3.เราควรใกล้กันให้มากกว่านี้

EP.3  เราควรใกล้กันให้มากกว่านี้

เมื่อคืนนี้เจนิสันปล่อยให้พริ้มพราวกอดจนพอใจ กอดจนคนตัวเล็กเผลอหลับไปในอ้อมกอดเขา ชายหนุ่มจึงไม่ได้บอกหญิงสาวไว้ก่อนว่าของขวัญที่เขาเตรียมมาให้เธอคืออะไร  สร้อยคอที่เขาตั้งใจซื้อมาให้หญิงสาววางอยู่บนเตียงนอนข้างๆสาวน้อยหน้าหวาน

เวลาผ่านล่วงเลยมาจนถึงดวงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาในห้องนอนอันกว้างใหญ่ของพริ้มพราว สาวน้อยสะดุ้งตื่นขึ้นมาแล้วเธอก็ไม่พบเขาอีกเลย ทำเอาใบหน้างามเศร้าสร้อยยิ่งนักเธอบอกไปแล้วเชียวว่าการที่ได้พบเจอกันกับเขาเป็นเรื่องที่ดี แต่มันจะไม่ดีเมื่อเจอกันน้อยเกินไป  สายตาคมเหลือบไปเห็นกล่องของขวัญกล่องเล็ก  มือเรียวจึงหยิบมาเปิดกล่องดูอย่างไม่รอช้า

"สร้อยคอ?"

สร้อยคอห่วงโซ่เล็กๆมีจี้เป็นรูปนกฮูกซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของตระกูลฮาวเบิร์ด มีมูลค่าหลายแสนชายหนุ่มสั่งทำเป็นพิเศษเพื่อจะให้พริ้มพราวโดยเฉพาะ

ไลน์  ไลน์

ใบหน้าหวานหันควับไปที่โทรศัทพ์เครื่องหลายหมื่นแล้วหยิบมันมาเปิดอ่าน

"ใครกันนะ  ไลน์มาแต่เช้า"

พริ้มพราวบ่นอุบอิบ

คุณนิฟ: มอนิ่งสาวน้อย ชอบสร้อยที่ฉันให้หรือเปล่า

คุณนิฟ: ตื่นมาแล้วตอบด้วยนะ

พริ้มพราวอ้าปากค้างอย่างตะลึง นี่เธอไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย เจนิสันเล่นไลน์ เเสดงว่าต่อไปนี้เธอก็จะได้คุยกับเขาทุกวัน  หญิงสาวไม่รู้จะอธิบายความดีใจว่ายังไงดี  นิ้วเรียวจิ้มตอบกลับไปอย่างไม่รอช้า เผยยิ้มกว้างรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

พริ้มพราว:ชอบมากค่ะ มันสวยมาก ขอบคุณนะคะ คิดถึงค่ะ  (อ่านแล้ว)

คุณนิฟ: ขอบคุณ คิดถึงเหมือนกัน

หลังจากนั้นพริ้มพราวกับเจนิสันก็ไลน์คุยกันแทบจะไม่มีเวลาวางโทรศัพท์กันเลยทีเดียว  พิมพ์ไปยิ้มไปทำเอาคนรอบข้างมึนงงไปตามๆกัน

"ยัยน้อง  ยิ้มอะไรคนเดียว"

พริ้มพราวที่กำลังยืนถือแก้วน้ำกระดกเข้าปากหันไปมองพี่ชายที่ยืนจ้องอยู่ไม่วางตา ก็จะไม่จ้องได้ยังไงละก็สาวสาวเล่นถือโทรศัพท์ไปกินน้ำไปซะอย่างงั้น

"อ้าวพี่พงษ์มาก็ดีเลย ขอคุณพ่อให้พราวหรือยังคะ"

พริ้มพราวเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที ถ้าขืนพงษ์พัฒน์รู้ว่าเธอคุยกับผู้ชายมีหวังบ้านได้แตกแน่ๆ

"คุณพ่ออนุญาติแล้วแต่มีข้อแม้ว่าต้องให้พี่ไปส่งและไปรับ"

พงษ์พัฒน์กอดอกยืนดูพริ้มพราวที่มัวแต่สนใจโทรศัพท์มากกว่าตัวเอง

"อ่อค่ะ ไม่มีปัญหา ขอบคุณมากนะคะที่ขอคุณพ่อให้ พราวขอตัวไม่อาบน้ำแต่งตัวก่อนนะคะ"

"เดี๋ยวก่อนยัยน้อง ยังไม่ได้บอกพี่เลยว่ายิ้มอะไรนักหนา ในโทรศัพท์มีอะไรดี"

