ตอนที่ 8 พี่ชายที่แสนดี

เสียงเข้มดังขึ้น มือใหญ่ค่อยๆ ปล่อยคอเสื้อของลูกสาวที่อยู่ในสภาพสะบักสะบอม ปริยภัทร หรือ ปาย แหวกกลางวงเข้ามาดึงเอมิกาออกไปด้วยความห่วง แต่เมื่อเห็นร่องรอยบนเรือนร่างบอบบางทำให้เขาถึงกับอดใจไว้ไม่อยู่

ปริยภัทรคือพี่ชายข้างบ้านที่คอยช่วยเหลือเอมิกามาตลอด รู้ดีว่าคนในบ้านหลังนี้ทำอะไรกับเธอบ้าง แม้กระทั่งพ่อแท้ๆ ก็ยังรู้เห็นเป็นใจ ถึงเขาจะเป็นนอกก็เถอะ แต่การกระทำของครอบครัวนี้ไม่อาจทำให้เขานิ่งเฉยได้อีกต่อไป

“พี่ปาย” นิโลบลที่กำลังจะเดินเข้าไปหาปริยภัทรเป็นต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นเขากอดเอมิกาต่อหน้าต่อตา หล่อนกัดฟันกร๊อดเพราะหลงรักปริยภัทรมานานแล้ว แต่ชายหนุ่มไม่เคยสนใจ

“มันเกิดอะไรขึ้น! ทำไมคุณลุงถึงได้ทำกับลูกสาวขนาดนี้”

“ลุงแค่จะสั่งสอนมันให้หลาบจำ ว่าไม่ควรเอานิสัยเหมือนแม่มาใช้!”

“สั่งสอนให้หลาบจำ?” ปริยภัทรย่นคิ้วด้วยความแปลกใจ นิโลบลรีบบอกความจริงทุกอย่างให้ชายหนุ่มฟัง หวังให้เขาตาสว่างแล้วหันมาสนใจเธอแทน

“นี่พี่ปายไม่รู้หรอว่ายัยอ้อมท้อง”

“ห้ะ! อะ...อ้อมท้อง!!” ปริยภัทรเบิกตากว้าง ก้มลงมองร่างเล็กในอ้อมกอด

“ค่ะ ท้องไม่มีพ่อด้วย สงสัยคงจะมั่วจนหาพ่อของลูกไม่ได้ คุณพ่อไม่ตีให้ตายก็บุญหัวเท่าไหร่แล้ว พี่ปายก็เลิกเข้าข้างมันสักที”

“จะ...จริงหรออ้อม...”

“ฮึก...” เอมิกาไม่ตอบ กำเสื้อของปริยภัทรไว้แน่น เหมือนหัวใจแตกสลายจนย่อยยับ ปริยภัทรใจกระตุก ทอดตามองหญิงสาวด้วยความผิดหวัง ไม่คิดว่าผู้หญิงแสนดีที่เขาหมายตามานานจะกลายเป็นคนแบบนี้ “ดะ...เดี๋ยวอ้อมเล่าให้ฟังนะคะ ฮึก...อ้อมไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว ฮื้อๆๆ”

“ได้ เดี๋ยวพี่พาออกไป”

“นั่นพี่ปายจะพานังอ้อมไปไหน! คุณพ่อยังคุยกับมันไม่รู้เรื่องเลยนะคะ” นิโลบลขวางประตูไว้ไม่ให้สองหนุ่มสาวออกไป ตวัดตามองหน้าน้องสาวนอกคอกด้วยความเกลียดชัง เกลียดที่ปริยภัทรให้ความสนใจเอมิกามากกว่าหล่อน!

“คุยหรอ แต่เท่าที่พี่เห็นไม่มีการคุยกันเลยนะ มีแต่การใช้กำลัง”

“ก็คุณพ่ออยากให้มันหลาบจำไง ว่าไม่ควรปล่อยเนื้อปล่อยตัวจนตัวเองท้องแบบนี้!”

“แต่พี่เชื่อว่าอ้อมไม่ใช่คนแบบนั้น พี่เชื่อว่าอ้อมไม่ได้ตั้งใจ”

“พี่ปาย!” หล่อนกำหมัดแน่น มองหาตัวช่วย แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งเพราะครอบครัวติดหนี้แม่ของปริยภัทรอยู่ “จนป่านนี้พี่ก็ยังเข้าข้างมันอีกหรอ!!”

