ามาดูใกล้ ๆ คิดว่าตะวันไม่สบาย ครั้นได้กลิ่นเหล้า รีบถอยออกมา