EP 1 [1-1]

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมามองเพดานห้องสีขาวและสัมผัสถึงกลิ่นยาที่ลอยมาแตะจมูก ฉันคงอยู่โรงพยาบาล ฉันยังไม่ตายสินะ

“ฟื้นแล้วเหรอ! เธอหลับไปตั้งหลายวัน”

เด็กผู้หญิงที่ดูแล้วน่าจะอายุเท่าๆ ฉัน หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม ใส่ชุดเดรสสีชมพูเดินเข้ามาหาฉันที่ข้างเตียง ฉันหันไปมองหน้าเธออย่างงงๆ และเพิ่งเห็นว่าแขนขวาของฉันใส่เฝือกอยู่ด้วย

“ธะ เธอ แค่กๆ”

“กินน้ำก่อนๆ”

เธอหันไปหยิบแก้วน้ำให้ฉันพร้อมกับค่อยๆ ประคองให้ฉันกินน้ำได้ง่ายขึ้น ฉันยังคงมองอย่างหวาดระแวงแต่ก็ยอมกินไปก่อน

“เธอเป็นใคร”

“ฉันชื่อพะพายนะ เอ่อ เป็นคนที่ขับรถชนเธอเอง”

‘พะพาย’ ชื่อเหมือนกับนางเอกนิยายของฉันเลยนะ พะพายมองฉันด้วยใบหน้ารู้สึกผิด ดูท่าแล้วเธอคงจะไม่ได้ตั้งใจจะชนฉันหรอก คงเป็นฉันที่เซ่อซ่าเดินไปกลางถนนเอง

“แล้วนี่ฉันอยู่ที่ไหน”

“โรงพยาบาลธัญญาบุรี จริงด้วย! เธอมีเบอร์โทรของญาติคนไหนหรือเปล่า เราประกาศหาญาติให้เธอแล้วนะแต่ยังไม่มีใครติดต่อมาเลย”

‘ธัญญาบุรี’ ชื่อนี้มันมีอยู่จริงด้วยเหรอวะ อะไรจะบังเอิญเหมือนชื่อในนิยายของฉันทั้งคนทั้งโรงพยาบาล แต่ฉันว่ามันไม่มีโรงพยาบาลชื่อนี้จริงๆ นะ

“เธอฟังอยู่หรือเปล่า”

“อะ หา อ่อๆ ฉันจำเบอร์ใครไม่ได้เลย”

ปกติฉันเมมชื่อไว้ในโทรศัพท์ตลอดเลย ไม่เคยคิดจะจำเบอร์ใครเลยสักคน

“งั้นจำชื่อตัวเองได้ไหม เดี๋ยวฉันจะได้ให้โรงพยาบาลประสานงานให้”

“อ่อ ฉันชื่อพริก พัชรินทร์ หนึ่งสวัสดิ์”

“งั้นเดี๋ยวฉันมานะ”

พะพายเดินออกจากห้องไปปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว ฉันหันมองบนหัวเตียงก็มีตัวอักษรที่ระบุชื่อโรงพยาบาลว่า ‘ธัญญาบุรี’ สงสัยก่อนที่ฉันจะเขียนนิยายจะหาข้อมูลไม่ดีแน่ๆ เลย ถึงไม่รู้ว่าโรงพยาบาลนี้มีอยู่จริง

“อะ โอ๊ยย”

ฉันลืมตัวไปว่าแขนข้างขวาของตัวเองเข้าเฝือกอยู่ ก็เลยขยับตัวแรงไปหน่อย นี่ฉันหลับไปกี่วันวะเนี้ย ไม่รู้ป่านนี้แม่จะตามหาฉันแล้วหรือเปล่า

แอดดดดดด!

“อ้าว ฟื้นแล้วเหรอ แล้วพะพายล่ะ”

อยู่ๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามา ใบหน้าหล่อตี๋ ผิวขาวผ่องเนียนเหมือนกับผู้หญิงเลยทีเดียว

“ออกไปติดต่อพยาบาลค่ะ”

“แล้วเธอเป็นอะไรมากไหม”

“ก็ เจ็บแขนนิดหน่อยค่ะ”

“พักผ่อนก่อนแล้วกัน เดี๋ยวฉันมา”

แอดดดดดด!

“อ้าว คุณดิน เอ่อ มาได้ยังไงคะ”

‘ดิน!’ เชี่ยยยย มันจะบังเอิญเกินไปแล้ว ทั้งชื่อพระเอกและ

นางเอกนิยายของฉัน โรงพยาบาลในเรื่อง นี่ถ้ามีคนชื่อ ‘ไฟ’ มาอีกคน ฉันต้องคิดว่าตัวเองหลุดเข้ามาในนิยายที่ตัวเองเขียนแน่ๆ บ้าเอ้ยย

“ขับรถมาสิ แล้วเธอไปไหนมา”

“พายไปแจ้งชื่อนามสกุลของเธอกับพยาบาลมาค่ะ แต่ว่า..”

“ว่า?”

