15 กามตัณหาของดำรง

“พรพรรณ เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเป็นอย่างนี้”

“ใครจะกล้าทำพรพรรณล่ะคะ ถ้าไม่ใช่แพรว พี่สาวแสนเลว”

“ทำไม แพรวเขาทำร้ายพรพรรณหรือ”

“ค่ะ ตั้งแต่เล็กจนโต เขาไม่เคยรักพรพรรณเลย หาเรื่องตลอด ถือว่าเป็นลูกคนโต วันนี้ก็เหมือนกัน หาว่าคุณชอบเที่ยวกลางคืน ชวนผัวเค้าไปหาผู้หญิงแล้วก็มีเด็กด้วย ใครจะทนได้ล่ะคะ พอเถียงก็ลงมือลงไม้ ถ้าแม่กับยายฟ้าไม่ห้ามเอาไว้ ป่านนี้คงเละแล้วล่ะ”

ความร้ายกาจของพี่สาวคนโตถูกถ่ายทอดให้สามีแสนเลวฟังจนหมดสิ้น พร้อมๆ กับน้ำตาใส ๆ ไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้างและโผเข้าไปซบอกกว้าง ร้องไห้สะอึกสะอื้นเนื้อตัวสั่นเทา เสียใจต่อการกระทำของพี่สาว นอกจากใช้กำลังทำร้ายร่างกายแล้วยังกล่าวหาดำรงว่าเป็นคนไม่ดี ประการหลังสุดนี่ยอมไม่ได้เด็ดขาด

“ทำกันถึงขนาดนี้เลยหรือ”

ดำรงชายชั่วผู้แสร้งดีกัดกรามกรอด ดวงตาลุกโชน โกรธแพรวที่สุด ลำแขนแกร่งโอบร่างภรรยาเอาไว้แน่น แค้นจับใจ คิดหาวิธีที่จะเล่นงานให้หนัก รู้ว่าวิธีเดียวที่จะทำได้ก็คือ ยุให้กิตติเที่ยวกลางคืนบ่อย ๆ และหาสาวสวยมาเสิร์ฟ

เท่ากับว่าทำร้ายแพรวให้ตายทั้งเป็นจนถึงขั้นบ้าคลั่ง

“พี่แพรวอารมณ์ร้ายตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วค่ะ พรพรรณทนเป็นที่รองมือรองเท้า ไม่ปริปากบ่น กระทั่งวันนี้ทนไม่ไหวจริง ๆ ตอบโต้กลับไปบ้าง”

“หน้าตาก็สวยแต่จิตใจชั่วร้ายเกิดในตระกูลดีแท้ ๆ นิสัยสลัมมาก ไม่น่าเป็นพี่สาวคุณเลย ผมจะได้ทำอะไรสะดวกกว่านี้”

แม้ว่าดำรงไม่ใส่ใจต่อภรรยาสักเท่าไหร่ แต่ก็อดเป็นเดือดเป็นแค้นแทนไม่ได้ เห็นร่องรอยฟกช้ำแล้วแค้นใจ อยากขยี้แพรวให้แหลกไปกับมือ ทำไมจะไม่รู้ว่าเธอร้ายกาจแค่ไหน เจ้าอารมณ์ก็เท่านั้น กิตติบ่นให้ฟังบ่อย ๆ ถ้าไม่เห็นแก่ผลประโยชน์ที่เธอมอบให้กิตติคงไม่อยู่ให้บริภาษด้วยถ้อยคำหยาบคาย

เวลาโกรธไม่อาจควบคุมอารมณ์ได้เหมือนคนจิตวิปลาส เขาโชคดีที่พรพรรณไม่เป็นอย่างนั้น ค่อนข้างหัวอ่อน อยู่ในโอวาทตลอดซึ่งเป็นส่วนดีที่เขาไม่กล้าทอดทิ้ง ถึงจะมีผู้หญิงนอกบ้านมากหน้าหลายตา แต่ก็ยังกลับบ้าน รู้ว่ามาที่บ้านพรพรรณจะดูแลอย่างดี ราวกับทาสผู้ซื่อสัตย์ สมัยนี้หาผู้หญิงแบบนี้ไม่ได้ง่าย ๆ

“อย่ายุ่งกับเขาเลย ใครทำอะไรเอาไว้ เดี๋ยวกรรมก็สนองเองนั่นแหละค่ะ”

