5 ครอบครัวหน้าด้าน

"เงินของท่านอย่างไร ที่ผ่านมาท่านให้ข้ามามากแล้ว" เงินส่วนนี้เขารับจ้างเกี่ยวข้าวเพื่อมาซื้อยาให้พี่รองโดยเฉพาะ

แม้บิดาจะถามยืมเงินเขา แต่เผยหานก็ไม่ให้ เผยหานรู้มานานแล้วว่าพี่รองขาดยามาหลายเดือน

"เจ้าช่างดีกับข้าจริง ๆ" ในครอบครัวก็จะมีแต่น้องสามเท่านั้นที่ดีกับเขา เผยเสวียนคิดในใจ มารดาก็เอาแต่หวังผลประโยชน์

ไป๋หยีพลันล้างชาม มองดูถ้วยชามในบ้านหลังนี้มีแต่ผุ ๆ พัง ๆ ตะเกียบก็ขึ้นราแล้ว เห็นทีต้องลงไปในตัวเมืองจินไปซื้อใหม่เสียเเล้ว

เสียงโวยวายในห้องของเผยเสวียนนี่นา เกิดอะไรขึ้นอีกแล้ว ไป๋หยีจึงรีบสาวเท้าไปดู

"เจ้าสารเลว ข้ากับพ่อเจ้าถามยืมเงินกับเจ้าหนึ่งตำลึงเงิน แต่เจ้ากับไม่ให้พวกข้า แต่กลับนำเงินไปซื้อยาให้ไอ้คนตาบอดไร้ประโยชน์" ไม่น่าเชื่อว่าคำพูดนี้จะเอ่ยออกมาจากปากจินเทียนมารดาของเผยเสวียน

เผยเสวียนมองมารดาด้วยแววตาที่เย็นชา นางจะใจดำกับเขาเพียงนี้ ในยามที่เขาได้ดิบได้ดีเป็นทั่นฮวา ของสิ่งใดบ้างไม่ประเคนให้มารดาผู้นี้ เครื่องประดับล้ำค่า เสื้อผ้าชั้นดี อาหารการกินสุดท้ายก็สูญเปล่าจริง ๆ

"ท่านแม่ ท่านทำไมต้องพูดเช่นนั้นกับพี่รองด้วยเล่า" เผยหานรู้ว่าพี่รองคงจะเสียใจไม่น้อยที่โดนมารดาว่าให้เช่นนั้น

แน่นอนว่าเผยเสวียนเสียใจจนพูดไม่ออกจริง ๆ คนที่ดีกับเขามาทั้งชีวิตกลับร้ายกับเขา

คนที่ร้ายกับเขา กลับมาดีกับเขา

"ก็พี่รองไร้ประโยชน์จริง ๆ ล่ะ" แม้แต่น้องสี่เผยอันยังคิดเช่นนั้น

"เจ้ารีบนำเงินมาให้ข้า" จินเทียนตะคอกใส่เผยหาน จะให้เผยหานไปหาเงินมาที่ไหนเล่า ในเมื่อเขาซื้อยาให้เผยเสวียนหมดแล้ว

"จะให้ข้าไปหาเงินมาที่ไหน ข้าซื้อยาให้พี่รองหมดแล้ว" เผยหานชี้ไปที่เทียบยาที่วางบนเตียง

จินเทียนจับห่อยาหมายจะทุ่มลงพื้น ในเมื่อนางไม่ได้เงิน นางก็จะทำลายมันเอง

"หยุดนะ!!!"

ไป๋หยีแอบอยู่หลังประตูนานแล้วได้ยินหมดทุกอย่าง เคยอ่านในนิยายไม่คิดว่าชีวิตพระเอกจะรันทดจริง ๆ ช่างน่าสงสารยิ่งนัก

ทุกคนหันไปมองไป๋หยี แน่นอนว่าครอบครัวสามีสกุลเผยย่อมมิชอบไป๋หยี เพราะนางอัปลักษณ์อีกทั้งยังไร้ยางอายอีกด้วย

"ท่านแม่เป็นคนประสาอะไร ลูกชายป่วยขาดยา แต่ก็ยังจะทำลายยาได้ลงคอ ไสหัวออกจากเรือนของข้าบัดนี้" ไป๋หยีชี้ไปทางหน้าประตู เจ้าแฝดสามคนโผล่หน้ามาพอดี

"นังสารเลว นังตัวอัปมงคล ใบหน้าของเจ้า ทำให้บุตรชายข้าต้องตาบอดก็เพราะเจ้า" จินเหมยทิ้งห่อยาแล้วพุ่งมาหาไป๋หยี

