EP 1 [1-2]

“หมอบอกว่าสมองเธอไม่มีอะไรผิดปกติค่ะ แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงจำชื่อนามสกุลตัวเองไม่ได้”

ฉันรู้สึกตัวขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงคนคุยกันแต่ไม่ได้ลืมตาขึ้น ลองตั้งใจฟังดูก่อน

“เธอนี่มันหาแต่เรื่องจริงๆ เลยพะพาย”

“เพราะต้องขับรถฝ่าฝนออกไปรับมึงไม่ใช่หรือไง เลยเกิดเรื่อง”

“พะพายผิดเองค่ะคุณไฟ แต่ พะพายอยากขอให้เธอไปอยู่กับเราก่อนได้ไหมคะ”

“หื้ม”

“คือ ถ้าเธอความจำเสื่อมจริงๆ หลังจากออกจากโรงพยาบาลเธอจะไปอยู่ที่ไหนละคะ แล้วพะพายก็เป็นคนทำให้เธอเป็นแบบนี้ด้วย”

“หาเรื่องใส่ตัว”

“คุณดินนน~”

“ก็ลองดู”

หลังจากนั้นบทสนทนาก็เงียบลงพร้อมกับเสียงเปิดประตูที่ตามมา นี่ฉันความจำเสื่อมจริงๆ เหรอวะ แต่ถ้าฉันความจำเสื่อมฉันจะจำตัวละครของตัวเองได้ยังไง ฉันยังจำชื่อนามสกุลตัวเองได้ดีแต่ทำไมมันถึงไม่มีในระบบ ถึงฉันจะชอบมโนจนแต่งนิยายได้เป็นเรื่องๆ แต่เรื่องที่ฉันทะลุเข้ามาอยู่ในนิยายตัวเองมันออกจะเหลือเชื่อเกินไปหน่อยนะ

ตกดึกหลังจากที่พะพายกลับบ้านไปเพราะฉันขอว่าไม่ต้องนอนเฝ้า จริงๆ แล้วฉันมีแผนที่จะหนีออกจากโรงพยาบาลนี่ต่างหาก ฉันต้องออกไปพิสูจน์ให้ได้ว่าที่นี่ไหน ตกลงเรื่องทั้งหมดมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

ฉันลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าดู มีเสื้อแขนยาวแขวนอยู่หนึ่งตัวน่าจะเป็นเสื้อของพะพายที่ลืมไว้ ฉันใส่เสื้อคลุมก็จะค่อยๆ ย่องออกมานอกห้อง แขนข้างขวาก็ใส่เฝือกอยู่ ดีนะเป็นแค่แขน ขาหักด้วยมีหวังฉันได้นอนอกแตกตายอยู่ในโรงพยาบาลแน่ๆ

“เฮ้ออออ~ รอดแล้วเว้ย”

สุดท้ายฉันก็หนีออกมาจากโรงพยาบาลได้ โดยที่ไม่มีคนสนใจ มองไปรอบๆ เมืองที่นี่มันก็เหมือนที่ฉันเคยอยู่ทุกอย่าง แต่หนีออกมาไม่มีเงินติดตัวสักบาทนี่ฉันคงต้องเดินกลับบ้านสินะ

โครกกก!

“โอ๊ยยย! หิวข้าวจังวะ”

ฉันเดินมาไกลแค่ไหนก็ไม่รู้ รองเท้าสำหรับใส่ในโรงพยาบาลเริ่มขาดแล้วด้วย แถมท้องยังมาร้องอีก โอ๊ย ทำไมชีวิตฉันมันถึงได้เกิดมาลำบากขนาดนี้นะ

“น้องสาววว ทำไมมาเดินคนเดียวตรงนี้ล่ะจ๊ะ”

อยู่ๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาฉัน ดูจากสภาพแล้วไม่น่าจะเป็นคนดีหรอกนะ ฉันเลือกที่จะเดินเลี่ยงไม่ตอบแต่มันกลับเดินตามมาดึงแขนฉัน

“โอ๊ยยยย”

“เฮ้ย แขนหักนี่หว่า เจ็บขนาดนี้ไปกับพี่ดีกว่าน้อง”

“ปล่อยนะเว้ย”

ไอบ้านั้นมันพยายามเข้ามากระชากแขนฉันให้ไปกับมัน นี่ถ้าไม่ติดว่าแขนเจ็บนะแม่จะกระโดดฟาดหางจระเข้เข้าให้

“อย่าดื้อดิวะ”

พลั่ก!

