บทที่ 10 เสี่ยใหญ่

สีหราชออกตามหาเด็กชายคนนั้นเพื่อขอโทษที่เขาทำให้แกกำพร้าพ่อและแม่แต่เขาก็หาไม่พบ นับจากวันนั้นถึงวันนี้ 32 ปีเต็ม

ดวงวิญญาณแค้นของแสงหล้าตามเรียกหาเขาและบีบบังคับเขาออกจากบ้าน หากคืนขึ้น 8 ค่ำมีงานแต่งงานในเมืองโกญจนาท

เมืองโกญจนาทเมื่อ 32 ปีก่อนเป็นอำเภอที่มีเนื้อที่เท่ากับจังหวัดหรือมากกว่าจังหวัด 1 จังหวัด เมื่อความเจริญเข้ามาสู่อำเภอแบบก้าวกระโดด ผู้คนอพยพมาอยู่เมืองนี้เพิ่มมากขึ้น อำเภอจึงเปลี่ยนสถานภาพมาเป็นเมือง

หมู่บ้านที่สีหราชเคยอยู่กลายเป็นอำเภอขึ้นตรงต่อเมืองโกญจนาท ครั้งหนึ่งเขาอยากกลับบ้านแต่ต้องตัดใจ หากเขากลับไปเรื่องเลวร้ายต้องเกิดขึ้นในหมู่บ้าน ความคิดนั้นผิดทั้งหมดเมื่อลูกหลานกำนันอินย้ายเข้ามาอยู่ในเมืองโกญจนาท เรื่องร้ายจึงเกิดในเมืองนี้

ปิ่นแก้วนอนไม่หลับ ภาพผู้หญิงสวมชุดเจ้าสาวขี่สามล้อถีบติดตา ตามรบกวนจิตใจจนไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้

“ฉันไม่ได้ฝัน ฉันเห็นจริง ๆ นะ”

หล่อนบอกเพื่อนกับสารวัตรหนุ่มแต่ทั้งสองคนไม่เชื่อคำพูดของหล่อน วีรชนว่าหล่อนตาฝาดส่วนพีรวัสว่าหล่อนเผลอหลับ

“ฉันไม่ได้หลับ ตาไม่ฝาดด้วยไอ้วี ฉันเห็นจริง ๆ พรุ่งนี้ฉันจะไปพิสูจน์ที่ตรงนั้น”

“ฮึ ฮึ ฮึ ฮึ ฮึ ๆๆ”

หญิงสาวหันขวับตามเสียงหัวเราะแผ่วตรงหน้าต่าง ผ้าม่านปิดสนิท แอร์ทำงานตามปกติ หล่อนกวาดสายตาไปทั่วห้อง

“หูฝาดรึเปล่าวะ ใครจะมาหัวเราะดึกดื่นขนาดนี้ หัวเราะในห้องเราเนี่ยนะ...เฮ้ย.!”

ผ้าห่มสะบัดคลุมโปงขดตัวกลางเตียงนุ่ม หัวใจเต้นเร็ว ใช่แล้ว หล่อนตาฝาดแล้วก็หูฝาดด้วย...

“ไอ้อีที่มันเกี่ยวข้องกัน กูจะฆ่าให้หมด มันต้องทรมานยิ่งกว่ากู”

เสียงสะท้อนกลับไปกลับมาในโสตประสาทของสีหราช เขาผวาตื่นกลางดึก เสียงหมาเห่าหอนเป็นช่วง ๆ คืนนี้อากาศหนาวกว่าทุกวันแม้ไม่ใช่หน้าหนาวแต่มีฝนตกอากาศจึงเย็น เขาดึงผ้าห่มคลุมตัวพลิกตัวหันหน้าไปทางหน้าต่าง เงาดำวูบเข้ามา เขานอนนิ่ง ก่อนนอนเขาลืมปิดหน้าต่าง ทุกครั้งไม่มีสิ่งแปลกปลอมเข้ามา ทำไมคืนนี้จึงมี เขาเพ่งสายตาฝ่าความมืด เรื่องผีเขาไม่เคยกลัวเพราะจิตวิญญาณของเขารับใช้วิญญาณแค้นจนแทบบ้าคลั่ง

เสียงเท้าหลายคู่วิ่งผ่านบ้านเขาไป เงาดำวูบนั้นไม่ใช่ผี สีหราชค่อนข้างมั่นใจ เขานอนนิ่งเช่นนั้นครู่ใหญ่ เสียงสวบสาบใกล้หน้าต่าง เงาดำวูบออกไปและเสียงตุ้บดังตามมา อีกครู่ต่อมาเสียงเท้าหลายคู่วิ่งกลับมาทางหน้าบ้านของเขา

“มันหลบในบ้านหลังนี้นี่เองถึงตามมันไม่ทัน เอาตัวมันมาให้ได้ นายใหญ่รออยู่ มันรู้ความลับของนายใหญ่ มันต้องตายภายในคืนนี้”

เสียงคนสั่งดังแทรกความเงียบสงัด จากนั้นเงียบไป สีหราชลุกนั่ง คนที่กระโดดเข้ามาหลบในบ้านของเขาเป็นคนร้ายหรือคนดีแต่เท่าที่พวกไล่ล่าพูด คนถูกล่าไม่ใช่คนชั่ว เขาพยายามสรุปอย่างนั้นแต่ก็สรุปไม่สนิทใจจนกว่าจะรู้เรื่องนี้อย่างแจ่มชัด นายใหญ่เป็นใคร

เขาลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง เงาดำอยู่ใต้ต้นไม้ไม่ไกลจากหน้าต่างเท่าไรนัก เสียงคนวิ่งผ่านไปและกำลังจะย้อนกลับมาที่เดิม เขาต้องช่วยเงาดำนั่นเพราะเชื่อว่าเงาดำไม่ใช่คนร้าย

“ทางนี้ เร็ว ๆ ถ้าอยากรอด”

สีหราชส่งเสียงพอให้คนหลบอยู่ใต้ต้นไม้ได้ยิน เงาดำนั้นวูบไปตามทางเสียงร้องบอก เงาดำหลบวูบหายไป กลุ่มคนสี่ห้าคนวิ่งกลับมาทางเดิมและเข้าไปใต้ต้นไม้

“ไม่มี มันไปหลบอยู่ไหนของมันวะ”

“ไปเรียนนายใหญ่ มันหนีไปได้ เดี๋ยวนายใหญ่จัดการมันเอง”

เสียงตอบโต้ดังในกลุ่ม สีหราชแอบดูทางช่องหน้าต่าง ครู่เดียวกลุ่มคนเหล่านั้นก็หายเงียบไป

“รีบไปซะไม่ต้องออกมาทางนี้ ไม่ต้องขอบใจข้า คราวหน้าข้าไม่เปิดหน้าต่างไว้เหมือนวันนี้”

เขาปิดหน้าต่าง ไม่รู้ทิศทางของเงาดำนั้นว่าวูบวาบไปทางไหน รู้เพียงว่าคน ๆ นั้นปลอดภัย เงาดำในชุดเสื้อกางเกงสีดำ ผ้าปิดปากสีดำ ในมือถือปืนพกพร้อมเตรียมใช้งาน เขาเสี่ยงเข้าไปสืบบางอย่างในบ้านหลังใหญ่ อยู่ซอยถัดจากซอยบ้านสีหราช เขาทำผิดพลาดเมื่อเท้าเหยียบกิ่งไม้ การประชุมลับของพวกมันยุติทันที การตามล่าตัวเขาเริ่มรวดเร็วและเร่งรีบเพื่อนำตัวคนแอบฟังแผนการ มารับโทษจากนายใหญ่ของพวกมัน

“มันหนีไปได้ครับเสี่ย” ทรงวุฒิกลับเข้ามาในห้องประชุมของบ้านซึ่งที่นี่เป็นความลับของคนในกลุ่มเท่านั้น อำนาจจรัสเตรียมวางแผนยึดอำนาจของเสี่ยก้องเกียรติ

“เปลี่ยนแผน ไว้ประชุมใหม่อีกที วันนี้แยกย้าย คราวหน้าใช้ที่อื่น อั๊วว่าคนของมันรู้ระแคะระคายแน่ ๆ มันเข้ามาถึงบ้านหลังนี้ได้แสดงว่ามันตามสืบอั๊วอยู่ตลอด ใครผิดสังเกตเค้นเอาความจริงจากมัน”

“ครับเสี่ย”

อำนาจจรัสเดินออกจากบ้านไปขึ้นรถ ความระแวงคนสนิทของกนกพร ภรรยาก้องเกียรติ ขณะยังไม่ได้ตัวคนร้ายลอบฆ่าก้องเกียรติ กนกพรไม่หยุดให้ราเชนลูกน้องคนสนิทกับพวกตามหาตัวคนร้ายและความเข้าใจของราเชนตรงกับกนกพร อำนาจจรัสคิดก้าวขึ้นตำแหน่งเสี่ยใหญ่แห่งเมืองโกญจนาท ดังนั้น เมื่อคนใหญ่ยังไม่ล้ม คนคิดล้มคิดจะเป็นใหญ่จึงทำทุกทางเพื่อล้มเสี่ยใหญ่ให้สำเร็จ

“ตามไอ้ราเชน ถ้าไม่มีมัน นังหนกมันไม่มีเขี้ยวเล็บหรอก”

“มันเป็นผัวลับ ๆ นังหนกรึเปล่าเสี่ย มันถึงทุ่มให้ตระกูลนี้นัก”

“คงงั้น ผัวมันตายไม่ถึงปี ก็กกลูกน้องผัว กูอุตส่าห์ส่งของไปให้เสียเวลาเปล่า”

“เสี่ยชอบนังหนกหรือครับ”

“เออ สวยออกขนาดนั้น ใครจะไม่ชอบวะแต่มันต้องอยู่ใต้อำนาจกู ไม่ใช่ให้กูไปอยู่ใต้กระโปรงมัน ผู้หญิง กูหาเมื่อไหร่ก็ได้ เมียกูก็ยังสวยพริ้ง กูยังไม่เบื่อง่าย ๆ หรอกแต่ที่กูอยากได้มัน กูแค่อยากให้มันอยู่ใต้อาณัติกูแค่นั้น”

“ผมไปฉุดให้เอามั้ยครับ”

“มึงคิดว่าง่ายรึไง ไอ้เชนมันประกบไม่ห่าง รอให้ลูกมันกลับมาจากนอกก่อน ค่อยยุให้มันเขี่ยไอ้เชนออกจากบ้าน รีบกลับ เดี๋ยวเมียกูจะสงสัย”

“ครับ”

รถแล่นออกจากหน้าบ้าน ไฟในบ้านดับทุกดวง บ้านหลังใหญ่เป็นเงาดำใหญ่อยู่ท้ายซอย เงาดำสองเงาออกจากหลังเสาริมรั้ว