ก่อนที่น้องสาวจะเดินหนีพงษ์พัฒน์จึงถามอีกรอบ ส่งสายตาคาดคั้นจะเอาคำตอบให้ได้

"เปล่านี่คะ ไม่เห็นมีใคร มีแต่เกมส์ไงคะ พอดีพราวเพิ่งโหลดเกมส์มาเล่น เอ้! หรือว่าพี่พงษ์สนใจ ให้พราวโหลดให้มั้ยคะ"

พริ้มพราวคือมนุษย์ที่ตีเนียนได้ดีที่สุดในโลก ตอนเรียนก็แก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้บ่อยๆ ไม่แปลกที่เธอจะหาเรื่องอื่นมากลบกลื่นความผิดปกติได้ดี

"ไม่ละ ไปแต่งตัวได้แล้ว"

"ครับผมมมม"

เมื่อพ้นพี่ชายมาแล้ว ร่างบางถึงกับถอนหายใจยืดยาวกันเลยทีเดียว

ณ คฤหาส์ ฮาวเบิร์ดกลางป่าใหญ่

เจนิสันนั่งจิ้มโทรศัพท์ตั้งแต่เช้าจนถึงเย็น  ทำเอาเจอร์ร่ากับโจลิเวอร์ลอบสังเกตุกริยานั้นอย่างงงงัน

"นี่จิวลี่  พี่นิฟคุยกับใคร วันนี้เห็นถือโทรศัพท์ทั้งวัน"

โจลิเวอร์ที่ยืนเกาะประตูดูเจนิสันกับเจอร์ร่าเอ่ยถามออกมา

"คงจะคุยกับเด็กๆในสต๊อกละมั้ง เมื่อวานรบเร้าให้ฉันสอนเล่นนักหนา"

เจอร์ร่าเอ่ยออกมา

"แล้วพอจะรู้หรือเปล่าว่าพี่นิฟคุยกับใคร"

โจลิเวอร์ถามอย่างสงสัย เขาเห็นเจนิสันห่างหญิงมาหลายปี จึงอยากรู้ว่าผู้หญิงผู้โชคดีคนนั้นคือใคร

"ทำอะไรกันสองคนนี้"

จีฟเฟ่น  ฮาวเบิร์ด พี่ชายคนโตของตระกูลฮาวเบิร์ด เพิ่งกลับมาจากยุโรปเอ่ยถามน้องสองคนที่ยืนเกาะประตูห้องนั่งเล่นท่าทางลับๆล่อๆ

"พี่เจฟฟ!"

สองคนพี่น้องอุทานเสียงดังเมื่อเห็นพี่ชายกลับมา โดยไม่บอกกล่าว

"ก็ฉันหนะสิ คิดว่าผีหรือไง แล้วยืนทำอะไรกัน"

จีฟเฟ่นเอ่ยถามน้อง

"พี่มาก็ดีเลย ดูสิ พี่นิฟเล่นโทรศัพท์ทั้งวันไม่รู้ว่าไปมีสาวตอนไหน"

โจลิเวอร์เอ่ยฟ้องจากนั้นทั้งสามคนก็ยืนซุบซิบกัน  จนทำให้เจนิสันตะโกนออกมา

"ผมว่าทั้งสามคนเข้ามาเถอะ อย่าไปแอบคุยกันตรงนั้นเลย"

ชายหนุ่มรู้ตั้งแต่ตอนแรกแล้วว่ามีคนเเอบมองดูเขา

สิบเก้านาฬิกายี่สิบนาที  ณ  แก๊งค์ผับ!

"จะกลับตอนไหนยัยน้อง"

พงษ์พัฒน์หันไปถามน้องสาวที่กำลังปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากเอว

"ไว้พราวจะโทรบอกอีกทีนะคะ รับรองว่าไม่ดึกแน่ค่ะ"

หญิงสาวเอ่ยสัญญามั่นเหมาะ

"แน่ใจนะว่าจะไม่ให้พี่อยู่ด้วย"

"แน่ใจค่ะ พี่พงษ์ไม่ต้องเป็นพราวนะคะ พราวดูเเลตัวเองได้"

ร่างอรชรยิ้มหวานให้พี่ชายจนตาหยีแล้วก็เปิดประตูลงมาจากรถ รางบางสมส่วนในชุดเดรสเกาะอกสีดำคลุมด้วยเสื้อแขนยาวสีขาวครึ่งตัวทำเอาหนุ่มๆเห็นต้องหันมามองกันเป็นแถบ ต้นขานวลเนียนชวนน้ำลายไหลหน้าอกบึ๊มๆนั่นถึงจะโผล่ออกมาน้อยนิดดูยังไงก็เซ็กซี่อยู่ดี

"พราวว ทางนี้!"

