บทที่ 8

ไดอาน่าอ้าปากจะร้องด้วยความตกใจ แต่เขากลับตะโบมจูบลง ดึงรั้งเรือนผมของเธอไว้เพื่อให้เธออยู่นิ่งๆ เสียงร้องด้วยความหวาดกลัวดังออกมาจากปากของเธอแต่มันก็ถูกกลบไว้ด้วยจูบอย่างกระหายหิวของเคอร์ลี่ กระโปรงถูกถลกรั้งขึ้นมาเหนือเอวและเขากำลังดันตันขาของเธอให้แยกออกจากกัน ความโกรธแค้นเข้ามาแทนที่ความหวาดกลัวของเธอทันที เป็นความโกรธที่เขากล้าเข้ามาหักหาญข่มเหงเธอ นิ้วมือของเคอร์ลี่กำลังไต่อยู่ตรงขอบกางเกงชั้นใน สัดส่วนแห่งความเป็นชายของเขาแนบชิดอยู่กับโคนขาของไดอาน่า

นาทีนั้นเขาทาบทับอยู่บนเรือนร่างของเธอ แต่นาทีต่อมาร่างของเขาก็กลิ้งลง ในช่วงเวลาแห่งความงุนงง ไดอาน่าคิดว่าเป็นผลที่เกิดขึ้นจากการที่เธอขัดขืนเขา แต่เคอร์ลี่กำลังลุกขึ้นยืน

“ออกไปฮอลท์...!”เขาคำรามออกมา “เรื่องนี้ไม่ใช่ธุระห่าเหวอะไรของแก...นอกเสียจากว่าแกอยากต่อจากฉัน...!”

ดวงตาของไดอาน่าจับอยู่กับร่างที่เห็นเป็นเพียงเงาซึ่งกำลังยืนอยู่เบื้องหน้าเคอร์ลี่ ถ้ามีใครในโลกนี้เข้ามาช่วยเธอได้ทันเวลา ฮอลท์ มัลโลรี่จะเป็นคนสุดท้ายที่เธอนึกถึง

“หยุดเดี๋ยวนี้ เคอร์ลี่...!” ร่างนั้นตวาดกลับมา

“ไอ้สัตว์นรก...!”

ในท่ามกลางแสงสลัวลาง ไดอาน่าทันเห็นหมัดของเคอร์ลี่ที่สวิงเข้าใส่ใบหน้าของฮอลท์ แต่เขายกแขนขึ้นปัดแรงปะทะไว้ พร้อมกันฮอลท์ก็ส่งหมัดแรกออกมาทันทีใส่เข้าตรงหน้าท้องของเคอร์ลี่ เพียงหมัดเดียวนั้นก็ส่งให้ร่างของเคอร์ลี่ลอยขึ้นและทรุดเข่าลง ปากอ้า ดวงตาเบิกโพลงด้วยความเจ็บปวด ไดอาน่ารอที่จะดูหมัดต่อไปที่จะส่งออกมา แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฮอลท์ก้าวถอยหลังพร้อมกับลดแขนลง

ไดอาน่าถลันลุกขึ้นยืน คิดอยู่ในใจว่าเคอร์ลี่ไม่ควรจะหมดฤทธิ์เร็วเกินไปนัก หลังจากที่เขาเกือบจะข่มขืนเธอเมื่อครู่ เธอกระชากสามง่ามที่ใช้โกยหญ้าขึ้นมาไว้ในมือ ถลันเข้าไปยังร่างที่ทรุดอยู่ตรงหน้าด้วยความคลั่งแค้นสุดขีด

“ไอ้สัตว์...ฉันจะ...”

