3 นางจะสังหารพวกเราไหม?

เผยเสวียนมองแฝดสามอาบน้ำสวมเสื้อผ้าสะอาดกลิ่นตัวพวกเขาหอมมาก

"ท่านพ่อข้าตัวหอมมากเลย" เสี่ยวต้าเอ่ยขึ้นมองดูชุดใหม่มือที่เคยดำบัดนี้ถูกทำความสะอาดจนขาวเหมือนตีนหมูแล้ว

"ข้าก็ด้วยท่านพ่อ" เสี่ยวเอ้อร์มองมืออันขาวของเขา

"ข้าตัวหอมมาก" เสี่ยวซาน เจ้าแฝดสามคนกอดบิดา เผยเสวียนมองเห็นเจ้าแฝดอย่างเลือนราง

ในสมองฉุกคิดหญิงบ้าผู้นี้มีแผนอันใด หากนางหวังดีแต่สามแฝดเขาก็ไม่ได้ว่าอัน หากนางคิดร้ายต่อเจ้าแฝด เขาจะไม่ให้นางได้ตายดีแน่นอน

"ท่านอาสาม" สามแฝดมองอาสามของเขาอย่างเผยหานเดินเข้ามาด้วยความตกใจ เจ้าแฝดสามคนกลิ่นกายช่างหอมยิ่งนัก

สิ่งที่ทำให้เผยหานตกใจไม่น้อยคือ เจ้าแฝดสะอาดสะอ้าดขึ้น

"ใครอาบน้ำให้พวกเจ้า" เผยหานมักจะมาเล่นกับเจ้าแฝดและพี่รองของเขาเป็นประจำ

เผยหานมองไปที่เผยเสวียน

"นาง" นางในที่นี้หมายถึงไป๋หยีรึ ช่างน่ากลัวเกินไปแล้ว

"ไม่อยากจะเชื่อจริง ๆ นางผีเข้ารึ เมื่อก่อนเอ่แต่ทุบตีเด็กพวกนี้ พอยามนี้มาอาบน้ำให้ หากข้านอนอยู่ ข้าคงคิดว่าฝันเป็นแน่แท้"

เผยหานจับมือเสี่ยวผ้าขึ้นมาดู อีกทั้งมองเสื้อผ้าที่สะอาดสะอ้าน

"นางทำอันใด" สีหน้าเผยหานราวกับเห็นผีหลอก คนอย่างไป๋หยีรึจะทำดีกับเจ้าแฝดสาม แค่ไม่ตีแฝดสามก็นับว่าบุญแล้ว

"ข้าก็ไม่อยากจะเชื่อ" เผยเสวียนคงต้องจับตาดูนางเป็นระยะ ๆ

"มาแล้วเจ้าค่ะไข่ตุ๋นของเด็ก ๆ" ไป๋หยียกไข่ตุ๋นทั้งห้าชามใส่ถาดเข้ามา เผยหานเห็นแล้วตกใจไม่น้อย

"เจ้ากินรึไม่" ไป๋หยีจำได้ ในความทรงจำเจ้าของร่างเดิมเผยหานเป็นคุณชายสามที่มีใจโอบอ้อมอารีและรักเผยเสวียนเสมอ

ตั้งแต่เผยเสวียนตาบอดมีเพียงเผยหานเท่านั้นที่แวะมาเยี่ยมเยียน คนสกุลเผยเห็นเผยเสวียนเป็นตัวภาระกระนั้นจึงขับไล่ไสส่งเผยเสวียนและไป๋หยีให้ออกจากบ้าน มาสร้างเรือนอยู่ท้ายหมู่บ้าน

เผยหานไม่รู้จะตอบกลับไปว่าอย่างไรดีเพราะแต่ก่อนพี่สะใภ้คนนี้เอาแต่ด่าเขาบางทีที่เจอหน้ากัน แต่มายามนี้มาชวนเขากินข้าวด้วย มิใช่ใส่ยาพิษลงไปรึ

ไป๋หยีมองน้องสามีที่ยังคงแคลงใจในตัวนาง ดวงตากลมโตพลันมีแววตาอ่อนโยน ทำให้คนมองอย่างเผยหานถึงกับขนลุกอีกครั้ง

"กิน..." ที่จริงเผยหานจะปฏิเสธแต่ทว่ากลิ่นไข่ตุ๋นนั้นลอยเข้าจมูกเขา เลยทำให้เขารีบตกลง แฝดสามคนนั้นกินไข่ตุ๋นอย่างอร่อย