เอาสิไป๋หยีไม่กลัว ใครที่จะทำร้ายนาง นางพร้อมเสมอที่จะสวนกลับทันที

"หยุดนะ !!!" เป็นเผยเซียวผู้ใหญ่บ้านของสกุลเผย เขาไม่คิดเลยว่าจินเหมยผู้เป็นน้องสะใภ้จะเป็นคนเช่นนี้ หากหลานสะใภ้อย่างภรรยาเผยหานไม่ไปตามเขา ป่านนี้แม่สามีอย่างจินเทียนคงอาละวาดหนักแล้วกระมัง

"ผู้ใหญ่บ้าน" จินเทียนได้แต่เอามือลง อย่างไม่พอใจนักแล้วหันไปมองลูกสะใภ้อย่างหรวนเจียว

"ใช่ ข้าผู้ใหญ่บ้าน เจ้าออกไปจากบ้านของเผยเสวียนเสีย" ผู้ใหญ่บ้านเผยเซียวมองจินเทียน เผยอันได้แต่เกาะแขนมารดาแล้วเดินออกไป วันนี้หากทำผิดกฎผู้ใหญ่บ้านคงต้องไล่พวกเราออกจากหมู่บ้านแน่

บ้านสกุลเผยมีกฎว่าหากผู้ใดทะเลาะวิวาท์ใช้ความรุนแรงควรออกจากหมู่บ้านไป

สองแม่ลูกมองหน้ากันสาวเท้าไปอย่างฉับไว คิดว่าจะจัดการสะใภ้สามอย่างไรดีที่กล้าสอดมือไปเรียกผู้ใหญ่บ้านมาในวันนี้

"พวกท่านเป็นอย่างไรบ้าง" น้องสะใภ้สามอย่างหรวนเจียวถามไป๋หยี

"ข้าไม่เป็นไร...ขอบคุณผู้ใหญ่บ้านเจ้าค่ะ" ผู้ใหญ่บ้านได้แต่มองไป๋หยีเสียใหม่ เขาหันไปมองเผยเสวียนที่ทำหน้านิ่ง

"เจ้าไม่เป็นไรนะ" ผู้ใหญ่บ้านถามเผยเสวียน เผยเสวียนได้แต่พยักหน้า เผยหานกับภรรยาได้แต่ขอตัวลา พวกเขารู้ดีว่าที่บ้านต้องหาเรื่องเขาแน่ กระนั้นเขาจึงรีบกลับ หมายว่าจะไปหลบที่บ้านของหรวนเจียวอีกหมู่บ้านหนึ่ง

ผู้ใหญ่บ้านไปแล้ว ในห้องนั้นจึงเหลือเพียงไป๋หยีกับเผยเสวียน

"เผยเสวียน หากข้าหาหมอมารักษาตาท่านให้หายบอด ท่านจะหย่ากับข้าได้ไหม" เผยเสวียนได้แต่มองนางเสียใหม่

นางรึคิดจะหย่ากับเขา เป็นเช่นนั้นก็ดีจริง ๆ หากนางช่วยเขาหายตาบอด

"ได้ข้ารับปาก ข้าจะหย่าเจ้าทันที ขอเพียงตาข้าหายดี" เผยเสวียนได้แต่มองใบหน้าที่เลือนรางของนาง

"ดีขอเวลาข้าหนึ่งเดือน" ในเมื่อนางรับปากแล้วนางจะต้องทำให้ได้ นางหยิบเทียบยาแล้วเดินออกไป

บ่ายของวันนั้นไป๋หยีมุ่งหน้าไปที่หลังเรือน ส่วนเจ้าแฝดเข้ามาหาบิดา มองบิดาดื่มยา

"ท่านพ่อ เหตุใดท่านย่าถึงใจร้ายกับพวกเรานัก" เสี่ยวต้ามองบิดาอย่างสงสาร พวกเขาสามคนเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดแล้ว หากไม่มีมารดาห่อยาห่อนั้นที่ท่านอาอุตส่าห์นำมาให้คงแหลกคามือท่านย่าไปแล้ว

มารดาสารเลวนั่นกลับตัวเป็นคนดีแล้วจริง ๆ รึ เผยเสวียนได้แต่มองเจ้าแฝดสามคนนี้ ที่เป็นยาใจของเขา

เขาต้องหายตาบอดให้ได้ เขาจะลองเชื่อใจหญิงผู้นั้นลองดูสักครั้งก็ไม่เสียหาย