ด้วยความที่เธอตั้งใจจะเล่นงานแต่เคอร์ลี่ ไดอาน่าจึงไม่ทันสังเกตเห็นฮอลท์ที่เข้ามาขวางไว้ ตวัดจับข้อมือเพื่อให้เธอปล่อยสามง่ามลง ไดอาน่าต่อสู้เพื่อจะได้ใช้อาวุธในมือถนัดขึ้น แต่ฮอลท์กลับดึงมันออกและพุ่งเข้าไปในกองฟาง เธอถลันจะเข้าไปดึงมันออกมา แต่แขนที่เหมือนปลอกเหล็กรั้งร่างเธอไว้

“ปล่อยฉันนะ” ไดอาน่าเต้นเร่าอยู่ในอ้อมแขนของฮอลท์ “มัน...มันพยายามจะข่มขืนฉัน...มันต้องตาย...!”

“หยุด...!” ฮอลท์ตะครุบมือปิดปากเธอไว้ ดวงตาเป็นประกายเมื่อถูกเธอกัดเข้าให้ เคอร์ลี่กำลังจะลุกขึ้นแล้ว ฮอลท์จับตามองเขม็ง

“ฉันไล่แกออกแล้ว ลาทรอฟ เก็บสมบัติของแกแล้วออกไปให้พ้นจากไร่นี้ภายในหนึ่งชั่วโมงนี้...!”

“แกจะมาไล่ฉันออกเพราะแม่นั่นไม่ได้หรอก” เคอร์ลี่หอบหายใจหนักๆ ด้วยความเจ็บปวด “มายก๊อด...ก็นังนั่นมันอยากเอง มันตามฉันติดตลอดเวลาตั้งแต่วันแรกที่ฉันเข้ามาอยู่ที่นี่แล้ว...คอยตามดูฉัน...ยั่วฉัน...เดินไปเดินมาทั้งๆ ที่ใส่เสื้อไม่กลัดกระดุม แล้วก็นุ่งกางเกงฟิตๆ แกก็เห็นนี่หว่า...เหมือนอีกะหรี่ที่ร้อนอยู่ตลอดเวลา...!”

ไดอาน่ารู้สึกคลื่นเหียนกับคำพูดนั้นขึ้นมาทันที อันที่จริงมันก็เป็นความจริงอยู่มาก แต่มันก็ยังไม่อาจจะเปลี่ยนแปลงในความเป็นจริงอีกประการหนึ่งได้ คือการที่เขาพยายามข่มขืนเธอ...ซึ่งมันยิ่งเพิ่มความเคียดแค้นชิงชังในตัวเคอร์ลี่ขึ้นอีกหลายเท่า

“แกถูกไล่ออกเพราะกินเหล้าในเวลาทำงาน” ฮอลท์ไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของเคอร์ลี่ที่กล่าวประณามไดอาน่าเลย “พยานหลักฐานก็คือขวดเหล้าที่อยู่ในห้องเก็บของนั่น แกเข้าใจไหมเคอร์ลี่ เพราะฉะนั้นแกไปได้แล้ว”

ฝ่ามือของเขายังคงปิดปากไดอาน่าอยู่ เพื่อไม่ให้เสียงร้องทักท้วงคำสั่งของเขาหลุดลอดออกมา เธอดิ้นเร่าๆ อยู่ในอ้อมแขนของฮอลท์ จนกระดุมเสื้อเชิ้ดถูไถอยู่กับทรวงอกแต่ฮอลท์ไม่ยอมปล่อย จนกระทั่งประตูคอกม้าปิดตามหลังเคอร์ลี่แล้ว ไดอาน่าจึงถูกผลักให้ถอยห่างออกไป เธอลุกลี้ลุกลนรีบกลัดกระดุมเสื้อ

“ทำไมคุณถึงปล่อยมันไปง่ายอย่างนั้น?” ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้นด้วยความโกรธแค้นอย่างที่สุด “ทั้งที่คุณก็รู้อยู่แก่ใจว่ามันทำอะไรกับฉัน...ฉันจะให้เมเจอร์ซ้อมมันเสียให้หมอบเลย...”

“ข้อหาอะไร...? ข้อหาที่มันสนองตอบการเชิญชวนของคุณที่ทำมาตั้งหลายครั้งหลายหนแล้วน่ะหรือ...ใครๆ เขาก็เห็นว่าคุณเล่นลูกล่อลูกชนอยู่กับมัน...เคอร์ลี่มันพูดถูกแล้วละที่ว่าคุณเป็นฝ่ายขอมันเอง ถ้าไม่เห็นว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวไปถึงเมเจอร์ด้วยแล้วละก็ ผมจะไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวเด็ดขาด...!”

