๕ แอบชอบแต่เขาไม่รู้ (๑)

๕

แอบชอบแต่เขาไม่รู้

ร่างแบบบางถูกผลักลงที่นอนนุ่ม หล่อนใช้มือยันกายขึ้นเพื่อจะลุกหนีแต่ไม่ทันเมื่อคนตัวหนาจับแขนเรียวทั้งสองข้างไว้เหนือศีรษะหล่อน ไรลินยาค่อนข้างตื่นตระหนกกับเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิด

“พี่ธีม...จะทำอะไรคะ” ถามทั้งที่รู้ว่าเขากำลังจะทำอะไรตนเอง ดวงตาเรียวทรงเสน่ห์จ้องมาที่หล่อนไม่วางตา ปรารถนาของเขาชัดเจนจนหญิงสาวที่นอนราบบนเตียงถึงกับลอบกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก

ใจสั่นกับสิ่งที่กำลังจะเกิด ขาเรียวยกชันขึ้นมาหนึ่งข้างแล้วค่อยถูไปกับที่นอน แขนเรียวถูกตรึงไว้เหนือศีรษะก่อนเขาจะโน้มลงมาจุมพิตที่ริมฝีปากอย่างดุดัน ไม่มีความปรานีให้หล่อนสักนิด มือหนาเอื้อมมาปลดสายชั้นในของเธอจนแยกออกจากกันซึ่งเจ้าของร่างไม่รับรู้ เพราะกำลังมัวเมากับริมฝีปากที่ครอบครองปากตนเอง

เสียงเครื่องปรับอากาศไม่ดังเหมือนตอนแรก เพราะหูหล่อนได้ยินเพียงเสียงครางในลำคอของตนเอง ใบหน้าหวานแหงนรับจุมพิตทั้งยังอ้าขาออกกว้างเมื่อร่างหนาที่เคยคร่อมค่อยลงมาทาบทับ สัมผัสถึงความแข็งแกร่งของความเป็นชาย

ชุดของเขาหลุดจากตัวตอนไหนไม่ทราบ รู้เพียงตอนนี้ธีมามีแค่บ็อกเซอร์ติดกายชิ้นเดียว แล้วหล่อนก็สวมชุดครบ..

ไม่สิ ทำไมเสื้อชั้นในถึงหลุดล่ะ

“อือ ถ้าฉันจะเอามันเข้าไปข้างใน เธอจะว่าไหม” เลื่อนจากริมฝีปากหยักลงมาสัมผัสลำคอละหง ค่อยถอดเสื้อกล้ามของหล่อนออก แล้วกระชากเสื้อชั้นในที่ถูกปลดตะขอออกจากกายแบบบางที่ทรงเสน่ห์จนห้ามใจไม่ไหว

เขามองมันด้วยแววตาหวานฉ่ำ ก้มลงไปแตะที่ปลายยอดจนเปียกชื้นด้วยน้ำ ดูดดึงข้างซ้ายแล้วใช้มือขย้ำดอกบัวงามข้างขวา ทำเอาคนตัวเล่นเสียวซ่านไปทั่วกาย ปฏิกิริยาทำให้แหวกขามากกว่าเดิม ทั้งยังแอ่นกายเพื่อให้เขาได้เชยชมถนัด

ครั้งแรกของเธอที่ได้ร่วมรักกับชายสักคน หญิงสาวแทบจะทนรอไม่ไหว แต่คำพูดก็ยังไว้ท่าทีเหมือนไม่มั่นใจ

“มันจะดีเหรอคะ อ่า ดูดอีก ข้าง” ประโยคแรกกับเสียงขาดห้วงของประโยคหลังสร้างรอยยิ้มให้แก่เขา ธีมาทำตามคำสั่งทันทีโดยการย้ายไปหยอกล้อทรวงอกอีกข้างของหล่อนด้วยลิ้น เลียโดยรอบแล้วค่อยดูดจนแทบจะกลืนกิน ไม่ลืมเม้มปลายยอดให้หล่อนครางออกเสียง

