EP 3 [3-1]

ถึงคุณไฟจะพูดแบบนั้น แต่หลังจากวันนั้นเขาก็ไม่ได้เข้ามาที่บ้านอีกเลย ส่วนฉันก็นั่งนอนๆ อยู่ในบ้าน มันเป็นเรื่องที่น่าเบื่อมาก เพราะแขนของฉันมันทำอะไรไม่ได้เลย จนวันที่ฉันได้เวลาถอดเฝือกออก

วันนี้ฉันมาโรงพยาบาลกับพะพาย เธอได้รับอนุญาตให้ขับรถได้เหมือนเดิมแล้ว แต่เสร็จจากโรงพยาบาลแล้ว ทางที่เธอขับรถกลับไม่ใช่ทางกลับบ้านน่ะสิ พะพายบอกว่าจะพาฉันไปกินชาบูฉลองแล้วก็ซื้อเสื้อผ้าใหม่ด้วย

“พี่ดินคะชุดนี้สวยไหม”

ฉันกับพะพายหันไปไปตามเสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เดินควงคู่มากับคุณดิน อ่อ นี่คือ ‘ยัยขิม’ นางร้ายปัญญาอ่อนที่พูดมีสาระได้ไม่ถึงหนึ่งบรรทัด ตัวจริงดูดีกว่าที่ฉันเขียนเอาไว้นิดหน่อย

“สวยครับ”

คุณดินตอบออกไปทั้งๆ ที่สายตาไม่ได้มองยัยนั่นเลยสักนิด ยัยขิมเป็นลูกสาวของคู่ค้าที่คุณดินกำลังติดต่อขอเซ็นสัญญาด้วย

ซึ่งนั้นแหละ เขาเอาใจนางเพราะหวังผลประโยชน์

“ฉะ ฉันว่าเราไปร้านอื่นกันดีกว่า”

แต่นางเอกของฉันนี่สิ ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเค้าเอาซะเลย

“เข้าไปทักทายสิ”

“อย่าดี..”

“คุณดินนน”

ฉันไม่ได้ฟังที่พะพายพูดแต่รีบเดินเข้าไปทักทายคุณดินทันที บอกแล้วไงว่ายังไงฉันก็จะเชียร์ให้พระนางของฉันได้กันอยู่ดี

“พะพาย... มาทำอะไร”

เอ่อ นี่มองเห็นฉันบ้างหรือเปล่า แหม่ มองข้ามหัวฉันไปเลยนะคะคุณดิน

“พะพายพาพริกไปถอดเฝือกที่โรงพยาบาลค่ะ ขากลับก็เลยแวะกินข้าวแล้วก็ซื้อเสื้อผ้าให้ค่ะ”

“แล้วมากันยังไง”

“กะ ก็ขับรถมาค่ะ”

“ใครอนุญาตให้เธอขับรถ”

คุณดินเดินเข้าไปจ้องหน้าพะพายทันที เล่นเอาเจ้าตัวถึงกลับรีบถอยหลังหนีเลยล่ะ

“ใครกันคะดิน”

ยัยขิมเดินเข้าควงแขนคุณดินพลางมองพะพายตั้งแต่หัวจรดเท้า

“เด็กที่บ้าน”

“ตายจริง คนใช้ที่บ้านมีเงินมาซื้อเสื้อผ้าแบบนี้ใส่ด้วยเหรอคะ”

“เดี๋ยวนะคะ คำว่า เด็กที่บ้าน อาจจะไม่ได้หมายถึงคนใช้ก็ได้นะคะคุณขิม”

“กะ แกหมายความว่ายังไง”

“ก็อะไรที่มันเด็กกว่า สดกว่า แถมยังอยู่ในบ้านซะด้วย ฉันว่าจะคงจะน่ากินกว่าอะไรที่มันเก่า เน่า เละ นะคะ”

“แก!”

“รีบไปเร็วพะพาย ตรงนี้มันเหม็น ว๊ายย! กลิ่นอะไรเนี้ย”

ฉันรีบดึงมือพะพายออกมาจากร้าน ถึงจะมีเสียงกรี๊ดตามหลังมาแต่เจ้าตัวก็ไม่เดินออกมาด้วยหรอกเพราะนางคนนี้อะเก่งแต่ปาก

“ทำไมไปพูดแบบนั้นล่ะพริก”

“อย่าบอกว่าจะยืนให้นางดูถูกอยู่แบบนั้นนะ”

“สะใจมากเลยต่างหาก ฮ่าๆๆ”

ฉันกับพะพายหัวเราะออกมาพร้อมกัน แบบนี้สิ ค่อยเหมาะกับการเป็นนางเอกของฉันหน่อย

“ไปดูดวงกันป่ะ”

“หา! อะไรของเธอเนี้ย”

อยู่ๆ พะพายก็ชี้ไปที่ร้านดูดวงที่แต่งสไตล์อียิปหน่อยๆ แต่ในร้านเงียบกริบไม่มีใครเลยสักคน

“ก็ในเมื่อเธอจำเรื่องของตัวเองไม่ได้ เราก็ลองให้หมอดูช่วยไง”

“มันได้เหรอ”

“ลองดูก็ไม่เสียหายหรอก”