ความอับอายขายหน้าในคำพูดของเขาลวกร้อนไปทั่วใบหน้า

“มันจะออกไปง่ายๆ อย่างนั้นไม่ได้” เธอพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ทำท่าจะสะบัดหน้าหมุนตัวออกจากที่นั้น “ฉันจะบอกให้เมเจอร์รู้และมันจะต้องได้รับโทษด้วย”

แต่นิ้วแข็งๆ กระชากตัวไว้จนต้องหมุนกลับ

“คุณจะบอกเรื่องที่เกิดขึ้นให้เมเจอร์รับรู้ไม่ได้แม้แต่คำเดียว” เขาสั่งเสียงกร้าว

“ฉันจะบอก” เธอโต้กลับทันควัน “ฉันจะให้เมเจอร์เรียกตำรวจจับมันเข้าตะราง แล้วฉันก็จะเล่าให้พ่อฟังด้วย ว่าคุณควบคุมสถานการณ์อย่างขี้ขลาดแค่ไหน และคุณเองก็จะไม่ได้ทำงานในไร่นี้อีกต่อไปเหมือนกัน”

“คุณนี่ทั้งตอแหล แล้วก็เอาแต่ใจตัวเองจริงๆ” เขาว่าให้ตรงๆ “เราเพิ่งจะเสียคนฝึกม้าที่ดีที่สุดในรัฐนี้ไป คิดถึงศักดิ์ศรีของตัวเองบ้างสิ คุณอยากให้เมเจอร์ต้องเสียชื่อเพราะป้องกันเกียรติยศของคุณอย่างนั้นหรือ...อยากให้ใครๆ เขารู้ใช่ไหมว่า คุณตามเคอร์ลี่เหมือนอีตัวราคาถูก คุณไม่ห่วงเลยใช่ไหมที่เมเจอร์จะต้องถูกเพื่อนฝูงหัวเราะเยาะ ขอแต่เพียงให้เขาได้เชือดเนื้อเถือหนังมาให้คุณเท่านั้น คนดีๆ อย่างเขาไม่น่ามีลูกสาวอย่างคุณเลย”

คำพูดรุนแรงของเขาได้รับผลตอบแทนทันที เมื่อไดอาน่าไม่อาจโต้แย้งเขาได้ เธอก็ตบหน้าเขาเต็มเหนี่ยว ดวงตาของฮอลท์เป็นประกายกล้าขึ้น เขาตวัดมือรั้งเอวไดอาน่า ลากตัวเธอไปยังม้านั่งเตี้ยๆ กดร่างเธอไว้ถลกกระโปรงขึ้นมาทางศีรษะ

“อย่านะ...!” ไดอาน่าหวีดร้องออกมา ก่อนที่จะทันเข้าใจในเจตนาของเขา

ฮอลท์ฟาดฝามือลงบนก้นเธอเต็มแรง จนไดอาน่าร้องออกมาด้วยความเจ็บ ไม่ว่าเธอจะดิ้นรนสักแค่ไหนก็ไม่อาจทำให้ตัวเองเป็นอิสระได้ เธอพยายามหาทางหนี แต่ขณะเดียวกันก็ไม่ต้องการให้ใครมาได้ยินเสียงร้องของตนเอง หรือมาพบเห็นเธอในลักษณะที่น่าขันเช่นนี้ และดูเหมือนฮอลท์ไม่สนใจด้วย ว่าฟาดก้นเธอแรงขนาดไหน

และดูเหมือนการลงโทษเพื่อสั่งสอนจะไม่มีวันจบสิ้นลงง่ายๆ แต่ในที่สุดเขาก็จับตัวเธอให้ยืนขึ้น ไดอาน่าน้ำตากลบตา ใบหน้าแดงก่ำ มองเขาอย่างทระนงด้วยแววตาที่บอกความเจ็บปวด แข้งขาสั่นและพยายามทรงตัวไว้ให้มั่น