ไป๋หยีไปยกไข่ตุ๋นอีกชามมาให้เผยหาน เผยเสวียนมองไข่ตุ๋นตักเข้าปากไปหนึ่งคำ

นี่นางทำอาหารอร่อยยามไหน ปกติรสชาติจะกินไม่ได้ แต่ยามนี้อร่อยมาก

ไป๋หยีมองทุกคนกินไข่ตุ๋นที่แสนอร่อยของนางจนเกลี้ยงชาม หญิงสาวรินน้ำเปล่าใส่จอกให้พวกเขา

จากนั้นเก็บชามทั้งหมดออกไปล้างอย่างอารมณ์

"หากนางดีกับพวกเราอย่างนี้ก็คงดี" เสี่ยวซานเอ่ยด้วยแววตาเศร้า กลัวมารดาคนเดิมกลับมา

"จับตาดูนางไว้" เผยเสวียนยังไม่มั่นใจในตัวไป๋หยีว่านางมาไม้ไหน แฝดสามคนสบตากันทำตามที่บิดาสั่ง ส่วนเผยหานเขาสบายท้องแล้วจึงขอตัวลา...

ในค่ำคืนนั้นไป๋หยีเดินเข้ามาในห้องของเผยเสวียนเห็นชายหนุ่มห่มผ้าให้สามแฝด

"เจ้ามีอะไร" น้ำเสียงนี้ช่างเย็นชาและห่างเหินกับนางเสียจริง

ใครเขาพิศวาสเจ้ากันเล่า นางแค่มาตกลงอะไรบางอย่างเท่านั้นเอง

"เจ้าวางใจได้ ข้าไม่ทำร้ายลูก ๆ แล้ว" เผยเสวียนมองนางพูดด้วยความอ่อนน้อม

มันจะเป็นไปได้อย่างไร

"ข้ามาเพราะว่า วันพรุ่งข้าจะออกไปหาของป่าแต่เช้า ข้าจะทำข้าวต้มไว้ เจ้าดูแลเด็ก ๆ ด้วยแล้วกัน" ไป๋หยีมีอะไรจะพูดมากกว่านี้ แต่ทว่าเห็นสีหน้าของเผยเสวียนแล้ว นางได้แต่เก็บคำพูดลงคอแล้วกลับไปที่ห้องตัวเอง

เผยเสวียนมองตามหลังร่างบาง แต่ก่อนเขาไม่เคยเห็นนางปกปิดใบหน้า มายามนี้นางปกปิดใบหน้าเหลือแค่เพียงลูกนัยน์ตาเท่านั้น...

ไป๋หยีตื่นมาตอนเช้านางเตรียมตัวทำข้าวต้มให้เจ้าแฝดในระหว่างที่นางเตรียมข้าวต้มอยู่นั้น แฝดสามได้แอบมองหน้าอยู่หน้าประตู

"นางจะใส่ยาพิษให้พวกเราไหม" เสี่ยวต้าเกาะขอบประตูเอ่ยขึ้นในใจกลัวมารดาจะเป็นคนเดิมคิดสังหารพวกเขากับบิดา

"ข้าก็กลัว นางอาจจะหลอกให้พวกเราตายใจจากนั้นก็สังหารพวกเรา" เสี่ยวเอ้อร์พลันเอ่ยขึ้น ทำหน้าอย่างกลัวมารดาสุดชีวิต

"ไอ้หยา หากนางกล้าทำละก็ นางคงไม่ใช่คนแล้ว" เสี่ยวซานเอ่ยขึ้น

"หากพวกเจ้ายังไม่หยุดพูดข้าจะสังหารพวกเจ้าจริง ๆ" เจ้าแฝดสามคนหันหลังกลับไปมองมารดากระนั้นพวกเขาถึงกับหงายหลังล้มลงมาทั้งสามคนด้วยตกใจ มารดาอยู่ด้านในมิใช่รึ เหตุใดอยู่ที่ประตูครัวได้เล่า

"ท่าน..." แฝดสามถึงกับพูดไม่ออก

"เอาล่ะ มากินข้าวได้แล้ว" ไป๋หยีถือถาดข้าวต้มเดินข้าวมาในห้องของเผยเสวียน สามแฝดเดินตามหลังมารดาราวกับลูกเจี๊ยบที่ขาดแม่มิได้

เจ้าแฝดรีบขึ้นไปนั่งที่เตียงของบิดา เผยเสวียนมองข้าวต้มส่งกลิ่นหอม

"เอาล่ะ กินได้ พวกเจ้าอยู่กับบิดาอย่าได้ซุกซน ข้าขึ้นเขาไปหาของป่ามาให้พวกเจ้ากิน" ไป๋หยีมองพวกเขากินข้าวต้ม ก่อนจะออกจากห้องนางไม่ลืมหาน้ำมาให้พวกเขาวางไว้ที่โต๊ะกลมเก่า ๆ