บทที่๖...ไม่รู้หัวใจตัวเอง (๑)

บทที่๖...ไม่รู้หัวใจตัวเอง

กระเป๋าล้อลากใบใหญ่ถูกลากมายังโรงแรมหรูติดทะเล หล่อนถอดแว่นตากันแดดออกก่อนจะหันไปพูดคุยกับเพื่อนที่เดินทางมาด้วยกัน หวังพักผ่อนหลังจากเรียนปริญญาโทมาตลอดทั้งเทอมด้วยความเหนื่อยล้า

หากเรียนจบก็คงทำงานการเมืองกับบิดาและพี่ชายที่เป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร ลงเล่นการเมืองตามรอยของบิดา ทว่าเธอไม่ชอบสายนี้สักเท่าไหร่แต่ขัดท่านไม่ได้ สิ่งที่อยากทำคืออาชีพนักแสดงต่างหาก

“ฉันได้ข่าวว่าพี่สาวแกก็มาพักที่นี่นะ เห็นพนักงานบอกมีถ่ายโฆษณา” จัดการจองห้องเรียบร้อยก็แจกจ่ายกุญแจให้แต่ละคน เดินตรงไปยังลิฟต์แล้วกดขึ้นไปชั้นบน

หนึ่งในกลุ่มเพื่อนหันมาบอกลลิตา ภัทรจาริน คนฟังได้ยินก็เบ้ปากทันที ไม่เคยนึกชอบพี่สาวต่างมารดาสักนิด ดีที่ไม่ได้ใช้นามสกุลร่วมกันไม่อย่างนั้นหล่อนคงอกแตกตายเป็นแน่

“ถ้าไม่ได้บารมีพ่อป่านนี้ไม่ได้เป็นดาราโด่งดังขนาดนี้หรอก” เข้าไปภายในห้องโดยสารแล้วกดชั้นที่หมาย

น้ำเสียงที่ใช้บ่งบอกว่ารังเกียจคนที่กำลังมีชื่อเสียงไปทั่วประเทศมากแค่ไหน ความอิจฉาริษยามันสุมในอกจนแทบแตกออกมาเป็นเสี่ยง หล่อนไม่เคยชอบที่เห็นนับดาวได้ดีกว่าตนเอง ขนาดผู้ชายที่พี่สาวชอบเธอยังแย่งมาเป็นของตัวเองเลย

คนแบบนั้นน่ะเหรอจะมาเหนือกว่าหล่อน ฝันไปเสียเถอะ

“แต่เขาก็เล่นละครดีนะ น้องฉันยังชอบ..เอ่อ การแสดงก็งั้นๆ แหละ ฉันเห็นแล้วไม่ชอบเลย” จากที่จะชมทว่าเมื่อเห็นสายตาของเพื่อนก็รีบเปลี่ยนทันที

หล่อนไม่อยากมีปัญหากับลลิตา ใครก็รู้ว่าอีกฝ่ายอารมณ์ร้อนมากแค่ไหน ที่คบเป็นเพื่อนก็เพราะผลประโยชน์ทั้งนั้นแหละ ใครบ้างไม่อยากมีเพื่อนเป็นถึงลูกสาวของรัฐมนตรี มีหน้ามีตาในวงสังคมให้พูดอวดได้

“ถึงห้องแล้ว ไว้เจอกันตอนเย็นๆ นะ” ถึงชั้นที่หมายสามสาวก็แยกย้ายกันไปตามห้องพักของตนเอง ซึ่งจองไว้สองห้องสำหรับสามคน แน่นอนว่าลลิตาต้องการความเป็นส่วนตัวจึงนอนคนเดียว เพื่อนไม่มีใครว่าอะไรสักคน เห็นดีเห็นงามด้วยทุกอย่าง

ขณะที่กำลังจะเข้าห้องสายตาก็เหลือบเห็นชายหนุ่มที่ออกมาจากห้องพักพอดี หรี่ตาเล็กน้อยเพื่อสำรวจว่าใช่คนที่ตนรู้จักหรือไม่ ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างเมื่อมั่นใจว่าเขาคือรุ่นพี่ที่ตนแอบปลื้ม

ข้ามภพ...

