ตอนที่ 4 โดนทิ้ง ไม่ตาย...แต่เจ็บมาก

ฝนแก้วดีดตัวขึ้นมาจากเตียงนอน ตอนนี้เธอยังตกงาน แถมเธอได้ตัดทางรอดทางสุดท้ายทิ้งไปแล้ว ถ้าหากไม่ทำอะไรสักอย่าง มีหวังเธอต้องพาลูกในท้องอดตายอย่างแน่นอน

ฝนแก้วนึกถึงป้าที่เลี้ยงดูเธอมา ก่อนที่ป้าจะย้ายไปอยู่กับลูกสาวในต่างประเทศ ป้าได้บอกวิธีตอบแทนบุญคุณที่ฝนแก้วจะต้องจดจำเอาไว้

‘ขอให้ฝนดูแลตัวเองให้ดี รักและภูมิใจในตัวเอง พาตัวเองไปอยู่ในเส้นทางที่ดี ในภายภาคหน้าถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับฝน ขอให้ฝนอภัยให้ตัวเอง ให้โอกาสตัวเองลุกขึ้นมาเดินใหม่’

ในวันนั้นฝนแก้วรับปากป้า...ในเมื่อรับปากแล้ว เธอจะผิดคำพูดกับป้าไม่ได้

สามเดือนที่ผ่านมาเธอจมอยู่กับความเศร้า เธออยู่กับความรู้สึกผิดทุกคืนวัน ต่อว่าตัวเองว่าโง่เขลาและอ่อนแอ แต่ในวันนี้ฝนแก้วจะให้อภัยตัวเอง เธอจะให้โอกาสตัวเองได้ลุกขึ้นมาใหม่

หญิงสาวเข้าไปอาบน้ำ สายน้ำเย็นฉ่ำเรียกความสดชื่นได้ดีนัก มือบางโอบประคองหน้าท้องที่นูนน้อยๆ รับรู้ถึงอีกชีวิตที่ฝากฝังอยู่ในกาย

เมื่อออกมาจากห้องน้ำและสวมเสื้อผ้าชุดใหม่ หญิงสาวก็นำผ้าขนหนูเปียกชื้นออกไปตากบนราวตากผ้าตรงระเบียง...จากระเบียงหลังห้องบนชั้นหกของอะพาร์ตเมนต์ เธอมองเห็นร้านขายก๋วยเตี๋ยวไก่ที่ตั้งอยู่ในตึกแถวเลียบถนนด้านหน้า ในเวลาบ่ายเช่นนี้ลูกค้าเริ่มบางตา ซึ่งต่างจากในเวลาสายและช่วงเที่ยงที่มักมีลูกค้ามาอุดหนุนอย่างเนืองแน่น

ฝนแก้วกลับเข้ามาในห้อง หยิบกระเป๋าสตางค์พร้อมกับกุญแจห้องมาถือไว้ แล้วเปิดประตูห้องเดินออกไป เป้าหมายเป็นร้านก๋วยเตี๋ยวไก่ที่หมายตา

ภายในห้องพักของโรงแรมหรูที่ตั้งอยู่ริมทะเลในกรุงเพิร์ท ประเทศออสเตรเลีย ชายหนุ่มวัยย่างสามสิบปีโยนเป้ใบย่อมลงบนเตียงนอนขนาดคิงไซซ์ ก่อนที่เขาจะเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา แล้วออกมาหยิบขวดไวน์ที่ทางโรงแรมเตรียมไว้ให้

เขารินไวน์องุ่นลงในแก้วทรงสูง แล้วออกมานั่งมองวิวสวยงามในยามพลบค่ำตรงระเบียง...ชีวิตอิสระกับวิวสวยและไวน์รสชาติดี แค่นี้ก็สุขล้น

เวลาผ่านไปนานกว่าชั่วโมงพร้อมกับไวน์หมดขวด คนร่างสูงแข็งแรงเอนกายพิงพนักเก้าอี้ เขาหลับตาลง รับรู้ถึงสายลมเย็นจากทะเลที่พัดมาปะทะ

