ใยรักซุปเปอร์สตาร์

“ตายจริง! ทำไมมือถือเปิดไม่ติดล่ะเนี่ย” เสียงบ่นเบาๆ ของหญิงสาววัยมัธยมปลายดังขึ้นพร้อมกับสีหน้าตกใจ พยายามเปิดมือถือครั้งแล้วครั้งเล่าแต่เปิดยังไงก็ไม่ติด ถึงจะเป็นมือถือรุ่นเก่ากึกเพราะได้รับต่อจากพี่สาวต่างมารดาก็เถอะ แต่กล้องมันก็ยังถ่ายรูปได้ เครื่องคิดเลขก็ยังใช้ได้ปกติ

หรือเธอใช้งานมันหนักเกินไป?

“ทำอะไรอยู่หรออ้อม” เสียงใสแจ๋วของเพื่อนร่วมห้องดังขึ้น ทำให้เธอละความสนใจจากมือถือเครื่องเก่า แล้วหันหน้าเศร้าๆ มาทางเพื่อน

“มือถือเปิดไม่ติดอ่ะ ตอนเย็นต้องทำการบ้านส่งครูด้วยสิ"

“มือถือเก่าขนาดนี้ทนใช้มาได้ยังไง หน้าจอก็แตกซะดูเหมือนแผนที่ประเทศไทยขนาดไหน ดูอย่างฉันนี่ มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดราคาครึ่งแสน” หล่อนหยิบมันขึ้นมาอวดอ้างด้วยความภาคภูมิใจ ทำให้อีกคนตาลุกวาว เพราะมือถือรุ่นนี้แพงมาก ส่วนน้อยที่เด็กมัธยมปลายจะใช้รุ่นนี้หากไม่ใช่ลูกคนมีกะตังค์จริงๆ

“ก็อยากได้ใหม่อยู่หรอก แต่พ่อฉันคงไม่ซื้อให้ อีกอย่างมือถือรุ่นดีๆ ก็ราคาหลายตังค์อยู่นะ”

“ถ้าพ่อไม่ซื้อให้....งั้นก็ซื้อเองเลยสิ เพราะมือถือเครื่องนี้ฉันก็ซื้อเองเหมือนกัน”

“โห ราคาแพงขนาดนั้น ฉันคงต้องเก็บเงินทั้งชีวิตถึงจะซื้อได้”

“ใครบอกว่าทั้งชีวิต แค่วันเดียวก็ซื้อได้ละ”

“จริงหรอ! ทำยังไง บอกฉันหน่อยสิ”

“…” หล่อนกระตุกยิ้มมุมปาก เชิดหน้าขึ้นเหมือนภูมิใจที่สามารถหาเงินซื้อมือถือราคาแพงได้ภายในวันเดียว “ถ้าอยากรู้...เดี๋ยวคืนนี้ฉันพาไป”

เอมิกา หรือ อ้อม หญิงสาววัย 18 ปีบริบูรณ์ กำลังศึกษาอยู่ที่ชั้นมัธยมปลายของสถาบันแห่งหนึ่งในตัวเมือง ความจริงบ้านของเธออยู่แถวชนบทค่อนข้างห่างไกลความเจริญ ทำให้เธอต้องห่างจากบ้านมาเพื่อเข้ามาเรียนในที่ดีๆ เนื่องด้วยความสามารถและความฉลาดทำให้เธอได้รับทุนการศึกษาโดยมีค่าเล่าเรียนและค่าที่พักฟรี รวมไปถึงค่าสวัสดิการจำนวนสองพันบาททุกเดือน แต่ที่นี่ขึ้นชื่อว่าเป็นโรงเรียนของลูกคนมีกะตังค์ทำให้เด็กทุนอย่างเธอไม่ค่อยอยากจะสุงสิงกับใคร เพราะฐานะค่อนข้างแตกต่างจากคนอื่น แต่โชคดีที่โรงเรียนแห่งนี้ไม่ค่อยมีการแบ่งชนชั้น