“โอ๊ยยย!”

มีเท้าใครไม่รู้ถีบไอบ้านั้นจนกระเด็นหงายหลังไปเลย และเมื่อฉันหันไปสบตากับเขา ฉันก็รู้สึกหลังชาวาบขึ้นมาทันที

“มึงบ้าหรือเปล่า! หนีออกมาจากโรงพยาบาลทำไม!”

เสียงทรงพลังของไอคุณไฟที่ตะคอกใส่หน้าฉันพร้อมกับดวงตาดุดันที่จ้องฉันแทบจะกินเลือดกินเนื้อ

“อะ เอ่อ..”

“มีผัวแล้วก็ไม่บอก”

“มึงรีบไปเลยนะ ก่อนที่จะได้ตายคาตีนกู”

ไอบ้านั่นรีบวิ่งหนีออกไปทันที ตอนนี้ก็เลยเหลือแค่ฉันยืนอยู่กับไอคุณไฟนี่ โอ๊ย! สายตาที่เค้าจ้องมาฉันอยากจะวิ่งหนีตามไอผู้ชายนั้นไปด้วยจริงๆ เลยย

“ขึ้นรถ”

พูดจบคุณไฟก็เดินนำฉันออกไป เอาไงดีวะ จะหิวตายอยู่ตรงนี้หรือว่าเล่นตามน้ำไปก่อน

“อย่าให้กูต้องพูดซ้ำ!”

ฉันรีบวิ่งตามไปที่รถทันที ‘รถHonda nsx ตัวใหม่ล่าสุดสีดำสนิททุกระเบียบนิ้วยันมือจับ’ ใช่ค่ะ รถที่ฉันบรรยายในนิยาย จอดอยู่ต่อหน้าฉันตรงนี้ และเขา คุณไฟ ผู้ชาย โหด เถื่อน ดิบ ที่มีจุดอ่อนเดียวคือพะพาย ก็ยืนอยู่ตรงหน้าฉันตรงนี้เหมือนกัน นี่ฉันต้องยอมรับว่าตัวฉัน กำลังหลุดเข้ามาอยู่ในนิยายที่ตัวเองเขียนงั้นเหรอ ให้ตายเถอะ

คุณไฟขับรถไปที่ไหนก็ไม่รู้เพราะฉันไม่คุ้นกับถนนหนทางเลย ประมาณสิบนาทีเขาก็จอดรถหน้าคอนโดหรูที่ชั้นบนสุดน่าจะอยู่ขอบก้อนเมฆพอดีล่ะมั่ง ‘ชั้นบนสุดของคอนโดหรู สาวๆ หลายคนที่เคยขึ้นไปต่างไม่มีใครกล้ากลับมาอีก เพราะคุณไฟชอบใช้มันเป็น ห้องเชือด’

เฮือก!

หะ ห้องเชือด

คำบรรยายในนิยายที่ฉันเขียนเอาไว้ เล่นเอาตัวฉันขนลุกซู่ นี่ฉันกำลังเข้ามารับกรรมที่ตัวเองเขียนไว้หรือไงวะ โอ๊ยยย ถ้าโชคชะตาจะส่งฉันมาเจอไอคุณไฟนี่ ได้โปรดส่งฉันไปหายมบาลเถอะค่ะ

คุณไฟเดินนำหน้าฉันเข้าไปในห้อง ส่วนฉันกำลังยืนลังเลอยู่หน้าห้องว่าจะเข้าไปดีไหม ถ้าเข้าไปแล้วฉันไม่ได้ออกมาเหมือนกับในนิยายที่ตัวเองเขียนเอาไว้จะทำยังไงดีวะ

“มึงจะเข้ามาดีๆ หรือให้กูเก็บศพมึงเข้ามา”

ปัง!

จบประโยคนั้นฉันก็รีบเดินเข้ามาในห้องพร้อมปิดประตูลงอย่างไว ห้องนี้ถูกตกแต่งด้วยโดยสีดำแทบจะทุกชิ้น เรียกว่าได้ถ้าไม่เปิดไฟก็มองไม่เห็นอะไรเลย สิ่งที่สว่างที่สุดในห้องน่าจะเป็นชุดผ้าปูที่นอนสีเทาล่ะมั่ง

แกร่ก!

“เฮือก!”

“มีคนส่งมึงมาสืบเรื่องกูใช่ไหม!”

คุณไฟหันกลับมาบีบคอฉันจนติดผนังพร้อมกับปืนที่จ่อหัวฉันอยู่ตอนนี้