วูบหนึ่งนั้นชายหนุ่มนึกถึงใครบางคน คนที่เคยนั่งรินไวน์ให้เขาตรงระเบียงของคอนโดมิเนียมในเมืองพัทยา เธอเอียงอาย แต่เต็มอกเต็มใจที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้เขาพอใจ

‘ฝนเคยทำอย่างนี้ให้ใครไหม’

เธอส่ายหน้า ท่าทางเขินอาย แต่แล้วก็ทำหน้าตูม

‘ฝนเงอะงะใช่ไหมคะ ฝนเปิดขวดไวน์ไม่เป็น พี่ก่อหัวเราะเยาะฝนด้วย’

‘พี่ไม่ได้หัวเราะเยาะฝน’

ใช่...เขาจะหัวเราะเยาะเธอทำไม ในเมื่อเธอช่างน่ารักและน่าเอ็นดูขนาดนั้น

ในทีแรกที่เขาพาตัวเองไปรู้จักกับฝนแก้ว เขาไม่คาดคิดว่าเธอจะไร้เดียงสาอย่างที่เป็น จนเมื่อเธอเล่าชีวิตส่วนตัวให้เขาฟัง เขาเลยถึงบางอ้อ

‘ฝนไม่เคยไปเที่ยวที่ไหนหรอก แม้แต่เมืองพัทยา ความจริงฝนก็เกิดที่นี่ แม่กับป้าเคยทำงานกับไกด์ทัวร์ แต่พอแม่เสียตอนฝนอายุแปดขวบ ป้าก็ย้ายไปอยู่ที่สมุทรปราการ ฝนเลยต้องย้ายไปอยู่กับป้าด้วย ฝนตั้งใจจะทำงานสักพักและจะไปท่องเที่ยวเหมือนกัน ฝนเห็นเพื่อนในคณะไปเที่ยวต่างประเทศบ่อยๆ เวลาเห็นเขาโพสต์รูปกัน ฝนก็อยากจะไปด้วยทุกที’

เขาเกือบรับปากเธอว่าจะพาไป แต่ยั้งปากไว้ได้ทัน ด้วยนึกถึงความจริงข้อหนึ่ง...ฝนแก้วไร้เดียงสาเกินไป เขาไม่เคยคบหากับผู้หญิงอย่างเธอ มันทำให้เขาเกิดความกลัวลึกๆ กลัวว่าสักวันหนึ่งเมื่อต้องแยกจากกันแล้วเธอจะไม่เข้าใจ เขากลัวเธอยอมรับการเลิกราไม่ได้

จากความตั้งใจแรกที่อยากจะให้ความสัมพันธ์เดินหน้าไปอีกหลายปี เขาก็เปลี่ยนใจ ตัดสินใจถอนตัวเสียเดี๋ยวนั้น เพราะเชื่อว่ามันเป็นหนทางที่ดีสำหรับเธอ เขาต้องไปเสียก่อน ก่อนที่ฝนแก้วจะผูกพันกับเขามากไปกว่านี้

ชายหนุ่มถอนหายใจยาว ปล่อยใจให้ผ่อนคลายไปกับบรรยากาศรอบตัว ต่อเมื่อมองไปยังบริเวณท่าน้ำ เห็นเรือยอร์ชลำสวยล่องอยู่ เขานึกอยากบันทึกภาพไว้ จึงเดินเข้าไปหยิบโทรศัพท์มือถือจากข้างในห้อง ทว่ากลับเห็นพี่ชายฝาแฝดติดต่อเข้ามา ซึ่งมีทั้งมิสคอลและข้อความในแอปพลิเคชันสนทนา

ชายหนุ่มเปิดดูข้อความอย่างไม่รอช้า ด้วยคิดว่าคงเป็นธุระสำคัญเรื่องงาน ไม่อย่างนั้นพี่ชายคงไม่กระหน่ำโทร.มาถึงสามสาย