“เธออยากไหมล่ะ” ผละออกมาแล้วจ้องตาคนตัวเล็กกว่าเหมือนเป็นการลองใจ วินาทีไรลินยาไม่อาจห้ามใจตัวเองได้แล้ว เขาปล่อยมือที่ตรึงแขนหล่อนไว้เหนือศีรษะจนร่างแบบบางเป็นอิสระ

เธอนิ่งเงียบครู่หนึ่งก่อนจะเลื่อนมือไปจับความเป็นชายของเขา ที่ชี้โด่งอยู่ในกางเกงผ้าบาง ลูบไล้มันอยู่อย่างนั้นแล้วจ้องดวงตาคม

“ถ้าเป็นพี่ธีมทำ ลินก็ยอม” ตอบเสียงแหบพร่า พร้อมความยินยอมที่ทำให้ร่างหนาถึงกับอดใจไม่ไหว ก้มลงมาเพื่อลงโทษเธอด้วยการกัดปลายถันทั้งสองข้างสลับไปมา

แล้วรูดกางเกงของเธอลงไปกองที่ปลายเท้า ค่อยจัดการปราการชิ้นสุดท้ายของตนเอง เมื่อเปลือยเปล่าต่อหน้ากันหล่อนก็มองส่วนกลางชายไม่วางตา เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นและรู้สึกว่ามันใหญ่จนกลัวว่าจะเข้าไปในตัวเธอไม่ได้

“เรามาเริ่มของจริงกันดีกว่า” คว้าถุงยางอนามัยมาสวม แล้วจับสะโพกผายเพื่อเริ่มทำกิจกรรมเข้าจังหวะอย่างเต็มรูปแบบ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เฮือก!” ประตูด้านหน้าถูกเคาะเสียงดังจนคนที่หลับลึกต้องสะดุ้งตื่น หอบหายใจถี่เหมือนเพิ่งผ่านเหตุการณ์เร่าร้อนที่อยู่ในฝัน รีบยกผ้าห่มขึ้นคลุมหายทั้งที่ยังใส่เสื้อผ้าไม่ได้เปลือยเปล่าแต่อย่างใด เหงื่อผุดซึมตามไรผมแม้จะมีเครื่องปรับอากาศทำงานไม่ได้หยุด

หล่อนยกมือขึ้นเสยผมแล้วถอนหายใจ ตั้งแต่เกิดมาจนพ้นวัยเยาว์ไม่เคยฝันถึงเรื่องสิบแปดบวกสักครั้ง แต่ทำไมเมื่อคืนภาพมันถึงได้ชัดแจ่มแจ้งเหมือนเกิดขึ้นจริงอย่างนี้ล่ะ

เธอกลายเป็นผู้หญิงลามกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!

“รีบอาบน้ำเราจะต้องรีบกลับ ฉันมีงานต้องทำ” เสียงทุ้มตะโกนจากหน้าห้อง เธอรีบสะบัดหัวเพื่อลบเรื่องพวกนั้นออกให้เร็วที่สุด แล้วกระแอมเล็กน้อยเพื่อตอบคนที่อยู่ข้างนอก

“รู้แล้วน่า”

ลุกจากเตียงแล้วรีบเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย หล่อนยืนหน้ากระจกแล้วเริ่มล้างหน้าแปรงฟัน มองตนเองที่อยู่ในชุดนอนพลันภาพในฝันก็ลอยมาเป็นฉากเหมือนเกิดขึ้นจริง แทบไม่อยากเชื่อว่าตนเองจะฝันเรื่องอย่างว่า แถมผู้ชายที่นอนด้วยยังเป็นธีมาอีกต่างหาก

ภาพสุดท้ายที่จำได้คือขนาดความใหญ่โตของชายหนุ่ม เล่นเอาถึงกับสำลักจนต้องรีบบ้วนปากแล้วอาบน้ำอย่างรวดเร็ว

ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เธอชอบเขามากขนาดนั้นเลยเหรอลิน

“ไม่ ฉันไม่ได้ชอบเขาสักหน่อย ไม่ได้ชอบ ไม่ได้ชอบ” สะกดจิตตัวเองบอกไม่ให้ชอบเขา ถึงจะรู้ดีว่ามันคงสายไปแล้ว เพราะเวลานี้เธอได้รับชายหนุ่มเข้ามาในหัวใจเป็นที่เรียบร้อย