พะพายลากฉันเข้าไปในร้าน เจอแม่หมอคนหนึ่งไม่รู้ว่าเค้านั่งสมาธิหรือนั่งหลับอยู่กันแน่

“หาทางกลับบ้านไม่ได้เหรอแม่หนู”

แม่หมอพูดพร้อมกับค่อยๆ ลืมตาขึ้น เขารู้ได้ยังไง หรือว่าจะของจริงวะ

“ใช่เลยค่ะ เพื่อนหนูความจำเสื่อมก็เลยไม่รู้ว่าบ้านอยู่ที่ไหน”

“เธอจำได้ทุกอย่าง แต่เธอไม่ใช่คนที่นี่”

“หนูต้องทำยังไงคะ”

ฉันที่เงียบดูเชิงอยู่สักพักรีบถามออกไปทันที เอาวะ อย่างน้อยฉันก็พอจะมีที่ปรึกษาได้บ้าง ลองบอกคนอื่นว่าฉันเป็นคนแต่งนิยายที่ดันหลุดเข้ามาในนิยายตัวเองดูสิ เขาจะได้ส่งฉันไปโรงพยาบาลบ้าแทน

“นี่คือโอกาสที่เธอจะได้ร้อยเรียงเรื่องราวที่ถูกฉีกขาดขึ้นมาใหม่”

เรื่องราวที่ถูกฉีกขาด

“แต่หนูจะทำได้ยังไง หนูไม่มีโน๊ตบุ๊คสักหน่อย”

“เธอต้องทำมันด้วยตัวเองเธอ จนกว่าทุกอย่างจะถึงหน้าจบบริบูรณ์”

“หมายความว่าให้หนูดำเนินเรื่องทั้งหมดที่เคยแต่งขึ้นมาใหม่ด้วยตัวเอง ถ้าดำเนินได้ถึงตอนจบหนูจะได้กลับบ้านเหรอคะ”

“ต้องดำเนินให้เหมือนเดิม ไม่เร่งรัด บิดพลิ้ว”

“แล้วทำไมหนูถึงต้องเข้ามา เอ่อ อยู่ที่นี่”

“ดวงจิตสุดท้ายของเธอผูกพันกับที่นี่ มันเป็นลิขิตสวรรค์”

“แล้ว..”

“หมดเวลาแล้ว เชิญออกไปได้”

พูดจบแม่หมอก็หลับตาลงต่อ นี่มันเรื่องอะไรกันวะเนี้ย

“แม่หมอพูดอะไรฉันไม่เข้าใจเลยสักนิด”

พะพายพูดขึ้นในขณะที่เรากำลังเดินอยู่ที่ลานจอดรถ

“นั้นสิ ฉันก็งงๆ เหมือนกัน”

“ถึงรถล่ะ... อื้ออ!”

“พะพาย!”

อยู่ๆ ก็มีผู้ชายชุดดำสามคนโผล่ออกมาจับตัวพะพาย

“ปล่อยเพื่อนฉันนะเว้ย”

“กลับบ้านเธอไปซะ อย่ายุ่งดีกว่าถ้าไม่อยากเจ็บตัว”

พวกมันพูดเสร็จก็พยายามอุ้มพะพายไปขึ้นรถ ฉันหันไปหยิบกรวยที่ตั้งอยู่ตรงนั้นทุบเข้ากลางหลังมันเต็มๆ

ตุบ!

“โอ๊ยย”

“อ๊ากกกก”

จังหวะที่พวกมันเผลอทำให้พะพายกัดมือมันก่อนจะวิ่งออกมา เราเตรียมจะวิ่งหนีกันสุดชีวิตแต่เสียงปืนที่ดังขึ้นทำให้พวกเราหยุดแทบจะทันที

ปัง!

“ใครกล้าก้าวเท้าออกไปกูยิงไส้แตกแน่”

“มึงยิงทำไม นี่ในห้างนะเว้ยเดี๋ยวพ่อมึงก็แห่กันมาหรอก”

“ก็รีบไปจับตัวมันไปให้นายสิวะ”

ไอพวกนั้นเดินเข้ามาดึงแขนพะพายไปแน่นอนว่าเธอไม่ยอมไปง่ายๆ แน่

“ปล่อยฉันนะ ช่วยด้ว..”

เพี๊ยะ!

“โอ๊ย”

“แมนมากมั่งทำร้ายผู้หญิงเนี้ย”

“อยากโดนด้วยคนใช่ไหม”

“คิดว่ากูกลัวเหรอ คุณตำรวจขา ทางนี้ๆๆ”

พวกมันหันไปมองทางด้านหลัง ฉันรีบดึงพะพายวิ่งหนี

ทันที

ปัง!

“กรี๊ดดด!”

“พะพาย!”

“พะพาย! มึงงง!”

ฉันไม่รู้ว่าคุณดินมาจากไหนแต่ที่แน่ๆ เขามีพวกตามมาด้วยอีกสามสี่คนจัดการกับคนพวกนั้น พะพายโดนยิงเฉียดเข้าที่แขน คุณดินให้ลูกน้องเค้าจัดการกับพวกนั้นแล้วรีบพาพะพายไปโรงพยาบาล