“ต่อให้อ้อมท้องไม่มีพ่อ...พี่ก็ไม่รังเกียจ” ปริยภัทรจ้องตากลับ “ส่วนคนที่น่ารังเกียจก็คือ...คนที่พยายามสร้างภาพทำให้ตัวเองดูดี แต่ความจริงเน่าเฟะยิ่งกว่าอะไร”

“กรี๊ดดด!! พี่ปาย!”

“ถ้าพวกคุณยังใช้แต่กำลังอยู่แบบนี้ เห็นทีผมคงต้องแจ้งตำรวจแล้วล่ะครับ”

“ยะ...อย่านะคะคุณปาย อย่าแจ้งตำรวจจับน้ากับลุงเลยนะ พ่อของน้องอ้อมแค่อยากสั่งสอนลูกสาวเฉยๆ” แม่เลี้ยงพูดขึ้นก่อนจะดึงสาวของตนกลับ เพราะกลัวจะไปยั่วอารมณ์ของปริยภัทรเข้าแล้วครอบครัวของเธอจะซวย เพราะครอบครัวของเขาค่อนข้างมีอิทธิพล

“แต่ก็ไม่เห็นต้องใช้กำลังเลยนะครับ ถ้าอ้อมแท้งขึ้นมา...พวกคุณจะรับผิดชอบยังไง” ปริยภัทรเอ่ยขึ้นอย่างเด็ดขาด “ถ้าผมยังเห็นพวกคุณทำร้ายอ้อมอีก ผมจะยึดบ้านหลังนี้ทันที”

“พี่ปาย!”

“เธอก็เหมือนกันนิโลบล” ปริยภัทรชี้หน้านิโลบล หล่อนสะอึก กัดริมฝีปากจนเป็นเส้นตรง “อย่าพยายามยุยงให้คนอื่นเกลียดอ้อมอีก เพราะมันจะทำให้ฉันเกลียดเธอไปมากกว่านี้”

“กรี๊ดด!! พะ...พี่ปายพูดอะไรออกมา พี่เกลียดนิหรอ!”

ปริยภัทรไม่ตอบ มองหน้านิโลบลด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะก้มช้อนร่างบางอ่อนแรงขึ้นแนบออก แล้วพาเธอออกไปจากบ้านนรกแห่งนี้ทันที

ปริยภัทรไม่สนหรอกว่าเอมิกาจะท้องหรือจะผ่านชายใดมาก่อน เพราะเขาแอบชอบเธอมานานแล้ว ชอบตั้งแต่แรกเจอ แต่ด้วยความที่เธออายุน้อยกว่าหลายปีเลยไม่กล้าแสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมา กะจะรอให้เธอโตกว่านี้เสียก่อน เพราะยังไงซะเขาก็อยู่ข้างๆ เธอในฐานะพี่ชายอยู่แล้ว

“เจ็บไหม” เขาวางร่างเล็กลงบนม้านั่งอย่างเบามือ ร่องรอยตามเนื้อตัวของเอมิกาทำให้เขาแทบคุมอารมณ์ไว้ไม่อยู่ หากมาช้ากว่านี้ เธอคงแท้งลูกไปแล้วมั้ง

“นะ...นิดหน่อยค่ะ” หญิงสาวปาดน้ำตาออก หัวใจย่อยยับ ร้องไห้สะอื้นจนปริยภัทรทนไม่ไหว รั้งร่างของเธอเข้ามากอด เอมิกาเจ็บ...เขาเองก็เจ็บเหมือนกัน

“ไม่เป็นไรแล้วนะ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว”

“ฮึก...อ้อมเสียใจ อ้อมไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ ฮื้อๆๆ”

“พี่รู้ พี่เชื่ออ้อม...พี่เชื่อว่าอ้อมไม่ใช่คนแบบนั้น” มือใหญ่ลูบปอยผมยาวสลวยด้วยความสงสารสุดหัวใจ “บอกได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วใคร...คือพ่อของเด็กในท้อง”

“วันนั้นมือถืออ้อมพัง อ้อมต้องทำงานส่งคุณครู ฮึก...อ้อมก็เลยไปทำงานชงเหล้ากับเพื่อนแล้วเผลอดื่มเหล้าจนเมา...จากนั้นก็....”