“คุณพูดอย่างนี้ เท่ากับว่ารักพี่สาวอยู่ใช่ไหมครับ ผมอยากให้เขาได้ยินจังเลยจะรู้สึกยังไง ทำร้ายน้องสาวครั้งแล้วครั้งเล่า แต่น้องก็ไม่เคยเกลียด”

“อย่าพูดอีกเลยค่ะ ลืม ๆ ไปเถอะ พี่แพรวร้ายยังไงก็เป็นพี่ สายเลือดเดียวกัน ตัดไม่ขาดหรอก เรามีกันแค่นี้ แต่ก็อย่าข่มเหงกันมากนัก ความอดทนมีขีดจำกัด”

ภรรยาผู้แสนดีเบียดร่างเข้าหาดำรงอย่างจงใจ พยายามทำทุกอย่างเพื่อยึดให้อยู่กับตัวเอง ไม่ให้ไปหาเศษหาเลยนอกบ้าน แม้ว่าบางอย่างน่ารังเกียจ ขยะแขยงแทบจะอาเจียนต่อสิ่งที่ปฏิบัติ เพื่อให้เขาได้รับความสุข เธอยอมทั้งนั้น

ผู้ชายทุกคนชอบเรื่องเซ็กซ์ทั้งสิ้น สำหรับดำรงแล้วดูเหมือนว่าจะมากกว่าคนอื่น สามารถที่จะมีเรื่องอย่างว่ามากกว่าวันละครั้ง พรพรรณจะต้องตอบสนองได้ทุกครั้ง โดยบอกกับตัวเองว่า เขาอิ่มแล้วคงไม่ไปหากินข้างนอก

วันนี้เช่นกันแม้ว่าอารมณ์ขุ่นที่แพรวทำร้ายร่างกาย แต่ไม่ละเว้นหน้าที่ภรรยา ปลายจมูกโด่งไล้ลงไปตามแก้มซ้ายขวา ริมฝีปากอิ่มเม้มงับติ่งหูแล้วขยับเลื่อนลงไปบริเวณลำคอ เล้าโลมช้า ๆ เรียกความรู้สึกที่ใฝ่ในเรื่องดังกล่าวให้คุโชน

“คุณจะทำอะไรคะ”

“ทำในสิ่งที่คุณชอบไงคะ หรือว่าไม่ต้องการ”

“โธ่ พูดอะไรอย่างนั้นล่ะครับ คุณก็รู้นี่ว่าผมถี่แค่ไหน เหมือนจิ้งหรีดตัวผู้ที่ผสมพันธุ์ตลอดเวลา”

“บ้า พูดน่าเกลียด ถ้าตลอดเวลาพรพรรณรับไม่ไหวหรอกค่ะ”

“ในเมื่อรับไม่ไหว ผมหาผู้ช่วยนะ คุณจะได้ไม่เหนื่อย โอ๊ย ตีผมทำไมเจ็บนะ”

เขาทำเสียงโอดครวญ เรียกร้องความสงสารเมื่อฝ่ามือน้อย ๆ ฟาดลงไปที่ต้นแรงแกร่ง พรพรรณแกล้งถลึงตา ทำหน้าไม่ชอบใจก่อนที่จะส่งเสียงห้วน ๆ

“ตีสิ อยากหาผู้ช่วยมาทำไมล่ะ”

“ผมพูดเล่น ใครจะกล้าทำอย่างนั้น ในเมื่อมีเมียทั้งสวยทั้งเก่ง ดูแลผมดีขนาดนี้ สนองตอบได้ทุกอย่าง อย่าโกรธเลย ผมเหมือนเดิมทุกอย่าง โอ เมียจ๋าแต่งตัวเซ็กซี่ได้ใจจริง ๆ”

หนุ่มจอมกะล่อนใช้มธุรสวาจาแก่ภรรยาให้ชื่นฉ่ำใจ ด้วยเกรงว่าเธอจะโกรธที่เขาคิดมีผู้หญิงมาปลดเปลื้องอารมณ์เสน่หา เขาไม่รอช้าที่จะดึงร่างอวบเข้าหา ประทับริมฝีปากลงไปเคล้าคลึงเบา ๆ แล้วสอดปลายลิ้นเข้าไปทักทายความนุ่มอุ่นของกระพุ้งแก้ม