“พอใจแล้วสินะ” หางเสียงที่ท้าทายนั้นสั่นเครือ

“ควรจะมีใครสักคนทำอย่างนี้กับคุณมาตั้งนานแล้ว” สีหน้าของเขาเรียบเฉย ไม่บอกความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น

“เอาละ...ฉันจะบอกให้ก็ได้...ฉันออกมาที่นี่เพื่อมาหาเคอร์ลี่จริงๆ ต้องการให้เขาสนใจฉัน...อยากให้เขาจูบฉัน...แต่...ฉันไม่ได้...เขาให้ฉันดื่มเหล้า...แล้วฉันก็ดื่ม เพราะฉันไม่อยากให้เขาคิดว่าฉันยังเด็กอยู่...หลังจากนั้น...ตอนที่เขา...ฉันไม่อยากจะ...”ท่าทางเธอคล้ายพยายามสรรหาคำพูดที่จะอธิบายให้ถูกต้อง “ฉันไม่ได้ต้องการให้เขาทำอย่างที่เขา...”

แต่มันจะแตกต่างกันตรงไหนล่ะ...? ไดอาน่ารู้สึกสิ้นหวัง ถึงอย่างไรฮอลท์ก็คงไม่เชื่ออยู่ดี...ทำไมเขาต้องเป็นคนเข้ามาและพบว่าเธออยู่กับเคอร์ลี่ด้วยนะ...? ทำไมถึงไม่เป็นคนอื่น...? พระเจ้า...ทำไมเธอถึงอยากร้องไห้นัก...แต่จะต้องไม่ใช่ต่อหน้าเขาแน่...

ฮอลท์ลุกขึ้นยืนข้างตัวเธอแล้ว แต่ไดอาน่าไม่อยากจะหันไปมองเขาเลยแม้แต่น้อย เขาเอื้อมมาจับปลายคางบังคับให้เธอหันมาหา

“เอาละ สมมุติว่าเรื่องทั้งหมดที่คุณเล่ามาเป็นความจริง ครั้งต่อไปถ้ามีเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นอีก ซึ่งเมื่อดูตามสภาพการของคุณแล้วมันก็คงจะต้องเกิดขึ้นอีกแน่...”เขาวิจารณ์ด้วยน้ำเสียงชาเย็น “คุณมีอยู่ 2 วิธีที่จะแก้ไขเหตุการณ์ได้...วิธีแรกก็คือ ใช้เล็บน้อยๆ ที่น่ารักของคุณจิกลงไปบนลูกตามัน หรือไม่ก็อีกวิธีหนึ่ง คือกระแทกเข่าเข้าไปตรงเป้าของมันให้เต็มเหนี่ยว...ถ้าคุณไม่ต้องการให้มันมาทำรักกับคุณจริงๆ”

“ขอบใจที่ช่วยแนะนำ” ไดอาน่าสะบัดเสียงตอบ ก็ถ้าลองเข่าของเธอไม่ได้สั่นอย่างที่เป็นอยู่ขณะนี้ ก็คงจะได้ทดลองวิธีหลังกับเขาแน่

เปลือกตาของฮอลท์หรี่ลง...

“แล้วก็จำไว้ด้วยว่า อย่าได้เอ่ยเรื่องนี้ไม่ว่าจะกับเมเจอร์หรือใครก็ตามแม้แต่คำเดียว หรือจะทำเป็นนัยก็ไม่ได้” เขาสั่งห้วนๆ “เมเจอร์รู้ดีว่าผมเคยเตือนเคอร์ลี่ไว้ครั้งหนึ่งแล้วว่า ไม่ให้ดื่มเหล้าในเวลาทำงาน เขาจะไม่สงสัยอะไรเลย เว้นเสียแต่ว่าคุณจะไปทำให้เขาเกิดสงสัยขึ้นมา เข้าใจไหม?”

“เข้าใจค่ะ”