“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วแหละ” ปริยภัทรสวมกอดร่างเล็กไว้แน่น จากนี้ไปจะไม่ให้ใครทำร้ายเอมิกาได้อีก “มันไม่ใช่ความผิดของอ้อมเลย ถ้าไม่มีมือถือก็ทำงานส่งครูไม่ได้ พี่เข้าใจ”

“ขอบคุณที่เข้าใจอ้อมนะคะ พี่ปายคือคนเดียวที่อยู่ข้างอ้อมมาตลอด พี่คือ...พี่ชายที่แสนดีที่สุดในชีวิตของอ้อม”

ปริยภัทรนิ่งงันทันทีที่รู้สถานะของตนจากปากของคนตัวเล็ก ไม่ว่าเวลาจะผ่านมากี่ปี เขาก็ไม่สามารถก้าวผ่านสถานะนี้ไปได้เลย แต่ก็เอาเถอะ...อย่างน้อยก็ขอให้เขาได้ปกป้องเอมิกาแบบนี้ตลอดไป

“ต่อไปเวลามีปัญหาอะไร อ้อมปรึกษาพี่ได้ตลอดนะ” เขาคว้ามือของเอมิกาขึ้นมากุม ใจอ่อนระทวยทุกครั้งที่เห็นน้ำตาของเธอ มือใหญ่เกลี่ยน้ำตาออกจากใบหน้างามอย่างอ่อนโยน แม้กระทั่งตอนที่ใบหน้าเลอะไปด้วยคราบน้ำตา แต่เธอก็ยังสวย และเขาเชื่อว่าในอนาคตถ้าเอมิกาโตเป็นสาวสะพรั่ง ความงามของเธอต้องเฉิดฉายกว่านี้แน่ๆ

แต่เขานี่สิ....ไม่อาจอยู่มองความสวยของสาวน้อยได้อีกแล้ว เพราะต้องไปช่วยกิจการของพ่อที่ต่างประเทศ อาจจะต้องห่างจากเอมิกาไปนานหลายปี แต่ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนบนโลก เขาก็จะปกป้องเอมิกา จะไม่ให้พวกนั้นทำร้ายเธอได้อีกแล้ว

“ขอบคุณพี่ปายมากนะคะ ถ้าไม่ได้พี่ อ้อมต้องแย่แน่ๆ”

“สัญญาได้ไหมว่าหลังจากนี้....อ้อมจะดูแลตัวเอง”

“พะ...พี่ปายจะไปไหนคะ” ดวงตากลมโตสั่นระริก หากปริยภัทรไม่อยู่ตรงนี้ แล้วใครจะปกป้องเธอ

“พี่ต้องไปช่วยกิจการของพ่อที่ต่างประเทศ อาจจะไปนานหน่อย แต่พี่ก็สัญญาว่าจะปกป้องน้องสาวคนนี้อยู่ห่างๆ ถ้าพวกนั้นทำอะไรอ้อมแม้แต่ปลายเล็บ พี่จะให้แม่ยึดบ้านหลังนั้นทันที”

“มะ...ไม่ได้นะพี่ปาย!”

“พี่ไม่ได้กะจะยึดจริงๆ หรอก แค่ขู่พวกนั้นเฉยๆ กลัวเขามาทำร้ายอ้อมอีก ตอนไปอยู่เมืองนอกพี่จะได้หายห่วงไง”

“พี่ปาย ฮึก...” เอมิกาซบหน้าลงบนแผ่นหน้าอกแสนคุ้นเคย ทุกครั้งที่มีปัญหา ปริยภัทรคือคนเดียวที่เข้าใจเธอมากที่สุด หลังจากนี้ไม่มีเขาแล้ว เธอต้องดูแลตัวเองให้มากขึ้น ต้องเข้มแข็งมากขึ้น...เพื่อลูกในท้อง

“รอพี่นะอ้อม พี่สัญญาว่าจะกลับมา...”

ตอนนี้อาจจะเป็นแค่พี่ชาย แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่เขากลับมาแล้วเอมิกายังไม่มีใคร เขาจะขอดูแลเธอกับลูกเอง ขอเพียงแค่เอมิกายังรอเขาอยู่ตรงนี้ ยังไม่เปิดใจให้ใคร แล้วเขาจะกลับมาพร้อมความรู้สึกที่แท้จริงเพราะตอนนี้เอมิกายังเด็กมาก เพิ่งจะครบ 18 ปีบริบูรณ์เมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่เธอโตมากพอ เขาจะกลับมาจีบเธอและจะไม่มีวันปล่อยเธอไปไหนอีกแล้ว