ทว่ายังไม่ทันได้เรียกชื่อรุ่นพี่ก็เดินเข้าอีกห้องแทน คิ้วสวยขมวดเข้าหากันไม่เข้าใจว่าเขาจะเข้าออกสองห้องทำไม ส่ายศีรษะไล่ความคิดนั้นออกก่อนเข้าห้องพักของตนเอง ยิ้มร่าเริงด้วยความสุขเพียงคิดว่าจะได้เจอชายหนุ่มอีกครั้ง

เป็นการกลับมาพบกันในรอบหลายปี หล่อนชอบข้ามภพและเคยบอกไปแล้ว เสียดายที่โดนปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย อับอายจนกลายเป็นความรู้สึกเกลียด ทว่าเมื่อได้พบกันอีกครั้งช่วงมหาวิทยาลัยทำให้กลับมาชอบได้ไม่ยาก ความหล่อเหลาและเสน่ห์ชายที่มากล้น หน้านิ่งพูดน้อยแววตาคมยามจ้องมองเล่นเอาใจสั่นไหว

คอยดูเถอะ คราวนี้หล่อนจะต้องครอบครองหัวใจของเขาให้ได้ คนอย่างลลิตาเพียบพร้อมขนาดนี้ใครบ้างจะไม่ชอบ

ขนาดคนที่เคยชอบนับดาวหล่อนยังเอามาเป็นแฟนได้เลย ความรักไม่ได้ขึ้นอยู่กับความรู้สึกหรอก มันอยู่ที่เงินและฐานะหน้าตาทางสังคมต่างหาก

การถ่ายทำเริ่มขึ้นโดยมีปิยะมากำกับโฆษณาครั้งนี้ และเพื่อนสนิทอย่างข้ามภพก็มาเก็บภาพไว้ใช้สำหรับทำโปสเตอร์และโปรโมทผ่านสื่อ

ลูกชายเจ้าของบริษัทดริ้งสยามอย่างไรวินทร์มาดูแลด้วยตัวเอง พร้อมภรรยาที่เกาะติดไม่ห่าง จะมีบ้างที่เดินมากำกับภาพจนข้ามภพต้องไล่ให้ไปอยู่กับสามีเพื่อไม่ขัดขวางการทำงาน ภาพที่เคยบาดตาบัดนี้กลับไม่รู้สึกเช่นนั้นแล้ว

เขาเอาแต่จ้องคู่ขวัญแสนฮอตในเวลานี้อย่างนิรวิทย์และนับดาวแทน ยิ่งมองก็ขัดตาขัดใจแต่ไม่อาจพูดอะไรได้ งานที่รับมันค้ำคอให้ต้องเออออห่อหมกไปกับเจ้าของผลิตภัณฑ์

“มองตากันหวานกว่านี้ โอบเอวดีกว่าพี่อ้น ใช่ครับ แบบนั้นแหละ ผลิตภัณฑ์ถือแบบนั้นถูกต้องแล้ว ค้างไว้นะ” กำกับให้ได้ตามที่เขียนสตอรี่บอร์ด มองภาพในจอก่อนจะพยักหน้าให้ช่างกล้อง และเมื่อได้สิ่งที่ต้องการก็สั่งคัททันที

“คัท ดีมากครับ” คนในกองต่างอมยิ้มเมื่อเห็นพระเอกสุดหล่อทัดผมที่ปรกหน้าให้ร่างบาง ต่างจากช่างภาพที่หายใจแรงก่อนจะเสยผมด้วยความหงุดหงิด ไม่อยากมองภาพนั้นสักนิดจนกระทั่งเพื่อนสนิทเดินเข้ามาหาด้วยรอยยิ้มหวาน

“ขอดูภาพหน่อยสิ” อ้อนตาใส จนคนที่แพ้ทางมาตลอดต้องยอมให้หล่อนดูภาพที่เขาถ่ายทั้งหมด

“ภาพนี้สวย คุณดาวสวยมากเลยนายว่าไหม” พูดจบก็เงยหน้าขึ้นสบตาเพื่อน หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงใจเต้นกับการกระทำแสนน่ารัก แต่เวลานี้ไม่ได้สนใจพรณัชชาเลย อยากมองคนดาราสาวมากกว่า

ไม่ต่างจากนับดาวที่หยุดชะงักยามผินหน้าไปเห็นข้ามภพยืนเคียงข้างคนในดวงใจของเขา ใบหน้าหวานซีดลงเมื่อคิดว่าชายหนุ่มยังไม่ลืมรักครั้งแรก ทั้งที่พวกเขาเพิ่งมีความสัมพันธ์กัน รีบหันหน้าหนีอย่างรวดเร็วไม่ต้องการเห็นอะไรไปมากกว่านั้น