ร่างบางเดินลงมาข้างล่างด้วยชุดเสื้อยืดและกางเกงขาสั้นผ้านิ่ม ผมถูกมัดรวบเอาไว้ ใบหน้าไร้การแต่งแต้มทำให้ดูสวยสมวัย เหมือนเป็นเด็กมัธยมที่กำลังเข้าศึกษาระดับมหาวิทยาลัย

ธีมาจัดการเช็คเอาท์พอดีกับที่หล่อนลงมาข้างล่าง มองคนตัวเล็กกว่าที่ทำหน้าเหม่อจนต้องจับแขนหล่อนเพราะกลัวอีกฝ่ายไม่เห็นตนเอง หญิงสาวสะดุ้งแล้วหันมามองเขา พลันแก้มนวลก็ค่อยขึ้นสีแดงระเรื่อ

“เป็นอะไรทำไมหน้าแดง ไม่สบายหรือเปล่า” ยกมือขึ้นหมายจะแตะหน้าผากหล่อนเพื่อวัดอุณหภูมิร่างกาย ทว่าหญิงสาวรีบก้าวถอยหลังแล้วแกะมือเขาออก

“ปะ เปล่า! ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย รีบกลับบ้านดีกว่า” ปฏิเสธเสียงสั่นแล้วรีบเลี่ยงเขาโดยการเดินนำไปยังลานจอดรถ หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะกับการถูกเขาแตะเนื้อต้องตัว ภาพความฝันก็ไหลย้อนเข้ามาราวน้ำป่า

หล่อนต้องบ้าไปแล้วแน่เลย

ระหว่างทางกลับเมืองหลวงไม่มีใครพูดอะไร ไรลินยาจมกับความคิดของตัวเอง นอกจากความฝันเมื่อคืนก็ชั่งใจว่าจะไปเรียนต่อต่างประเทศดีหรือไม่ ถ้าหล่อนยืนยันจะอยู่ที่ไทยพ่อจะอนุญาตหรือเปล่า เพราะดูเหมือนท่านเตรียมการทุกอย่างไว้แล้ว

เอนกายพิงเบาะแล้วเหม่อมองข้างนอก แววตาแสดงถึงความอ่อนแอ หล่อนไม่ต้องการจากบ้านไปไหนไกล ความสุขของเธอคือครอบครัวและตอนนี้มันอาจจะเพิ่มคนข้างกายเข้าไปด้วย

ระยะเวลาห้าปีไม่ใช่น้อย สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรหลายอย่างได้ กลัวว่าทุกคนจะเปลี่ยนไปโดยเฉพาะธีมา หากชายหนุ่มแต่งงานล่ะ...

ถอนหายใจเสียงเบาก่อนไล่ความคิดเหล่านั้น มือเล็กกุมที่หน้าตักเอาไว้แน่น เหมือนต่อสู้กับตัวเองอย่างหนักว่าควรทำเช่นไร หาข้อดีและข้อเสียในการไปเรียนต่างประเทศมาหักล้าง อยู่ที่ไหนถึงจะดีกับเธอมากกว่ากัน

กระทั่งรถยนต์ของธีมาแล่นมาจอดหน้าบ้านพิชาญเมธ หล่อนปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วผินหน้ามองคนข้างกาย

“เรื่องเมื่อคืน ขอบคุณมากนะ” ทำเพียงพยักหน้าโดยไม่ตอบอะไร ร่างบางลงจากรถแล้วเดินมาหน้าบ้าน ก่อนจะตกใจเมื่อถูกดึงเข้าไปกอดอย่างแรง

ธีมาที่กำลังจะขับรถกลับบ้านก็ชะงัก เหตุการณ์ตรงหน้าเรียกความสนใจจากชายหนุ่ม ดวงตาคมหรี่มองคนที่กำลังกอดไรลินยา ถ้าเดาไม่ผิดคงเป็นหมื่นฟ้าพี่ชายของหล่อน จำได้พอลางๆ ว่าเคยเล่นกับอีกฝ่ายแต่ไม่ได้สนิทสนมเท่าไหร่ ไม่รู้ตอนนั้นเขาถือตัว หรือเป็นรุ่นน้องคนนี้ที่ไว้ตัวกันแน่