ธีทัต : เมียของมึงโทร.มา

เมีย?...เมียไหนวะ

มันเป็นคำทักทายที่ทำให้เขาชะงักงัน พลันคิดได้ว่าพี่ชายที่เกิดก่อนเจ็ดนาทีมักทำเรื่องพิสดารอยู่แล้ว เลยไม่อยากหาสาระอะไร หากก่อนที่เขาจะยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปเรือลำสวยตามที่ตั้งใจ พลันก็เห็นคลิปเสียงที่พี่ชายส่งมาด้วย เขาจึงกดฟัง

“สวัสดีค่ะ พี่ก่อ”...“ฝนกำลังทะ...ท้องค่ะ”

“เฮ้ย!”

เจ้าของเสียงอุทานผงะแทบหงายหลังตกเก้าอี้ เขากดฟังเสียงในคลิปซ้ำๆ ด้วยคิดว่าพี่ชายเล่นตลกกับเขาหรือเปล่า แต่เสียงนี้เหมือนเสียงของผู้หญิงที่เขากำลังนึกถึง อีกทั้งธีทัตคงไม่อาจเล่นมายากลสร้างคลิปเสียงมาหลอกเขา เพราะเจ้าตัวไม่รู้จักฝนแก้ว

ก่อฤกษ์โทร.กลับไปหาพี่ชายโดยไว อีกฝ่ายก็รับสายอย่างไม่ต้องเสียเวลารอ

“หมายความว่ายังไง มึงส่งคลิปอะไรมาให้กู”

“บอกแล้วไงว่าเมียของมึงโทร.มา เธอกำลังท้อง”

“ฝนแก้วเหรอ”

“อ๊ะๆ แสดงว่าไม่มีใครมาเล่นตลกกับพวกเราจริงๆ เธอคนนี้เป็นผู้หญิงของมึงจริงๆ ด้วย”

“มึงคุยกับฝนแก้วได้ยังไง? ทำไมเธอถึงบอกเรื่องนี้กับมึง”

“มึงฟังคลิปจบหรือยัง ตอนแรกเธอไม่รู้หรอกว่าคนที่รับสายเป็นกู เธอโทร.เข้ามาที่เบอร์ของมึง พอกูเงียบ เธอก็เลยบอกเรื่องที่เธอกำลังท้องอย่างที่มึงได้ยินในคลิปเสียงนั่นแหละ”

“แล้วตอนนี้ฝนแก้วอยู่ที่ไหน”

“อ้าว! กูจะรู้ไหมเนี่ย นั่นเมียของมึงนะ”

พี่ชายสวนกลับมา...หากเมื่อก่อฤกษ์ตั้งสติได้ เขาก็รู้ว่าตัวเองไม่ควรตื่นตูมจนเกินกว่าเหตุ เพราะมันเป็นแค่คลิปเสียง มันเป็นเพียงคำพูดของผู้หญิงที่เขาเคยคบ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้ คนรักเก่าที่เลิกกันเมื่อสองปีก่อนก็เคยโพนทะนาว่าตั้งท้องกับเขาในวันที่ทั้งสองคนตกลงเลิกกัน ผู้หญิงคนนั้นทำให้เขากลายเป็นตัวร้ายในสายตาของเพื่อนและคนรู้จักอยู่ช่วงหนึ่ง...เขาไม่ควรปล่อยให้เรื่องราวเช่นนี้เกิดซ้ำอีก

“เดี๋ยวกูจัดการเอง อ้อ! อย่าบอกให้พ่อกับแม่รู้ละ ช่วยปิดปากไอ้สองคนนั้นไว้ด้วย”

“กูไม่บอกพ่อกับแม่อยู่แล้ว เพราะไม่อยากยุ่งเรื่องของมึง แต่สำหรับไอ้กันต์กับไอ้พีท กูไม่รับรอง มึงก็รู้ว่าพวกมันขี้ฟ้องตั้งแต่เด็กยันโต”