“พักสามสิบนาทีย้ายโลครับ” เหล่านักแสดงเดินไปนั่งพัก ส่วนช่างไฟก็รีบเก็บของเพื่อไปถ่ายฉากบนโต๊ะอาหารที่เซทไว้ริมทะเล เวลามีน้อยพวกเขาต้องใช้ให้คุ้ม ค่าตัวทั้งสองไม่ใช่ถูก โดยเฉพาะนิรวิทย์ที่โด่งดังอยู่แล้ว พอมาประกบคู่นับดาวก็ยิ่งดังขึ้นไปอีก

เรียกได้ว่าจับคู่กันเฮงก็ไม่ผิดนัก

ร่างบางเดินมานั่งเก้าอี้ตรงซุ้มที่พักสำหรับพรีเซ็นเตอร์ มีช่างหน้าช่างผมมารุมล้อมเพื่อถ่ายฉากต่อไป ระหว่างกำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ ก็มีคนเดินเข้ามาในเต็นท์ หันไปมองพบบุคคลที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาสักพัก

“คนนอกเข้าไม่ได้นะคะ” พนักงานเดินเข้ามาบอกผู้บุกรุก แต่ฝ่ายนั้นกลับตวัดสายตามามอง แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์

“ฉันเป็นญาติของนับดาว จะเข้าไปได้หรือยัง” คนฟังหันไปมองหน้านักแสดงสาว เห็นหล่อนพยักหน้าจึงได้ถอยให้ลลิตาเข้ามาด้านใน

สาวนักศึกษาปริญญาโทเดินเข้าไปหาพี่สาวที่ไม่อยากนับญาติสักเท่าไหร่ หล่อนมักจะมาหานับดาวยามมีเรื่องสำคัญอยากให้ช่วย อย่างเช่นการได้เข้าวงการและมีชื่อเสียงยิ่งกว่าอีกฝ่าย เธอชอบแข่งขันกับพี่ต่างแม่ทุกเรื่อง ตั้งแต่การเรียนไปจนถึงอาชีพ

ไม่เห็นจะสวยตรงไหนเลย เป็นดาราได้อย่างไรก็ไม่รู้ แถมมีข่าวว่ากำลังคบหากับนิรวิทย์อีก ชีวิตจะสุขสบายเกินไปแล้วทั้งที่ท้องไม่มีพ่อ

และการที่นับดาวมีลูกสาวโดยไม่มีพ่อสามารถใช้เป็นเครื่องมือต่อรองได้ดีนักเชียว

“ไม่คิดว่าจะเจอพี่ดาวที่นี่ พอดีแป้งมาเที่ยวกับเพื่อนค่ะ” บอกเสียงอ่อนหวานจนคนอื่นเอ็นดู ยกเว้นก็แค่พี่สาวคนนี้เพราะรู้ดีว่าภายนอกที่งดงามซ่อนความร้ายกาจเอาไว้มากเพียงใด หล่อนแทบไม่อยากตอบแต่สายตาหลายคู่ที่เหลือบมองจำต้องใส่หน้ากากเข้าหาคนที่ร้อยมารยาเสียเหลือเกิน

“อ้อ บังเอิญจังเลยนะ” ตอบเพียงแค่นั้น อันที่จริงพวกเขาก็ไม่ค่อยได้สนทนากันเท่าไหร่ ตั้งแต่อยู่บ้านเดียวกันหล่อนก็คลุกอยู่ครัวกับแม่ ส่วนคุณหนูคนเล็กของบ้านก็มักจะออกไปเที่ยวข้างนอกกับเพื่อน ไม่มีใครว่าสักนิด

ทว่าพอเป็นหล่อนที่ออกไปเที่ยวหรือกลับดึกบ้าง กลับถูกบิดาและแม่ใหญ่เรียกเข้าไปอบรมทั้งที่ไม่เคยมาดูดำดูดีด้วยซ้ำ คิดถูกแล้วจริงๆ ที่ออกจากบ้านหลังนั้นมาได้

“คุณดาวคะ ชุดสำหรับฉากต่อไปค่ะ” ถึงเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าก็มีสไตลิสต์เข้ามาบอก หล่อนจึงรับชุดมาถือไว้แล้วหันมองน้องสาว

“พี่ขอตัวก่อนนะ ต้องรีบไปทำงาน ไว้เจอกันคราวหน้า” ร่างบางลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปเปลี่ยนชุด ปล่อยน้องสาวมองตามพลางกำหมัดแน่นด้วยความคับแค้นใจ

ทำไมต้องเป็นนับดาวที่อยู่เหนือกว่าเธอด้วย การกระทำราวหล่อนเป็นเพียงแค่ฝุ่นดินมาเกาะตามตัวเล่นเอาลลิตาโกรธจนควันออกหู จากที่แต่ก่อนแกล้งหรือทำร้ายจิตใจอีกฝ่ายเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ตอนนี้ต้องมาแสร้งเป็นพี่น้องเพียงเพราะอยากเข้าวงการบันเทิง