เพื่อนรักโบกไม้โบกมือเมื่อเห็นเจ้าของวันเกิดเดินมาอย่างสวยสง่า

"แต่งตัวซะสวยเลยน่ะย่ะ ถึงว่าล่ะมาช้าจัง อะนี่ของขวัญ แฮปปี้เบิ์ดเดย์เพื่อนรัก"

เขมราเอ่ยชมพร้อมยื่นถุงสีน้ำตาลให้กับเพื่อนรัก

"ขอบคุณมากนะ เขมน่ารักที่สุด"

พริ้มพราวขอบคุณเพื่อนพร้อมจับแก้มนุ่มของเพื่อนส่ายไปมา

"ตาฉันบ้าง มีความสุขมากๆน่ะยัยพราว  มีสามีเร็วๆน่ะย่ะ นี่ของขวัญฉันเลือกเองกับมือเลย"

นิชาหรือนุ่นเพื่อนสาวอีกคนในกลุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมยื่นถุงกำไลข้อมือให้เพื่อนสาว

"ขอบคุณมากน่ะนุ่น แกเนี่ยเจอฉันทีไรอยากให้ฉันมีสามีทุกทีสิ"

พริ้มพราวเอ่ยขำๆ

"ก็ฉันยังไม่เคยเห็นแกมีแฟนนี่นา อยากรู้ชะมัดว่าแฟนแกจะหล่อเท่าก้องหรือเปล่า"

นิชาเอ่ยแซวเพื่อน

"อะไรยัยนุ่น แกนี่นินทาฉันอีกแล้วนะ อ้าว เจ้าของวันเกิดมาก็ดี นี่ๆ ชาเขียวจากเกาหลี ฉันบินไปซื้อมาให้แกโดยเฉพาะเลยน่ะ"

กิตติพัฒน์หรือก้อง เดินเข้ามาทันได้ยินพอดี

"โหย ขนาดนั้นเลย ขอบคุณพวกแกมากๆน่ะ ที่ไม่ลืมฉัน"

หลังจากนั้นแก๊งเพื่อนรักก็ถ่ายรูปกันยกใหญ่ พูดคุยหยอกล้อกันหลังจากที่ไม่เจอกันนาน

ทานด้านเจนิสันก็นั่งเขี่ยสมาร์ทโฟนไปมา เมื่อพริ้มพราวไม่ตอบแชทเขา สมาร์ทโฟนมันก็ดูเหมือนไร้ค่าทันที

(พริ้มพราว:วันนี้หนูนัดฉลองกับเพื่อนๆที่แก๊งผับ คงไม่ได้มาคุยกับคุณนิฟนะคะ ฝันดีล่วงหน้านะคะ คิดถึงเสมอ)

เจนิสันนั่งอ่านสิ่งที่หญิงสาวบอกกล่าวซ้ำไปมา ตอนนี้ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกว่าเขาต้องการเจอหญิงสาวมากขึ้น อาจเป็นเพราะความน่ารักสดใสของหญิงสาวผู้ไร้เดียงสาถึงทำให้เขารักเธอได้มากขนาดนี้

"ถ้าคิดถึงก็ไปหาเลยสิ มัวแต่นั่งรอแบบนี้ระวังโฮ่งๆคาบไปรับประทานนะน้องรัก"

จีฟเฟ่นยืนพิงประตูพูดคุยกับน้องชายที่กำลังมีความรัก

"พี่เจฟ!  พี่รู้ได้ยังไงว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่"

เจนิสันพูดออกมาอย่างเหนื่อยๆ หรือบางทีมันอาจจะจริงแบบที่พริ้มพราวบอก เธอกับเขาห่างกันมากเกินไป

"ฉันอยู่กับนายมากี่ปี แค่มองตาก็รู้ใจแล้ว จะทำอะไรก็รีบทำก่อนมันจะสาย"

จีฟเฟ่นเดินมาจับไหล่น้องชายเบาๆเพื่อเป็นกำลังใจ เขาเข้าใจดีว่าเจนิสันอาจจะยังกลัวกับคำว่ารัก

"ผมขอตัวก่อนนะพี่"

เมื่อตัดสินใจได้แล้วร่างหนาก็ลุกจากเก้าอี้วิ่งไปในห้องนอนเพื่อแต่งตัวทันที ส่วนจีฟเฟ่นก็มองตามร่างของน้องชายอย่างหวั่นๆ ที่เขารีบกลับมาก็เพราะเรื่องของเจนิสันนี่แหละ สงครามความรักกำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่นานเขาจึงอยากจะมาบอกเจนิสันว่าอยากทำอะไรให้รีบทำก่อนที่จะไม่มีโอกาสนั้นอีก

