ตอนที่ 6 : พี่สาวไว้ใจได้นะ 1/1

ตอนที่

[6]

พี่สาวไว้ใจได้นะ

หลังจากที่เด็กน้อยผู้นั้นวิ่งหนีไป ซูซีหลินก็ไม่ได้คิดติดตามอีกฝ่ายไป กลับสำรวจทิศทางเล็กน้อยหญิงสาวก็กลับไปวางแผนที่ตำหนักของตนใหม่ จวบจนกระทั่งวันรุ่งขึ้นเมื่อสบโอกาสก็กลับไปยังตำหนักซิงเยียนอีกครั้ง ครานี้ก็พบกับเด็กน้อยผู้นั้นกำลังเขียนอักษรบางอย่างอยู่เพียงผู้เดียวในห้องนอนที่อยู่ส่วนลึกของตำหนัก เมื่อเขียนเสร็จแล้วก็นำแผ่นกระดาษเหล่านั้นเผาใส่กระถางด้านข้างที่มีไฟทีละแผ่น ซูซีหลินและจินจูมองหน้ากันด้วยความสงสัยจึงได้ค่อย ๆ เดินเข้าใกล้จนสามารถเห็นตัวอักษรที่อยู่บนนั้นได้อย่างชัดเจน จินจูเบิกตากว้างขึ้นด้วยความตกใจ

“พระสนม….”

มิใช่แค่จินจูที่ตกใจ แม้นางจะเคยอ่านเนื้อหาในนิยายมาแล้ว แต่ก็เป็นการกล่าวผ่าน ๆ หาได้ลงรายละเอียดอย่างชัดเจนเช่นนี้ ในกระดาษทุกแผ่นที่องค์ชายจูจิ่งหลงเขียน คือคำว่า ‘ซูกุ้ยเฟยเป็นสตรีชั่วช้า ห้ามเข้าใกล้เด็ดขาด’

นอกจากนั้นยังมี ‘หากหลีกเลี่ยงไม่ได้ให้บอกว่า ข้าเกลียดเจ้า’

หากแต่นางยังมองเห็นอีกแผ่นที่เด็กน้อยแอบซ่อนเอาไว้ ‘อย่าทำร้ายข้าเลย ข้ากลัวแล้ว’

นางไม่โกรธที่เด็กน้อยผู้นี้เขียนถ้อยคำเช่นนี้ต่อนาง แต่โกรธผู้ที่ปลูกฝังและสั่งสอนให้เขามีชุดความคิดแบบนี้มากกว่า แต่ถึงอย่างนั้นก็เห็นได้ชัดว่าเด็กน้อยนั้นหวาดกลัวเพียงใด

หากกล่าวถึงเบื้องหลังของฝูมามาผู้ที่ทำให้องค์ชายจูจิ่งหลงเป็นเช่นนี้ นางเป็นสตรีวัยกลางคนที่รุ่นราวคราวเดียวกันกับมารดาของซูซีหลิน เคยผิดหวังจากความรัก สุดท้ายตัดสินใจเข้าวังหลวงในฐานะนางกำนัลของอดีตไทเฮา สุดท้ายได้จับพลัดจับผลูได้เป็นมามาที่ดูแลองค์หญิงอวี๋กงเชี่ยน ได้รับความไว้วางใจจากฮองเฮาอีกไม่น้อย แต่ผู้ใดจะรู้ว่าฝูฉางอินที่อยู่ในวังมาหลายปีจะกักเก็บความแค้นในอดีตไว้จนเต็มอก ในอดีตนางเคยมีใจให้กับแม่ทัพหนุ่ม ซูซีจ้าน หรือก็คือบิดาของซูซีหลิน แต่ซูซีจ้านกลับมีคนรักและปักใจเพียงผู้เดียวคือบุตรสาวของหมอชาวบ้านผู้หนึ่ง เขาจึงเลือกแต่งกับสตรีผู้นั้นแทนที่จะเป็นฝูฉางอินที่เป็นบุตรสาวขุนนางตระกูลใหญ่ที่ตามตื๊อเขามาโดยตลอด เรื่องนี้สร้างความอับอายต่อฝูฉางอินเป็นอย่างมาก ใช้เวลาทำใจอยู่เนิ่นนาน แต่สุดท้ายนางก็ตัดสินใจเข้าวังหลวง แต่เบื้องหลังก็แอบสืบข่าวของคนตระกูลซูมาโดยตลอด รู้แม้กระทั่งว่าซูซีหลินนั้นมีใจให้กับองค์รัชทายาทอวี๋กงซู่มากเพียงใด เวลาผ่านไปเมื่อแคว้นจ้าวประสบเคราะห์หนัก องค์ชายจูจิ่งหลงที่ถูกส่งให้มาอยู่ในความดูแลของอวี๋กงซู่ฮ่องเต้ จึงต้องหาแม่นมและผู้ดูแลให้เข้ามาดูแลเด็กน้อยอย่างใกล้ชิด หลังสิ้นอดีตไทเฮาไปแล้ว ฝูมามาที่ยังคงอยู่ในวังหลวงจึงได้เสนอตัวเข้าดูแลองค์ชายน้อยด้วยตนเอง อวี๋กงซู่ฮ่องเต้เห็นว่าอีกฝ่ายเคยเป็นมามาดูแลพระขนิษฐามาก่อน ด้วยความไว้ใจจึงคิดว่าเป็นการดีหากอีกฝ่ายจะดูแลบุตรชายของพระขนิษฐาต่ออีก