“ชื่อ-นามสกุลที่เธอให้มามันไม่มีในระบบค่ะ ก็เลยจะกลับมาถามใหม่”

จะมีในระบบได้ยังไงในเมื่อฉันไม่เคยเข้ามารักษาที่นี่สักหน่อย

“พริกพอจะจำพวกเลขบัตรประชาชนได้ไหม เพราะชื่อและนามสกุลที่บอกมามันไม่มีในระบบ”

“ฉันไม่เคยมารักษาที่นี่ จะมีชื่ออยู่ในระบบได้ยังไง”

“เอ่อ ไม่ใช่ระบบของโรงพยาบาล หมายถึงระบบทะเบียนราษฎร์ก็ไม่มี”

“หา? เธอเป็นคนเถื่อนหรือไง”

ไอคุณดินอะไรนี่พูดพลางเดินมามองหน้าฉันอย่างสงสัย

“เอ่อ เธอน่าจะจำผิดมากกว่าค่ะ”

“ฉันชื่อพัชรินทร์ หนึ่งสวัสดิ์ เลขบัตรประชาชน 1909800834495”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ขออนุญาตเข้าตรวจคนไข้นะครับ”

“เชิญครับ”

หมอเดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับไฟฉายมาส่องๆ ไปมา

“ตอนนี้คนไข้ปวดตรงไหนบ้างครับ”

“ก็แค่ที่แขนค่ะ”

“มีอาการปวดหัวอะไรบ้างไหมครับ”

“ไม่มีค่ะ”

“หมอชูกี่นิ้วครับ”

“สองค่ะ”

“โอเคครับ อาการเบื้องต้นไม่ได้เป็นอะไรมากครับ ยังไงหมอขอดูอาการอีกสองวันก็กลับบ้านได้แล้วครับ”

“ขอบคุณมากครับหมอ”

หมอกับพยาบาลก็เดินออกไปส่วนดินก็เดินไปเป็นเพื่อนพะพายเรื่องแจ้งชื่อนามสกุลฉัน ไม่นานก็เดินกลับมาด้วยคำตอบเดิมคือชื่อและนามสกุลของฉันไม่มีในระบบ

ไม่นานพยาบาลสามสี่คนก็เดินเข้ามาในห้องเพื่อย้ายเตียงฉันเพื่อไปทำซีทีสแกนเพราะดินและพะพายคิดว่าฉันอาจจะความจำเสื่อม

“ฉันไม่ได้ความจำเสื่อม สมองฉันไม่ได้เป็นอะไรเลย”

“ก็ลองเช็คดูดีกว่าเพื่อความชัวร์ไง”

“ฉันนี่แหละชัวร์ที่สุดแล้ว!”

“เสียงโวยวายอะไรพะพาย”

ผู้ชายอีกคนเดินเข้ามาในห้อง ใบหน้าหล่อคมที่ดูน่าจะอายุมากกว่าฉันอยู่พอสมควร ถ้าดูจากเค้าโครงแล้วก็คล้ายนายดินเหมือนกันนะ

“คือเธอบอกชื่อนามสกุลที่มันไม่มีอยู่ในระบบให้พะพายค่ะคุณไฟ พะพายเช็คมาสองรอบแล้วก็เลยปรึกษากับคุณหมอให้ลองทำซีทีสแกนดูค่ะ”

‘คุณไฟ’ คุณไฟจริงๆ ด้วย นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะเนี้ย ฉันว่ามันต้องมีคนวางแผนจะทำอะไรฉันแน่ๆ

“นะ นี่อย่าบอกนะว่านายไฟเป็นพี่น้องกับนายดินน่ะ”

“ก็ใช่ไง แต่นี่ ดูแล้วฉันน่าจะแก่กว่าเธอนะ มีมารยาทหน่อย”

“ละ แล้วเธอ พะพาย เธอเป็นพี่น้องกับเค้าด้วยหรือเปล่า”

“เปล่านะ พะพายเป็นลูกบุญธรรมของคุณศรี..”

“หยุด! เราเป็นพี่น้องกันหรือเปล่ามันเกี่ยวอะไรกับเธอ”

ใช่! ใช่เลย ตามบทที่ฉันวางไว้เป๊ะ ไฟกับดินเป็นพี่น้องต่างแม่กัน ก็เลยมีนิสัยต่างกันคนละขั้ว ส่วนพะพายเป็นลูกบุญธรรมของน้าสาวไฟและดิน

แต่มันต้องไม่ใช่เรื่องจริงสิ! ตัวละครพวกนี้จะมาอยู่บนโลกกับฉันได้ยังไง

“โอ๊ยยยยยย”

ฉันยกมือข้างซ้ายขึ้นกุมขมับกับอาการปวดหัวที่พุ่งปรี๊ดขึ้นมาเล่นงานฉันเข้าอย่างจัง

“พริก เป็นอะไรหรือเปล่า ปวดหัวเหรอ”

“พวกคุณออกไปรอข้างนอกก่อนนะคะ”

“กรี๊ดดดด”

“คุณใจเย็นๆ ก่อนนะคะ หายใจเข้าลึกๆ ก่อน”

“โอ๊ยย ปล่อยฉันนน”

พยาบาลพยายามเข้ามาช่วยจับฉันมัดกับเตียงเพราะฉันเริ่มอาละวาด ฉันต้องรีบออกไปจากที่นี่ เรื่องนี้มันบ้าเกินไป

“เดี๋ยวพยาบาลจะช่วยให้ผ่อนคลายนะคะ”

“หยุดนะ!”

พยาบาลฉีดยาอะไรสักอย่างให้ฉัน ก่อนที่ฉันจะรู้สึกง่วงและหลับลงทันที