ครอบครัวของเธออาศัยอยู่ด้วยกันทั้งหมดสี่คน มีคุณพ่อ คุณแม่ พี่สาวและเธอ แต่แม่ก็ไม่ใช่แม่จริงๆ เพราะแม่แท้ๆจากไปนานแล้วตั้งแต่ตอนที่เธอยังเด็ก จนกระทั่งคุณพ่อได้มาพบรักกับแม่เลี้ยงที่มีลูกติดมาด้วยหนึ่งคน เนื่องจากพ่อของเธอมาตัวเปล่าและมาอาศัยบ้านของคนอื่นอยู่ ท่านจึงเกรงใจภรรยาใหม่กับลูกสาว บางครั้งแม่เลี้ยงก็ลำเอียงและชอบหาเรื่องกลั่นแกล้งเธอบ่อยๆ เพราะมองว่าเป็นกาฝาก แต่พ่อก็พูดอะไรมากไม่ได้ ได้แต่เออออตาม ทำให้เธอตัดสินใจสอบชิงทุนด้วยตัวเองแล้วย้ายไปเรียนที่อื่นเพราะไม่อยากถูกแม่เลี้ยงด่าทอเช้าเย็น แต่พอรู้ว่าพ่อแอบส่งเงินมาให้เธอใช้ แม่เลี้ยงก็มักโทรมาด่าเป็นประจำ จนพักหลังๆ เธอต้องทำงานเสริมโดยการรับจ้างสอนพิเศษเด็กประถมเพื่อหาเงินมาซื้อข้าวซื้อน้ำกิน หากไม่ได้ค่าสวัสดิการทุกเดือนชีวิตคงแย่กว่านี้

“ฉะ...ฉันว่าเราสองคนมาผิดที่มั้ย” เอมิกาเงยหน้ามองไนท์คลับสุดหรูที่มีชื่อเสียงที่สุดในย่านนี้ แม้กระทั่งเด็กมัธยมปลายอย่างเธอยังรู้จัก

“ไม่ผิดหรอก ฉันมาทำงานที่นี่แหละ หลังจากนั้นก็มีเงินซื้อมือถือเลย”

“ยะ...อย่าบอกนะว่าขายตัว ฉันไม่ทำนะ!”

“โอ้ย! ฉันก็ไม่ได้กะจะพาเธอมาขายตัว เพราะที่นี่เขาห้ามขายบริการทางเพศ”

“ละ...แล้วเธอพาฉันมาทำอะไร”

“มาชงเหล้า”

“ฮ้ะ! มาชงเหล้า?”

“ใช่ เพราะเห็นว่าเธออยากได้มือถือใหม่หรอกนะเลยชวนมา”

“ตะ...แต่ฉันดื่มเหล้าไม่เป็นนะ ฉันคิดว่า....ฉันกลับดีกว่า” เอมิกากำลังจะหมุนตัวกลับแต่ถูกเพื่อนดึงแขนไว้เสียก่อน

“ไม่ต้องดื่มก็ได้ แค่ไปชงเหล้าให้แขกเฉยๆ อยากบอกว่าลูกค้าที่นี่...” หล่อนเคลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ แล้วกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู “มีแต่ดาราเซเลปกันทั้งนั้น”

“ถ้าพ่อรู้ว่าฉันมาทำอะไรแบบนี้ท่านต้องไม่พอใจแน่ๆ เรากลับกันเถอะ”

“งั้นตามใจละกัน ถ้าคิดว่าไม่อยากได้มือถือไปทำงานส่งครู ก็ตามใจ ฉันไปคนเดียวก็ได้”

เอมิกาเริ่มทำหน้าครุ่นคิด ใจหนึ่งก็ไม่อยากเข้าไปเพราะกลัว เนื่องจากทั้งชีวิตไม่เคยดื่มเหล้า ไม่เคยเข้าร้านเหล้าและไม่คิดที่จะเข้าไปในสถานที่อโคจรแบบนั้นเลยเพราะมันน่ากลัว แต่ถ้าไม่มีมือถือจะทำงานส่งคุณครูได้ยังไง ทุกวันนี้คุณครูมักสั่งงานผ่านไลน์กลุ่มและบางครั้งก็ยังมีการส่งงานแบบออนไลน์ด้วย ถ้าไม่มีมือถือ คงใช้ชีวิตลำบากน่าดูเวลาเพื่อนโทรนัดไปทำรายงานกลุ่ม

แต่เอาวะ!

เป็นไงเป็นกัน แค่วันเดียวเท่านั้นแลกกับการได้เงินไปซื้อมือถือเครื่องใหม่ และสัญญาว่าจะไม่มาทำงานในที่แบบนี้อีกตลอดชีวิต

“เดี๋ยวก่อนน้ำใส ฉะ...ฉันตกลงไปทำงานกับเธอ!”