ฝูฉางอินจึงได้รอเวลา เมื่อได้ข่าวว่าซูซีหลินจะเข้าวังหลวง จึงได้ทำการบ่มเพาะองค์ชายน้อย โดยการบอกว่าซูซีหลินเป็นสตรีเลวร้ายอย่างไรบ้าง หากเข้าใกล้แล้วจะเป็นอย่างไร และที่เลวร้ายที่สุด คือยามลับตาคนฝูมามาที่ภายนอกจะดูรักและเอ็นดูองค์ชายไม่น้อย กลับทำการทำร้ายองค์ชายด้วยสารพัดวิธี เช่น การหยิกหรือข่วนตามร่างกายของเด็กน้อย แล้วตบท้ายด้วยคำว่า ‘หากองค์ชายดื้อหรือไม่เชื่อฟัง ซูซีหลินจะทำร้ายพระองค์เช่นนี้ จำไว้ต้องเชื่อฟังหม่อมฉัน และห้ามเข้าใกล้สตรีผู้นั้นเด็ดขาด’

สุดท้ายเมื่อวันดี ๆ มาถึงฝูมามาก็สามารถคิดแผนการใส่ร้ายซูกุ้ยเฟยว่าเป็นผู้สังหารองค์ชายจูจิ่งหลงได้สำเร็จ เพื่อที่จะผลักให้ซูซีหลินรับโทษประหาร เป้าหมายแท้จริงคือเพื่อเรียกให้ผู้เป็นบิดาของหญิงสาวได้เข้ามาแก้แค้นให้บุตรสาวและตกอยู่ในข้อหาก่อกบฏนั่นเอง

ความแค้นของสตรีผู้หนึ่งไม่อาจจะดูเบาได้จริง ๆ

แต่เรื่องราวเหล่านี้ไม่จำเป็นต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ เหตุใดฝูมามาผู้นั้นจึงไม่รู้จัก มูฟออน หรือปล่อยวางเสียบ้าง

ชาตินี้นางจะไม่มีวันปล่อยให้ฝูมามากระทำการได้สำเร็จ และยิ่งยามนี้ที่ได้เห็นองค์ชายจูจิ่งหลงหลังจากเผากระดาษแล้วก็กลับไปนั่งขดตัวอยู่มุมมุมหนึ่งเพียงลำพัง ซูซีหลินเห็นดังนั้นจึงได้บอกให้จินจูดูต้นทางจากนั้นตนจึงแอบกระโดดเข้าไปทางหน้าต่างเพื่อเข้าไปหาเด็กน้อย

“นี่เจ้า!!” จูจิ่งหลงที่เห็นดังนั้นก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจก่อนที่จะเตรียมวิ่งหนีไป ไวเท่าความคิดเป็นซูซีหลินที่เร็วกว่าคว้าตัวเด็กน้อยไว้ได้ทัน

“เจ้าช่วยอยู่เป็นเพื่อนข้าที ข้ากำลังหนีคนมา!”

กึก!

สองขาที่จะเตรียมหนีหยุดกึกก่อนที่จะหันกลับมามองผู้มาใหม่ พลางลอบสังเกตการแต่งกายของอีกฝ่าย ดูเหมือนจะเป็นนางกำนัล ความรู้สึกของเขาคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยพบเจอคนผู้นี้มาก่อน ก่อนจะเบิกตากว้างขึ้น สตรีที่เขาเจอเมื่อวานนี้!