ร่างกายบางน่ารักสมวัยที่ตอนนี้เริ่มมีอาการมึนๆบ้างแล้วพยายามเดินตั้งสติตรงไปยังห้องน้ำแต่ทว่าหญิงสาวกลับเดินชนผู้ชายคนนึงเสียก่อน

"อุ้ยขอโทษค่ะ"

พริ้มพราวรีบขอโทษคนตรงหน้าทันที ใบหน้าคมจมูกโด่งเป็นสันมีหนวดปรอยๆ กระตุกยิ้มอย่างพอใจกับหญิงสาวตรงหน้า

"ไม่เป็นไรครับ คุณ..?"

ชายหนุ่มเอ่ยถามอย่างยั่วยวน

"พริ้มพราวคะ เรียกพราวเฉยๆก็ได้"

พริ้มพราวเอ่ยเเนะนำตัวอย่างเป็นมิตร ถึงผู้ชายคนนี้จะหล่อเพียงใดแต่ในใจเธอก็มีแต่เจนิสันผู้เดียวไม่เปลี่ยนเเปลง

"ครับคุณพราว ผมชื่ออัลโก้  เฮอร์ลิอัส หรือเรียกผมว่าอัลก็ได้ครับ"

อัลโก้ เฮอร์ลิอัส ทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลเฮอร์ลิอัส ผู้สืบทอดเวทมนตร์ดำที่ผู้คนหรือสิ่งมีชีวิตหลายสายพันธุ์ไม่อยากเข้าใกล้

นานมาแล้วที่ตระกูลเฮอร์ลอัสโด่งดังในเรื่องเวทย์มนตร์ที่ใช้ได้ผลมากที่สุด แวมไพร์หลายสายพันธุ์ต่างอยากเข้าใกล้ มีมนุษย์กับสิ่งมีชีวิตเป็นล้านๆชีวิตแล้วที่ถูกเขาฆ่า!  เพื่อนำไปใช้ปรุงยาหลายๆตำราที่รุ่นปู่ย่าจาทวดของเขาได้เขียนบันทึกเอาไว้ แต่มีอยู่วันหนึ่ง มีตระกูลหนึ่งทำให้ชีวิตครอบครัวเขาต้องพังพินาศ เมื่อมีเวทมนตร์แห่งตระกูลฮาวเบิร์ดเกิดขึ้น เพราะฉนั้นตอนนี้เขากำลังคิดที่จะหาทางแก้แค้นเพื่อล้างเผ่าพันธุ์ของตระกูลนั้นให้ได้ เขาจะได้ขึ้นเป็นใหญ่ในเหล่าเเวมไพร์ทั้งหลาย

"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"

พริ้มพราวยิ้มแย้มให้คนตรงหน้า สายตาคมราวกับเหยี่ยวของอัลโก้มองไปเห็นสร้อยคอห่วงโซ่จี้รูปนกฮูกบนคอของหญิงสาวทำให้อัลโก้อดสงสัยไม่ได้ว่าหญิงสาวคนนี้เอามันมาจากไหน

"ขอโทษนะครับ คุณพราวได้สร้อยเส้นนี้มาจากไหนหรือครับ"

ชายหนุ่มถามอย่างอยากรู้

"เพื่อนให้มาค่ะ  ทำไมหรอคะ"

พริ้มพราวถามกลับ ทำไมเธอรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มีอะไรแปลกๆ

"ไม่ทราบว่าเพื่อนคุณชื่ออะไรหรอครับ เอิ่ม พอดีผมอยากจะถามว่า เขาซื้อสร้อยเส้นนี้มาจากที่ไหน มันสวยมากเลยครับ"

อัลโก้พยายามใช้เวทมนตร์เกลี้ยกล่อมให้พริ้มพราวพูดออกมา แต่ดูเหมือนเวทมนตร์ของเขาทำอะไรกับพริ้มพราวไม่ได้เลย มันยิ่งทำให้ชายหนุ่มสงสัยไปกันใหญ่ ว่าผู้หญิงคนนี้มีอะไรดี ทำไมถึงแข็งแกร่งเพียงนี้

"ต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีพราวบอกไม่ได้จริงๆ ขอตัวก่อนนะคะ"

พริ้มพราวเป็นผู้หญิงที่ฉลาด หนังสือตำราเวทมนตร์ของเจนิสันเธอท่องมันทุกวันจนจำขึ้นใจ และตอนนี้เธอก็เริ่มจะรู้แล้วว่าอัลโก้เป็นใครกันแน่