ฝนแก้วลุกขึ้นจากเก้าอี้พลาสติกทรงเตี้ยสำหรับนั่งล้างถ้วยก๋วยเตี๋ยวมาเกือบหนึ่งชั่วโมง เธอเซน้อยๆ เพราะเคลื่อนไหวเร็วเกินไป อีกทั้งยังรู้สึกชาหนึบบริเวณต้นขา อาจเป็นเพราะถูกกดทับด้วยน้ำหนักกายที่เพิ่มมากขึ้น รวมถึงลูกในท้องที่เติบโตมากขึ้นด้วย

“นั่งนานๆ ก็จะเป็นอย่างนี้แหละ สงสัยเดือนหน้าฝนคงลุกนั่งอย่างนี้ไม่ไหว”

“ฝนยังทำงานได้ค่ะ ไม่ได้ลำบากอะไร”

ฝนแก้วตอบเร็วรี่ แม่ค้าก๋วยเตี๋ยวไก่ถอนหายใจ เพราะรู้ถึงความคิดของเธอ

“พรุ่งนี้ป้าจะให้ลุงหาเก้าอี้ตัวใหม่มาให้นั่งทำงานก็แล้วกัน ว่าแต่งานที่สมัครไป ยังไม่มีใครเรียกเลยหรือ เมื่อก่อนป้าเห็นฝนแต่งตัวสวยเดินผ่านหน้าร้านอยู่บ่อยๆ ดูท่าทางงานเก่าน่าจะสบายดี ค่าแรงคงมากกว่าการมาช่วยป้าเสิร์ฟก๋วยเตี๋ยวและล้างจาน”

“มีบริษัทเรียกให้ไปสัมภาษณ์อยู่บ้างค่ะ แต่ก็ไม่ผ่าน”

บริษัทแรกที่โทร.มาแสดงท่าทีว่าสนใจเธอมาก แต่พอฝนแก้วไปพบที่บริษัท ฝ่ายบุคคลเห็นว่าเธอกำลังตั้งท้อง เขาก็ปฏิเสธเธอ โดยให้เหตุผลอย่างตรงไปตรงมาว่าไม่สะดวกรับคนท้องเข้าทำงาน เพราะบริษัทต้องการคนที่คล่องตัวมากกว่านี้ ดังนั้นเมื่อมีบริษัทที่สองโทร.มา ฝนแก้วจึงบอกไปก่อนว่าเธอกำลังตั้งท้องได้ห้าเดือนแล้ว อย่างน้อยตัวเธอเองจะได้ไม่รู้สึกว่ากำลังหลอกลวงบริษัทที่ไม่ได้บอกความจริงไปทั้งหมด ซึ่งแน่นอนว่าผลเป็นเช่นเดิม บริษัทบอกยกเลิกการสัมภาษณ์งานกับเธอ

หญิงสาวถอนหายใจ ทำใจแล้วว่านับจากนี้ท้องของเธอจะโตมากขึ้น โอกาสที่จะได้งานใหม่ก็ริบหรี่ลง หากเธอยังต้องเตรียมความพร้อมสำหรับช่วงหลังคลอดไว้ด้วย

“ป้าถามตรงๆ เถอะ ค่าจ้างที่ได้จากป้ามันพอใช้หรือ เคยมีนักศึกษามาของานทำ พอป้าบอกค่าแรงไป เขาก็ไม่เอา เขาบอกว่ามันไม่พอกิน แต่ป้าก็จ้างได้เท่านี้ มากกว่านี้ก็ไม่ไหวหรอก เพราะปกติป้ากับลุงก็ทำกันแค่สองคน”

“พอค่ะ ฝนขอแค่ไม่ต้องอยู่ว่างๆ แค่มีรายได้มาประคองตัวเองแบบเดือนชนเดือนก็ดีแล้วค่ะ”