“ฉันดังเมื่อไหร่ แกได้ดับแน่” พึมพำกับตนเองแล้วลุกขึ้นก่อนเดินออกไปข้างนอกด้วยความโกรธ กระทืบเท้าลงบนผืนทรายอย่างแรง เดินไม่สนใจใครจะชนเข้ากับคนที่ไม่ทันมองหล่อนเช่นเดียวกัน ร่างเล็กเกือบล้มแต่ทรงตัวเอาไว้ได้

เงยหน้าขึ้นกำลังจะโวยวายตามนิสัย ทว่าทำได้เพียงอ้าปากค้างไว้อย่างนั้น คนที่ตนเดินชนคือข้ามภพแล้วเขากำลังมองพลางเอ่ยขอโทษ

“ขอโทษครับ ผมไม่ทันระวัง” คำพูดจาห่างเหินราวจำกันไม่ได้ ลลิตาทำหน้ามู่ก่อนพูดรำลึกความหลังให้เขาฟัง

“พี่ข้ามจำแป้งไม่ได้เหรอคะ น้องของพี่ดาวไง” ใบหน้าคมจ้องหล่อนนิ่งก่อนจะนึกออกว่าอีกฝ่ายคือคนที่เคยมาสารภาพรักกับเขา พอไม่ได้ตามที่หวังก็โกรธและเจอหน้ากันทีไรมักมองเพียงหางตาและทำราวกับว่าเขาผิดที่ปฏิเสธหล่อน

เป็นบุคคลที่ไม่อยากพบเจอมากที่สุด แต่คงไม่ทันแล้วเพราะหล่อนยิ้มตาหยีดีใจนักหนาที่ได้พูดคุยกับรุ่นพี่

“จำได้” ตอบสั้นไม่ขยายความ เป็นไม่อยากเพิ่มบทสนทนาไปมากกว่านั้น

“ขอตัวก่อนนะ มีงานต้องทำ” กำลังจะเดินเลี่ยงไปแต่เธอก็จับแขนเขาเอาไว้ก่อน จนชายหนุ่มต้องมองมือเล็กจึงได้ค่อยปล่อยอย่างเสียดาย

“พี่ข้ามมาเป็นช่างภาพวันนี้เหรอคะ แป้งเห็นข่าวว่าพี่เป็นช่างภาพชื่อดังไม่คิดว่าจะลดตัวมารับงานนี้” คำพูดของเธอทำให้เขาขมวดคิ้วไม่ชอบใจ งานศิลปะไม่มีคำว่าสูงหรือต่ำ พวกเขาไม่เคยดูถูกงานสักชิ้น แต่ผู้หญิงคนนี้กลับตีค่างานด้วยเม็ดเงินและจัดแบ่งตามความคิดของตนเอง

“คนในวงการนี้ไม่เคยนิยามคำว่าสูงและต่ำกับงานของตัวเองหรอกนะ” บอกเสียงเรียบทำให้ลลิตารู้แล้วว่าตนเองเดินเกมผิด ขอจะแก้ตัวก็มีคนขัดขึ้นมาก่อน

พี่สาวต่างมารดาเดินเข้ามาแทรกจนต้องถอยออกมา แล้วดาราสาวก็กอดแขนร่างสูงเอาไว้จนสาวนักศึกษาปริญญาโทตาโต ไม่คิดว่าจะถูกนับดาวหยามหน้าขนาดนี้

“เห็นปิยะบอกว่าได้เวลาแล้ว ไปกันเถอะ” ยิ้มหวานให้ช่างภาพหนุ่มก่อนจะลากเขาเดินไปยังฉากที่ถูกเซทเอาไว้ซึ่งอยู่อีกฝั่ง ดวงหน้าคมแอบก้มมองคนตัวเล็กกว่า เขาไม่ได้พูดอะไรจนกระทั่งรอดพ้นจากสายตาของลลิตาจึงได้หยุดยืนนิ่ง ไม่ยอมเดินตามแรงลากของร่างบาง

เธอเองก็หยุดชะงักแล้วเงยหน้ามองคนตัวสูง ตอนเด็กดื่มนมเยอะหรือไงโตขึ้นจึงได้สูงชะลูดขนาดนี้ เงยหน้ามองทีก็ปวดคอไปหมด เห็นดวงตาคมจ้องมือของตนที่กอดแขนเขาเอาไว้ หล่อนรีบปล่อยอย่างรวดเร็ว