“พี่เป็นห่วงแทบแย่รู้ไหม อย่าทำแบบนี้อีกนะ” บอกเสียงสั่นเครือ เขาตามหาหล่อนจนบิดาต้องบอกให้หยุดเพราะรู้แล้วว่าน้องอยู่ไหน

แต่พอจะไปรับก็ไม่ยอมบอกอะไรอีก หมื่นฟ้าทำได้เพียงนั่งรออยู่โซฟาห้องรับแขกทั้งคืนไม่ยอมหลับยอมนอน เป็นห่วงเธอกลัวจะเกิดอันตรายขึ้นอีก จนได้ยินเสียงรถยนต์จึงรีบวิ่งออกมาอย่างรวดเร็ว ไม่เปลี่ยนรองเท้าสวมเพียงสลิปเปอร์เท่านั้น

“พี่ฟ้า ลินขอโทษ” รับรู้ถึงความห่วงใยจากพี่ชาย เธอกอดตอบแล้วลูบหลังเขา แต่พอโดนรัดแน่นขึ้นก็ตบหลังอีกฝ่ายเบาๆ

“คือว่า พี่ฟ้า..ลินหายใจไม่ออก ทำไมกอดแน่นขนาดนี้ล่ะ” พอรู้ตัวก็รีบผละออกอย่างรวดเร็วแล้วเกาศีรษะแก้เก้อ เขาไม่รู้ตัวเลยว่ากอดเธอแน่นขนาดนี้

“ขอโทษ พี่กลัวลินหายไปน่ะ”

“ไม่หายไปหรอกน่า” หญิงสาวเข้าไปตบบ่าคนตัวสูงกว่า ไม่ได้คิดว่าประโยคนั้นจะมีความรู้สึกอื่นแอบแฝง เพราะหล่อนเห็นเขาเป็นพี่ชาย ต่างจากหมื่นฟ้าที่คิดไกลกว่านั้นแต่ไม่กล้าบอกเธอ

เพราะตอนนี้ไรลินยายังคงคิดว่าเขาเป็นพี่ชายพ่อแม่เดียวกันอยู่เลย..

พวกเขาพากันเข้าบ้านทำให้คนที่มองอยู่เงียบๆ ต้องออกรถเพื่อกลับบ้านตนเหมือนกัน แววตาของหมื่นฟ้าแม้อยู่ไกลก็พอมองออกอยู่บ้าง

จำได้ว่าอีกฝ่ายเป็นลูกชายของเพื่อนสนิทคุณไรวินทร์ แต่เพราะเสียครอบครัวไปตั้งแต่ยังเด็กท่านเลยรับอุปการะ ให้ใช้นามสกุลเดียวกันและจดทะเบียนรับเป็นบุตรบุญธรรม

ไรลินยาก้าวเข้าบ้านก็เจอกับบิดาที่ยืนรอต้อนรับ สองพ่อลูกมองหน้ากันนิ่งก่อนที่คุณไรวินทร์จะอ้าแขนรอรับคนตัวเล็ก บิดาทำเพียงแค่นั้นหล่อนก็น้ำตาคลอแล้วรีบวิ่งเข้าไปกอดท่านอย่างรวดเร็ว ปล่อยน้ำตาให้ไหลแล้วเช็ดมันกับเสื้อของท่าน

“สบายใจขึ้นหรือยัง” ลูบหลังเป็นการปลอบ รู้ว่าบุตรสาวขวัญเสียแค่ไหนกับเรื่องที่เมื่อวาน จนเตลิดออกไปข้างนอกไม่เอาอะไรติดตัวไปสักอย่าง ท่านเป็นห่วงแทบแย่กลัวจะเจอเรื่องไม่ดี

“พ่อรู้เหรอคะว่าหนูไปไหน” ค่อยผละจากอ้อมกอดของพ่อแล้วเช็ดน้ำตา กลายเป็นเด็กสามขวบขี้แงซะอย่างนั้น