ตอนที่ 3

“จะให้ทำแบบนั้นจริงๆเหรอวะ ปกติเป็นคนขี้อายน่ะนะ ทำไม่เป็นซะด้วย” ถ้าใครมาเห็นน้ำค้างตอนนี้ก็คงจะคิดว่าบ้าไปแล้วทั้งนั้น น้ำค้างนอนคิดไปสักพักก็เพลอหลับไปในที่สุดเพราะความเพลียจากการไปไถตังค์เด็กป.1ที่โรงเรียนเมื่อช่วงกลางวัน ซึ่งเด็กคนนั้นก็ดื้อรั้นมากจึงทำให้น้ำค้างเสียแรงไปเยอะเลยทีเดียว

วันต่อมา

“ป้า! ผมไปโรงเรียนก่อนนะ” น้ำค้างตะโกนเรียกป้านิ่มที่กำลังเตรียมเปิดร้านอาหารตามสั่งอยู่ ป้านิ่มหันมามองก่อนจะพยักหน้า แล้วหันกลับไปตามเดิม

“ตั้งใจเรียนหน่อยล่ะ” นี่เป็นประโยคที่น้ำค้างได้ยินทุกเช้าเวลาจะไปโรงเรียน

“เรียนไปปวดหัว มีผัวดีกว่า” น้ำค้างพูดออกมาลอยๆพลางเดินผิวปากออกไปอย่างอารมณ์ดี โดยมีสายตาอย่างเอือมระอาจากป้านิ่มมองตามหลังไป

น้ำค้างเดินจากร้าน (ที่เป็นบ้านด้วย) ไม่นานก็มาถึงประตูหน้าโรงเรียน มีอาจารย์หนุ่มหล่อคนหนึ่งกำลังยืนตอนรับนักเรียนอยู่ข้างป้อมยาม

“จารย์หวัดดีครับ” น้ำค้างยกมือขึ้นไหว้อย่างกวนๆ อาจารย์หนุ่มก็มองมาที่น้ำค้างนิ่งๆก่อนจะพยักหน้ารับไหว้ พลางคิดในใจไปด้วยว่าท่าทางของน้ำค้างตอนนี้มันรอดมือรอดตีนพวกเด็กช่างแถวนี้ไปได้ยังไง

“ตัดผมใหม่หล่อขึ้นเยอะเลยนะจารย์” น้ำค้างพูดแซวอาจารย์หนุ่มขึ้นมา ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆ

“เธอชมครูแบบนี้ตั้งแต่ครูเข้ามาบรรจุที่นี่แล้วนะ” ไม่รู้ว่าเมฆควรจะดีใจหรือเสียใจกันแน่ ที่เด็กตรงหน้าเขานี้พูดชมเขาแต่แบบเดิมๆ ตั้งแต่ที่เขามาบรรจุที่นี่ จนตอนนี้ก็เป็นเวลา 3 ปีแล้ว มันก็ยังคงชมเขาด้วยประโยคเดิมๆ และอีกอย่างเขาก็ไม่ได้ตัดทรงผมใหม่ด้วย มันก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ดูเหมือนไอ้เด็กนี่มันจะบ้าไปเองซะมากกว่า เมฆเองก็หนักใจเหมือนกัน น้ำค้างไม่ต้องทำอะไรหรอก เพียงแค่เมฆยืนคุยด้วยเฉยๆเขาก็รู้สึกปวดหัวได้ทันที อยากจะกรอกพาราสักกระปุกแล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลยถ้าเด็กคนนี้ยังอยู่ตรงหน้าเขา

“ก็จารย์หล่อแบบเสมอต้นเสมอปลายไงครับ”

“พ่อแม่เธอหนักใจบ้างมั้ยเนี่ยที่มีลูกแบบเธอ” เมฆถามออกไปอย่างไม่ต้องการคำตอบ เขาแค่อยากจะบ่นเพื่อให้เด็กมันคิดเท่านั้นไม่ได้จริงจังอะไร

“ไม่นะครับ เวลาอยู่บ้านผมน่ารักจะตาย” น้ำค้างพูดออกมาอย่างร่าเริงพร้อมกับยิ้มกว้าง

“น่าลักไปฆ่าน่ะสิ”

“จารย์ว่าอะไรนะครับ” น้ำค้างถามออกมาเมื่อได้ยินที่อาจารย์เมฆพูดไม่ชัด

“ไม่มีอะไร แล้วนี่ทำไมไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยหน่อยห๊ะ” เมฆใช้ไม้เรียวที่ถืออยู่เขี่ยไปที่ชายเสื้อที่หลุดลุ่ยออกมานอกกางของน้ำค้าง น้ำค้างก้มลงมองตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา

“มันเป็นแฟชั่นอ่ะครับ” เมื่อได้ยินคำตอบนี้เมฆล่ะอยากจะเอาหัวทิ่มลงไปในถังขยะแถวนั้นซะจริงๆ

“ถ้างั้นก็ไปห้องปกครองละกัน” เมฆพูดออกมาอย่างเหนื่อยใจ

“ทำไมล่ะครับ”

“มันเป็นแฟชั่นไง” ถ้าน้ำค้างเล่นมุขนี้ได้ เมฆเองก็เล่นได้เหมือนกัน

“ตอนนี้ผมอยากตกเทรนแล้วล่ะ ไว้วันหลังละกันนะครับ วันนี้ผมรีบเพื่อนรอลอกการบ้านอยู่” น้ำค้างรีบพูดออกมาทันที พลางจะก้าวเท้าหนี แต่อาจารย์เมฆก็มาขวางเขาเอาไว้ทุกทาง สิ่งที่น้ำค้างบอกมีหรือจะเป็นเรื่องจริง ถ้าเพื่อนคนไหนดันหลงผิดมาลอกการบ้านของน้ำค้างคงจะได้เกรด0ตั้งแต่ยังไม่เริ่มเรียน

“ก่อนจะไปก็ช่วยใส่เสื้อผ้าให้มันเรียบร้อยก่อนสิ”

“ตอนนี้ผมไม่มีมืออ่ะครับจารย์” น้ำค้างนำหนังสือที่มีอยู่อันน้อยนิดขึ้นมาถือไว้ในมือทั้งสองข้าง ทำให้ตอนนี้มือของน้ำค้างพะรุงพะรังไปด้วยหนังสือปึกหนา อาจารย์เมฆมองที่น้ำค้างนิ่งๆ

(การเรียนมึงพยายามขนาดนี้มั้ย) อาจารย์คิดในใจ

“เดี๋ยวอาจารย์ช่วย” สิ้นเสียงการบอกกล่าว อาจารย์เมฆก้าวไปยืนชิดอยู่ตรงหน้าน้ำค้าง ก่อนจะใช้มือที่จับไม้เรียวอยู่จับขอบกางเกงน้ำค้างเอาไว้ แล้วใช้มือข้างที่ว่างจับชายเสื้อที่หลุดลุ่ยออกมาทั้งหมดของน้ำค้างยัดเข้าไปในกางสีน้ำเงินที่สุดแสนจะสั้นเสมอหูของน้ำค้างเอง

น้ำค้างมองการกระทำที่รวดเร็วของอาจารย์เมฆด้วยความตกใจ และพยายามจับเขยิบถอยหนี แต่อาจารย์เมฆก็จับยึดขอบกางเกงของเขาเอาไว้แน่น